Απογοήτευση και αμφιβολίες...

Κάτι που συναντώ πολύ συχνά σε μέλη της κοινότητας και που στο παρελθόν το έχω βιώσει σε μεγάλο βαθμό και εγώ είναι η απογοήτευση . Απογοήτευση που δεν έχει κάποιος βρει αυτό που ζητάει στο χώρο . Που συναντά υπάρξεις που τον ελκύουν αλλά δεν τον ικανοποιούν στις προσδοκίες του , είτε γιατί ως vanilla τα άτομα που προσεγγίζει δεν τους ενδιαφέρει ο χώρος , είτε γιατί και αν τους ενδιέφερε δεν θέλουν ίσως να το παραδεχθούν ή να το αποδεχθούν για τους δικούς του λόγους ο καθένας . Το θέμα μου δεν αφορά τα άτομα αυτά , αλλά αυτούς που απογοητεύονται . Οι δρόμοι που ακολουθούν ποικίλοι . Κάποιοι αρχίζουν να σκέφτονται αυτό που αναζητούν , ίσως να αμφιβάλλουν για την ορθότητα και την υγεία των θέλω τους . Κάποιοι άλλοι μπορεί να οδηγηθούν στην άποψη περί ουτοπικών αναζητήσεων και ανέφικτων οραμάτων και να τα ανάγουν στη σφαίρα των ρομαντικών και ανεκπλήρωτων ονείρων . Πιστεύω ότι όποιος από εμάς δεν είναι καινούριος στο δρόμο αυτό , θα καταλαβαίνει απόλυτα τι λέω . Κάποιοι είναι τυχεροί και κάποιοι άτυχοι . Αυτό σίγουρα δεν μας είναι άγνωστο . Πιστεύω ότι ένα thread που θα βρεθεί ένα βήμα για να εκφραστεί αυτή η απογοήτευση , σε όποιες χροιές και αν έχει εξελιχθεί , από απλό παράπονο και εκνευρισμό , μέχρι και την βαθιά θλίψη που προσδιορίζει την μοναξιά , θα λειτουργήσει λυτρωτικά . Ελπίζω ότι απόψεις , εμπειρίες , συμβουλές , οποιασδήποτε πάλι φύσεως από την άλλη μεριά αυτών που σε ένα βαθμό έχουν βρει αυτό που ζητάνε , θα βοηθήσουν . Νομίζω ότι είπα αρκετά και έγινα αντιληπτός σε αυτό που ζητάω . Περιμένω την συμμετοχή σας …

 

το πρόβλημα είναι ότι οι περισσότερες γνωριμίες γίνονται μέσω διαδυκτίου το όποιο είναι και απρόσωπο εκεί τοποθετώ τη βάση των απογοητεύσεων μιας και εγώ έχω βιώσει αρκετές ίσως και να έχω προσφέρει ,για το τελευταίο ποτέ δε θα μάθω

 

για μενα το προβλημα μπαινει εκει όπου δεν εχουν ξεκαθαριστει μεσα μας τα θελω μας , οπως και σε τι βαθμο μπορουμε να τα εχουμε.

Δηλαδη το μεγεθος των προσδοκιων μας, - αν ζητας τον ουρανο μ ολα του τ αστερια, το ιδανικο ,- φυσικα και θ απαγοητευτεις οχι μονο απο εδω μεσα αλλα και στην πραγματικη ζωη που ειναι απειρως ελκυστικοτερη.

συνηθως οταν δεν ζητας κατι ολα ερχονται απο το πουθενα  

 

Ιδιαίτερα σημαντική η ύπαρξη ενός thread με ευρύτερη χρηστική αξία, συναισθηματική στήριξη και προσανατολισμό slave-shadow.

Προσπαθώ να σκεφτώ έναν τομέα των κατά καιρό δραστηριοτήτων μου στον οποίο να μην έχω νιώσει απογοήτευση για κάποια παράμετρο που τον αφορά. Ομολογώ πως δε βρήκα. Και οι προσδοκίες μου κάποιες φορές, σε σχέση με πράγματα που ασχολήθηκα δεν ευδοκίμησαν. Ένα από τα πρώτα πράγματα που περνάει από το μυαλό σε τέτοιες περιπτώσεις είναι η παραίτηση. Κάπου εκεί αρχίζουν να τριβελίζουν το μυαλό διάφορα ερωτήματα. Τα περιέγραψες με απόλυτα ρεαλιστικό τρόπο slave-shadow.

