Απόκρυψη ανακοίνωσης

Καλώς ήρθατε στην Ελληνική BDSM Κοινότητα.
Βλέπετε το site μας σαν επισκέπτης και δεν έχετε πρόσβαση σε όλες τις υπηρεσίες που είναι διαθέσιμες για τα μέλη μας!

Η εγγραφή σας στην Online Κοινότητά μας θα σας επιτρέψει να δημοσιεύσετε νέα μηνύματα στο forum, να στείλετε προσωπικά μηνύματα σε άλλους χρήστες, να δημιουργήσετε το προσωπικό σας profile και photo albums και πολλά άλλα.

Η εγγραφή σας είναι γρήγορη, εύκολη και δωρεάν.
Γίνετε μέλος στην Online Κοινότητα.


Αν συναντήσετε οποιοδήποτε πρόβλημα κατά την εγγραφή σας, παρακαλώ επικοινωνήστε μαζί μας.

Μαρκήσιος ντε Σαντ

Συζήτηση στο φόρουμ 'BDSM Art and Literature' που ξεκίνησε από το μέλος Ηλίας, στις 10 Ιουνίου 2017.

  1. Ηλίας

    Ηλίας Guest

    Ο Ντονασιέν Αλφόνς Φρανσουά Κόμης ντε Σαντ (γαλλικά: Donatien Alphonse François de Sade) (Παρίσι, 2 Ιουνίου 1740 – Σαρεντόν Σαιν Μορίς, 2 Δεκεμβρίου 1814), ευρύτερα γνωστός ως Μαρκήσιος ντε Σαντ (γαλ.: Marquis de Sade) (όπως ονομαζόταν πριν το θάνατο του πατέρα του και τη λήψη του τίτλου του κόμη), επικαλούμενος από τους θαυμαστές του ο «Θεϊκός Μαρκήσιος», ήταν Γάλλος συγγραφέας και φιλόσοφος με ηδονιστικές, κυρίως, και αθεϊστικές θεωρήσεις, που κατέστη περιώνυμος για την γενετήσια διαστροφή της απόλαυσης του εκδηλούμενου φόβου, τρόμου και πόνου που προκαλούσε στις συντρόφους του, όπου και εκ του τίτλου του η καθιέρωση του όρου σαδισμός.

    Η φιλοσοφία του πρεσβεύει μία ακραία μορφή ελευθερίας, η οποία συνδέεται άμεσα με την ηθική ελευθεριότητα, και σκοπεί στην απεξάρτηση του ατόμου από κάθε κατεστημένη νομική, ηθική ή θρησκευτική αρχή με τελικό στόχο την επίτευξη της απόλυτης ατομικής ικανοποίησης, που θεωρεί ως την ανώτατη αξία.

    Τα έργα του περιέχουν ακραίες μορφές ερωτικών πρακτικών και συχνά οι περιγραφές του κινούνται μέσα στα όρια της πορνογραφίας. Εξ αιτίας της προκλητικής γραφής του και των ιδεών του πέρασε είκοσι εννέα χρόνια έγκλειστος σε άσυλα και σωφρονιστικά ιδρύματα. Το έργο του προκάλεσε και συνεχίζει να προκαλεί αντιμαχόμενες κριτικές ενώ κατέστη πόλος έμπνευσης για άλλους συγγραφείς και καλλιτέχνες διαχρονικά. Η δική του άποψη για το έργο του συμπυκνώνεται στην παρακάτω ρήση του:

    «Ο τρόπος σκέψης μου είναι το αποτέλεσμα των στοχασμών μου. Είναι κομμάτι της εσώτερης ύπαρξής μου, του τρόπου που είμαι φτιαγμένος. Για το σύστημά μου, το οποίο αποδοκιμάζετε, είναι επίσης η μέγιστη παρηγοριά στη ζωή μου, η πηγή της ευτυχίας μου. Σημαίνει περισσότερα για μένα απ' ό,τι η ίδια μου η ζωή.»[1]

    Πρώιμα χρόνια

    Ο Σαντ γεννήθηκε στο Παρίσι, στην αριστοκρατική κατοικία Οτέλ ντε Κοντέ στις 2 Ιουνίου 1740 και ήταν γιος του Ζαν-Μπατίστ Φρανσουά Ζοζέφ, κόμη του Σαντ, μαρκησίου του Μαζάν, και της Μαρί-Ελεονόρ ντε Μαιγέ ντε Καρμάν. Η μητέρα του, θυγατέρα του Ντονατιέν ντε Μαιγιέ, μαρκησίου του Καρμάν, διετέλεσε κυρία επί των τιμών της πριγκίπισσας του Κοντέ. Ο πατέρας του ως διπλωμάτης βρισκόταν στην υπηρεσία του Πρίγκιπα–Εκλέκτορα της Κολωνίας.[2]


