echoes

Ζούμε μες στη λήθη των μεταμορφώσεών μας

Οκνηρή είναι η μέρα

προκομμένη η νύχτα.

Μια κούπα αγέρα μεσημεριάτικου η νύχτα τη φιλτράρει και τη φθείρει...

Η νύχτα σβήνει τη σκόνη από πάνω μας...

Όμως τούτη η ηχώ που κυλάει στη μέρα ακέρια
τούτη η ηχώ έξω απ’ το χρόνο του άγχους ή των χαδιών

η ακατέργαστη τούτη άβυσσος άνοστων κόσμων
και κόσμων αισθητών διπλός είναι ο ήλιος της.

Νά’ μαστε τάχα κοντά ή μακριά από τη συνείδησή μας;

Πού νά’ ναι τα όρια οι ρίζες ο σκοπός μας;

'Oμως ατέλειωτη, η ηδονή των μεταμορφώσεών μας,
σκελετοί που ζωντανεύουν μες στα σαπίζοντα τείχη,
τα ανταμώματα που δόθηκαν σε αλόγιστες μορφές,
στην πανέξυπνη σάρκα στους τυφλούς οραματιστές.

Το αντάμωμα που έδωσε το πρόσωπο στην κατατομή του.

Ο πόνος στην υγεία, το φως
στο δάσος το βουνό στην κοιλάδα
το ορυχείο στο άνθος το μαργαριτάρι στον ήλιο.

Είμαστε κορμί με κορμί είμαστε γη πάνω στη γη.
Γεννιόμαστε από παντού, είμαστε ασύνοροι.

Paul Eluard-H Κίνηση μας






When I leave now don't you weep for me.
I'll be back, just save a seat for me.



But if you jus' can't make the room,
Look up and see me on the...


Moon's a common scene around my town.
Here where everyone is painted brown.
And if we feel that's not the way,
Let's go paint everybody gray.

 

"Χάρυ, πως μιλάς έτσι.Οσο ζω, η προσωπικότητα του Ντόριαν Γκρέη θα με εξουσιάζει,δεν μπορείς να νιώσεις αυτό που νιώθω εγώ.Εσύ αλλάζεις πάρα πολύ συχνά."

"Αχ,αγαπητέ μου Μπαζίλ,ακριβώς για αυτό μπορώ να το νιώσω.Οσοι είναι πιστοί ξέρουν μόνο την ασήμαντη πλευρά της αγάπης:οι άπιστοι είναι εκείνοι που νιώθουν τις τραγωδίες της αγάπης."

To πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέη-Oscar Wilde

 

234
Η τύψη της συνείδησης:σημάδι ότι ο χαραχτήρας δεν είναι ίσος με την πράξη.Υπάρχουν τύψεις συνείδησης και ύστερα από τα καλά έργα:το ασυνήθιστο σε αυτά,αυτό που τα βγάζει από το παλιό περιβάλλον.

235
Εναντίον της μεταμέλειας.Δεν μου αρέσει αυτό το είδος δειλίας απέναντι στις ίδιες μας τις πράξεις΄δεν πρέπει να αφήνει κανείς τον εαυτό τού αβοήθητο στην επέλευση μιας απροσδόκητης ντροπής και στενοχώριας.Μια ακραία περηφάνια είναι εκείνη που επιβάλλεται.Πριν απ'ολα,σε τι βοηθά ένα τέτοιο πράγμα?

Καμία πράξη δεν αναιρείται με την μεταμέλεια΄ούτε και με την "συγχώρεση" η την"εξιλέωση".Πρέπει να είναι κανείς θεολόγος για να πιστεύει σε μια δύναμη που εξαλείφει την ενοχή:εμείς οι αμοραλιστές προτιμάμε να μην πιστεύουμε στην ενοχή.Υποστηρίζουμε αντίθετα ότι όλες οι πράξεις έχουν την ίδια αξία κατά βάθος-και ότι πράξεις που στρέφονται εναντίον μας,αν τις δούμε απο οικονομική άποψη,να είναι χρήσιμες,γενικά επιθυμητές πράξεις.-Σε κάθε ιδιαίτερη περίπτωση θα παραδεχτούμε ότι μια πράξη θα μπορούσε εύκολα να μην είχε την ανάγκη μας και ότι μόνο οι συνθήκες μας ευνόησαν για αυτήν.