Συγχωρέστε με αλλά θέλω πάντα - ίσως εξ' αιτίας και μιας εμμονής μου στην Αριστοτέλεια λογική, με όλα τα αναπότρεπτα ψύγματα εμπειρισμού που αυτή περιέχει - η γνώση που αποκτώ να προκύπτει και ως στοιχείο παρατήρησης. Σε οποιοδήποτε τομέα κι αν κινηθεί κανείς βλέπει γύρω του τυχερούς και άτυχους. Ευτυχισμένους και δυστυχισμένους. Ζούμε στον "κόσμο του γίγνεσθαι" και όχι στον "κόσμο του είναι". Συνεπώς τα πάντα είναι φθαρτά. Η απόλυτη ευτυχία δεν μπορεί να υπάρξει, ομοιότροπα όμως δε μπορεί να υπάρξει και η απόλυτη δυστυχία (πλην εκφυλισμένων περιπτώσεων). Οι πίκρες δυναμώνουν την πίστη και ατσαλώνουν το πνεύμα. Οι αποτυχίες σε κάνουν να αναζητάς τα αίτια και να μετουσιώνουν τη θέλησή σου να γίνεις καλύτερος.

Κατά τη δική μου άποψη τα πάντα είναι θέμα αντιληπτικής ικανότητας και συναισθηματικής ωριμότητας. Και πόσο γερό στομάχι έχει βέβαια κανείς.

Προσωπικά δε μπορώ να καταλάβω το λόγο για τον οποίο θα πρέπει να αισθάνομαι δυστυχισμένος. Έχω όλους εσάς με τους οποίους μπορώ να συζητώ τις διαστροφικές μου επιθυμίες και ορέξεις και να έχω ανταπόκριση χωρίς να με κοιτάει κάποιος σαν χάνος.. Μπορώ να αντιπαραβάλλω απόψεις, να συλλέγω εμπειρίες και μέσα από αυτές να κρίνω. Να κρίνω ποιες μπορούν να μου φανούν χρήσιμες και να με κάνουν καλύτερο. Η γνώση είναι δύναμη. Και το συγκριτικό πλεονέκτημά της είναι το ότι σου προάγει τη σκέψη.

Αυτό δε σημαίνει ότι θα παραιτηθώ και δε θα τολμήσω το βήμα παραπάνω μένοντας σε αυτά που έχω. Θα εκμεταλλευτώ όμως όλα τα κεκτημένα για να πάω μακρύτερα.


Ο χώρος του bdsm σίγουρα υποδαυλίζει την ένταση πολλών αρνητικών συναισθημάτων λόγω του ότι έτσι κι αλλιώς αποπνέει μία gothic διάθεση που επιδρά και στην ψυχολογία. Ίσως και η αίσθηση του περιθωρίου...

Χθές έγραφα σε ένα άλλο thread και μιλούσα για το "τίποτα". Τώρα διαπιστώνω πως όση ώρα γράφω, δεν έχω πει "τίποτα". Ζητώ συγνώμη. Θα ξαναπροσπαθήσω να αρθρώσω άποψη...

με εκτίμηση
filoktitis

 

Έχουν περάσει σχεδόν 10 χρόνια, από τότε που άγγιξε για τελευταία φορά κάποιος/α αυτό το νήμα, εντυπωσιακό στ' αλήθεια, αν κρίνω απ' τα πόσα "παράπονα" έχω ακούσει ή διαβάσει σχετικά με τον "χώρο".
Πριν συνεχίσω το σεντονάκι ( ή σεντονάρα γιατί ούτε εγώ ξέρω που θα τελειώσει. Άρχισα να "φτύνω" σκόρπιες σκέψεις και όπου με βγάλει ), σας βάζω μουσικούλα.
Το κάνω κυρίως για κείνα τα ψυχάκια που θα μπουν στον κόπο, να διαβάσουν την πλημμύρα από επαναλαμβανόμενες μπούρδες, που θα γράψω τώρα.
Γιατί ειλικρινά θα ήταν κρίμα, να χάσουν τον χρόνο τους, μόνο για να διαβάσουν τις παπαριές μου. Ας τους μείνει τουλάχιστον το κομματάκι.