    Από το 1745, έπειτα από ένα σύντομο διάστημα παραμονής μαζί με συγγενείς του στην Προβηγκία και την Αβινιόν, την επιμέλειά του ανέλαβε ο αββάς θείος του Ζακ-Φρανσουά ντε Σαντ, λόγιος και σχολιαστής του Πετράρχη, ο οποίος αργότερα προκάλεσε σκάνδαλο με τη σύλληψή του σε οίκο ανοχής.[3] Αυτός ανέθεσε την ανατροφή του σε μια οικογενειακή φίλη, τη Μαντάμε ντε Σεν Ζερμέν και την εκπαίδευσή του στον αββά Αμπλέ. Το 1750 εισήλθε στο ιησουιτικό κολέγιο του Μεγάλου Λουδοβίκου στο Παρίσι. Εκεί ήρθε σε επαφή με το θέατρο και τη δραματική τέχνη, που τον γοήτευσαν και αποτέλεσαν έκτοτε αγαπημένες του ενασχολήσεις.[4] Οι σωφρονιστικές τακτικές του παιδαγωγικού συστήματος των Ιησουιτών θεωρείται πιθανόν να αποτέλεσαν αίτιο της εκδήλωσης των ομοερωτικών και σαδιστικών τάσεων του ντε Σαντ.[5]

    Το 1754, σε ηλικία δεκατεσσάρων ετών έγινε δεκτός στη στρατιωτική σχολή Εκό ντε Σεβό-Λεζέρ, όπου φοιτούσαν αποκλειστικά γόνοι ευγενών. Εκεί έλαβε την αρχική στρατιωτική του εκπαίδευση και την επόμενη χρονιά ονομάστηκε δεύτερος υπολοχαγός στο σύνταγμα του βασιλικού πεζικού. Από το 1757 συμμετείχε στον Επταετή Πόλεμο με το βαθμό του σημαιοφόρου με το σύνταγμα τυφεκιοφόρων της ταξιαρχίας του Αγίου Ανδρέα υπό τον Κόμη της Προβηγκίας, μετέπειτα Λουδοβίκου ΙΗ', αδερφό του Λουδοβίκου ΙΣΤ' και στις 21 Απριλίου 1759 προήχθη σε λοχαγό του Ιππικού της Βουργουνδίας.

    Γάμος και πρώτα σκάνδαλα

    Αποστρατεύτηκε το 1763, ταυτόχρονα με το τέλος του πολέμου, και εγκαταστάθηκε στο οικογενειακό κάστρο Σατό ντε Λακόστ. Εκεί γνώρισε και ερωτεύτηκε τη δεσποινίδα Λωρ ντε Λωρί-Καστελάν. Η άρνησή της όμως για ένα γάμο μαζί του[6] τον οδήγησε να παντρευτεί τη Ρενέ-Πελαζί ντε Μοντρόι, κόρη ενός πλούσιου κατώτερου δικαστικού με ισχυρές προσβάσεις στη βασιλική αυλή.

    Τον Οκτώβριο του 1763, τέσσερις μήνες μετά το γάμο του, παύθηκε από την υπηρεσία του βασιλιά για πρώτη φορά στη ζωή του και κρατήθηκε για δεκαπέντε ημέρες στις φυλακές του βασιλικού κάστρου Βανσέν έπειτα από την καταγγελία μίας πόρνης για βλασφημία.[7] Με τη μεσολάβηση του πατέρα του αποφυλακίστηκε το Νοέμβριο και του επιβλήθηκε υποχρεωτική παραμονή στο οικογενειακό κάστρο του Εσοφούρ υπό την επίβλεψη του επικεφαλής της αστυνομικής διεύθυνσης ηθών.

    Τον Ιανουάριο του 1767 πέθανε ο πατέρας του κληροδοτώντας του τον τίτλο του κόμη καθώς και τους πύργους Λακόστ, Μαζάν και Σομάν, αλλά και μεγάλα ποσά χρεών για εξόφληση. Τον Αύγουστο του ίδιου έτους γεννήθηκε το πρώτο παιδί του ζεύγους ντε Σαντ, ο Λουί-Μαρί.

    Την Κυριακή του Πάσχα του 1768 συνέβη το πρώτο μεγάλο σεξουαλικό σκάνδαλο του ντε Σαντ, γνωστό ως Σκάνδαλο της Αρκέι, από το όνομα του προαστίου των Παρισίων, όπου ήταν συγκεντρωμένοι οι οίκοι ανοχής, με μία πόρνη ονόματι Ροζ Κελέρ.[8] Η Κελέρ τον κατήγγειλε στις αρχές για βίαιη σεξουαλική συμπεριφορά, και παρά την απόσυρση των καταγγελιών της έπειτα από μια γενναιόδωρη προσφορά χρημάτων, λόγω της έκτασης του σκανδάλου, ο βασιλιάς αναγκάστηκε να φυλακίσει το Μαρκήσιο με λετρ ντε κασέ (βασιλική διαταγή) αποσιωπώντας έτσι τη συνηθισμένη διαδικασία δίωξης. Παρέμεινε έγκλειστος έως τις 16 Νοεμβρίου οπότε και εγκαταστάθηκε στο κάστρο της Λακόστ. Το 1771 τον ακολούθησε εκεί και η οικογένειά του μαζί με την αδερφή της γυναίκας του Αν-Προσπέρ, που σύντομα έγινε ερωμένη του.

