Απόκρυψη ανακοίνωσης

Καλώς ήρθατε στην Ελληνική BDSM Κοινότητα.
Βλέπετε το site μας σαν επισκέπτης και δεν έχετε πρόσβαση σε όλες τις υπηρεσίες που είναι διαθέσιμες για τα μέλη μας!

Η εγγραφή σας στην Online Κοινότητά μας θα σας επιτρέψει να δημοσιεύσετε νέα μηνύματα στο forum, να στείλετε προσωπικά μηνύματα σε άλλους χρήστες, να δημιουργήσετε το προσωπικό σας profile και photo albums και πολλά άλλα.

Η εγγραφή σας είναι γρήγορη, εύκολη και δωρεάν.
Γίνετε μέλος στην Online Κοινότητα.


Αν συναντήσετε οποιοδήποτε πρόβλημα κατά την εγγραφή σας, παρακαλώ επικοινωνήστε μαζί μας.

Ο Μαζοχιστικός Χαρακτήρας κατά Reich

Συζήτηση στο φόρουμ 'Σαδομαζοχισμός' που ξεκίνησε από το μέλος dora_salonica, στις 28 Ιουλίου 2008.

  1. dora_salonica

    dora_salonica Contributor

    Ο Wilhelm Reich, στο δοκίμιό του με τίτλο "Ο Μαζοχιστικός Χαρακτήρας", που δημοσιεύτηκε το 1932 στο περιοδικό του Φρόυντ "Internationalen Zeitschrift fur Psychoanalyse", ήρθε σε ρήξη με τον Φρόυντ όσον αφορά την τότε άποψή του περί ενστίκτου του θανάτου, περί "βιολογικής θέλησης για οδύνη" δηλαδή. Ο Reich υποστήριξε την άποψη ότι ο μαζοχισμός είναι το αποτέλεσμα επιρροών της κοινωνίας, οι οποίες, σε κάποια άτομα, οδηγούν στον φόβο της "συγκινησιακής διάρρηξης", έναν φόβο τον οποίο, αυτά τα άτομα, τα οποία ονομάζουμε μαζοχιστές, καταπολεμούν μέσω του πόνου και της αυτο-ταπείνωσης.

    Αρχικά ο Φρόυντ είχε υποστηρίξει ότι "ο μαζοχισμός δεν είναι εκδήλωση του πρωτογενούς ενστίκτου, αλλά προέρχεται απ' το σαδισμό, ο οποίος έχει στραφεί προς τον εαυτό" (Φρόυντ, "Ένα παιδί τρώει ξύλο", 1917-19). Αυτή η άποψη εγκαταλείφθηκε αργότερα από τον ίδιο τον Φρόυντ, ο οποίος υποστήριξε ότι υπάρχει πρωτογενής βιολογική τάση για αυτοκαταστροφή, το ένστικτο του θανάτου. Ήταν η ακριβώς αντίθετη άποψη από την προηγούμενη δική του, με λίγα λόγια υποστήριξε ότι ο σαδισμός είναι μαζοχισμός που κατευθύνεται προς τον εξωτερικό κόσμο.

    Όπως λέει ο Reich, "το ουσιαστικό νόημα της αρχικής πεποίθησης του Φρόυντ ήταν ότι η ψυχική ανάπτυξη διαδραματίζεται με βάση τη σύγκρουση ανάμεσα στο ένστικτο και τον εξωτερικό κόσμο...Τώρα η ψυχική σύγκρουση θεωρούνταν σαν το αποτέλεσμα της σύγκρουσης ανάμεσα στον έρωτα (σεξουαλικότητα, λιμπίντο) και το ένστικτο του θανάτου (παρόρμηση για αυτομηδενισμό, πρωτογενής μαζοχισμός)".

    Αντί λοιπόν ο Φρόυντ να θεωρεί ότι η νεύρωση προέρχεται από τη σύγκρουση ανάμεσα στο ένστικτο και τον εξωτερικό κόσμο (λιμπίντο - φόβος τιμωρίας), τώρα θεωρούσε ότι η νεύρωση πηγάζει από τη σύγκρουση ανάμεσα στο ένστικτο και την ΑΝΑΓΚΗ για τιμωρία (λιμπίντο - επιθυμία για τιμωρία).

    Ο Reich υποστήριξε ότι αυτή η μεταστροφή υπονομεύει μία θεμελιακή αρχή της αναλυτικής ψυχολογίας, την "αρχή της ηδονής - δυσαρέσκειας", η οποία αποτελεί ένα "βασικό νόμο του ψυχικού μηχανισμού, σύμφωνα με τον οποίο η ηδονή επιδιώκεται κι η δυσαρέσκεια αποφεύγεται".

    Γιατί όμως τότε οι μαζοχιστές συνδέουν την ηδονή με την οδύνη; Ο Reich υποστήριξε ότι στον μαζοχιστή, "ο ειδικός μηχανισμός ηδονής του μαζοχιστή...ενώ επιδιώκει την ηδονή όπως κάθε άλλο πρόσωπο, ένας μηχανισμός διαταραχής προκαλεί την αποτυχία αυτής της επιδίωξης. Αυτό, με τη σειρά του, κάνει το μαζοχιστή να νιώθει τις αισθήσεις, που βιώνονται σαν ηδονικές από ένα φυσιολογικό πρόσωπο, σαν δυσάρεστες, όταν ξεπερνάνε μια ορισμένη ένταση. Ο μαζοχιστής, απέχοντας πολύ από το να επιδιώκει τη δυσαρέσκεια, εκδηλώνει μια ισχυρή έλλειψη ανεκτικότητας στις ψυχικές εντάσεις."

