Bdsm γιατί...

Θα μου επιτρέψεις να διαφωνήσω. Δεν πιστεύω πλέον ότι το BDSM είναι η αναζήτηση της ΥΠΕΡΤΑΤΗΣ ΚΑΥΛΑΣ. Έτσι το ξεκίνησα, αλλά δεν είναι. Και πιστεύω ότι ακόμη και αυτοί που είναι εδώ για γαμήσια, έστω και ασυνείδητα ψάχνουν κάτι άλλο.

Να το συζητήσουμε; Έχει συζητηθεί και στο παρελθόν αλλά έχει ενδιαφέρον.

 

Για να θέσουμε μία βάση, να αποσαφηνίσω την θέση μου.
Το πολυτιμότερο κτήμα μας θεωρώ ότι είναι η ζωή. Η αξιοποίηση της από τον καθένα μας διαφορετικά είναι καθαρά προσωπική του επιλογή. Ένα ταξίδι είναι. Το που θα πάει, τι θα νιώσει, τι θα φτιάξει, τι θέλει, δικό του θέμα.

Η διαφορά του ζωντανού από τον μη και ο παράγοντας που τον βοηθάει στο να αντιληφθεί ότι είναι ζωντανός, είναι ότι νιώθει. Κάποιοι συνειδητά ή μη κυνηγούν τις συνθήκες που θα τους κάνουν να νιώσουν πιο έντονα, για να νιώσουν έτσι πιο ζωντανοί. Οποιαδήποτε τακτική στοχεύει στο να αναμοχλεύσει, οποιοδήποτε κέντρο ψυχοσωματικής ηδονής με απώτερο σκοπό την απόλαυση του δέκτη, σχετίζεται πρωτίστως με αυτό που εγώ χαρακτηρίζω ως σεξ. Από τον μάγειρα που ποιεί νοστιμιές για να ρουφήξει το λάγνα έκφραση των ατόμων που θα δοκιμάσουν, έως και τον δημιουργό που ρίχνει το έργο του στο τραπέζι και περιμένει τις αντιδράσεις που θα τον διεγείρουν .

Το Bdsm είναι μία από αυτές τις ιδιαίτερες συνθήκες. Είτε άμεσα, είτε ως καταλύτης οι διάφορες πρακτικές του έμμεσα. Τέθηκε ως την απόλυτη διαχείριση ενός ατόμου από τον Μαρκήσιο με έκδηλο στον αναγνώστη, το σεξουαλικό υπόβαθρο και συνεχίστηκε αργότερα με ποιο ξεκάθαρο στη μάζα σεξουαλικό περιεχόμενο.

Όταν λέω σεξουαλικό περιεχόμενο, δεν εννοώ τον άμεσο ερωτικό ερεθισμό. Ένας σκλάβος ή και μία σκλάβα του Bdsm ακόμα και όταν υποφέρει, δίχως να ερεθίζεται άμεσα, ότι και αν νιώθει βρίσκεται τοποθετημένο πάνω σε μία θάλασσα βαθιάς σεξουαλικής ενέργειας. Νιώθει σαν ένα μικρό βαρκάκι που πλέει υπνωτισμένο πάνω στον ωκεανό της βούλησης του κυρίαρχου του ή τουλάχιστον αυτό ζητάει να νιώσει. Ακόμη και αν δεν κάνει έρωτα, μετά νιώθει να φλέγεται σαν να έχει κάνει το καλύτερο γαμήσι της ζωής του. Κάποιος δεν πήδηξε μόνο το σώμα του, αλλά ξεκίνησε να πηδάει τον πυρήνα του, το μυαλό του, το είναι του και το σπέρμα αυτού του πηδήματος θέτει σε κίνηση μία σειρά από αλυσιδωτές αντιδράσεις που φτάνουν μέχρι έξω.

Κάποιοι βαφτίζουν σεξ την άμεση σαρκική συνεύρεση. Αυτό την κατ’ εμέ παρανόηση νομίζω πως είχε στο μυαλό του ο Αφέντης Επιθυμιών στον ανάλογο νήμα. Στην προσπάθεια να ξεφύγουν από την μιζέρια των πολλών και στείρων επαναλήψεων αυτού του έργου, προσπαθούν να βαφτίσουν σαν κάτι διαφορετικό την ποιο ποιοτική έκφραση του. Να το κάνω πιο λιανά…

Παίρνεις μία μπριζόλα την πετάς στο τηγάνι της γυρνάς και δύο φορές και την σερβίρεις.