    Μετά από ένα επεισόδιο στη Μασσαλία το 1772, που είχε να κάνει με δηλητηρίαση πορνών με το υποτιθέμενο αφροδισιακό ισπανική μύγα και σοδομισμό με τον υπηρέτη του, Λατούρ, καταδικάστηκαν και οι δύο σε θάνατο.[9] Κατάφεραν να διαφύγουν στην Ιταλία παίρνοντας μαζί τους και την Αν-Προσπέρ, γεγονός που εξόργισε την πεθερά του, Μαντάμ ντε Μοντρόι, η οποία κατάφερε να εξασφαλίσει βασιλική εντολή για τη σύλληψη του γαμπρού της.[10]

    Πρώτη περίοδος εγκλεισμού και η Επανάσταση

    Στις 8 Δεκεμβρίου 1772 συνελήφθη και μεταφέρθηκε στο Σατό ντε Μιολάν από όπου δραπέτευσε πέντε μήνες αργότερα μαζί με το συγκρατούμενό του, Βαρώνο του Αλέ, και τη βοήθεια δεκαπέντε αντρών.[11] Παρέμεινε κρυμμένος στη Λακόστ και επανασυνδέθηκε με τη σύζυγό του διατηρώντας παράλληλα μια ομάδα νέων υπαλλήλων, οι περισσότεροι από τους οποίους παραπονούνταν για σεξουαλική κακομεταχείριση και εγκατέλειψαν το κάστρο του Μαρκησίου. Ο Σαντ αναγκάστηκε πάλι να φύγει στην Ιταλία και κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, έγραψε το βιβλίο Ταξίδι στην Ιταλία. Το 1776 επέστρεψε στη Λακόστ και προσέλαβε νέες υπηρέτριες, οι οποίες όμως έφυγαν γρήγορα από την υπηρεσία του. Το 1777 ο πατέρας μίας από αυτές ήρθε στη Λακόστ ζητώντας την κόρη του και επεχείρησε να δολοφονήσει τον Σαντ. Το Φεβρουάριο της ίδιας χρονιάς ο Μαρκήσιος μετήχθη στις φυλακές του κάστρου Βανσέν.

    Στις 14 Ιουνίου 1778 πληροφορήθηκε την αθώωσή του για τις κατηγορίες της δηλητηρίασης και του σοδομισμού αλλά αναγκάστηκε να παραμείνει φυλακισμένος λόγω της βασιλικής εντολής, που είχε εκδοθεί με ενέργειες της πεθεράς του. Ένα μήνα αργότερα κατάφερε να δραπετεύσει αλλά συνελήφθη σύντομα και οδηγήθηκε στη Βανσέν, όπου παρέμεινε μέχρι και την παύση λειτουργίας της ως φυλακής το 1784, οπότε και μεταφέρθηκε στη Βαστίλη.

    Στις περιώνυμες φυλακές της Βαστίλης κρατήθηκε στον Πύργο της Ελευθερίας (Tour de la Liberté) έως τις 2 Ιουλίου 1789 όταν άρχισε να φωνάζει από το κελί του ότι σκοτώνουν τους φυλακισμένους καλώντας τον κόσμο να τους απελευθερώσει.[12] Από εκεί, δέκα ημέρες πριν την πυρπόληση της Βαστίλης από τους επαναστάτες, διαμετακομίστηκε με βασιλική εντολή στο άσυλο φρενοβλαβών του Σαρεντόν, το οποίο διηύθυνε το τάγμα των Αδελφών του Ελέους.[13] Σε αυτή την πρώτη μακρά περίοδο εγκλεισμού του ξεκίνησε τη συγγραφή των πλέον γνωστών έργων του όπως η Ζυστίν, 120 Μέρες στα Σόδομα, Διάλογος μεταξύ Ιερέα και Μελλοθανάτου κ.α. Ο Μαρκήσιος ντε Σαντ απελευθερώθηκε μετά τη Γαλλική Επανάσταση στις 2 Απριλίου 1790 με την ακύρωση όλων των βασιλικών εντολών φυλάκισης υπό τη μορφή λέτρ ντε κασέ. Η σύζυγός του αποσύρθηκε σε μοναστήρι και αρνήθηκε οποιαδήποτε επαφή μαζί του. Τότε ξεκίνησε ο δεσμός του με την τριαντατριάχρονη πρώην ηθοποιό Μαρί-Κονστάνς Ρενέλ (Μαντάμ Κενέ), την οποία είχε εγκαταλείψει ο άνδρας της Μπαλταζάρ Κενέ, αφήνοντάς της και την επιμέλεια του εξάχρονου γιου τους.

