Η αγάπη Του Μάστερ

Πολλές φορές αναρωτιέμαι αν κατανοούμε πραγματικά τα συναισθήματα που βιώνουμε σε μια D/s σχέση.
Είναι γεγονός πως οι άνθρωποι νιώθουν αγάπη, μίσος ακόμα και ζήλια ότι στάτους και να έχουν, εντός και εκτός του BDSM, όμως όσες φορές έχω μιλήσει με ανθρώπους του χώρου, το πιο συνηθισμένο πράγμα που μου λένε είναι ότι τα συναισθήματα μέσα σε μια D/s σχέση έχουν συνήθως και τονίζω το συνήθως, μεγαλύτερη ισχύ, σφοδρότητα, ακόμα και βάθος απ' ότι σε μια βανίλλα σχέση. Καθώς το σκέφτομαι συμπεραίνω πως βλέπουμε την ένταση της αγάπης μεγενθυμένη, πολλαπλασιασμένη αν θέλετε, επειδή σε μια D/s σχέση λείπουν ή είναι σαφώς πιο περιορισμένοι, κάποιοι ανασταλτικοί παράγοντες που είναι συνηθισμένοι στις άλλες βανίλλα σχέσεις.
Ο Εγωισμός, ο ανταγωνισμός, η ανασφάλεια είναι κάποιοι από αυτούς τους παράγοντες. Εάν σε μια βανίλλα σχέση αυτά έλειπαν τότε σίγουρα και εκεί το δόσιμο και η αφοσίωση θα ήταν πολύ πιο έντονα.
Έχουν γραφτεί άπειρα πράγματα για τα συναισθήματα που γεννιούνται στους submissive ανθρώπους. Τα γράφουμε μόνοι μας και τα διατυμπανίζουμε είτε γιατί μας πνίγει η ανάγκη να εκδηλώσουμε την λατρεία μας είτε γιατί είμαστε από τα πιο εγωκεντρικά πλάσματα στον κόσμο, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Αυτό που βλέπω σπανιότερα έως καθόλου, είναι η ανάλυση και η περιγραφή των συναισθημάτων Των Dominant ανθρώπων προς τους sub Τους και ειδικά από την πλευρά που το κατανοούν οι sub.
Ήταν πραγματικά υπέροχη η ιδέα Του Master μου να μου δώσει αυτό το task. Νομίζω πως είναι πολύπλευρος ο λόγος που μου το έδωσε. Αφ' ενός να δει πως το βλέπω, αλλά και για να βάλω κάτω το μυαλό μου και να σκεφτώ. Η αλήθεια είναι πως μάλλον Τον κουράζω με τις άπειρες ερωτήσεις μου και είμαι πολύ τυχερή με την υπομονή που μου δείχνει.
Όταν μου είπε Ο Κύριος μου πως με αγαπάει δεν έχω λόγια να περιγράψω την ευτυχία που ένιωσα. Χρειαζόμουν άγκυρα για να μην απογειωθώ. Και όμως υπάρχουν φορές που ενώ πιστεύω στην αγάπη Του και ενώ ξέρω πως Τον προσβάλλω με το συγκεκριμένο, κάπου μέσα μου αμφισβητώ αυτή την αγάπη. Συνήθως φταίει η φυσική μου ανασφάλεια αλλά φταίει και κάτι άλλο. Έχουμε συνδυάσει από καταβολής κόσμου την αγάπη με το δόσιμο, την αυτοθυσία, την τρυφερότητα, το πάθος ακόμα και με την ζήλια και ξαφνικά βρισκόμαστε σε μια σχέση και εισπράττουμε ένα σ' αγαπώ από κάποιον που μας πονάει, μας εξευτελίζει, την μια μας χαϊδεύει και την άλλη μας χαστουκίζει.
Εμείς πάλι γιατί να αγαπάμε έναν τέτοιο άνθρωπο? Μαζοχισμός θα μου πείτε. Πολύ σωστά. Ουσιαστικά δεν αγαπάμε κάποιον επειδή μας πονάει αλλά αγαπάμε και να μας πονάνε. Πόσο μάλλον αγαπάμε κάποιον που μας καλύπτει και στις πιο βαθιές μας ανάγκες. Γιατί λοιπόν να μην αντιστραφεί αυτό? Ένα νόμισμα με δύο όψεις. Έχουμε λοιπόν έναν άνθρωπο που αντλεί ικανοποίηση από την υποταγή του άλλου και εκφράζεται προκαλώντας πόνο, αλλά φυσικά δεν σταματάει εκεί.
Ο/H Dom/me είναι κατ' αρχήν άνθρωποι. Πιστεύω πως είναι βαθιά ρομαντικοί, ίσως όσο και οι sub. Αναζητούν όπως όλοι τον ιδανικό σύντροφο. Στην περίπτωση Τους ο ιδανικός σύντροφος είναι κάποιος που θέλει να τους ανήκει ψυχή και σώμα πέρα από τα συνηθισμένα επίπεδα. Νομίζω πως είναι τουλάχιστον μεθυστικό και άκρως εθιστικό το συναίσθημα να έχεις κάποιον που σου αφήνεται και σου δίνεται απόλυτα. Κάποιον που μπορείς να πλάσεις στα μέτρα σου και να οδηγήσεις όπου εσύ θέλεις. Αν μπω στην θέση Του και κοιτάξω με τα μάτια Του τι θα δω?