    Ο Reich ανέλυσε την περίπτωση ενός μαζοχιστή τον οποίο η μητέρα του ενθάρρυνε να δείχνει τα οπίσθιά του ώστε να παρακολουθεί τις κενώσεις του που ήταν προβληματικές, ενώ αποθάρρυνε αμέσως και αυστηρά την επίδειξη των γεννητικών του οργάνων την πρώτη φορά που έγινε. Έτσι το πέρασμα στην γενετήσια φάση ανάπτυξης σταμάτησε εκεί, ενώ ενθαρρύνθηκε η προσκόλληση στο πρωκτικό στάδιο. Ο δε πατέρας του τον τιμωρούσε χτυπώντας τον, όπου η ενστικτώδης αντίδραση του παιδιού ήταν να γυρνάει τα οπίσθια προς το μέρος του για να προφυλάξει το πέος του, ενώ ο πατέρας τσιμπούσε συχνά τους γλουτούς των παιδιών και απειλούσε να τα "γδάρει ζωντανά".

    Λέει ο Reich: "Η εισαγωγή στο γενετήσιο στάδιο, κατά την παιδική ηλικία, με την επιδειξιμανία, που ακολουθείται αμέσως από την έντονη ματαίωση και απώθηση αυτής της ηδονής και την πλήρη αναστολή της παραπέρα γενετήσιας ανάπτυξης, ανήκει ειδικά, σύμφωνα με την εμπειρία μου, στο μαζοχιστικό χαρακτήρα".


    Τυπικά γνωρίσματα του μαζοχιστικού χαρακτήρα κατά Reich:


    1. "Ένα χρόνιο υποκειμενικό αίσθημα οδύνης...που εμφανίζεται σα μια τάση να παραπονιέσαι" (κλαψομουνιά, θα έλεγαν οι ειδικοί ανάμεσά μας).

    2. "Χρόνιες τάσεις αυτοβασανισμού και αυτοταπείνωσης ("ηθικός μαζοχισμός").

    3."Ένα έντονο πάθος βασανισμού άλλων" (ο σαδισμός του Υ, αν θυμάστε κάποια παλαιότερα ποστ των ειδικών)

    4. Προκλητική συμπεριφορά, εν είδει νηπιακής μοχθηρίας. Αυτό επιτυγχάνεται με πολλούς τρόπους: μέσω της σιωπής, ή μέσω προκλητικής, παιδιάστικης συμπεριφοράς, έτσι ώστε να οδηγηθεί ο άλλος σε παραφορά, να γίνει αυστηρός και να αναγκαστεί να τιμωρήσει. "Αυτό είναι το βαθύτερο νόημα της μαζοχιστικής πρόκλησης, η δικαίωση του μίσους και η εξάλειψη της ενοχής με την κρίση του μαζοχιστή, 'είσαι ένας παλιάνθρωπος, δεν μ' αγαπάς, αντίθετα με μεταχειρίζεσαι φοβερά. Δικαιολογημένα σε μισώ'". Από την μία επομένως βλέπουμε ένα είδος σαδισμού του μαζοχιστή και από την άλλη βλέπουμε την αιτία της όλης φάσης: "μια βαθιά απογοήτευση στην αγάπη...[η πρόκληση] ήταν ο τρόπος με τον οποίο ζητούσε αγάπη, ένας τρόπος ιδιαίτερος για όλους τους μαζοχιστικούς χαρακτήρες. Χρειαζόταν αποδείξεις αγάπης για να μειώσει την εσωτερική του ένταση και άγχος....Τα παράπονά του έδειχναν την ακόλουθη στρωματοποίηση αναφορικά με το νόημά τους, που αντιστοιχούσε στη γένεση του μαζοχισμού του: 'Κοίτα πόσο άθλιος είμαι - αγάπα με!'...'Πρέπει να μ' αγαπάς, θα σ' αναγκάσω να μ' αγαπάς. Αν δεν μ' αγαπάς, θα σε κάνω να θυμώσεις!'...Ο μαζοχιστικός χαρακτήρας προσπαθεί να συνδέσει την εσωτερική του ένταση και την απειλή του άγχους με μια ανεπαρκή μέθοδο, δηλαδή επιδιώκει την αγάπη μέσα απ' την πρόκληση και την απείθια". (Έχουμε αναφερθεί και στο παρελθόν στο παρόν φόρουμ στους "ψοφοδεείς" υ (copyright Syrah), που απαιτούν την προσοχή και την αγάπη, μην μπορώντας να δημιουργήσουν σχέσεις που δεν βασίζονται στην ανάγκη, και από την άλλη στην αδυναμία τους να χειριστούν ακόμη και την παραμικρή εκδήλωση τρυφερότητας. Αυτά δεν αναφέρονται επικριτικά αλλά αντικειμενικά και βασίζονται εν μέρει σε προσωπικές παρατηρήσεις δικών μου παλαιότερων συμπεριφορών).

    5. "Η απαίτηση αγάπης βασίζεται σ' ένα φόβο να τον εγκαταλείψουν μόνο του, που βιώθηκε έντονα στην πολύ πρώιμη παιδική ηλικία. Ο μαζοχιστικός χαρακτήρας δεν μπορεί ν' ανεχθεί τη μοναξιά περισσότερο απ' όσο μπορεί ν' ανεχθεί την πιθανότητα απώλειας μιας σχέσης αγάπης...Ο μαζοχιστικός χαρακτήρας δεν μπορεί ν' ανεχθεί την απώλεια ενός αντικειμένου (μαζοχιστική προσκόλληση στο αντικείμενο της αγάπης) περισσότερο από όσο μπορεί να το απογυμνώσει από τον προστατευτικό του ρόλο. Δεν μπορεί ν' ανεχθεί την απώλεια της επαφής. Όταν συμβαίνει αυτό, θα προσπαθήσει να την θεμελιώσει ξανά με το δικό του ανεπαρκή τρόπο, δηλαδή επιδιώκοντας τη συμπάθεια μέσα από την αθλιότητά του. Πολλοί τέτοιοι χαρακτήρες είναι υπερβολικά επιρρεπείς στο αίσθημα ότι είναι μόνοι κι εγκαταλειμμένοι στον κόσμο".