    Στις 22 Οκτωβρίου 1790 ανέβηκε με επιτυχία στο Παρίσι το θεατρικό του έργο, Κόμης Οξτιέρν ή Οι δυστυχίες της ελευθεριότητας, μία κωμωδία τριών πράξεων στην οποία παρουσιάζονταν οι απολαύσεις του εγκλήματος, προκαλώντας όμως μεγάλες αντιδράσεις.[14] Προηγουμένως ο Σαντ είχε κυκλοφορήσει ένα πολιτικό μανιφέστο και την επόμενη χρονιά δημοσιεύτηκε μία ανώνυμη έκδοση της Ζυστίν. Όπως και άλλοι Γάλλοι αριστοκράτες προσαρμόστηκε στη μετεπαναστατική κοινωνία και πολιτικοποιήθηκε εκλεγόμενος γραμματέας και αργότερα πρόεδρος και ειρηνοδίκης της περιφέρειας Πικ των Παρισίων (Section des Piques).[15]

    Δίωξη από την Τρομοκρατία και σύντομη περίοδος ελευθερίας

    Εντούτοις, με την επανάσταση δημιουργήθηκαν καταστάσεις που ο Μαρκήσιος δεν μπορούσε να συμμεριστεί. Προσποιήθηκε τον υποστηρικτή της εγκαθίδρυσης του ολοκληρωτικού σοσιαλισμού και της πλήρους κατάργησης της κυριότητας, όμως επέμεινε στη διατήρηση του οικογενειακού του κάστρου και της ιδιοκτησίας του. Η επιβολή του καθεστώτος της Τρομοκρατίας του Ροβεσπιέρου (1793—1794) και οι χιλιάδες εκτελέσεις που ακολούθησαν τον οδήγησαν να αποσυρθεί από την πολιτική κονίστρα αποτροπιασμένος. Αν και είχε χρησιμοποιήσει διάφορες μορφές βασανιστηρίων για να διεγείρει τα πάθη του, δεν μπορούσε να δικαιολογήσει τις μαζικές εκτελέσεις που πραγματοποιούνταν από τον νεοπαγή κρατικό μηχανισμό.

    Στις 8 Δεκεμβρίου 1793 εκδόθηκε ένταλμα σύλληψης, βάσει του Νόμου περί Υπόπτων[16] για μία επιστολή που είχε γράψει προ διετίας στον Δούκα Ντε Μπρισάκ, διοικητή της φρουράς του Λουδοβίκου ΙΣΤ΄, και φυλακίστηκε στις Φυλακές Μαντελονέτ. Μεταφέρθηκε στη Φυλακή Καρμηλιτισσών της οδού ντε Βοζιράρ και από εκεί στο Σεν-Λαζάρ. Καταδικάστηκε για δεύτερη φορά σε θάνατο, αλλά λόγω της γραφειοκρατίας διέφυγε τον αποκεφαλισμό στη γκιλοτίνα. Το 1795 δημοσίευσε το έργο του Φιλοσοφία στο Μπουντουάρ, μία φιλοσοφική μελέτη συνδυασμένη με τη γνωστή ερωτική γραφή του ντε Σαντ, και μέσα στην επόμενη πενταετία κυκλοφόρησαν τα μυθιστορήματα Η Νέα Ζυστίν, Αλίν και Βαλκούρ και Η Ιστορία της Ζυλιέτ.

    Στα 1799 αναγκάστηκε να εργαστεί σε ένα θέατρο των Βερσαλλιών κερδίζοντας ελάχιστα χρήματα και συντηρώντας παράλληλα το γιο της Μαντάμ Κενέ, Κάρολο. Την ίδια χρονιά ανέβηκε, για δεύτερη φορά, στη Σοσιέτ Ντραματίκ των Βερσαλλιών το θεατρικό του Οξτιέρν. Ο ντε Σαντ αντιμετώπιζε έντονα οικονομικά προβλήματα και για ένα διάστημα βρέθηκε να στεγάζεται σε πτωχοκομείο.

    Αντιμέτωπος με το καθεστώς του Βοναπάρτη

    Τον Ιούνιο του 1800 κυκλοφόρησε μία ανώνυμη μπροσούρα με τον τίτλο Ζολοέ, μέσω της οποίας ο συντάκτης της επιτίθονταν στο Ναπολέοντα Βοναπάρτη, που είχε πρόσφατα αναλάβει την εξουσία, και στο περιβάλλον του. Οι υποψίες για τη συγγραφή της στράφηκαν στο Μαρκήσιο παρότι σήμερα είναι πλέον επιβεβαιωμένο ότι δεν είχε καμία σχέση.[17] Τον Οκτώβριο κυκλοφόρησε η τετράτομη συλλογή ιστοριών του Εγκλήματα από Έρωτα, στην οποία επιτέθηκε με σφοδρότητα σε άρθρο του στη Ζουρνάλ ντε Παρί ο ακαδημαϊκός και κριτικός Αλεξάντρ-Λουί ντε Βιγιετέρκ, κατονομάζοντας συνάμα το Σαντ ως το συγγραφέα της Ζυστίν.[18]