Ποιός απο εμάς αν τον ευνοούσαν οι συνθήκες,δεν θα ανέβαινε όλη την σκάλα του εγκλήματος?...
Δεν πρέπει κανείς να λέει απο την άποψη αυτή:"δεν επρέπε να κάνεις το τάδε και το δείνα " αλλά πάντα:
"τι παράξενο που δεν το έκανα αυτό εκατό φορές πριν!".-Τελικά, οι λιγότερες πράξεις είναι τυπικές πράξεις και πραγματικές επιτομές μιας προσωπικότητας΄και αν λάβουμε υπόψη πόσο λίγη προσωπικότητα έχουν οι περισσότεροι άνθρωποι,ένας άνθρωπος σπάνια χαρακτηρίζεται από μία μεμονωμένη πράξη.Πράξεις περιστασιακές απλώς επιδερμικές,απλώς αντανακλαστικές,που αποκρίνονται ένα ερέθισμα:πολύ πρίν αυτό αγγίξει τα βάθη του Είναι μας,πολύ πριν τα ρωτήσει επ' αυτού.

Μια οργή,ένα άδραγμα,ένα τσίμπημα με το μαχαίρι:τι απο προσωπικότητα υπάρχει σε ένα τέτοιο πράγμα!-Μια πράξη φέρει συχνά μαζί της ένα είδος μουδιάσματος και ανελευθερίας:έτσι που εκείνος που την κάνει,είναι σαν μαγεμένος από την ενθύμηση της και νιώθει σαν να ήταν προσάρτημα της.Αυτή η πνευματική αναστάτωση,μια μορφή υπνωτισμού,πρέπει προπαντός να καταπολεμηθεί:μία μεμονωμένη πράξη,ότι κι αν είναι,είναι σε σύγκριση με όλα όσα κάνει κανείς,ένα μηδέν,και μπορεί να αφαιρεθεί δίχως να παραποιηθεί ο λογαριασμός.Το άδικο συμφέρον που έχει η κοινωνία στο να προσμετρά όλη την ύπαρξη μόνο από μία άποψη,σαν το νόημα της να ήταν το να παράγει μια μεμονωμένη πράξη,δεν πρέπει να μολύνει εκείνον που κάνει την πράξη:δυστυχώς αυτό συμβαίνει σχεδόν πάντα.

Αυτό απορρέει από το γεγονός ότι μια πνευματική αναστάτωση ακολουθεί κάθε πράξη με ασυνήθιστες συνέπειες είτε κακές είτε καλές.Ας παρατηρήσει κανείς έναν ερωτευμένο που έχει λάβει μια υπόσχεση ή έναν ποιητή που τον χειροκροτούν σε ένα θέατρο:όσο αφορά στην torpor intellectualis [διανοητική νάρκη],δεν διαφέρουν καθόλου από έναν αναρχικό που αντιμετωπίζει ένταλμα έρευνας.

Υπάρχουν πράξεις που είναι ανάξιες για μας:πράξεις που, αν θεωρηθούν τυπικές,θα μας κατεβάσουν σε ένα κατώτερο είδος ανθρώπου.Εδώ το μόνο που έχει να κάνει κανείς είναι να παραδεχτεί το λάθος του και να τις θεωρεί τυπικές.Υπάρχουν άλλα είδη πράξεων για τα οποία είμαστε εμείς ανάξιοι:εξαιρέσεις γεννημένες από μία ιδιαίτερη αφθονία ευτυχίας και υγείας,τα ψηλότερα παλιρροιακά κύματα μας,τα οποία φέρνει τόσο ψηλά μια φορά μια καταιγίδα, κάτι τυχαίο:τέτοιες πράξεις και "έργα" είναι επίσης μη τυπικά.
Δεν πρέπει να μετρά κανείς έναν καλλιτέχνη με βάση την σταθερά των έργων του.