Βλέπω μια γυναίκα στα τέσσερα να μου φιλάει τα πόδια έτοιμη να κάνει ότι της πω. Βλέπω μια γυναίκα η οποία είναι ένας άνθρωπος σκεπτόμενος, με καλό μυαλό ,με δική της ζωή πριν με γνωρίσει. Και αυτή η γυναίκα μου δείχνει την λατρεία της υποτασσόμενη σε μένα κάνοντας ότι γνωρίζει πως με ευχαριστεί, υπακούοντας σε κάθε μου επιθυμία η καπρίτσιο. Βλέποντας αυτή την εικόνα μέσα από τα μάτια Του, εγώ δεν θα μπορούσα να μην νιώσω να με κατακλύζει η αίσθηση δύναμης, βαθιάς ικανοποίησης, επίτευξης. Βλέποντας και νιώθοντας την υποταγή και την απεριόριστη προσφορά η αδρεναλίνη μου χτυπάει κόκκινο. Η επιθυμία μου γιγαντώνεται. Θέλω να πάρω ότι μου προσφέρεται και θέλω να το πάρω τώρα. Κοιτάζω το πλάσμα στα πόδια μου και αισθάνομαι τρυφερότητα, κτητικότητα , πάθος και ελευθερία. Μια ελευθερία που μου παρέχει η ίδια . Ελευθερία να την πονέσω, να την χαϊδέψω να εκφράσω ότι έχω μέσα μου πάνω της, με όποιον τρόπο επιθυμώ και όταν θελήσω να μείνω μόνος δεν θα νιώθω δέσμιος κάποιας ανόητης κουραστικής υποχρέωσης να της φερθώ με τάκτ. Εκείνη καταλαβαίνει πως είναι εκεί να υπηρετεί.
Μου δημιουργεί μια πείνα το θέαμα. Θέλω να την κάνω να δώσει ακόμα πιο πολλά, να πάει ακόμα πιο πέρα. Θέλω να μεγαλώσει το εγώ μου αποδεχόμενη τον βαθύτερο εξευτελισμό για μένα, να με διασκεδάσει, να με ξεκουράσει. Και επειδή το πλάσμα αυτό στα πόδια μου έτσι όπως είναι αφημένο, χαμένο στα συναισθήματα που εγώ του δημιουργώ, παραδομένο, θέλω να το κρατήσω κοντά μου, να το προστατεύσω ακόμα και από εμένα, γιατί είναι κάτι πολύτιμο, μοναδικό και είναι δικό ΜΟΥ.
Πρέπει να ξέρω πως σκέφτεται. Σαν οτιδήποτε άλλο που μου ανήκει θέλω να ξέρω για αυτό. Σε τι κατάσταση είναι, πως θα το βελτιώσω, πως θα πάρω κ άλλα από αυτό.
Είναι σαν χαμένη και η φωνή της δεν βγαίνει όταν την ρωτάω πράγματα. Είναι γλυκιά, είναι ερεθιστική, είναι τρυφερή, είναι ζεστή, είναι χαριτωμένη, είναι αστεία, και πάνω απ' όλα είναι τόσο υποταγμένη και έτοιμη να δεχθεί από ΜΕΝΑ. Την αγαπάω γιατί είναι όπως είναι. Είναι αυτό που θέλω όπως το θέλω. Κομμάτι και προέκταση μου. Είναι η σκλάβα ΜΟΥ και η δύναμη αυτή που έχω πάνω σε έναν άλλον άνθρωπο δεν μπορεί να συγκριθεί με πολλά νομίζω.
Φυσικά έτσι θα τα έβλεπα εγώ στην θέση Του αλλά εγώ δεν είμαι Εκείνος και σίγουρα δεν είμαι απόλυτα αντικειμενική. Σίγουρα επηρεάζομαι από το πως θα ήθελα να με βλέπει. Ίσως η αγάπη Του να εμπεριέχει πράγματα που δεν μπορεί να πιάσει το μυαλό μου ή να έχει λιγότερα από αυτά που θα ήθελα. Γεγονός είναι πως νιώθω να αγαπιέμαι με έναν τρόπο μοναδικό και δεν θα τον άλλαζα γιατί θα ήταν σαν να θέλω να αλλάξω Εκείνον. Μου δείχνει την αγάπη Του και την επιθυμία Του για μένα κάθε φορά που με αγγίζει, που μου δίνει σημασία και προσοχή. Είτε με χαϊδεύει είτε με πονάει. Και στις δύο περιπτώσεις βγάζει τα συναισθήματα Του για μένα, απλώς κάποιες φορές είναι σαν την λιακάδα που χαϊδεύει το πρόσωπο μου και κάποιες είναι σαν την καταιγίδα όπου με μαστιγώνει ο άνεμος. Νομίζω πως αν σταματούσε να με πονάει θα ένιωθα πως έχω χάσει την αγάπη Του. Άλλωστε ο σοφός ελληνικός λαός έχει πει "όποιος αγαπάει παιδεύει".
98]