    Η μακρά σειρά συλλήψεων του Μαρκησίου ντε Σαντ ολοκληρώθηκε στις 6 Μαρτίου 1801 όταν, τυχαία ευρισκόμενος στο γραφείο του εκδότη του Νικολά Μασέ, συνελήφθη μαζί του έπειτα από έφοδο της αστυνομίας. Η έρευνα των αρχών αποκάλυψε χειρόγραφα και διορθώσεις του ντε Σαντ για τα έργα Νέα Ζυστίν και Ζυλιέτ. Κατά την ανάκριση ο Μασσέ, με αντάλλαγμα την απελευθέρωσή του, παρέδωσε το χειρόγραφο της Ζυλιέτ. Ο Σαντ αναγνώρισε το χειρόγραφο αλλά υποστήριξε ότι αυτός δεν ήταν παρά ο αντιγραφέας του. Τον Απρίλιο αποφασίστηκε από το διευθυντή της παρισινής αστυνομίας Ντιμπουά και τον Υπουργό Ασφαλείας, τον περίφημο Ζοζέφ Φουσέ, η μη διεξαγωγή δίκης του Μαρκησίου προκειμένου να αποφευχθεί μεγαλύτερο σκάνδαλο και ο εγκλεισμός του στη φυλακή πολιτικών κρατουμένων Σεντ-Πελαζί. Ως αιτιολογία προβλήθηκε η συγγραφή του «επαίσχυντου μυθιστορήματος Ζυστίν» και του «ακόμα φρικτότερου Ζυλιέτ».

    Τα χρόνια στο Σαρεντόν και το τέλος

    Ο ντε Σαντ απηύθυνε από τη φυλακή επιστολή–έκκληση προς τον Υπουργό της Δικαιοσύνης, Αντρέ Ζοζέφ Αμπριάλ, στις 20 Μαΐου 1802, ζητώντας την απελευθέρωσή του ή την προσαγωγή του σε δίκη, ισχυριζόμενος ότι δεν είναι ο συγγραφέας της Ζυστίν. Ακολούθησαν το 1803 οι δύο τελικές διαμετακομίσεις του, αρχικά στις φυλακές Μπισέτρ και κατόπιν αιτήματος της οικογένειάς του στο άσυλο Σαρεντόν, όπου φρουρούνταν από έναν αστυνομικό και οι οικείοι του κατέβαλαν τρεις χιλιάδες φράγκα ετησίως ως τρόφιμη συνδρομή. Η Μαντάμ Κενέ τον ακολούθησε στο Σαρεντόν λαμβάνοντας άδεια παραμονής σε κοντινό δωμάτιο. Ο φιλελεύθερος διευθυντής του ασύλου, αββάς Φρανσουά Σιμονέ ντε Κουλμιέ, προμήθευε τον ντε Σαντ με γραφική ύλη και τον ενθάρρυνε στο ανέβασμα θεατρικών έργων ανοιχτών στο κοινό, με ηθοποιούς τους τροφίμους του ιδρύματος. Στο Σαρεντόν εκτυλίχτηκε και η τελευταία ερωτική σχέση του Μαρκησίου με την εκεί ανήλικη εργαζόμενη Μαγκτελέν Λεκλέρκ, που εκτός από σεξουαλικό είχε και παιδαγωγικό χαρακτήρα, μιας και ο ηλικιωμένος πλέον πρώην ευγενής της δίδαξε γραφή και ανάγνωση.

    Τον Ιούνιο του 1807 σε αστυνομικό έλεγχο στο κελί του ανακαλύφθηκε το δεκάτομο έργο Τα Ταξίδια της Φλορμπέλ, που μόλις είχε ολοκληρώσει. Το έργο κατασχέθηκε και μετά το θάνατο του Μαρκησίου κάηκε από το γιο του, Ντονατιέν-Κλοντ-Αρμάν, όπως και πολλά άλλα ανέκδοτα χειρόγραφά του. Στις 9 Ιουνίου 1809 δολοφονήθηκε σε ενέδρα ο πρεσβύτερος γιος του Λουί-Μαρί, αξιωματικός του στρατού του Ναπολέοντα και στις 7 Ιουλίου του 1810 πέθανε η σύζυγός του Ρενέ-Πελαζί, με την οποία βρισκόταν σε διάσταση από την πρώτη αποφυλάκισή του το 1790.

    Υπό την προεδρία του Ναπολέοντα[19] το Υπουργικό Συμβούλιο αποφάσισε στα 1811 τη συνέχιση της κράτησης του ντε Σαντ στο Σαρεντόν, απόφαση που ανανεώθηκε στα 1812, ενώ την επόμενη χρονιά απαγορεύτηκαν και οι θεατρικές παραστάσεις που ανέβαζε στο άσυλο. Το 1813 ολοκλήρωσε το μυθιστόρημα Κρυφή ιστορία της Ιζαμπέλ ντε Μπαβιέρ και δημοσίευσε ανώνυμα το βιβλίο Η Μαρκησια της Γάγγης.

    Ο ονοματοδότης του όρου σαδισμός πέθανε ενώ κοιμόταν στο άσυλο φρενοβλαβών Σαρεντόν στις 2 Δεκεμβρίου 1814 σε ηλικία 74 ετών εγκαταλείποντας ένα έργο που θα επηρέαζε και θα μελετούνταν βαθιά από λογοτέχνες, ερευνητές και ψυχαναλυτές τους επόμενους δύο αιώνες.