Αλλιώς…

Παίρνεις το πλάσμα που γευτεί την νοστημιά, το τοποθετείς σε μία καρέκλα που θα του προσφέρει αβίαστα την εικόνα. Πιάνεις στα χέρια σου μία μπριζόλα από τρυφερό κρέας. Την αγγίζεις, την νιώθεις. Τις αδυναμίες της, τις δυνατότητες της, την μαρινάρεις με υλικά που σέβεσαι την προσφορά τους και το σεβασμό σου τον δείχνεις με τον χρόνο, την ιδανική τοποθέτηση και το μεράκι σου. Ανάβεις την φωτιά εκτιμάς την κάψα της, την δένεις προσεκτικά με το τρυφερό κρέας. Αφήνεις τις αισθήσεις να πλημμυρίσουν με την οσμή, την εικόνα, τον ήχο, για να διεγείρουν το κέντρο ικανοποίησης του δέκτη. Την τοποθετείς σε ένα πιάτο που δεν την κάνει να μοιάζει μικρή, αλλά δε σου στερεί και το χώρο για να «χορέψεις» μαζί της, την σερβίρεις σαν να είναι το πιο σημαντικό πράγμα που κάνεις εκείνη την στιγμή. Ζητάς από τον δέκτη, να περιμένει για να αναπνεύσει το κρέας, αλλά και αυτός να έχει το χρόνο να συνειδητοποιήσει τι πρόκειται να γευτεί.

Απαραίτητη προϋπόθεση είναι ο δέκτης να ξέρει να γεύεται και όχι να καταβροχθίζει. Αν δεν ξέρει, φροντίζεις από πριν για αυτό.

Το έδεσμα που γεύτηκε την δεύτερη φορά δεν είναι κάτι άλλο από αυτό που έφαγε την πρώτη φορά. Η διαφορά στην ποιότητα της ηδονής που προσφέρεται δεν την κάνει η διαφορετική ταυτότητα.

Και τις δύο φορές έχουμε σεξ. Και τις δύο φορές έχουμε Bdsm.

Υπάρχουν και περιπτώσεις που η πρώτη προσφορά θα φέρει περισσότερη ηδονή στον δέκτη, όπως και στον πομπό. Το κλειδί είναι η επιλογή του κατάλληλου συστήματος. Δέκτης-πομπός-τεχνική, με απώτερο σκοπό την προσφορά της απόλαυσης που θα κάνει το σύστημα πιο νιώσει πιο ζωντανό.

Υ.Γ. Αυτές τις απόψεις δεν είναι η αλήθεια σας. Είναι η δική μου. Στο Bdsm δεν αναζητώ το νόημα της ζωής, ικανοποιώ την φύση μου με κίνητρο να νιώσω πιο ζωντανός. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.

 

Γιατί μου αρέσει, γιατί πάντοτε ένιωθα κομμάτι του, ακόμα και όταν δεν γνώριζα τους ορισμούς γύρω από αυτό, και απλά είχα δεχτεί οπτικά και ηχητικά ερεθίσματα από τυχαίες εικόνες ή "παραστάσεις" (μιλάω για τα μικρά μου χρόνια, πάντα, πριν από τα 9 μιας και δεν είναι κάτι που ανακάλυψα σαν άλλους στα 30 μου ή και βάλε, ούτε το είδα ποτέ σαν την υπέρτατη αλήθεια του κόσμου, άσχετα αν για μένα σημαίνει πολλά) και ειπά απλά οκ είμαι εδώ, εδώ ανοίκω, μέρος της ζωγραφίας του, με καυλώνει (sorry που δεν μπορώ να βρω μια άλλη πιο σοφιστικέ λέξη αλλά νομίζω αυτή ταιριάζει). Ίσως υπάρχουνε και κάπου αλλού όμοιοι με μένα, είπα, και τελικά υπήρχαν και υπάρχουν και πάντοτε υπήρξαν και θα υπάρξουν, αλλά έμαθα συν το χρόνο αυτό που λέει και ο Ηλίας στο Υ.Γ. του ότι δηλαδή ο καθένας βρίσκει την δικιά του αλήθεια μέσα σε αυτό (και κανενός δεν είναι χειρότερη ή καλύτερη). Την μόνη ένσταση που έχω επανελλημένα αφήσει (ίσως καυστικά μερικές φορές) να ενοηθεί είναι όταν άτομα άλλου στάτους, ή και όμοιου με το δικό μου (κυρίως Κυρίαρχοι και Κυρίαρχες καθώς και σκλάβες) θεωρούν εαυτούς κάτι σαν εκλεκτούς, και τους μοναδικούς που πρέπει να πάρουμε στα σοβαρά.
Δεν ξέρω για σας αλλά για μένα αυτό είναι η μεγαλύτερη πίπα που έχω ακούσει στη ζωή μου.

 

Εν μέρει συμφωνώ, Ηλία, αλλά πιστεύω ότι είναι καθαρά θέμα οπτικής γωνίας (όπως αναφέρει και ο Seirios). Αν μιλήσουμε με ένα παράδειγμα και όχι με θεωρίες θα είναι ίσως πιο εύκολο να αντιληφθούμε τις διαφορές μας.

Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι σε μία σχέση D/s ο Κυρίαρχος «προτείνει» στην υπό να αυνανίζεται χωρίς να έχει φαντασιώσεις, να επικεντρώνεται στην μοναδικότητα της στιγμής που βιώνει και στις λεπτομέρειες που την απαρτίζουν, στο εδώ και τώρα του σώματος που ζει τη στιγμή του με τις αισθήσεις του, και να φτάνει σε οργασμό με ανοιχτά τα μάτια, όχι ως φτέρνισμα, όχι δηλαδή ως κάτι που απλά μας συμβαίνει, αλλά ως μία πιο συνειδητοποιημένη «καθαρή» εμπειρία απόλαυσης.

Η υπό «επιλέγει» να το δοκιμάσει (όχι που δεν θα το δοκίμαζε, δεν τίθεται θέμα επιλογής όταν σου προτείνουν τέτοια ωραία πράγματα), το κάνει, το βρίσκει υπέροχο και προτιμά στο μέλλον να αυνανίζεται με αυτό τον τρόπο.

(Παρεμπιπτόντως αυτό είναι ένα καλό παράδειγμα σχετικά με την φυσική Κυριαρχία των χαρισματικών ατόμων και την έλλειψη δυνατότητας ουσιαστικής επιλογής από την υπό – δεν τίθεται ούτε θέμα συναίνεσης ούτε πειθούς, ο μπαγάσας της άρπαξε τις φαντασιώσεις της και την έβαλε να βιώνει.)

Και οι δύο γνωρίζουν ότι ο Κυρίαρχος επέβαλε την βούλησή του στην υπό, ρυθμίζοντας την ηδονή της (ποιοτικά). Η ίδια η γνώση αυτής της επιβολής εντείνει την απόλαυση (της υπό), αν υποθέσουμε ότι έχει υποτακτικές τάσεις και απολαμβάνει να ενδίδει σε αυτές. Το τι απόλαυση παίρνει ο Κυρίαρχος το ξέρει κάθε παιδάκι που αρπάζει τους βώλους ενός άλλου. Και δεν τίθεται θέμα ανταλλαγής αλλά κυριάρχησης. (Το ερώτημα αν ενέχεται πόνος ή όχι μπορεί να απαντηθεί μόνο βιωματικά, δηλαδή αν προσπαθήσει κάποιος να χύνει με ανοιχτά μάτια – δεν είναι καθόλου εύκολο αλλά αξίζει τον κόπο - και αν συνειδητοποιήσει ότι μόλις του έκλεψαν τις φαντασιώσεις του).

Αν επικεντρωθούμε στην απόλαυση, έχει δίκιο ο Ηλίας. Αν επικεντρωθούμε στην επιβολή της βούλησης του Ενός στον Άλλον ως ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ που σωματοποιήθηκε, έχουμε αυτό που βλέπω εγώ στο BDSM, δηλαδή την επικοινωνία και δη σε ανώτερο (μη λεκτικό) επίπεδο ανάμεσα σε δύο ψυχές. Επεβλήθη έλεγχος από τον Ένα στον Άλλον, χωρίς να υπάρξει ανταλλαγή, χωρίς να υπάρχουν οι κατ’ εμέ μπανάλ λόγοι των καθημερινών σχέσεων. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι για μένα η επικοινωνία αυτή, την οποία δεν θεωρώ ανταλλαγή ισχύος αλλά επιβολή ισχύος από τον δυνατό προς τον αδύναμο, βρίσκεται πολύ κοντά σε ένα «ζωώδη» πυρήνα του ανθρώπινου όντος και δεν έχει ως σκοπό την απόλαυση (αν και η απόλαυση αποτελεί τμήμα της). Για μένα είναι ο μόνος ίσως τρόπος να καταπολεμήσω ως ένα βαθμό την υπαρξιακή μου αγωνία αν και αναγνωρίζω την απόλυτη μοναξιά και κενότητα της ύπαρξης. Υπάρχω μέσα από αυτό τον «μικρό φόνο» και μάλιστα συνυπάρχω με τον Άλλο. Μήπως είμαι αθεράπευτα ρομαντική;

Ίσως και να είναι «γνησίως» ρομαντικό, με την έννοια που έδωσε κάποτε ο Dolmance στον ρομαντισμό: «Γνήσιος ρομαντισμός: να προσφέρεις ανθοδέσμες όταν βγαίνεις μπουρδελότσαρκα». Το αν ο Ηλίας επικεντρωθεί στην μπουρδελότσαρκα (μην κρατάτε και την ανάσα σας, δεν είναι βέβαιο ακόμη) κι εγώ στις ανθοδέσμες (κι αυτό δεν είναι απόλυτα βέβαιο, τα πάντα ρει) είναι καθαρά θέμα ιδιοσυγκρασίας. Ίσως είναι και θέμα χρονικής στιγμής ή συνδυασμού συντρόφων. Αλλά η άποψή μου είναι ότι υπάρχουν αμφότερα όταν μιλάμε για γνησίως ρομαντικά άτομα. Γι αυτό και έχει σημασία ποιος κινεί τα νήματα της Κυριαρχικής σχέσης. Και ποιος είναι ο Πινόκιο.