Το λοιπόν, σε διάφορα "περάσματα" μου θα είμαι ξερός, σε κάποιους/ες τα λόγια μου ίσως και να φανούν αντιπαθητικά ( ευφημισμός του κάφρικα ή καλύτερα, μαλακισμένα ).
Κάποιοι/ες ίσως και να σκεφτούν, ότι το παίζω δάσκαλος ή φύλακας της μοναδικής αλήθειας ( αν ο κόσμος ολόκληρος αποτελούταν μονάχα από μένα. Μάλλον έτσι θα ήταν ).
Όπως πάντα είναι ελεύθεροι/ες να σκεφτούν ότι γουστάρουν, αν το θελήσουν, να εκνευριστούν, να νιώσουν τσουβαλιασμένοι/ες .
Στο κάτω κάτω της γραφής όλα από μας ξεκινούν και σε μας επιστρέφουν, οτιδήποτε και οποιοσδήποτε άλλο/ος/η στο "τέλος της ημέρας" είναι απλά βουή.

Απογοήτευση απ' τον "χώρο" έλεγε ο νηματοθέτης, τα εισαγωγικά δεν είναι τυχαία, όχι για μένα τουλάχιστον. Αφού εγώ δεν βλέπω κανέναν χώρο. Ένα ή ν Fora δεν δημιουργούν ένα χώρο.
Η ύπαρξη 2, 10, ν ατόμων με διαφορετικά σεξουαλικά/ερωτικά γούστα που αλληλεπιδρούν μεταξύ τους μ' ένα οποιονδήποτε τρόπο ή ένταση, δεν φτάνει από μόνη της, για να εγκαθιδρύσει ένα χώρο.

Συνεχίζω να "φτύνω" τις ασυναρτησίες μου δίχως μια συγκεκριμένη σειρά ( κάποιος λογικός σύνδεσμος όμως στα λόγια μου ίσως και να υπάρχει ).
Γράφω στο πρώτο πρόσωπο, ίσως κάποιος/α σε κάποιο σημείο των σκέψεων μου και τον εαυτό του/της, να τον δει. Ίσως και να μην τον δει σε κανένα.
Ότι άμεσα ή έμμεσα μας ακούμπησε, ότι λίγο ή πολύ έσταξε μέσα ή πάνω μας, που να πήγαζε από μας ή από κάποιον/α άλλο/η, λιγάκι δικό μας έγινε.
Να γιατί χρησιμοποιώ το πρώτο πρόσωπο.

Αμφιβολίες, ενοχές, "σπαζοκεφαλιές", υπήρξαν για όλους/ες κάποτε? Για κάποιους/ες άλλους/ες θα υπήρχαν ακόμη? Που σταματούν ( αν βέβαια ποτέ έσβηναν ολοκληρωτικά ), πότε?
Όταν καταφέρουμε να βρούμε το κατάλληλο νερό για τους ανεμόμυλους μας? Ίσως και να μιλάει με γρίφους ο γέροντας, τ' ομολογώ, αλλ' αυτή την στιγμή, έτσι νιώθω να εκφραστώ.
Κάποτε, στα πολύ μικράτα μου ( θα πηγαίνει τουλάχιστον μια δεκαπενταετία πίσω ) ήθελα να πιστεύω ότι κάποια πολύ βαθιά πράγματα, ξέρετε, εκείνα τα δύσκολα συζητήσιμα, εκείνα τα μύχια.
Όσο και να ήταν αρκετά διαφορετικά εκ φύσεως τους, όσο και να τα ζούσαν με τρόπο διαφορετικό οι φορείς τους, λίγο ίσως και να τους έφερναν κοντά. Ότι αν μη τι άλλο μεταξύ "κατεργααίων " που λένε.
Ότι από μόνα τους δεν θα έφταναν, το γνώριζα ήδη ( μην με ρωτάτε πως το γνώριζα απ' αρκετά μυξιάρικο, μάλλον είχε κάτσει, θέμα τύχης και σίγουρα όχι εξυπνάδας μου ), αλλά θεωρούσα ότι θα ήταν αρκετά δυνατά σαν "κόλλα" ανάμεσα σε δυο ανθρώπους,
που τουλάχιστον θα προσπαθούσαν,να σχετιστούν ερωτικά ( δηλαδή που θα σκεφτόντουσαν να χτίσουν κάτι, που θα είχε σαν θεμέλιο κάτι περισσότερο απ' έναν πήδο, κάποιο μαστίγωμα, μια δόση πρωτόκολλα κλπ και για όσο καιρό διαρκούσε ).
Στον δρόμο κατάλαβα ότι έκανα λάθος, ότι η όποια σύμπνοια στις διαστροφές ( ή "διαστροφές" πείτε τες όπως αγαπάτε ) ήταν στην καλύτερη περίπτωση το κερασάκι και όχι η τούρτα.
Ότι αν θέλεις ν' απολαύσεις την ομορφιά ενός πίνακα, δεν φτάνει να του ρίξεις μια φευγαλέα ματιά, το βλέμμα πρέπει να είναι πιο διερευνητικό, να επικεντρωθεί και στις ατέλειες, στις "πιτσιλιές" και γιατί όχι, ακόμη και στην υφή του καμβά.
Να τον αγγίξεις με το χέρι, τα "χρώματα" του να τα νιώσεις ( όχι μόνο να προσπαθήσεις να τα καταλάβεις, ούτε να τα βάλεις στα κουτάκια σου ).