    6. "Ανακαλύπτουμε πάντοτε, με τη μια μορφή ή την άλλη, μια ώθηση για δραστηριότητα στην οποία συμμετέχει η επιδερμίδα ή, τουλάχιστον, αντίστοιχες φαντασιώσεις: τσιμπήματα, τρίψιμο με βούρτσες, μαστίγωμα, δέσιμο - οτιδήποτε κάνει την επιδερμίδα να αιμορραγεί...Σ' αυτές τις προσπάθειες είναι κοινή η επιθυμία να νιώσεις τη ζέστη της επιδερμίδας - η αρχική πρόθεση δεν είναι μια επιθυμία για πόνο. Ο στόχος του μαστιγώματος δεν είναι να προκαλέσει πόνο. Μάλλον, ο πόνος υπομένεται για χάρη της "κάψας"...Με βάση τη φυσιολογία του άγχους, η συστολή των περιφερειακών αγγείων αυξάνει το άγχος (ωχρότητα στην περίπτωση του φόβου, αίσθηση κρύου σε μια αγχώδη κατάσταση, ρίγη προκαλούμενα από το φόβο κλπ)...Απ΄ την άλλη μεριά, η αίσθηση της ζεστής επιδερμίδας, που δημιουργείται απ' την πιο έντονη ροή του αίματος μέσα απ' τα περιφερειακά αγγεία, είναι ένα ειδικό γνώρισμα της ηδονής...Δεν είναι εύκολο να καταλάβουμε γιατί η σωματική επαφή με το αγαπημένο πρόσωπο έχει σαν αποτέλεσμα την εξαφάνιση του άγχους. Κατά πάσα πιθανότητα, αυτό μπορεί να εξηγηθεί απ΄το γεγονός ότι, φυσιολογικά, η ζεστασιά του σώματος με την παραπάνω έννοια κι η εννεύρωση (Σ.τ.Μ. η επάνδρωση με νεύρα ενός συστήματος) της περιφέρειας του σώματος στην αναμονή της μητρικής προστασίας, διαλύουν ή τουλάχιστον ανακουφίζουν την εσωτερική ένταση. (Υποσημείωση του 1945: η οργονοενέργεια που ανακαλύφθηκε το 1939 δίνει την εξήγηση αυτού του φαινομένου: η ανακούφιση του άγχους του παιδιού με τη σωματική επαφή του με τη μητέρα, εξηγείται οργονοβιοφυσικά με την οργονοτική διαστολή του βιοσυστήματος του παιδιού που εκτείνεται για να φτάσει τη μητέρα. Υπάρχει επαφή των οργονικών πεδίων των δύο οργανισμών)...Αυτή η ερωτογενής προδιάθεση είναι μια από τις βασικές αιτίες της υπέρμετρης απαίτησης γι' αγάπη, που έχει την ειδική απόχρωση του "ζέστανέ με" (="προστάτεψέ με"). Το "χτύπα με" είναι μια έκφραση της ίδιας προσπάθειας..." (Σε μία προσπάθεια ερμηνείας αυτού, στο πλαίσιο του παρόντος φόρουμ, θα έλεγα ότι το SM είναι ο καλύτερος δυνατός τρόπος για να αποφευχθεί το άγχος της φυσιολογικής ανθρώπινης σωματικής επαφής που επιφέρει τη ζεστασιά. Θα έλεγα πως και ο σαδιστής και ο μαζοχιστής κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να επιτύχουν την ζητούμενη ζεστασιά, μέσω των χτυπημάτων, αποφεύγοντας παράλληλα το άγχος της σωματικής προσέγγισης).

    7. Ο μαζοχιστής έχει την "τάση να απογοητεύεται εύκολα, ακόμα και για τις πιο ασήμαντες αφορμές" και χάνεται εύκολα μέσα σε μαζοχιστικές φαντασιώσεις μόλις αντιμετωπίζει δυσκολίες.

    8. "Οι μαζοχιστικοί χαρακτήρες δεν μπορούν ν' ανεχθούν τους επαίνους και τείνουν προς την αυτο-ταπείνωση και τον αυτο-εξευτελισμό" (το λεγόμενο "μύγιασμα", copyright D., με την ευγενική βοήθεια του Mastershammer και την δημοσίευση του σημαντικού κειμένου του Unabomber).

    9. "Μέσα απ' την αναστολή και απώθηση της γενετήσιας επίδειξης, διαβρώνονται τα θεμέλια πάνω στα οποία μπορεί ν' αναπτυχθούν αργότερα η εξιδανίκευση, η δραστηριότητα κι η αυτοπεποίθηση" (γι αυτό δεν πρέπει να αποτρέπουμε ποτέ τα παιδιά από τον αυνανισμό, μόνο και μόνο για να μην ντραπούν οι πουριτανοί επισκέπτες). Στον μαζοχιστή, "η αναστολή της επιδειξιμανίας μπορεί να οδηγήσει στην ανάπτυξη ολότελα αντίθετων χαρακτηριστικών...ένα πάθος για αυτο-ταπείνωση, προκειμένου να μη ξεχωρίζει η παρουσία του. Στερείται το βασικό στοιχείο της ναρκισσιστικής δομής του γενετήσιου χαρακτήρα: την ικανότητα να ξεχωρίζει" (πράγμα που αποδεικνύει μια για πάντα ότι δεν είμαι μαζοχίστρια και καλό θα ήταν επομένως να μου κάνετε τα χατίρια αντί να με τυραννάτε). 

    10. "Ένα άλλο γνώρισμα...που ανακαλύπτεται πολύ συχνά στους μαζοχιστικούς χαρακτήρες...το να αισθάνεται κανείς πως είναι ηλίθιος, ή το αντίστοιχό του, το να ενεργεί σαν να ήταν ηλίθιος. Είναι ιδίωμα της μαζοχιστικής χαρακτηροδομής το να εκμεταλλεύεται κάθε αναστολή, προκειμένου να αυτο-υποτιμηθεί".

    11. "Είναι τελείως ανίκανος να δείξει ή να απαιτήσει αγάπη με άμεσο τρόπο...Η αναστολή της ικανότητας εκδήλωσης ή απαίτησης αγάπης ανοιχτά, συνεπάγεται διαστρεβλωμένες εκφράσεις και κάνει ένα άτομο...αφύσικο και δύσκαμπτο. Πίσω απ' αυτό κρύβεται ο πάντοτε παρών φόβος της απογοήτευσης ή της απόρριψης".