    Παραπομπές – Υποσημειώσεις
    1.Απόσπασμα από επιστολή στη σύζυγό του γραμμένη το Νοέμβριο του 1783. Βλ. Walter Lennig, Portrait of De Sade, Herder and Herder, 1971, p.174
    2.Ronald Hayman, Marquis de Sade: The Genius of Passion, Tauris Parke Paperbacks, 2003, pp.3-5
    3.Ronald Hayman, αυτόθι, p.4
    4.Nathalie Ferrand, Locus in Fabula: La topique de l'espace dans les fictions françaises d'Ancien Régime, Peeters Publishers, 2001, p.610
    5.John Phillips, The Marquis de Sade: A Very Short Introduction, Oxford University Press, 2005, p.1-2
    6.Ronald Hayman, ενθ' ανωτ., pp.19-20
    7.Paul J. Gillette, John S. Yankowski, The Complete Marquis de Sade, Holloway House Publishing, 2005, p.32
    8.Kathleen Barry, Female Sexual Slavery, New York University Press, 1984, p.220
    9.John Phillips, ενθ' ανωτ., p.6
    10.Steve McCaffery, Prior to Meaning: The Protosemantic and Poetics, Northwestern University Press, 2001, p.269
    11.Montague Summers, Essays in Petto, Ch. 4: The Marquis de Sade-A Study in Algolagnia, Ayer Publishing, 1977, p.91
    12.Graham E. Rodmell, French drama of the revolutionary years, Taylor & Francis, 1990, p.96
    13.Neil Schaeffer, The Marquis de Sade: A Life, Harvard University Press, 2000, p.382
    14.Η κωμωδία Oxtiern ανέβηκε και το 1799 στις Βερσαλίες με τον ντε Σαντ στο δευτερεύοντα ρόλο του «έντιμου» Fabrice. Βλ. Graham E. Rodmell, ενθ' ανωτ., p.96
    15.Neil Schaeffer, ενθ' ανωτ., p.431
    16.Νόμος των Υπόπτων (Loi des suspects) ονομάστηκε το επαναστατικό διάταγμα της 17ης Σεπτεμβρίου 1793, το οποίο έδινε τη δυνατότητα σύστασης επαναστατικών δικαστηρίων που θα επιλαμβάνονταν υποθέσεις υπόπτων για «προδοσία της Δημοκρατίας», ατόμων που χαρακτηρίζονταν κατά την ορολογία της περιόδου «εχθροί του λαού» (ennemis du peuple). Βλ. Jean-Baptiste Jeangène, Sade moraliste, Librairie Droz, 2005, p.104
    17.Marquis de Sade, Justine, Philosophy in the bedroom, and other writings, Richard Seaver, Austryn Wainhouse (επιμ.), Grove Press, 1990, p.111
    18.Neil Schaeffer, ενθ' ανωτ., p.472
    19.Francine du Plessix Gray, At home with the Marquis de Sade: a life, Simon & Schuster, 1998, p.402

    Πηγή: Βικιπαίδεια

    Επειδή θεωρώ ότι καλό είναι να γνωρίζουμε τη ζωή και τα έργα του ανθρώπου, που έδωσε το όνομα του σε αυτό που μας έφερε εδώ.

    Και επειδή παρατήρησα κάποιους διαξιφισμούς σε νήματα για το ποιος ήταν ο Ντε Σαντ και το τι πρεσβεύει. Προτείνω ότι αντί να βγαίνουν εκείνα τα νήματα ως off, να μεταφερθεί η συζήτηση εδώ.
     
  2. Iagos

    Iagos Contributor

  3. Gloriana Majestica

    Gloriana Majestica Notorious

    Διερωτώμαι κατά πόσον «ευσταθεί» ο ντε Σαντ σήμερα. Κατά πόσο η σύγχρονη (ξεκάθαρα mainstream) bdsm αισθητική έχει χώρο και ανοχή για τη φρίκη των έργων του μαρκήσιου. –Πόσοι, αλήθεια, από τους νεόκοπους (και συνήθως εσαεί επίδοξους) «αφέντες» είναι πράγματι εξοικειωμένοι με το έργο του ντε Σαντ ; -Πόσοι απ’ αυτούς, για να το τραβήξουμε, αντέχουν να «βιώσουν» συμμετοχικά, σαν θεατρική εμπειρία φυσικά («δι’ ελέου και φόβου») –ας πούμε- την τελική σκηνή της «Φιλοσοφίας στο Μπουντουάρ» , και μετά να κοιμηθούν δίχως να πάρουν σφιχτή αγκαλιά το αρκουδάκι τους, ξόρκι για τον εφιάλτη που θα τους κυκλώσει.