Και τώρα η ανατροπή, 5 λεπτά πριν το τέλος, δηλαδή τις διακοπές μου:

Βλέπω το θέμα επίτηδες λίγο επιφανειακά, προσπαθώντας να αγνοήσω κατά το δυνατόν το θεωρητικό υπόβαθρο περί Κυριαρχίας ως προσπάθειας επιβίωσης των ανθρωπίνων όντων που ίσως θα οδηγούσε μακριά από την ανωτέρω σχετικά «ακίνδυνη» ψυχοδυναμική έκφραση του D/s. Είμαι ένα πρακτικό άτομο, κάνω ότι μπορώ για να δώσω νόημα και απόλαυση στη ζωή μου, μέσα στον «ασφαλή» χώρο του BDSM, ενώ θεωρητικά αντιλαμβάνομαι ότι ίσως «ενδίδω σε παρορμήσεις ή επιθυμίες που κατασκεύασα [η ίδια] πειραματικά» (https://www.greekbdsmcommunity.com/forums/showthread.php?t=7846, ποστ Νο 9, Dolmance). Δυστυχώς υπάρχουν και τα ποστ του ισοπεδωτικού Dolmance να μας το θυμίζουν. Και πριν αρχίσετε να βδελύσσεστε περί υποκρισίας ή εθελοτυφλίας, υπάρχει και η εξαίρετη πραγματεία περί ψευδαισθήσεων του ίδιου του Ηλία: «Δηλαδή το παραμύθι και η αλήθεια ενός ανθρώπου, σε σύγκριση με την Μεγάλη Αλήθεια, είναι και τα δύο ένα Τίποτα» (https://www.greekbdsmcommunity.com/forums/showthread.php?t=7846&page=3, post 30) Και ακόμη αυτό που είπε ο Νίκος Δήμου: «Ο μόνος τρόπος να μη φοβάσαι τη διαφορά ανάμεσα στην ψευδαίσθηση και την πραγματικότητα, είναι να την καταργήσεις.»

Αυτά περί ονείρων.

Και ενώ ο απόλυτος κυνισμός θεωρητικά με βρίσκει σύμφωνη, δυστυχώς αντιτίθεται στην καλλιτεχνική μου ιδιοσυγκρασία, πέραν του ότι είμαι ανίκανη να τον βιώσω λόγω συναισθηματικών στρεβλώσεων που προέρχονται από την φύση μου, την ανατροφή μου και την μαλακία του εγκεφάλου μου. Προσθέστε και το αδιαμφισβήτητο νεαρόν της ηλικίας  Θεωρώ επομένως ότι η Τέχνη της ζωής ως στιγμές που πεθαίνουν του ευγενή Παίκτη KyriosG (https://www.greekbdsmcommunity.com/forums/showthread.php?t=5858&page=6, ποστ 65), ίσως θα ήταν μία πιο έντιμη προσέγγιση στο Τίποτα της ζωής. Γι αυτό εξάλλου χρησιμοποίησα και το συγκεκριμένο παράδειγμα του αυνανισμού. Για την αισθητική του. (Και αυτό για μένα, αγαπητή female, είναι άθλος  )

Πάω παραλία. Καλές βουτιές και καλές καταβυθίσεις.

D.

ΥΓ. «Αν θέλεις να ξέρεις τι πράγματι εννοεί μια γυναίκα - πράγμα, εδώ που τα λέμε, πάντα επικίνδυνο - κοίταζε την, μην την ακούς.» Oscar Wilde

 

τα σέβη μου δώρα.

 

Καλές διακοπές Δώρα, ηδονίζομαι να συζητώ μαζί σου. Η απάντηση μου θα σε περιμένει...

 

Ένα από τα στοιχεία που βοήθησαν τον άνθρωπο στην επιβίωση του είναι ο επιθετικός εγωισμός του. Αυτό τον ωθεί στο να προσπαθεί να κυριαρχήσει, αλλά δεν είναι η σεξουαλική κυριαρχία του Bdsm. Αλλιώς θα είχαμε μόνο κυρίαρχους, εδώ μέσα. Αν αφαιρέσεις οποιοδήποτε ερωτικό στοιχείο από το πνεύμα ενός ανθρώπου, τότε θα απαντήσεις μόνο τάσεις κυριαρχικές.

Η επιλογή της θέσης μέσα στο σεξουαλικό σύμπαν ενός ατόμου, είτε ως υπό, είτε ως υπέρ, γίνεται από το ίδιο το άτομο και είναι μία κίνηση που μόνο παθητική δε θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κανείς. Θα το αποσαφηνίσω με ένα παράδειγμα. Ποια είναι η εντολή ενός κυρίαρχου του Bdsm, που θα βρει αντίθετη την ερωτική φύση ενός σκλάβου ; Εντολή στην οποία ακόμα και αν προσωρινά υπακούσει ο σκλάβος, ενεργητικά στο τέλος θα αρνηθεί. Το να γίνει Κυρίαρχος, ο σκλάβος. Έχουμε παράδοξο. Ο σκλάβος να αρνείται να ακολουθήσει την προτροπή του κυρίαρχου. Να υπερασπίζει με σθένος ψυχικό το δικαίωμα της επιλογής του.