    Η Ερμηνεία του Reich για τον μαζοχισμό:

    "Η νεύρωση προκαλείται απ' τη σύγκρουση μεταξύ ενός εγώ που επιδιώκει την ηδονή και ενός εξωτερικού κόσμου που ματαιώνει τις επιδιώξεις αυτές του εγώ. Διατηρείται απ' τη σύγκρουση μεταξύ εγώ και υπερεγώ. Το υπερεγώ διατηρεί την ισχύ του στη βάση της επαναλαμβανόμενης εμπειρίας ότι η σεξουαλική ηδονή είναι κάτι που τιμωρείται. Στο πρώιμο αποτέλεσμα της καταπίεσης στην παιδική ηλικία, προστίθεται η καταλυτικά καταπιεστική ατμόσφαιρα της κοινωνίας...

    Ο μαζοχιστής προσεγγίζει την ηδονική δραστηριότητα όπως και κάθε άλλο πρόσωπο, αλλά επεμβαίνει ο φόβος της τιμωρίας. Η μαζοχιστική αυτοτιμωρία δεν είναι η εκτέλεση της αναμενόμενης με φόβο τιμωρίας, αλλά μάλλον η εκτέλεση μιας πιο ήπιας, υποκατάστατης τιμωρίας. Επομένως αντιπροσωπεύει ένα ειδικό είδος άμυνας ενάντια στην τιμωρία και στο άγχος. Η παθητική - θηλυπρεπής υποταγή στο πρόσωπο που τιμωρεί, που αποτελεί τυπικό χαρακτηριστικό του μαζοχιστικού χαρακτήρα, θα πρέπει επίσης να γίνεται κατανοητή μέσα σ' αυτό το πλαίσιο" [κάπως όπως ο μαζοχιστής πάνω στον οποίο βασίστηκε εν μέρει η συγκεκριμένη κλινική έρευνα, ως παιδί τιμωρούμενο από τον πατέρα, γύρισε τα οπίσθια και απέφυγε τον φόβο ευνουχισμού].

    "Η ανακούφιση των αισθημάτων ενοχής μέσα από τιμωρίες, επηρεάζει όχι τον πυρήνα, αλλά την επιφάνεια της προσωπικότητας. Τέτοιες "εξιλεωτικές" οδύνες ...αποτελούν ένα σύμπτωμα, όχι την αιτία μιας νεύρωσης....Απ' την άλλη μεριά, η σύγκρουση ανάμεσα στην σεξουαλική επιθυμία και το φόβο της τιμωρίας, έχει κεντρική σημασία σε κάθε νεύρωση. Δεν υπάρχει καμιά νευρωτική διαδικασία δίχως αυτή τη σύγκρουση...

    Ο μαζοχιστικός χαρακτήρας βασίζεται σε μια πολύ ιδιόμορφη σπαστική τάση που ελέγχει όχι μόνο τον ψυχικό αλλά, κύρια και πρωταρχικά, το γενετήσιό του μηχανισμό. Αναστέλλει αμέσως κάθε έντονη αίσθηση ηδονής και τη μεταμορφώνει σε δυσαρέσκεια...Όσο βαθιά και εμπεριστατωμένα κι αν αναλύσουμε το νόημα και την γένεση του μαζοχιστικού χαρακτήρα, δεν μπορούμε να πετύχουμε ένα θεραπευτικό αποτέλεσμα, εκτός αν καταφέρουμε να κατανοήσουμε σε βάθος την προέλευση αυτής της σπαστικής τάσης. Διαφορετικά, δεν θα κατορθώσουμε να αποκαταστήσουμε την οργαστική ικανότητα του ασθενή, την ικανότητα ολοκληρωτικής παράδοσης στη γενετήσια εμπειρία. Γιατί η οργαστική ικανότητα είναι ικανή από μόνη της να εξαφανίσει την εσωτερική πηγή της δυσαρέσκειας και του άγχους...

    Δεν υπάρχει ένας ψυχαναγκασμός επανάληψης πέρα απ' την αρχή της ηδονής. Τα αντίστοιχα φαινόμενα μπορούν να εξηγηθούν μέσα στα πλαίσια της αρχής της ηδονής και του φόβου τιμωρίας...Ο πόθος της τιμωρίας [έχει] θεμελιακά σαν σκοπό την επίτευξη της χαλάρωσης με πλάγιο τρόπο καθώς και να καταστήσει υπεύθυνο το τιμωρό πρόσωπο, δηλαδή, ν' απαλλαγεί ο ασθενής απ' την ευθύνη...Η λειτουργία της φαντασίωσης του ξυλοδαρμού είναι: 'Χτύπα με έτσι ώστε, δίχως να γίνω ένοχος, να μπορέσω να χαλαρώσω!' Δεν μπορεί να υπάρξει καμιά αμφιβολία ότι αυτό είναι το βαθύτερο νόημα της παθητικής φαντασίωσης ξυλοδαρμού...Σ' αυτή την κατηγορία ανήκει επίσης κι η μαζοχιστική σεξουαλική στάση των νευρωτικών γυναικών, που θεωρείται από μερικούς ψυχαναλυτές σαν φυσιολογική θηλυκή συμπεριφορά. Η παθητική φαντασίωση βιασμού της γυναίκας, χρησιμεύει απλώς για να την απαλλάξει απ' τα αισθήματα ενοχής, δηλαδή, θέλει ν' απολαύσει τη σεξουαλική πράξη δίχως ενοχή".