    Αφήνοντας το ερώτημα να αιωρείται βασανιστικά από τα suspension bars της διαδικτυακής οροφής, θα παραθέσω (με την εικαζόμενη άδειά του) μια περικοπή από ένα σπουδαίο κείμενο του Θανάση Τριαρίδη :

    «Πειστήκαμε πως οι άνθρωποι φτιάχτηκαν για να τυραννούνε τους ανθρώπους. Λογαριάζουμε το θάνατο ως τρόμο, ως τιμωρία, ω ς π τ ώ σ η – λογαριάζουμε τη γκάβλα ως κυριαρχία. Η σκοτεινή ρίζα του ολέθρου μας βρίσκεται στο παραμύθι της Γένεσης: κάποιος Πλάστης-Νταβατζής γυαλίστηκε να σηκώσει μαστίγιο και να δώσει εντολές – όποιος τον παράκουγε θα τιμωρούνταν... Αν σκεφτόμασταν πως η γκάβλα είναι απελπισία, ακριβώς γιατί δε χρειάζεται ελπίδες και υποσχέσεις, αν σκεφτόμασταν πως ο θάνατος δεν είναι πτώση αλλά προϋπόθεση για να γκαβλώνουμε, άρα πως είναι κομμάτι του ανθρώπινου σπαρταρίσματός μας, στην τελική σημαντικό κομμάτι ζωής, ίσως (να τονιστεί: ίσως) να ήταν μπορετό ν’ αφήσουμε στην άκρη το μαστίγιο, ίσως να ήταν βολετό να νιώσουμε (ή να περιγράψουμε) τη γκάβλα ως κάτι που δε διδάσκεται και δεν έχει τη ρίζα του στην ενοχή

    ©Θανάσης Τριαρίδης -2008 : «Μαρκήσιος ντε Σαντ ή τα υπόγεια του Χριστιανισμού»

     
  4. cadpmpc

    cadpmpc Contributor

    Το μόνο σίγουρο είναι πως τότε δεν ξεμπέρδευες με ένα μπανάρισμα για κανα δυο μήνες ούτε με ένα "πήγαινε στη φυλακή χωρίς να περάσεις από την αφετηρία και να πάρεις 20.000 δραχμές"...
    Ή μήπως όχι..?
    Έτσι κι αλλιώς η στις μέρες μας οιωνεί βίωση δεν προιωνίζεται πράματα καλά...
    Μετά από ένα shut down ή hibernate, αλλαγή πλευρού και όνειρα γλυκά, άντε και πονηρεμένα...
     
  5. espimain

    espimain Contributor


    Θα συνιστούσα μια ενδελεχή ανάγνωση του μεταφρασμένου έργου του ΝτεΣαντ και αν σας φανεί βίαιο, να προχωρίσετε σε μια ανάλογα ενδελεχή ανάγνωση των παραμυθιών των αδελφών Γκρίμ.
    Μετά να προσεγγίσετε και τα δύο έργα, σαν έργα τέχνης, έργα δηλαδή προσωπικής έκφρασης.
    Στο τέλος και αφού λάβετε υπόψη σας σε ποιους απευθύνεται το κάθε έργο, θα καταλήξετε και στην επιλογή του λούτρινου ή σάρκινου αρκούδου.
    Με εκτίμηση για το κείμενο σας το οποίο διάβασα πολύ προσεκτικά.
     
  6. cadpmpc

    cadpmpc Contributor

  7. Gloriana Majestica

    Gloriana Majestica Notorious

    Δεν μου είναι άγνωστο το έργο του ντε Σαντ, αγαπητέ φίλε @espimain , καθόσον έχω ήδη διαβάσει τόσο την «Ζυστίν» όσο και την «Φιλοσοφία», στην οποία και αναφέρθηκα (δεν έχει τύχει να διαβάσω τις «120 ημέρες», αλλά νομίζω ότι τα δύο προηγούμενα είναι απόλυτα χαρακτηριστικά έργα του συγγραφέως και με καλύπτουν γνωστικά). Αμφότερα τα βιβλία διάβασα προσεκτικά, μέχρι το τέλος τους, καταδύθηκα στο σκοτάδι του μαρκήσιου και αναδυόμενη αισθάνθηκα το κέρδος που προσωπικά αποκόμισα από την εμπειρία, ασχέτως του εάν απορρίπτω ή ενστερνίζομαι τις φιλοσοφικές προσεγγίσεις, το λογοτεχνικό ύφος και την όλη αισθητική, που δεν είναι άλλωστε της παρούσης να αναπτύξω.

    Δεν θα διαφωνήσουμε, ότι (και) οι Γκριμ (των οποίων συμπτωματικά το έργο επίσης μου είναι ιδιαίτερα οικείο, παιδιόθεν) εν πολλοίς αφηγούνται τρόμο. Συνηγορώντας στην άποψή σας, θα μπορούσα να επικαλεστώ σαν τυπικά παραδείγματα φρικώδους αφήγησης, εκτός από αυτές που απαντώνται σε παιδικά παραμύθια, και το τραγουδάκι «Μικρό Καράβι», που ξεκάθαρα περιγράφει περιστατικό ανθρωποφαγίας (επομένως δεν είναι λιγότερο τρομακτικό πχ από τον «Γκόρντον Πιμ») ή τον «Κορυδαλλό» του νηπιακού γαλλικού τραγουδιού, ο οποίος δυστυχής, στην πορεία, υφίσταται τον πιο βάρβαρο ακρωτηριασμό.