"Η θέληση για δύναμη"
Φρίντριχ Νίτσε-"Κριτική των μέχρι τούδε ύψιστων αξιών".

 

Eluard και Wilde από τα πρώτα δύο posts. Θα γίνω τακτική αναγνώστρια echo.  

 

Παρακαλώ,κοπιάστε,κερνάμε και υποβρύχιο. 


[nomedia=""]YouTube - Broadcast Yourself.[/nomedia]

 

Κοίταζαν ο ένας τον άλλο πολλή ώρα τώρα.
Ολόγυρα τους πράγματα(θα 'ταν γύρω στα 1980)
Έπειτα διάδρομοι,παράθυρα,ένα λιβάδι,το____
Κοίταζαν ο ένας στο τέλος του άλλου πολλή
ώρα τώρα
Εκείνη προσπαθεί να θυμηθεί αλλά είναι μάταιο.
Εκείνη προσπαθεί και με το άλλο εκείνο-την Ελπίδα-ίσως και ξεστρατίζοντας
λιγάκι
ώ!αλλά κοστίζει τόσο.
Η τώρα λέει η αγάπη,η έρχονται για μας τώρα η ποτέ.
Ολόγυρα τους αντικείμενα, στιγμές, Όχι είπε βιαστικά σ' ένα της πέρασμα.
Εδώ είναι,εδώ, το τέλος της ομορφιάς,το παρόν.το τώρα.
'Ότι έτρεφε το παρελθόν δίνοντας στην ανάμνηση σχήμα.Ότι ζητάει να αποσπασθεί,έρποντας,
χυμώδες...
Όχι Όχι λέει η φωνή σημαδεύοντας στην καρδιά απ' αυτά τα στενά περάσματα.
Αυλαία, Αυλαία,τώρα.
Εσύ,εκεί στην θέση σου.
Κι η ματιά ανάμεσα στους δυο τους,βιαστική,ώσπου άναψε.
Κι η ματιά πλέοντας-στην πίσω όψη από τί,λατρεμένο μου τίποτα;
Να την,εδώ,τώρα-
Έχουν αποφασίσει να εμπιστευτούν τα πάντα μέσα εκεί και μετά τί?
Έχουν αποφασίσει ότι θέλουν γύρω τους σφιχτά δεμένα τα υπόλοιπα όλα-έτσι όπως τώρα.
Θέλουν να ανήκουν κάπου,είναι το μόνο που μπορεί να τους διεκδικήσει.
Το βλέμμα,το βλέμμα επιτέλους πια ελεύθερο από ότι έχει αναζητήσει,
η αδημονία να πολλαπλασιάζεται επιτέλους ανεμπόδιστη,ανερμάτιστη,
έξω από εκείνο που αδημονεί,
κάτι ονειρικό ολόγυρα πληθύνεται,σκόνη ή και ανθρώπινη βοή καταδικαστική.
Εσύ εκεί.Οι δυό τους δεν μιλάνε πιά.
Δεν περιμένουν.
Υπάρχουν άραγε ή μήπως όχι,σκέφτεται εκείνη,στάσου ακίνητος.
Κάτι ονειρικό ολόγυρα-
άφησε το ν' αποφασίσει.
Θα μας χρειαστεί να του δώσουμε σχήμα(έτσι δεν είναι; )στάσου.
Κι ο λυγμός ολοένα και πληθύνεται μην κινηθείς.
Σαν___ αυτό το βλέμμα ανάμεσα μας εδώ,στάσου.
Κι αν,μέσα βαθιά,μια κίνηση τρομαγμένη ευτυχία έχει ήδη αρχίσει,
σαν την αλήθεια ενός χρώματος,
σαν την αλήθεια ενός χρώματος που στάζει να κηλιδώσει την στιγμή,ένα κάτι,τι
σάν ένα χέρι που κρατάει ένα κερί αναμμένο,ενώ η πόρτα κιόλας άνοιξε,
κι αν, ώ κι αν-ακύρωσε το.
Άκουσε,αυτό είναι που μπορεί να το αιχμαλωτίσει τώρα- η ματιά
το ρυθμικό αυτό κενό-
και τα δυο μας πρόσωπα ν' ανασηκώνονται
και τίποτα να μην αρχίζει(μην στραφείς αλλού),
πού αλλού;
δεν είναι άλλος τόπος να ριζώσει μέσα του,
μονάχα αυτό το εδώ το ανάμεσα μας,αυτό το βλέμμα (κοίταξε με) αυτή
η ματιά να ξεχειλίζει πάνω στην επιθυμία,
αυτός ο λεπτός κομψός άγγελος που το σώμα του είναι μίσχος,χωρίς ρίζα,
χωρίς ανθό,
που εμείς του δίνουμε σώμα,πού το σώμα του είναι____
(μονάχα γρήγορα,πιο γρήγορα,κι ανάβουν όλα),
ένας άγγελος,ο τελευταίος,ο μόνος πια που κατοικεί ακόμη
εδώ,μαζί μας,
(ενώ έξω στο διάδρομο καταγράφουν τα πρώτα ονόματα)
(ενώ έξω ο διάδρομος σκονισμένα παπούτσια για γυάλισμα)
ο τελευταίος άγγελος,ο πιο τελευταίος,
ζωντανός,ναι-ναι- αλλά χωρίς φτερά,εδώ ανάμεσα μας αλλά χωρίς τα φτερά-