 

Ευχαριστώ αγαπητέ Κύριε Admin  , Θα Του το μεταβιβάσω  

 

Συγχαρητήρια και για την ιδέα αλλά και για την ανάπτυξη. Μπορώ να πω ότι και εγώ έτσι ακριβώς το βλέπω. Η αγάπη και ο σεβασμός είναι απαραίτητα και από τις 2 πλευρές για να λειτουργήσει σωστά μια σχέση. Όπως ο σκλάβος δωρίζει τον εαυτό του και την υποταγή του έτσι και ο Αφέντης ανταποδίδει την προστασία και την εκπαίδευση. Το BDSM όπως συμφωνούμε όλοι είναι συνεναιτικό. Ο καθένας από την πλευρά του προσφέρει στη σχέση με διαφορετικό τρόπο. Όπως και σε όλες τις ανθρώπινες σχέσεις.

 

Όντος πολύ ενδιαφέρον το κείμενο και η απόψεις της carissa για το πως η ίδια αντιλαμβάνεται πως Λειτουργουν οι Κυρίαρχοι, και το λέω αυτό γιατί το να προσπαθήσω σαν σκλάβα να μπω στο μυαλό Του Κυρίαρχου και να υποθέσω πως λειτουργεί, είναι αναμφισβήτητα ένα πολύ καλό τασκ, μπορεί ωστόσο να έχει διαφορετικά αποτελέσματα και συμπεράσματα, μια και έχουμε διαφορετική λογική και αντιλαμβανόμαστε πολλές φορές πολύ διαφορετικά κάποια πράγματα.