Σε τι οφείλεται το σφάλμα, αν όχι στην σύγχυση το ότι ο σεξουαλικά υποτακτικός, είναι και υποτακτικός ως ον;

 

Απο τις πιο ειλικρινεις και συνειδητοποιημενες παρατηρησεις που αφορουν το συναινετικο bdsm.

Ο φοβος και ο τρομος του καθε μελους μιας bdsm σχεσης μια τετοια εντολη οπως φαινεται. Που πολλες φορες ομως ειναι αναγκαια, καθοτι η ζωη δεν ειναι μοναχα σεξουαλικοτητα και τοτε το πραγμα μπερδευεται.

Αν και νομιζω οτι λιγο πολυ ολοι ειτε γνωριζουν ειτε υποψιαζονται την απαντηση, μαλλον λιγοι θαθελαν να την δωσουν. Ενα αλλο χαρακτηριστικο της ανθρωπινης φυσης ειναι οτι δεν θελει να "πειραζει" κατι μεσα στο οποιο περνα καλα, επιλεγοντας ακομα και να εθελοτυφλει γι αυτον τον σκοπο πολλες φορες. Κατα τ'αλλα ο προσδιορισμος καποιου/καποιας ανεξαρτητα απο το σεξουαλικο στοιχειο αποτελει βασικη αρχη στο μη συναινετικο bdsm, ενω στο συναινετικο οντως μπορει να οδηγησει σε συγχυση, το δε παραπανω χαρακτηριστικο της ανθρωπινης φυσης αποτελει εναν καλο λογο για το τελευταιο.

 

και βέβαια ψάχνουν... Ψάχνουν την προσοχή απο Έναν/Μία Κυρίαρχο, ψάχνουν μια σχέση πέρα απο τα καθιερωμένα που ζούνε σήμερα, αλλα πιό πολύ πιστεύω ψάχνουν την λύτρωση που τους διακατέχει όταν τελιώσει η συνεδρία.

 

Aς ηδονιστούμε λίγο ακόμη Ηλία (βρέχει καταρρακτωδώς, δεν έχουμε επιλογή). Αν και μάλλον θα σε ξενερώσω.

Ναι, συμφωνώ, αλλά σε οποιαδήποτε διάδραση ο Ένας κυριαρχεί στον ‘Αλλον. Όταν δύο σκύλοι παλεύουν, ο πιο αδύναμος, μετά τα αρχικά γρυλίσματα και δαγκώματα, πέφτει κάτω και δείχνει την κοιλιά του. Έτσι εξασφαλίζει την επιβίωσή του και δικαιώνεται εν μέρει από την αναγνώριση της ταυτότητάς του.

Γιατί θεωρείς ότι η σεξουαλική κυριαρχία του BDSM δεν αποτελεί παραφυάδα της ανωτέρω Κυριαρχίας ως προσπάθειας για επιβίωση; Που αλλού μπορεί να βασίζεται αν όχι στις ενορμήσεις των ανθρωπίνων όντων να εξαλείψουν οποιαδήποτε μορφή ετερότητας απειλεί την ταυτότητά τους (όσο πλασματική και αν είναι αυτή η ταυτότητα). Η αντίστοιχη υποτέλεια των αδυνάτων είναι η δικιά τους προσπάθεια για επιβίωση και η δικαίωσή τους (για να μην αναφερθούμε στην επιθετικότητα του υποτακτικού και του μαζοχιστή ως Κυριαρχική ενόρμηση στραμμένη προς τα έσω). Και ναι μεν παραδέχομαι ότι η ηδονή είναι απόρροια αυτής της ενόρμησης, αλλά δεν δέχομαι ότι είναι ο σκοπός της. Αν αναρωτιέσαι σχετικά με το αν η σεξουαλικότητα είναι επιθετική ή η επιθετικότητα σεξουαλική θα έλεγα ότι τα δύο απλά συνυπάρχουν.

Επαναφέροντας την συζήτηση στον αρχικό προβληματισμό της, η δική μου οπτική γωνία επικεντρώνεται στην σχέση με τον Έτερο. Μία σχέση όπου εξελισσόμαστε και οι δύο, χωρίς να τον αφήσω να με σκοτώσει κυριολεκτικά και χωρίς να τον καταβροχθίσω μέσα στην εγωπαθή μανία του Έρωτα – αν και ουσιαστικά αυτό θέλουμε. Το BDSM όμως επιτρέπει να καθορίσουμε τη δοσολογία. Όταν λέω ότι συνυπάρχω / ενώνομαι με τον Άλλον μέσα σε μικρούς φόνους δεν το λέω αβασάνιστα. Εσύ μπορεί να επικεντρώνεσαι στην ηδονή, εγώ στο πάθος της σχέσης. Βαριέμαι να ζω μόνη μου, τι να κάνω; It takes two to tango. Αλλιώς απλά θα αυτοκτονούσα.