Απογοήτευση επειδή οι προσδοκίες μας δεν θα έβρισκαν ανταπόκριση, όταν ίσως και εμείς οι ίδιοι κάποιες φορές να μην γνωρίζουμε τι θ' αναζητούσαμε σε μια δεδομένη χρονική στιγμή της ζωής μας.
Απογοήτευση επειδή δεν θα βρίσκαμε την κατανόηση, την αποδοχή απ' τον/την οποιονδήποτε/οποιαδήποτε άλλο/η, όταν εμείς οι ίδιοι ίσως και να ντρεπόμασταν για τα θέλω μας.
Όταν δεν θα είχαμε τα κότσια να "ξεγυμνωθούμε" σε κάποιον/α, που υποθετικά πάντα θα ήμασταν διατεθειμένοι/ες, να του/της προσφέρουμε κάτι, που δεν θα το είχαμε για σκόρπισμα, κάτι που δεν θα το δίναμε αριστερά και δεξιά, από συνήθεια.
Απογοήτευση από έναν "χώρο" και τους ανθρώπους που θα του έδιναν σάρκα και οστά, όταν δεν θα κάναμε την αυτοκριτική μας, όταν θα ψάχναμε και λύσεις σε θέματα τελείως δικά μας.
Που ίσως και με τον ερωτισμό ( εναλλακτικό στην προκειμένη ) θα είχαν από ελάχιστη έως καμία σχέση. Αλλά θα βουτούσαμε στη "λίμνη" του ελπίζοντας λύσεις να τις βρούμε στον βυθό της δια μαγείας ( ή δια μέσω του/της όποιου/ας παρτενέρ μας ).
Απογοήτευση επειδή παίξαμε ίσως και συνειδητά με "σημαδεμένη τράπουλα", επειδή κρύψαμε ( αρκετές φορές αδέξια ) τα εκτός σεξουαλικής μας σφαίρας θέλω, ευελπιστώντας με τον καιρό ή την "καπατσοσύνη" μας ( ή και τα δυο μαζί ), να καταφέρναμε να τ' αποκτήσουμε.
Απογοήτευση επειδή κάπου πνιγήκαμε, κάπου "ξυπνήσαμε" και θελήσαμε ν' ανακτήσουμε τον όποιο χαμένο χρόνο, διαλέγοντας να τρέξουμε με χίλια ενάντια σε πιθανό τοίχο
( δηλαδή αλλάζοντας παρτενέρ σαν τα πουκάμισα, περιμένοντας να βρούμε τα πάντα απ' τον/την υποψήφιο/α δίχως κόπο και ακαριαία ).
Απογοήτευση επειδή κουβαλούμε τον εγωισμό μας, τις φούσκες ( κυρίως την στρεβλωμένη ιδέα που θα είχαμε για τους εαυτούς μας ή προς τα "πάνω" τρυπώντας μέχρι και τον ουρανό. Ή προς τα "κάτω" φτάνοντας στα τάρταρα ) και τα σκαλώματα μας.
Γιατί δεν δίνουμε περιθώριο για "συζήτηση" κανενός είδους ( εννοείται σε κανέναν/καμία, ούτε στους εν δυνάμει πιο κοντινούς/ες μας ).