Οι Εραστές-Jorie Graham

 

ααα, ποίηση και ευαισθησία.

και μάλιστα σύγχρονη...
Κάτι κινείται στην έρημο του greekbdsmcommunity

 

Ως γνωστόν στις ερήμους ελλοχεύουν οι οάσεις.
ας τις πολτοποιήσουμε και αυτές.




Η αρχή των ίσων δικαιωμάτων των φιλελευθέρων δημοκρατών υπάγει ποιοτικά διαφορετικά άτομα σε μια κοινή σταθερά. Κάτω από τη μορφή ισοδυναμίας της βρίσκεται η ανισότητα της αγελαίας ηθικής .


O Νίτσε φοβάται ότι:
‘’ η ‘’ισότητα των δικαιωμάτων’’ μπορεί παρά πολύ εύκολα να μετατραπεί σε ισότητα στην αδικία : εννοώ έναν γενικό πόλεμο εναντίον καθετί σπάνιου, ξένου,προνομιουχου , εναντίον του ανώτερου ανθρώπου, της ανώτερης ψυχής , του ανώτερου καθήκοντος , της ανώτερης ευθύνης , της δημιουργικής πληρότητας δύναμης και κυριαρχίας’’

Ο Μαρξ υποστηρίζει επίσης ότι η ανισότητα βρίσκεται κάτω από την μορφή ισοδυναμίας. Όπως η αγελαία ηθική , η καπιταλιστική εμπορευματική παραγωγή κρύβει τις ποιοτικές διαφορές κάτω από την ποσοτική ισότητα
Ο Μαρξ αναφέρεται στην εμπορευματική μορφή ως γεννημένο ισοπεδωτή και κυνικό