Αν μιλάς για επιλογή στις D/s σχέσεις, θα διαφωνήσω. Δεν θεωρώ ότι το αρνάκι επιλέγει να είναι αρνάκι, ούτε το λιοντάρι επιλέγει να είναι λιοντάρι. Το πολύ πολύ που μπορούν να κάνουν και οι δύο είναι να απέχουν των μαχών. Αν νομίζεις ότι μπορεί κάποιος να διατάξει το ένα είδος ή το άλλο να αλλάξει τη φύση του, απλά παραλογίζεσαι. Όμως στο S/M το switch δεν αποκλείεται και μάλιστα ο κυρίαρχος άντρας συχνά ζητά τον σοδομισμό του. Δεν μιλάω για S&M πρακτικές μέσα σε ένα πλαίσιο D/s σχέσης, αλλά για το S/M ως κοσμοθεωρία σύμφωνα με τον De Sade. Και δεν νομίζω ότι ο De Sade είχε τόσο το σεξ στο νου ως υπόβαθρο της κοσμοθεωρίας του, όσο μία πολιτική θεώρηση της ύπαρξης, πολέμια των αξιών στο σύνολό τους.

Και ενώ θεωρητικά (με τον κίνδυνο να θεωρηθώ υποκρίτρια) αποδέχομαι τον μηδενισμό του S/M και επικροτώ τον εφαρμοσμένο μηδενισμό των λιμπερτίνων, δεν μπορώ να εφαρμόσω τον πρώτο εκ των πραγμάτων και τον δεύτερο επειδή δεν θέλω (έκανα κάτι ανάλογο επί χρόνια και δεν βρήκα ούτε την απόλαυση ούτε το νόημα). S&M σε D/s σχέση θα μπορούσα να εφαρμόσω άνετα, σε όλες του τις εκφάνσεις και παραλλαγές, αν βεβαίως είχα τον κατάλληλο παρτεναίρ. Να βάλω αγγελία;

Συμφωνώ. Ο υποτακτικός σε μία σχέση D/s είναι υποτακτικός έναντι του συγκεκριμένου Κυρίαρχου. Στη ζωή του μπορεί να είναι ένα δυναμικό άτομο και μάλιστα κυριαρχικό έναντι άλλων με λιγότερη ψυχική ενέργεια από αυτό. Αλλά αυτό δεν έχει σχέση με τις σεξουαλικές του προτιμήσεις. Αν αντλεί απόλαυση από το να υποκύπτει στη βούληση του άλλου, πρέπει απλά να βρει τον κατάλληλο Άλλο. Ή μάλλον να περιμένει να τον βρει ο άλλος, αφού στείλει τα κατάλληλα μηνύματα.

Και πάλι για να φέρουμε το θέμα στον αρχικό προβληματισμό, πιστεύω ότι επικεντρώνεσαι στη σεξουαλική απόλαυση ενώ εγώ στο διάλογο ανάμεσα στις ψυχές (ή ακόμη και στο διάλογο της δικής μου ψυχής με μία κατά τα άλλα απάνθρωπη ύπαρξη). Αναγνωρίζω ότι κάποιος θα μπορούσε να μου προσάψει το ότι χαϊδεύομαι ως Μητέρα του εαυτού μου, διατηρώντας μία βανιλοειδή προσέγγιση στο BDSM (όπως και οι περισσότεροι του χώρου). Το μόνο που μπορώ να ανταπαντήσω είναι ότι ακόμη εξελίσσομαι, προσπαθώντας να κατανοήσω αυτά που με ταλανίζουν.

Αν μπορούσε κάποιος πραγματικά να με αναπλάσει θα ζητούσα αυτό ακριβώς: να με κάνει απλή Ηδονίστρια. Δυστυχώς δεν μπορείς να φτιάξεις Άντρα έχοντας ως υλικό Γυναίκα. Άρα το μόνο που μένει ως πικρή παρηγοριά είναι το πάθος, ένα πάθος που «λερώνει» την ηδονή με ψευδαισθήσεις Πλατωνικού έρωτα! Το ότι το γνωρίζω ουδόλως με προστατεύει (με προστατεύει μόνο από τις αηδίες του συναισθηματισμού και από την εγωπάθεια – δεν είμαι πολύτιμο εμπόρευμα ούτε ραγισμένη οπτασία που ψάχνει τον πρίγκιπα του παραμυθιού, παπαριές).