    Θεραπεία του μαζοχισμού:

    "Η εγκαθίδρυση μιας υγιούς σεξουαλικής ζωής, μιας ρυθμισμένης λιμπιντικής οικονομίας, μπορεί να προκύψει μόνο με δύο είδη θεραπευτικών διαδικασιών: την απελευθέρωση της λιμπίντο απ' τις προγεννετήσιες καθηλώσεις και την εξάλειψη του γενετήσιου άγχους. Είναι φανερό ότι αυτό γίνεται με τη βοήθεια της ψυχανάλυσης της προγενετήσιας και γενετήσιας οιδιπόδειας σύγκρουσης (μέσα από την εξάλειψη των απωθήσεων)...Το ξεσκέπασμα της σαδιστικής φύσης της μαζοχιστικής συμπεριφοράς αποτελεί το πρώτο και πιο επιτακτικό βήμα...Φέρνει στην επιφάνεια τον αρχικό σαδισμό, ο οποίος κρύβεται πίσω απ' το μαζοχισμό και αντικαθιστά τις παθητικές πρωκτικές - μαζοχιστικές φαντασιώσεις, με ενεργητικές φαλλικές - σαδιστικές...Τότε μπορούμε να φτάσουμε πιο εύκολα στο άγχος ευνουχισμού [προφανώς μιλάει για άρρενες μαζοχιστές].

    Είναι περιττό να πούμε ότι αυτά τα θεραπευτικά μέτρα δεν έχουν κανένα αποτέλεσμα πάνω στο μαζοχιστικό χαρακτήρα του ασθενή. Τα παράπονα, η μοχθηρία, η αυτοκαταστροφικότητα κι η αδεξιότητά του, που χρησιμεύουν σαν μια ορθολογική δικαιολογία της απόσυρσής του από τον κόσμο, επιμένουν συνήθως, μέχρι να εξαλειφθεί η διαταραχή του μηχανισμού της ηδονής του στον αυνανισμό...[Η θεραπεία] τότε μόνο μπορεί να έχει επιτυχία, όταν η βλάβη στο γενετήσιο μηχανισμό δεν ήταν τόσο βαρειά, κι όταν το άμεσο περιβάλλον του ασθενή δεν είναι τέτοιο, που να τον σπρώχνει πίσω συνεχώς σ' ένα μαζοχιστικό πρότυπο αντίδρασης...Είναι φυσικά γνωστό απ' τη γενικότερη κλινική εμπειρία, ότι η θεραπεία του μαζοχισμού αποτελεί ένα από τα πιο δύσκολα καθήκοντά μας..."

    (Όλες οι αναφορές στον Reich προέρχονται από το δοκίμιό του με τίτλο "Μαζοχιστικός Χαρακτήρας", "Internationalen Zeitschrift fur Psychoanalyse", 1932, μετάφραση Νίκος Αλεξίου).
     
  2. Tropical_Storm

    Tropical_Storm Regular Member

    Dora μου, αυτες οι ιδεες και θεωριες εχουν ξεπεραστει εδω και χρονια. Ο Σαδομαζοχισμος δεν θεωρηται πλεον νευρωση, ουτε κατα διανοια ψυχικη ασθενεια.

    Αλλα και κανεις δεν εχει καταφερει μεχρι σημερα να δωσει μια εξηγηση γιατι μερικοι ανθρωποι ειναι μαζοχιστες η σαδιστες ενω αλλοι δεν ειναι. Ολοι εχουν μαυρα μεσανυχτα, και ολα ειναι εικασιες. Οπως και στην περιπτωση της ομοφυλοφιλιας, δεν υπαρχουν ξεκαθαρα συμπερασματα.

    Η ψυχολογια εχει κανει καποια προωδο τις τελευταιες δεκαετιες, μην το ξεχναμε, και οι judgmental αντιληψεις σβηνουν και εχουν σβησει για πολλες "paraphilias".

    Και στο κατω κατω, τι οφελει να το ψαχνουμε τοσο πολυ; Ειμαστε αυτοι που ειμαστε, και δεν προκειται να αλλαξουμε ποτε, γιατι να κουβαλαμε και απαρχαιωμενες αντιληψεις περι νευρωσεως; Ας το χαρουμε καλυτερα, κατα τη γνωμη μου.
     
  3. female

    female Contributor





    Ευχαριστούμε πολύ, Dora!


    Πολύ ενδιαφέρον βιβλίο. Φυσικά μέσα από ένα case study, τα συμπεράσματα του Reich είναι αμφισβητήσιμα, πράγμα που είχε υπ' όψιν και ο ίδιος. Παρ' όλ αυτά, οι αναλύσεις του είναι, κατά την άποψή μου, αρκετά διορατικές.



    @ Tropical_Storm

    Είναι σαφές πως ο Reich σε καμία περίπτωση δεν θεωρούσε "ανώμαλο" έναν μαζοχιστή, σαδιστή, κλπ. Γενικότερα, σε τέτοιες περιπτώσεις δεν έκανε ποτέ αξιακές κρίσεις τύπου, για παράδειγμα, Lombroso. Είχε μπροστά του έναν άνθρωπο που είχε έρθει εκεί γιατί ένοιωθε πως η ζωή του πήγαινε στραβά. Αυτό που ενδιέφερε το Reich ήταν να τον κάνει λειτουργικότερο και να αναλύσει τις διαδικασίες που τον μπλόκαραν. Ο όρος "νεύρωση" δεν είναι ηθική καταδίκη, αλλά περιγραφή. Δεν βρίσκω λόγο να μας τρομάζει ως όρος, ούτε είναι κάτι ...σπάνιο. Ασφαλώς κουβαλάω μερικές κι εγώ.





    Φυσικά οι θεωρίες του Reich επιδέχονται κριτικής, κατά τη γνώμη μου όμως, όχι συνολικής απόρριψης. Για παράδειγμα, ο τρόπος που προσεγγίζει σε αυτή τη μελέτη το θέμα της αίσθησης του δέρματος είναι, πιστεύω, λανθασμένος ως πολύ γενικευμένος, αν και όχι ως κατεύθυνση μελέτης αλλά ως τελικό συμπέρασμα.





     
  4. dora_salonica

    dora_salonica Contributor

    Συμφωνώ ότι δεν αποτελεί νεύρωση να προσθέτει κάποιος λίγο kink στη σεξουαλική του ζωή. Οι περισσότεροι άνθρωποι, ακόμη και αυτοί που ονομάζουμε vanilla, έτσι το κάνουν. Όμως μου φάνηκε ενδιαφέρον πώς ο Reich, τόσο νωρίς, "είδε" τα χαρακτηριστικά ενός "προβληματικού" χαρακτήρα, και ας μην κολλούμε στην αρνητική χροιά του νευρωτικού.