Πλέον ειλικρινά δεν ξέρω ούτε κι εγώ τι γράφω, τα έκανα όλα αχταρμά και ίσως να φαίνομαι απογοητευμένος. Πιθανότατα και να είμαι, αλλά από μένα, όχι απ' τον "χώρο". Δεν μπορώ να νιώθω απογοητευμένος από κάτι που δεν μου ανήκει.
Δεν μπορώ να νιώσω απογοητευμένος από κάτι που δεν περνάει απ' το χέρι μου παρά στο ελάχιστο ( δηλαδή ένας οποιοσδήποτε άλλος άνθρωπος ). Δεν μπορώ να παραβλέψω τις άπειρες φορές που ήμουν κι εγώ μαλάκας με κάποια.
Που ήμουν κι εγώ βιαστικός, που κι εγώ δεν είχα πολύ διάθεση να "γνωρίσω" κάποια, που ούτε κι εγώ είχα όρεξη να ζοριστώ μαζί της, που δεν είχα κάνει την παραμικρή σκέψη να βάλω τον εαυτό μου σ' αμφισβήτηση.

Κλείνοντας, συνεχίζω να πιστεύω ότι δεν είναι το internet η μοναδική λύση για να βρει κάποιος/α "συμπαίκτη/ρια" ( ή κάτι παραπάνω, δώστε του/της εσείς τ' όνομα που αγαπάτε ξανά ).
Σαν παράδειγμα παίρνω την μούρη μου που δεν περίμενε να 40αρισει ( όταν εγγράφηκα εδώ και που ήταν το πρώτο μου forum του είδους ) για να βουδουσουμιάσω/φετιχιάσω.
Δεν μπορώ να πιστέψω ότι άλλα άτομα της ηλικίας μου που βρίσκονται εδώ ( ακόμη και μεγαλύτερα ) περίμεναν το internet, για να ζήσουν τις όποιες "περιέργειες" τους.
Δοκιμάσατε κάποτε, με κάποιον/α που δεν ξέρατε στα σίγουρα αν ήταν βανίλλιας/α ή βουδουσουμιάρης/α ή curious ή που θα το "είχε" αλλά ο Γιάννης θα φοβόταν το θεριό, φάγατε άκυρο και σας έμεινε το "τραύμα"?
Αν δεν το κάνατε ποτέ, γνώμη θα ήταν να μην το αποκλείατε, γιατί μπορεί και να βρισκόσασταν μπροστά σε καμιά ευχάριστη έκπληξη...
Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία και όσο και αν νομίζουμε ότι με το κλεινόμαστε στ' όποιο καβούκι μας ποτέ δεν θα πικραθούμε, αυταπάτη είναι.
Πάντα ξεπροβάλλει από κάπου μια λάμα που καταφέρνει να μας σκίσει την σάρκα, κάποιες φορές μπορεί και να φτάσει ως το κόκκαλο. Αλλά κανείς δεν φτάνει στον προορισμό του/της, πετώντας λευκή πετσέτα.
Το ζήτημα είναι να μας γίνει εμμονή, να είναι σημαντικό αλλά να μην μας κατακυριεύει.

Αυτά, σίγουρα το γάμησα εντελώς αυτή την φορά...
Θα μπορούσα να γράφω με τις ώρες...Θα μπορούσα να γράψω πιο "ανθρώπινα"...Μου βγήκε έτσι...συμπαθάτε με... 

"Εκσκαφή"...

 

Είδα φως και μπήκα (ε, ως συνήθως   ) και επειδή είναι πρόσφατη η πληγή, δεν θα μπορούσα να μην πω και εγώ την "βλακειούλα" μου.
Αυτή η απογοήτευση πλέον με πνίγει, με πνίγει γιατί κολλάω στα λάθος άτομα, γιατί δεν βρίσκω αυτό που ψάχνω, γιατί δεν βρίσκω έναν άνθρωπο να με καταλάβει και να θέλει να μου σταθεί, ως σύντροφος. όχι, δεν έχω υπάρξει ποτέ σε σχέση, όχι ούτε καν έχω vanilla εμπειρία...
Δυστυχώς, ενώ ώρες ώρες πεισμώνω και λέω "ξέρω ποια είμαι, τι θέλω, και σε όποιον αρέσω", τώρα τελευταία όμως με παίρνει από κάτω. Σκέφτομαι, "τι πάει πια τόσο στραβά μαζί μου;"... Εννοείται ότι πλέον δεν πιστεύω στο όνειρο, έχω φάει τόσα χαστούκια που δύσκολα πια θα εμπιστευτώ, δύσκολα θα αφεθώ... "Πιο καλή η μοναξιά" σκέφτομαι και το πιστεύω...
Ξέρω ότι η ζωή δεν είναι ρόδινη, και δύσκολα ταιριάζουν οι άνθρωποι. Η συντροφικότητα ωστόσο για μένα είναι το Α και το Ω... Αν δεν το έχω, δεν νιώθω καλά με τον εαυτό μου... Δεν ξέρω ούτε καν πώς να το εκφράσω, ξέρω μόνο ότι κάτι αποζητώ και πλέον, φυσικά και πιστεύω ότι δεν θα το βρω, ούτε εδώ αλλά μάλλον ούτε στην καθημερινότητά μου.