Θα ήταν απίστευτα ενδιαφέρον αν οι ϊδιοι οι Κυρίαρχοι θα ήθελαν να ρίξουν το δικό τους φως στο συγκεκριμένο θέμα.  

Το πως το αντιλαμβάνονται, πως το βιώνουν.

Πως Εκφράζουν την αγάπη τους?

Μπορεί να γίνει εμπόδιο η αγάπη προς τη σκλάβα να γίνει τροχοπέδη στην εκπαίδευσή της?

Χρειάζονται κάποιες "διορθώσεις" όσον αφορά τη συμπεριφορά Τους, αν συμβαίνει αυτό ή η μπορούν να εκφράσουν ελεύθερα τα συναισθήματα τους, χωρίς αυτό να τους "αποδυναμώσει"?

Ευχαριστώ εκ των προτέρων...

 

Ωραίο θέμα carissa[L_T] αν και αναρωτιέμαι αν δικαιούμαι να λάβω θέση μια και το περιορίζεις στους Masters, χώρια που με όσα έγραψες δεν άφησες και τίποτα να πούμε εμείς οι φτωχοί πλην τίμιοι απανταχού Κυρίαρχοι (ας μου συγχωρεθεί η φαιδρότης!)

Σοβαρά τώρα, με όσα έγραψε η carissa[L_T] ότι βλέπει σαν κοιτά μέσα από τα μάτια του Κυρίου της με κάλυψε σχεδόν απόλυτα. Επιτρέψτε μου όμως να προσθέσω ή έστω να προσωποποιήσω ορισμένα πράγματα. Και αυτό κυρίως επειδή καλό θα είναι κάποια στιγμή να μπορούμε κι εμείς οι Κυρίαρχοι να “βγαίνουμε από το καβούκι του βράχου” και να κοινοποιούμε τι νιώθουμε για τους υποτακτικούς μας και τι βλέπουμε σε αυτούς.

Προσωπικά λοιπόν πέρα από όλα όσα πολύ εύστοχα παρέθεσε η carissa[L_T], βλέπω στον gallant (σύντροφο και σκλάβο μου) έναν άνθρωπο πανέξυπνο, ένα πλάσμα που δίνει και δίνεται με την ψυχή του, μια προσωπικότητα ολοκληρωμένη και απελευθερωμένη από συμπλέγματα και αναστολές και όλα αυτά με κάνουν να τον εκτιμώ, να τον σέβομαι και φυσικά να τον αγαπώ επειδή είναι αυτός που είναι, για όσα προσφέρει και υπομένει, για όσα μου διδάσκει κι εκείνος κατά καιρούς.
Και όλα αυτά εκείνος τα εισπράττει με διάφορους τρόπους, άλλες φορές με τρυφερότητα και άλλες με σκληρότητα από πλευράς μου.

Καμιά φορά αναρωτιέμαι πόσο μοιάζει η αγάπη μας προς τους υποτακτικούς με γονική. Είμαστε εκείνοι που καθοδηγούν με γνώμονα το καλύτερο δυνατό (κατά την άποψη μας πάντα), εκείνοι που αποφασίζουν, εκείνοι που επιβάλλουν, εκείνοι που νοιάζονται, που αγκαλιάζουν τις ανάγκες τους, που επικροτούν, επιβραβεύουν, τιμωρούν, απαγορεύουν, κρίνουν και μέσα σε όλα αγαπούν (ακόμα κι αν το κάνουμε με το δικό μας τρόπο).

 

όπως βλέπω οι Dom και οι Μasters έλαμψαν δια της σιγής Τους!!  

εντελώς αναμενόμενο θα έλεγα και απο προσωπική πείρα!