    θα ήθελα να μιλήσουμε για τον μαζοχισμό, όχι ως kinky διάνθιση μίας υγιούς σεξουαλικής ζωής, αλλά ως μία "αγκύλωση", ένα εμπόδιο στην υγιή ανάπτυξη μιας προσωπικότητας, ένα σύμπτωμα μιας γενικότερης αδυναμίας για ένα άτομο να ζει ολοκληρωμένο και ευτυχισμένο. Διότι αδυνατώ να χαρακτηρίσω υγιή, ολοκληρωμένο και ευτυχισμένο, τον άντρα που θα μου ζητήσει να τον μαστιγώσω μέχρι να χύνεται το αίμα του στο πάτωμα, γιατί αλλιώς δεν μπορεί να του σηκωθεί επ' ουδενί. Αδυνατώ να δω ως μη προβληματική την γυναίκα που δεν μπορεί να έρθει σε οργασμό αν δεν τη δέσουν και δεν της κρεμάσουν κανένα πεντόκιλο από τα χείλη του αιδοίου. Αδυνατώ να αγνοήσω την "κλαψομουνιά" ενός όμορφου, μορφωμένου άντρα, ο οποίος αναγκάζεται να πληρώνει υπέρβαρες κυρίες να χοροπηδάνε πάνω στα αρχίδια του, αντί να επενδύσει τον χρόνο του, την ενέργειά του και το συναίσθημά του σε μία σχέση με μία γυναίκα. Τα χαρακτηριστικά ενός μαζοχιστικού χαρακτήρα όπως τον περιγράφει ο Reich είναι πράγματι μέρος της προσωπικότητας ενός προβληματικού ατόμου, αν όχι όλα, πολλά, άλλα σε μικρότερο και άλλα σε μεγαλύτερο βαθμό.

    Οι δε συγκεκριμένες ιδέες και θεωρίες, όχι μόνο δεν έχουν ξεπεραστεί, αλλά μας σερβίρονται ως νέες ιδέες από καταξιωμένους επιστήμονες του χώρου της ψυχιατρικής και της ψυχανάλυσης. Μου κάνει εντύπωση που τόσοι πολλοί αναφέρονται στον Λακάν φερ' ειπείν, ή στον Zizek, οι οποίοι μας λένε για τους μαζοχιστές αυτά που είπε ο Reich πριν τον πόλεμο, σαν να πρόκειται για την τελευταία λέξη της ψυχιατρικής. Δεν επικρίνω κανέναν, προς θεού, απλά μου κάνει εντύπωση και το επισημαίνω. Έτυχε και είχα το βιβλίο στην βιβλιοθήκη μου, και είχα λίγο χρόνο στη διάθεσή μου. Μου φάνηκε ενδιαφέρον.

    Τουναντίον, από ότι έχω διαβάσει, οι ψυχαναλυτές αντιμετωπίζουν μεθοδικά και συχνά με επιτυχία αυτού του είδους τα προβλήματα ανάπτυξης του εγώ, στα άτομα που υποφέρουν ψυχικά (όποιος ενδιαφέρεται, μπορεί να διαβάσει τα βιβλία του Ίρβιν Γιάλομ, βιβλία ιδιαίτερα προσιτά στο ευρύ κοινό, που δεν απαιτούν εξειδικευμένες γνώσεις).

    Είναι μάλλον εύκολο να δούμε την διαφορά ανάμεσα σε κάποιον που έχει την ανάγκη να καταναλώσει κόπρανα και ούρα ή να πληρώσει μία Pro-Domme να τον ξεπετσιάσει ή να τον ξεκωλιάσει για να μπορέσει να έχει έναν οργασμό της προκοπής, από κάποιον ο οποίος έχει μία υγιή σεξουαλική ζωή, ωραίες διαπροσωπικές σχέσεις και την δυνατότητα να διεκδικήσει την προσωπική του ευτυχία, ο οποίος απλά γουστάρει την ποικιλία και τις εναλλακτικές προσεγγίσεις στο σεξ. Εδώ μιλούμε για άτομα που δυστυχούν, που έχουν προβλήματα στις διαπροσωπικές και σεξουαλικές σχέσεις τους. Αυτό είναι το συγκεκριμένο πλαίσιο του άρθρου, όχι οι ροζ μπονμπον χειροπέδες και το spanking ή μία ουρολαγνεία που ενδεχομένως διανθίζει το σεξ ενός αγαπημένου ζευγαριού. Και φυσικά δεν μιλούμε καν για το D/s.

    Αγαπώ τη γνώση. Μου αρέσει να κατανοώ τις προβληματικές συμπεριφορές, τις δικές μου και των γύρω μου. Δεν θεωρώ κακό ούτε το διάβασμα, ούτε τη σκέψη, ούτε τη συζήτηση. Η άποψή μου είναι ότι η γνώση δεν παρεμποδίζει την απόλαυση, τουναντίον, μπορεί να συνεισφέρει ώστε να ξεπεραστεί μία προβληματική αντιμετώπιση του εαυτού σε σχέση με τους άλλους, ώστε ακριβώς να μην παρεμποδίζεται η απόλαυση. Τυχαίνει να έχω συναντήσει άτομα που δεν ήθελαν καν να παραδεχτούν πόσο δυστυχισμένα ήταν. Η απόλαυση την οποία βίωναν ήταν ένα κακέκτυπο της δυνατής, απρόσκοπτης απόλαυσης, που δεν κολλάει σε απωθήσεις και την άρνηση του να ξέρεις ποιος είσαι, και γιατί. Με αυτό το σκεπτικό και μόνο παρέθεσα το άρθρο προς συζήτηση.

    Στο συγκεκριμένο άρθρο, γίνεται αναφορά σε 4 διαφορετικούς ασθενείς, τους οποίους δεν ανέφερα για να μην γίνει πολύ κουραστικό το νήμα. Στην δε εισαγωγή του, που γράφτηκε από τον ίδιο τον Reich, γίνεται ειδική μνεία στο ότι το άρθρο αποτελεί προϊόν κλινικής έρευνας, εν αντιθέσει με άλλες θεωρίες της εποχής.