Μετατρέπει την ποιοτικά διαφορετική χρηστική αξία των ιδιαίτερων ειδών εργασίας και των ιδιαίτερων προϊόντων σε ποσοτικά ισοδύναμες ανταλλακτικές αξίες . Ο εργάτης που πουλά την εργατική του δύναμη και ο κεφαλαιοκράτης που την αγοράζει φαίνονται να ανταλλάσουν ισοδύναμα . Ο Μάρξ λέει ‘’ αυτός [ο εργάτης ] και ο ιδιοκτήτης του χρήματος συναντιούνται στην αγορά και διαπραγματεύονται σαν να έχουν ίσα δικαιώματα, μ’ αυτή τη διαφορά μονάχα , ότι ο ένας είναι αγοραστής και ο άλλος πωλητής ‘’ Capital (V 1:168)



Ωστόσο κάτω από αυτή τη μορφή ισοδυναμίας βρίσκεται η ανισότητα των καπιταλιστικών παραγωγικών σχέσεων :

‘’ η ανταλλαγή ισοδυνάμων συμβαίνει (αλλά είναι απλώς) το επιφανειακό στρώμα μιας παραγωγής που βασίζεται στην ιδιοποίηση της εργασίας άλλων ανθρώπων δίχως ανταλλαγή , αλλά κάτω απο την αμφίεση της ανταλλαγής . Αυτό το σύστημα ανάλλαγης έχει ως βάση του το κεφάλαιο .
Αν εξετάσουμε το σύστημα αυτό χωριστά από το κεφαλαίο , όπως φαίνεται στην επιφάνεια ως ανεξάρτητο σύστημα , είναι απλώς ψευδαίσθηση , αν και αναγκαία ψευδαίσθηση …Διότι η κυριαρχία των ανταλλακτικών αξιών και της παραγωγής που παράγει ανταλλακτικές αξίες προϋποθέτει την ξένη εργασία ως ανταλλακτική αξία . Δηλαδή προϋποθέτει τον χωρισμό της ζωντανής εργατικής δύναμης από τις αντικειμενικές συνθήκες της , μια σχέση μ'αυτές – η με την ιδία της την αντικειμενικότητα – ως ιδιοκτησία κάποιου άλλου με μια λέξη , μια σχέση με αυτές ως κεφάλαιο ‘’(Marx precapitalistic economic Formationς σ114)

: Από το Ν. Love , R Kuenzli , A Schrift . Ο Νίτσε και η Πολιτική , Ολοκληρωτισμός η Δημοκρατία , Μτφ Ζησης Σαρικας , Βανιας

 

Ο Μαγνήτης

Μιλούσαμε για την ελεύθερη βούληση΄τότε ο Όσκαρ Ουάιλντ σκάρωσε αυτή την παραβολή.

Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένας μαγνήτης,κι ολόγυρα του ζούσαν κάμποσα ατσάλινα λιμαρίδια.
Μια μέρα,δύο από αυτά αποφάσισαν στα καλά καθούμενα να πάνε να επισκεφθούν το μαγνήτη κι άρχισαν την κουβέντα για το πόσο ευχάριστη θα πρέπει να ήταν αυτή η επίσκεψη.Μπήκανε τότε στην κουβέντα κι άλλα γειτονάκια και τα κατέλαβε και αυτά η ίδια επιθυμία.Μαζέυτηκαν κι άλλα κι άλλα,και,για να μην τα πολυλογούμε,πιάσαν όλα μαζί τα λιμαρίδια να κουβεντιάζουν το ίδιο θέμα και σιγά σιγά η επιθυμία έγινε ακατάσχετη.