Θέλω να ελπίζω ότι κάποια στιγμή θα συμφιλιωθώ με αυτό το γεγονός, και θα κοιτάξω το μέλλον έχοντας τα καλά με τον εαυτό μου, και όχι όπως τώρα που σκέφτομαι ότι με μισώ γιατί με πληγώνω μέσω των λανθασμένων επιλογών μου...

 

Με συγχωρείται για την τρολλια αλλά δεν μπορώ να συγκρατήσω τον εαυτό μου...
Να μαζευτούμε βρε παιδιά και να φτιάξουμε έναν δικό μας χώρο και να τον ονομάσουμε
"οι απανταχού απογοητευμένοι βουδουσουμιαριδες"....
χιχιχι... ξέρω ξέρω... κι εγω σας αγαπώ....

 

Η μεγαλύτερη δική μου απογοήτευση από την όποια όσμωση με το "χώρο" είναι ότι τα μυαλά είναι πολύ πιο στενά από ό,τι θα περίμενα. Πολύ. Χωρίς βέβαια να σημαίνει ότι δεν βρήκα φωτεινές εξαιρέσεις   Ίσως για αυτό παραμένω  
Αλλά ο κανόνας είναι στενομυαλιά δυστυχώς.
Και οι φωτεινές εξαιρέσεις συνήθως δεν είναι στην... πρώτη γραμμή  

Ένα δεύτερο είναι ότι οι άνθρωποι έχουν ανάγκη να (σου) πουν τόσα ψέμματα. Προς τι; Ειδικά οι κυριαρχίζοντες, προς τι;
Μπορεί να σχετίζεται και με το πρώτο.  

 

Αυτό είναι κάτι που δεν θα το καταλάβω ποτέ. Ειδικά μια περίοδο που είχα ανάγκη την καθοδήγηση, και έμεινα "στα κρύα του λουτρού", με μια ψυχολογία χάλια,που ένιωθα μέχρι τα κόκαλα την απόρριψη χωρίς ούτε καν έναν λόγο... Ένα "γιατί"...
από τότε άρχισαν να πέφτουν στην υπόληψη μου οι δήθεν Κ, αυτοί που κοιτάνε μόνο την πάρτη τους, μόνο το πότε τους έρχεται όρεξη, που δεν λογαριάζουν τίποτα.
Χωρίς να θέλω να τους βάλω όλους σε ένα τσουβάλι, φυσικά. Υπάρχουν Κ που είναι σωστοί, που ενδιαφέρονται, που, που...
Αλλά σπανίζουν!

 

Yπάρχουν βέβαια και αυτοί που κοιτάνε την πάρτη τους. Και είναι από όλα τα στάτους βέβαια, όχι μόνον από τα Κ.  
Αλλά βέβαια υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος: όπου το υ δείχνει με κάθε τρόπο (αντίδραση, ύβρεις, νεύρα, υποτιμητικά και επιτιμητικά σχόλια, δημοσίως και ιδιωτικώς και πολλά άλλα...) ότι δεν... Δεν νομίζω ότι έχει άλλη επιλογή τότε ο Κ από το να αποσύρει την κυριαρχία του και να τελειώσει ουσιαστικά τη σχέση.
Δεν λέω σε καμία περίπτωση ότι ήσουν σε αυτή την κατηγορία, μην παρεξηγηθώ  
Λέω όμως ότι υπάρχει και αυτή η περίπτωση που πολύ σπάνια αναφέρεται δημοσίως.

 

Δεν το παίρνω προσωπικά χαχαχα   άλλωστε ξέρω τι έχω και τι δεν έχω κάνει  
η απογοήτευση παραμένει, και δεν ξέρω αν ποτέ θα γνωρίσω κάποιον που θα με κάνει να αναθεωρήσω   το ελπίζω και το εύχομαι  

 

Kι εγώ στο εύχομαι  
Χαίρομαι που δεν το πήρες άσχημα