Απάρνηση εαυτού

Βλέπουμε τον Μπίλη στο σενάριο, σε μια ιερή μέθη παντοδυναμίας (που του δόθηκε μέτα απο συμφωνία με τον οξαποδώ) να παραδίδεται σε μια ακόρεστη δίψα για καταστροφή των ατόμων που βρίσκονται στο διάβα του, εκμεταλλευόμενος τις αδυναμίες τους. Η ικανοποίησή του είναι η ψυχολογική τους εξαθλίωση.
Το όλο κονσεπτ "ο Μπίλης πούλησε την ψυχή του στον Διάβολο ώστε να γίνει παντοδύναμος και να καταστρέφει όποιον είναι ευάλωτος από τα πάθη του" πιο πολύ θυμίζει θρησκευτικό δίδαγμα τύπου "να μην γίνεστε έρμαια των παθών σας, για να μη σας πάρει ο Διάολος", παρα δυναμική D/s με τον Ζωρζ ή την κόρη υποτακτικά, ή έστω s/m πλέυ όπου ο Μπίλης κινεί τα νήματα με ακόρεστη δίψα για εξαθλίωση και εξευτελισμό.

Βέβαια, ένας σαδιστής μπορεί στις φαντασιώσεις του (μιας κι εδώ έχουμε σενάριο και πλοκή και όχι βίωμα για βδσμ σχέση) να φτάνει και ως την εξαθλίωση του εκάστοτε υποκειμένου της σκέψης του, όμως στην καθημερινότητα του sane που εμπεριέχει και το consensual και το safe, το υποκείμενό του, πρέπει να συνεχίσει να είναι λειτουργικό και υγιές για περαιτέρω χρήση.

Κάποιος που γίνεται έρμαιο των παθών του, συνήθως δεν σκέφτεται και πολύ καθαρά, δλδ κινείται με το θυμικό και όχι τοσο με την λογική του, είναι κοινώς, θολωμένος απ το πάθος του. Όπου πάθος=αδυναμία και τόσο πολύ θολώνει το νου, που το άτομο βάζει πάνω απ τον εαυτό του, το εκάστοτε ποθούμενο.
Γενικώς σε τέτοιες καταστάσεις, υπάρχει ένα grain de folie -όχι απ τα διαγνωσμένα κλπ, αλλά απ τα γνωστά, της κάβλας στο συνήθως. Το κόστος είναι στανταρ να νιώσει μαλάκας, ξεφτίλας, και όλα τα σχετικά που νιώθει κάποιος όταν γίνεται παιχνίδι διαστροφικής ικανοποίησης του άλλου, εν γνώσει του, χωρίς όμως ο ίδιος να το απολαμβάνει.

Το ερώτημα που παραμένει συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις είναι, ποσο τοις εκατό "εν γνώσει του" του καταλογίζεται, όταν πχ ο θύτης παίζει και εκμεταλλεύεται τις αδυναμίες ενός ευάλωτου; Διότι, όπως συνηθίζουν τα αρπακτικά, οσφραίνονται την αδυναμία στο θήραμα, ωστε να έχουν φαγοπότι σίγουρο και καλό.

Και κάπου σ αυτό το σημείο αναδύεται το ερώτημα περί ηθικής απ τη μία που βδελύσσεται την αναλγησία, την αγριότητα της καταστροφής του θύματος και του νόμου του ισχυρού απ την άλλη που έχει κι αυτός ανάγκες να καλύψει, με το εκάστοτε θήραμα, το ευάλωτο, το αδύναμο, το ιδανικό για την όποια θρέψη.


Το βασικό όμως θέμα που διαφοροποιεί την ικανοποίηση του Μπίλη πάνω στην ξεφτίλα του Ζώρζ και των γυναικών, με ένα σχήμα βδσμ, είναι πως στο βδσμ, την ικανοποίηση δεν την νιώθει μόνο ο σαδιστής αλλά και ο μαζοχιστής. Εδώ στο στορυ, ο Ζωρζ εμφανίζεται να νιώθει απέχθεια για τον εαυτό του που έγινε έρμαιο των παθών του και ισοπεδώθηκε κλπ, δεν αναφέρεται πουθενά πως ο Ζωρζ κάβλωσε απ όλο αυτό, ή έστω γούσταρε λίγο. Δεν υπάρχει τίποτε άλλο πέρα από μια συναλλαγή ανάμεσα σ έναν νικητή και σ έναν χαμένο που γίνεται θύμα οχι σχεσιακά σε κάποιον, αλλά στην κάβλα του, δλδ στον ίδιο του τον εαυτό και αυτό γίνεται εκμεταλλεύσιμο από τον νικητή, τον Μπίλη, τον θύτη.
btw, ο Ζωρζ δεν ερεθίζεται από τον εξευτελισμό του, ίσα ίσα νιώθει απέχθεια και όπως φαίνεται, το μόνο που ερεθίζει τον Ζώρζ, είναι το σεξ με την κοπελούδα, κοινώς ο Ζωρζ, εξευτελίστηκε για να γ μ΄σει.

 

Δεν ισχυουν αυτα. Ο συγγραφεας στο φβ του γραφει το ονομα του κανονικοτατα. Οπως και στη Τουβαλου.