    Θα συμφωνήσω με τα παραπάνω, αν και βρήκα πολύ ενδιαφέρουσα την υπόθεση περί ζεστασιάς και κρύου, μία υπόθεση που με παρακίνησε να αρχίσω να σκέφτομαι για το άγχος της πραγματικής προσέγγισης και εγγύτητας (ιδίως της συναισθηματικής) μέσα στο BDSM. Ένα άγχος, το οποίο φαίνεται να υφίσταται, εκ πρώτης όψεως, και για τους δύο μετέχοντες.

    Θα μπορούσαμε βεβαίως να δούμε το θέμα αποκλειστικά από τη βιοχημική του σκοπιά, να μιλήσουμε για αδρεναλίνη και ενδορφίνες. Φοβούμαι όμως ότι τα ανθρώπινα όντα είναι περισσότερο πολύπλοκα από τις ουσίες που εκκρίνουν.
     
    Last edited: 29 Ιουλίου 2008
  5. DeSade

    DeSade Owner of evelin

  6. Mirella_trans_Domme

    Mirella_trans_Domme Contributor

    Σε ευχαριστουμε πολυ Ντορακιον!
    Λιαν ενδιαφερον και κατατοπιστικο!
     
  7. gaby

    gaby Guest

    το είχα σκεφτεί επί ημερών "μικρής θεωρίας" το σκέφτηκα και τώρα, με την ανάλυση του Ραιχ.

    είναι σίγουρο ότι αυτά είναι χαρακτηριστικά και όχι δευτερογενή συμπτώματα του μαζοχισμού; έχω λόγους να πιστεύω ότι και αν αυτά τα έντεκα χαρακτηριστικά τεθούν υπό έλεγχο, πχ με την ψυχανάλυση, ο πυρήνας του μαζοχισμού θα παραμείνει αναλλοίωτος.

    επίσης, είναι φανερό και δεν μου προκαλεί έκπληξη, ότι οι ψυχαναλυτές που ταξινομούν τις μαζοχιστικές νευρώσεις διόλου δεν έχουν κατά νου την εναλλακτική της πιθανής ικανοποίησης του μαζοχιστή στο πλαίσιο σαδομαζοχιστικών σχέσεων, αλλά κοιτάζουν να τον "θεραπεύσουν", να τον κάνουν βανίλλα δηλαδή, για να δει θεού πρόσωπο.

    δε μπορώ να μη θυμηθώ τη διάσημη φράση του Φρόϋντ: "ο σκοπός μου είναι ταπεινός. επιδιώκω να μετατρέψω την αθλιότητα της νεύρωσης σε κοινή δυστυχία."

    μεγάλη αντίφαση εν τέλει με τα περί σεξουαλικής ελευθερίας του Ραιχ, προς τι να έχουν σεξουαλική ελευθερία οι λογικά ερμηνεύσιμοι σαδιστές, αν έχει "θεραπεύσει" όλους τους μαζοχιστές;  
     
  8. Syrah

    Syrah Contributor

    Πόθεν το συμπέρασμα πως η τάδε ή η δείνα θεωρία περί μαζοχισμού είναι ξεπερασμένη; Το θέμα είναι αμιγώς φιλοσοφικό, για εμένα, ως εκ τούτου δεν υπάρχουν ούτε ορθές (στον τρέχον επιστημονικό πλαίσιο) ψυχιατρικές προσεγγίσεις, ούτε απαρχαιωμένες.

    Επίσης, ο που προσθέτει λίγο "kink" στο "vanilla" δεν είναι μαζοχιστής. Punkt. Οι υπερήφανοι ζηλωτές της BDSMικής (υπο)κουλτούρας (οι οποίοι πιθανώς πιστεύουν ότι το "BDSM" προηγείται εννοιολογικά του "σαδισμού"/"μαζοχισμού") θα τον αναγνωρίσουν ίσως ως "γνήσιο BDSMer" (αν βέβαια έχει περάσει τα τεστ εγγύτητας στο BDSM στα σχετικά sites και αν έχει συμμετάσχει σε >20 s/m parties κατά προτίμηση στο "εξωτερικό") πλην όμως, ουδεμία σχέση έχει με το μαζοχιστή που μάλλον προσπαθεί να προσθέσει λίγο "νορμάλ" στη "διαστροφή" του, επικαλούμενος το BDSM.

    Εδώ μάλλον εμφιλοχωρεί το βασικό ερώτημα: "Πώς (από ποια αφετηρία και μέσω ποιας πορείας) καταλήγει κανείς στο BDSM;" Προσωπικά δεν βλέπω το λόγο για τον οποίο ένας kinky vanilla να καταπιαστεί με το BDSM ως κουλτούρα/ιδεολογία/στάση ζωής. Βλέπω όμως το λόγο για τον οποίο ένας μαζοχιστής να νομιμοποιήσει πολιτισμικά/ηθικά/νομικά/αισθητικά κλπ, μέσω της προβολής μίας κουλτούρας, ένα μέρος του μαζοχισμού του. Και τούτο, μόνο επειδή θα τον βοηθήσει να αναπτύξει εντέλει μεθοδολογίες μέσα από τις οποίες θα τον διαχειρίζεται με τρόπο ώστε να αντλεί από αυτόν, ευχαρίστηση, συνειδητά. Αυτά από μία "non-BDSMer" σαδίστρια.

    Εξαιρετικό το νήμα σου D. Συμφωνώ απόλυτα με την πλειοψηφία των ιδεών του.
     