Στον αντίποδα αυτού: αν μου δινόταν η επιλογή ανάμεσα στην αγάπη του Κυρίαρχου και την καύλα της υποταγής, θα επέλεγα ανερυθρίαστα το δεύτερο. Εφόσον δεν τέθηκε αυτό το θέμα, θα επιμείνω στην αρχική μου θεώρηση που τοποθετεί τον έρωτα (έστω και Πλατωνικό) ή αν θέλεις το πάθος, υψηλότερα από την ηδονή (και οδύνη) της υποταγής, θεωρώντας ότι σε μία ιδεατή σχέση D/s τα δύο συνυπάρχουν. Όχι επειδή αναζητώ το άλλοθι του έρωτα αλλά επειδή δίνω περισσότερο βάρος στο πάθος από την καύλα.

Βέβαια, θα μου πει κάποιος, και το πάθος πηγή απόλαυσης είναι και δη σεξουαλικής. Ναι, αλλά εγώ δεν το βλέπω ως πηγή σεξουαλικής απόλαυσης, αλλά ως λόγο ύπαρξης.

Εκεί διαφοροποιούμαι Ηλία.

 

Συγγνώμη, ξέρω ότι όλοι είστε διακοπές αλλά μόλις είδα κάτι σημαντικό και θεώρησα χρήσιμο να το συμπεριλάβω εδώ. Ανακαλύπτω συνέχεια διάφορα πράγματα, και μέσα από τα γραπτά των άλλων και μέσα μου. Συζήτηση κάνουμε, δεν ξέρω σίγουρα κάποια αλήθεια, και αυτά που ξέρω συνήθως μου ξεγλιστράνε καθώς μεταλλάσσονται.

"Παρατηρώ με ενδιαφέρον ότι πήγε σχεδόν άπατη η παρατήρησή μου ότι δεν ορίζεται ο μαζοχισμός ως «σαδισμός προς τα μέσα», αλλά ο σαδισμός ως «μαζοχισμός προς τα έξω», γιατί ο μαζοχισμός, ως έννοια, έχει νόημα και χρήση για την αρχή του Θανάτου στον Φρόιντ. Αν νομίζετε ότι είναι το ίδιο πράγμα και απλώς παίζω με τις λέξεις, ξανακοιτάξτε το καλύτερα." (Ρηθέν υπό DreamMaster, https://www.greekbdsmcommunity.com/forums/showthread.php?t=5605&page=2, ποστ 17). Σόρρυ, μόλις το είδα, δεν έχω διαβάσει τα Άπαντα.

Το σημαντικό ερώτημα που προκύπτει είναι γιατί κάποια sub (ίσως και μαζοχίστρια) να θεωρεί ότι ο μαζοχισμός είναι σαδισμός στραμμένος προς τα έσω (το ανέφερα λίγο παραπάνω αλλά κι αυτό πήγε άπατο) ενώ κάποιος Κυρίαρχος (ίσως και Σαδιστής) να παρατηρεί ότι είναι μαζοχισμός στραμμένος προς τα έξω.

Γιατί διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους αμφότεροι; Λόγω της θεωρίας; Οι θεωρίες μπορούν πάντα να στηρίξουν όλες τις απόψεις (σε έναν αγγελικά πλασμένο μεταμοντέρνο κόσμο). Ή για άλλους λόγους; Τι τους ενοχλεί ακριβώς; Μήπως το ότι οι τάσεις τους δεν συμβαδίζουν πάντα με τις ταμπέλες που έχουν περάσει στο λαιμό τους; Ή με την εικόνα που έχουν για τον εαυτό τους;

Να απαντήσω όσον αφορά την δική μου άποψη ως υπό: αναγνωρίζω ότι συχνά έχω σαδιστικές τάσεις και επιδίδομαι σε σαδιστικές συμπεριφορές. Τις βρίσκω απολαυστικές. Οι μαζοχιστικές μου τάσεις όμως είναι πιο έντονες, πιο συχνές και πιο απολαυστικές. Προφανώς οι δύο τάσεις συνυπάρχουν αν και διαχωρίζονται από τον βαθμό της απόλαυσης και την συχνότητά τους. Αν ο σαδισμός μιας υπό υπάρχει ως κάτι το φυσιολογικό, ίσως και ο μαζοχισμός των Κυριάρχων να υφίσταται κατά τον ίδιο τρόπο. Και δεν χρειάζεται να βαφτίσουμε τον μαζοχισμό της υπό ως σαδισμό προς τα έσω για να δικαιολογήσουμε την ύπαρξη (και) των σαδιστικών της τάσεων. Ιδίως αν δεχτούμε ότι ο μαζοχισμός είναι μία τάση και των μεν και των δε, η βάση των ενορμήσεών τους που απορρέει από το ένστικτο του θανάτου, η οποία μετουσιώνεται σε σαδισμό στους Κυριάρχους.