"Και δεν πάμε σήμερα;"είπαν μερικά ενώ τα άλλα εξέφρασαν τη γνώμη πως θα 'ταν καλύτερο να περιμένουν μια μέρα.Στο μεταξύ όμως και χωρίς να το πάρουν είδηση,όλο και πλησίαζαν προς το μαγνήτη,που διατηρούσε όλη του την ηρεμία,σά νά μην τον ένοιαζε τίποτα.Τα λιμαρίδια συνέχισαν να κουβεντιάζουν ,όλο και πλησιάζοντας τον μαγνήτη,κι όσο πιο πολύ το συζητούσαν,τόσο πιο ακατάσχετη γινόταν η επιθυμία τους,ώσπου τα πιο ανυπόμονα είπαν πώς θα πήγαιναν την ίδια κιόλας μέρα,και τα άλλα ας κάνουν ότι θέλουν.Ακούστηκε μάλιστα να λένε στα άλλα πώς ήταν χρέος τους να επισκεφθούν τον μαγνήτη και πώς θα ΄πρεπε να το 'χαν κάνει από καιρό.Κι όσο κουβέντιαζαν όλο και πλησίαζαν.

Στο τέλος υπερίσχυσαν τα ανυπόμονα και μ' έναν ασυγκράτητο αυθορμητισμό,σύσσωμη η κοινότητα φώναξε:"Δεν έχει νόημα να περιμένουμε.Πάμε σήμερα,στη στιγμή".

Μια και δυο λοιπόν,τρέξαν και πήγαν και κόλλησαν πάνω στο μαγνήτη.Ο μαγνήτης χαμογέλασε,γιατί τα λιμαρίδια ήταν πεπεισμένα πώς η επίσκεψη έγινε με τη θέληση τους.

Hesketh Pearson,The Life of Oscar Wilde (1946),κεφάλαιο ΙΓ'

 

Bob Dylan - I want you

The guilty undertaker sighs,
The lonesome organ grinder cries,
The silver saxophones say I should refuse you.
The cracked bells and washed-out horns
Blow into my face with scorn,
But it's not that way,
I wasn't born to lose you.
I want you, I want you,
I want you so bad,
Honey, I want you.

The drunken politician leaps
Upon the street where mothers weep
And the saviors who are fast asleep,
They wait for you.
And I wait for them to interrupt
Me drinkin' from my broken cup
And ask me to
Open up the gate for you.
I want you, I want you,
I want you so bad,
Honey, I want you.

Now all my fathers, they've gone down
True love they've been without it.
But all their daughters put me down
'Cause I don't think about it.

Well, I return to the Queen of Spades
And talk with my chambermaid.
She knows that I'm not afraid
To look at her.
She is good to me
And there's nothing she doesn't see.
She knows where I'd like to be
But it doesn't matter.
I want you, I want you,
I want you so bad,
Honey, I want you.

Now your dancing child with his Chinese suit,
He spoke to me, I took his flute.
No, I wasn't very cute to him,
Was I?
But I did it, though, because he lied
Because he took you for a ride
And because time was on his side
And because I . . .
I want you, I want you,
I want you so bad,
Honey, I want you.

 

H kinisi mas apo ton Eluard sta gallika :

Notre Mouvement
Paul Eluard (1895-1952)

Nous vivons dans l'oubli de nos métamorphoses
Le jour est paresseux mais la nuit est active
Un bol d'air à midi la nuit le filtre et l'use
La nuit ne laisse pas de poussière sur nous

Mais cet écho qui roule tout le long du jour
Cet écho hors du temps d'angoisse ou de caresses
Cet enchaînement brut des mondes insipides
Et des mondes sensibles son soleil est double

Sommes-nous près ou loin de notre conscience
Où sont nos bornes nos racines notre but

Le long plaisir pourtant de nos métamorphoses
Squelettes s'animant dans les murs pourrissants
Les rendez-vous donnés aux formes insensées
A la chair ingénieuse aux aveugles voyants

Les rendez-vous donnés par la face au profil
Par la souffrance à la santé par la lumière
A la forêt par la montagne à la vallée
Par la mine à la fleur par la perle au soleil

Nous sommes corps à corps nous sommes terre à terre
Nous naissons de partout nous sommes sans limites

 

@ llazouli, φρονώ ότι πρέπει να διαβάσετε το νήμα εκ της ενάρξεως του.