Εξαιρετική η ανάλυσή σου carissa[L_T] καθώς και η ιδέα του Κυρίου σου. Μόνο που δεν μας τίμησαν   με τις απαντήσεις Τους.

Αvalonia wrote:

καλό είναι αλλά δύσκολο!! Και νομίζω ότι ακριβώς είναι θέμα ιδιοσυγκρασίας. Οπως είπε και η carissa , οι υπο εχουν την ανάγκη να ανοίγονται , να εκδηλώνουν συναισθήματα κλπ κλπ

Ισως - ίσως λέω, φταίει ακριβώς ότι είναι πιο ευαίσθητοι τελικά και περισσότερο ανασφαλής στο να εκδηλώσουν τα συναισθήματά Τους, και αυτό Τους κάνει πιο μυστυριώδης μα συνάμα και περισσότερο σταθερούς!!

carissa[L-T]wrote:

  και γω το ίδιο!! και ακόμα δεν ξέρω αν η άγκυρα έπιασε!!!
(σςςς μην Του το πείτε... δεν θα μου το ξαναπει για χροοοοονια!!!!) 

Όμως η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΜΑΣΤΕΡ , δεν είναι δυνατό να μην είναι ορατή!! Αν φύγουμε απο τις σαμπιστικες/γυναικείες μας ανασφάλιες , θα τη δουμε! Οχι στα ωραία μεγάλα λόγια, όχι στα φούμαρα και στις επιδείξεις τρυφερεράδας... Μα στην ουσια της! Όλο της το μεγαλείο!

Γιατί πως μπορεί να ναι κατι λιγότερο απο αγάπη αυτό που νιώθει Κάποιος που έχει στα πόδια Του κυριολεκτικά έναν άνθρωπο?? εναν άνθρωπο που Του προσφέρει άδολα και αβιαστα την εξουσία να τον εξουσιαζει να τον υποτάσσει να τον χρησιμοποιεί!!
Και που αυτόν τον άνρθρωπο ουσιαστικά τον εχει επιλλέξει (δεν Του λαχε) και τον εκτιμά κλπ κλπ πολλά...

Αυτο είναι ακριβώς που λέμε ότι τα συναισθήματα στο bdsm είναι πολύ εντονότερα και ουσιαστικότερα απο τις υπόλοιπες σχέσεις.

α! και όσο για το αν αποδυναμώνεται η εξουσία Του .... παραμύθια. Εγώ νομίζω ότι ενισχύεται! Ε... βέβαια Lara , αμα αρχίσει και σέρνεται πισω απο τα φουστάνια της σκλάβας Του... ε τότε ολίγον ξενέρωμα μάλλον θα είναι!! χαχα - δεν μας βρίσκει πουθενά τελικά κανείς εμάς τις γυναίκες!! -


(μη γελιέστε κορίτσια... τα εννοώ όλα αυτα που έγραψα μεν, αλλα τα ξέρατε πανω κάτω!!Εγραψα για να επαναφέρω το ωραιότατο αυτό θέμα μήπως και κανένας Κυρίαρχος μας φωτίσει περισσότερο...αλλά δεν το πιστευω με τίποτα!!!!!!!!!!!!!       )

 

Αλήθεια γιατί δεν μας Τίμησαν Οι Κυρίαρχοι με τις απαντήσεις Τους?  

 

Iσως να μην Τους αρέσει να μιλάνε για αυτό και μάλιστα δημόσια.  

 

Μηπως και χαλασει η εικονα του αγριου και αυστηρου?

 

Απάντηση: Η αγάπη Του Μάστερ

Κοριτσια,εισαστε ολες πανεμορφες!!!Ειχα αναγκη να τα ακουσω και απο καποιον αλλο ολα αυτα.

 

εχμμ.... αυστηρό? Οκ, το έχω δει, αλλά το άγριο? Δεν έχω διαπιστώσει να λανσάρουν το cave man look  

Έχω την υποψία πως απλά δεν είναι ιδιαίτερα εκδηλωτικοί.