Διαβάζω από το άρθρο του Adrian Carr “The psychodynamic conception of the ‘death instinct’ and its relevance to organizations”: «Ο Freud θεωρούσε τον σαδισμό ως ένα φαινόμενο στο οποίο ο πρωτογενής μαζοχισμός κατευθύνεται προς τα έξω… [Το ένστικτο του θανάτου] κατευθύνεται αρχικά προς τα έσω ως αυτοκαταστροφική συμπεριφορά. Οι επιθετικές και αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές που κατευθύνονται προς τα έσω συμπεριλαμβάνουν την νεύρωση μονομανίας, τους μελαγχολικούς, τους ανορεκτικούς και τους απλούς μαζοχιστές…[Το ένστικτο του θανάτου]μπορεί επίσης να κατευθυνθεί προς τα έξω και να μετουσιωθεί στην μορφή της αναζήτησης ελέγχου πάνω στο εξωτερικό περιβάλλον ή την θέληση για δύναμη. Αυτός ο έλεγχος πάνω στο εξωτερικό περιβάλλον, ή η θέληση για δύναμη, επισημάνθηκε επίσης ως αποτέλεσμα του εγώ και της προσπάθειάς του να δημιουργήσει άμυνες ενάντια στο άγχος του πραγματικού θανάτου ή του να πεθαίνεις. Σε αυτό το τελευταίο πλαίσιο οι άνθρωποι δημιουργούν και διατηρούν ψευδαισθήσεις ελέγχου του περιβάλλοντος».

Metchnikoff, The Nature of Man, 1903: There may indeed be a natural desire to die which becomes most evident in later life.

Ίσως γι αυτό οι υπό αναγνωρίζουν την φύση τους στατιστικά γύρω στα 35 σύμφωνα με τον Master JP (Εκπαίδευση σκλάβας). Και ίσως το ένστικτο του θανάτου να μπορεί να εξηγήσει πολλά πράγματα που άπτονται του BDSM. Όπως γιατί στα 35 και όχι στα 18 ας πούμε, που δεν έχεις πλήρη συνείδηση της θνητής σου φύσης καθώς είσαι πιο κοντά στη γέννα σου παρά στο θάνατό σου. Ίσως μπορούν να μας πουν και οι Κυρίαρχοι αν θεωρούν ότι ο σαδισμός τους είναι ουσιαστικά μεταλλαγμένος μαζοχισμός. Ή αν θέλουν να ελέγχουν τον άλλο ως αντίδοτο στο άγχος του θανάτου (μην βαρέσετε πολύ δυνατά παρακαλώ, κουβέντα κάνουμε).

Κι άλλη θεωρία για σπάσιμο Καλοκαιριάτικα: ο Deleuze (“Coldness and Cruelty”) αντικρούει την ιδέα ότι ο σαδισμός και ο μαζοχισμός είναι οι δύο πλευρές του ίδιου νομίσματος. Πιστεύει ότι πρόκειται για δύο αυτόνομες τάσεις. Και συνεχίζει με το ότι ο μαζοχιστής δεν βρίσκει την απόλαυση στον πόνο αλλά στην αναμονή. Ο πόνος πρέπει να προηγείται της απόλαυσης ως προϋπόθεση. Ο μαζοχιστής αδιαφορεί ουσιαστικά για τις επιθυμίες του άλλου. Ο άλλος είναι απλά εργαλείο της απόλαυσής του. Ο μαζοχιστής έχει τον έλεγχο του κόσμου που δημιούργησε. Αλλά κι ο Freud θεωρούσε ότι καταστάσεις όπου τα άτομα φαίνονται να είναι θύματα, στην πραγματικότητα δημιουργούνται από τα ίδια τα άτομα.

Έχει άραγε κάποια σχέση με το D/s το ανωτέρω; Μήπως σχετίζεται με αυτό που λέει ο MasterJP, ότι δηλαδή η Κυριαρχική σχέση είναι το μέσο για να βγει η υποταγή στην επιφάνεια; Ποιος κάνει κουμάντο τελικά και γιατί; Και αν ισχύει η θεωρία του Freud για το ένστικτο του θανάτου, και αν ο σαδομαζοχισμός είναι βασικό κομμάτι του BDSM, δεν πρόκειται για κάτι πολύ πιο ουσιαστικό από την αναζήτηση της απόλαυσης; Ίσως ένας τρόπος να χειριζόμαστε το πιεστικό πρόβλημα του θανάτου;

Ουφ, τα κατάφερα να το συνδέσω με το αρχικό θέμα.

 

Να βυθίσω μία βελόνα στην φούσκα που καλά κρύβεται…

Ο σαδιστής προκαλεί το πόνο, βλέπει, ακούει, αλλά δεν μπορεί να αισθανθεί άμεσα.
Ο μαζοχιστής αισθάνεται αλλά δεν βλέπει την εικόνα απ’ έξω. Η περιέργεια του ενός ή του άλλου στο να αντιληφθεί ολόκληρη την εικόνα και τα μπερδέματα που προκύπτουν γεννάει αυτές τις θεωρίες κατά το πλείστον.

Παρατηρείστε έναν μαζοχιστή κατά την διάρκεια ενός session, που δέκτης είναι κάποιος άλλος. Ή κινηματογραφείστε ένα session και δείξτε το μετά στον δέκτη. Δοκιμάστε το σε αρκετούς, θα βγουν πολύτιμα συμπεράσματα.