  9. dominastella

    dominastella Regular Member

    μπορει να ιπαρξει καπιοσ σαδιστησ και μαζοχιστησ να παιρνει ιδονη και απο τα δυο για ανελισε ρε δορα εμενα μου αρεσει να τιμορο αλλα και να δειχνο και αγαπη ταυτοχρονα στο σκλαβο σε χτιπο αλλα σεφιλο και στο στομα μετα σου κανο ερωτα αισθισιακο ολο αγαπη τριφερο ερωτα αλλα μετα σε σαπιζο πολι αγρια ομωσ στο ξιλο αυτο θεσ απο τοναφεντη δορα το ξερο καλα οτι αυτο θεσ δορα μην το αρνηθεισ θα εισαι ψευτρα δηλαδη αυτο σημαινει ισωσ οτι θεσ να κανεισ ερωτα με εναν αλιθινο απολιτο δηνατο με αυτοπεπιθιση αντρα τριφερο ερωτα αλλα με αντρα αντρα κυριαρχικο και οχι να σε δειρει καπιοσ
     
  10. dora_salonica

    dora_salonica Contributor

    Έχεις απόλυτο δίκιο. Ακριβώς αυτό εννοώ όταν λέω ότι θα μπορούσε η απόλαυση να κατακτηθεί απρόσκοπτη από τέτοιου είδους προβλήματα ανάπτυξης του εγώ. Φαντάσου ένα άτομο που δεν απαιτεί την αγάπη και προσοχή του άλλου κλαψομουνιάζοντας, που δεν σέρνεται ανήμπορο να επιβιώσει χωρίς να του δοθεί κάτι από τον άλλον, αλλά διεκδικεί και βιώνει χαρές της ζωής, ένα άτομο που κάνει όμορφες σχέσεις με τους γύρω του, που δεν τρέμει μην τυχόν τον εγκαταλείψει ο άλλος, ένα άτομο με πλήρη συναίσθηση της αξίας του (ακόμη μου είναι δύσκολο να βρω ανθρώπους που δεν αξίζουν, ενώ βλέπω ανθρώπους που αρνούνται να κατανοήσουν την ήδη υπάρχουσα αξία τους και να εξελίξουν την ομορφιά τους ως άτομα). Κάποιον δηλαδή που τα έχει καλά με τον εαυτό του και μπορεί να σταθεί μέσα σε μία σχέση με αξιοπρέπεια ΚΑΙ ΠΑΡΟΛΑ ΑΥΤΑ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΜΑΖΟΧΙΣΤΗΣ (σου άρεσε το twist; ) 

    Πώς όμως παραμένει μαζοχιστής; Όχι ως ναρκομανής που εξαρτάται από την προσφορά του πόνου (από οποιονδήποτε ή και από τον σύντροφό του), όχι ως άτομο που άγεται και φέρεται από το πάθος του, αλλά ως συνειδητοποιημένο άτομο που εξερευνά πτυχές της σεξουαλικότητάς του, με όλη την χαρά και απόλαυση της ζωής και της ηδονής που μπορεί να βιώσει ποικιλότροπα. Ο χαρούμενος μαζοχιστής, εν ολίγοις (αν δεν έχει γραφτεί το βιβλίο να το γράψουμε subito). 

    Ω ναι, δεν ξέρουν την τύφλα τους. Αν γίνω ποτέ ψυχαναλύτρια να με προτιμήσετε. 

    Ακριβώς. Αλλά θα σου θυμίσω μία μικρή ανάλυση του χαρακτήρα του Πινόκιο που είχα επιχειρήσει πέρσι το καλοκαίρι. Θεωρούσα ότι ίσως να είναι και εγκληματικό να στερήσεις από τον Πινόκιο την μοναδικότητά του, εξανθρωπίζοντάς τον. Δεν το πιστεύω πια. Όσο για την κοινή δυστυχία, την γράφω στα παλιά μου τα παπούτσια. Υπάρχουν καλές στιγμές που τις χαίρομαι με όλη μου την καρδιά και δυστυχισμένες στιγμές που τις αντέχω. Νομίζω οι περισσότεροι άνθρωποι έτσι το κάνουν.

    Χαχαχα. Αν ζούσε ο Ράιχ ίσως θα είχε πολλά να μάθει από μας. Τον φαντάζομαι να γίνεται μέλος του φόρουμ μας με το νικ cloudbuster, και να χοροπηδάει από την χαρά του κρατώντας μανιωδώς σημειώσεις, ανταλλάζοντας μπηχτές με τον Dolmance, μικρές θεωρίες με τον Ντρημ, να τσακώνεται για τα πολιτικά με τον G E, και να προσπαθεί να καταλάβει πού στο διάολο κολλάμε εσύ κι εγώ. 

    Έχεις απόλυτο δίκιο, DRS. Αν ανατρέξουμε στην ιστορία θα βρούμε πολλούς σαδιστές, ενδεχομένως και μαζοχιστές. Αλλά δεν χρειάζεται να ψάξουμε πολύ μακριά, όχι πιο πέρα από την μεταφυσική του Χριστιανισμού, για να βρούμε τις εικόνες που αναζητούμε ('"All the elements of sadomasochistic ritual are present in the crucifixion of Christ" (Susan Griffin, "Pornography and Silence", 1981). Κάπως έτσι ανοίγουν τους ασκούς του Αιόλου, μπαμ και κάτω. 

    Ναι, πέρα από την αγάπη για την γνώση (curiosity killed the cat), πρόκειται για ένα πρακτικό θέμα διαχείρισης ενός πάθους. Όπως έλεγε ο Μπουνιουέλ, αγαπώ πολύ τις έμμονες ιδέες μου. Τις καλλιεργώ συνειδητά μέχρι να γίνουν φετίχ. 
     
    Last edited: 29 Ιουλίου 2008
  11. lara

    lara Αυτοδεσποζόμενη Contributor

    Πιστεύω προσωπικά πως είναι δευτερογενή συμπτώματα.

    Μια μαζοχίστρια θα συνυπογράψει στα πιο πάνω  

    Μαζοχιστής μπορεί να παραμένει. Γιατί ο μαζοχισμός δεν προϋποθέτει καν υποτακτική ψυχοσύνθεση.

    Όλες τις σκέψεις που ακολούθησαν την πιο πάνω, θα τις καταθέσω σε άλλο νήμα, μια κι εδώ θα είναι εκτός θέματος.
     
  12. elfcat

    elfcat . Contributor

    Συμφωνώ    και επαυξάνω