    Εγώ άλλο είπα : Όταν κάποιος αυτοπροσδιορίζεται πχ ως «σαδιστής», καλό είναι να ξέρει για τι πράγμα μιλάει. Και τούτο, για τους ίδιους ακριβώς λόγους που οφείλει ένας πχ κατά δήλωσή του μαρξιστής να έχει εντρυφήσει στο «Κεφάλαιο».
     
    Last edited: 10 Ιουνίου 2017
  8. Iwn1989

    Iwn1989 Regular Member

    Δυο λόγια για τον Σαντ.. Έχω διαβάσει τα περισσότερα βιβλία του, για την ακρίβεια τα έχω "ξεκοκαλίσει"!
    Θα συμφωνήσω με τον Μισέλ Ονφρέ, που λέει ότι για το συγκεκριμένο πρόσωπο έχει καλλιεργηθεί μια "μυθολογία" από τους υπερρεαλιστές, με πρωτεργάτη τον Απωλλιναίρ.
    Η πραγματικότητα είναι άλλη, όμως......
    Ο Μαρκήσιος ντε Σαντ στην πραγματικότητα δεν ήταν καθόλου, όπως τον παρουσιάζει έργα, όπως το "Quills". Υπήρξε ένας, κατ' επανάληψιν, σεξουαλικός εγκληματίας. Επικροτούσε το βιασμό και θα μπορούσε κάλλιστα να θεωρηθεί "πνευματικός πατέρας" των δημιουργών των στρατοπέδων συγκέντρωσης. Ένας άνθρωπος που δεν ερχόταν σε κορύφωση, εάν δεν προκαλούσε στον άλλον πόνο. Όποιος έχει διαβάσει τα βιβλία του θα καταλάβει τι εννοώ... Αλλά και τα βιβλία του να μη διαβάσει, μια ματιά στη βιογραφία του είναι αρκετή! Κάλλιστα οι σήριαλ κίλλερς και οι λογής- λογής "δράκοι" θα μπορούσαν να θεωρηθούν "πνευματικά" του "παιδιά". Η προπαγάνδα και η προβολή, προς τα έξω, ενός "λογοτεχνικού" ντε Σαντ, του ντε Σαντ "συγγραφέα" και του ντε Σαντ "επαναστάτη", με την ταυτόχρονη παρασιώπηση των βιογραφικών του στοιχείων, άρχισε -συγκεκριμένα- από τον Γκιγιώμ Απολλιναίρ και το ρεύμα των Υπερρεαλιστών. Αυτά λέει ο Μισέλ Ονφρέ στο βιβλίο του "De Sade, το πάθος του κακού και η ιδεολογία του εικοστού αιώνα".. Ότι ο λόγος που παρέμεινε στη φυλακή, 30 χρόνια της ζωής του, δεν ήταν τα "επαναστατικά" του φρονήματα, καθόλη τη διάρκεια της εναλλαγής των καθεστώτων. Ήταν, το γεγονός, ότι υπήρξε ένας κακοποιός "λόγω και έργο". Ήταν ένας επικίνδυνος άνθρωπος! Επικίνδυνος, διότι στήριζε την απανθρωπιά και την κτηνωδία με φιλοσοφικά επιχειρήματα! Δεν ήταν, επομένως, ο "κύριος" ντε Σαντ ένας αδικημένος, τον οποίο φυλάκισαν κάποιοι πουριτανοί υποκριτές, ούτε ένας συμπαθές -κατά τ' άλλα- kinky boy... Αν ήταν μόνο αυτό δε θα υπήρχε πρόβλημα! Αλλά από αυτό μέχρι να κατηχείς μια ολόκληρη φιλοσοφία του "Κακού", πάει πολύ! Πόσο μάλλον όταν ένας τέτοιος προβάλλεται ως "επαναστάτης"! Η σωστή λέξη, στην περίπτωσή του, είναι "σολιψιστής" *.. Αν τώρα κάποιοι είναι υπέρ της παιδοφιλίας (παιδοβιασμού κατ' εμέ) και των δικαιωμάτων τέτοιου είδους ανθρώπων λογικό είναι να τον βρίσκουν "επαναστατικό"...
    Υπάρχει και πρέπει να υπάρχει ένα όριο σε όλα, πιστεύω. Για μένα συμπεριφορές όπως crushing, παιδοφιλίες, ζωοφιλίες, βιασμοί, κανιβαλισμοί, νεκροφιλίες και άλλα που καταρρακώνουν και παραβιάζουν την αξιοπρέπεια του ανθρωπίνου προσώπου δεν έχουν να κάνουν με το BDSM. Είναι μια κατηγορία από μόνα τους.......

    *Σολιψισμός ή αυτοκρατία
    Φιλοσοφική θεωρία, σύμφωνα με την οποία το προσωπικό (ατομικό) εγώ αποτελεί τη μόνη αληθινή πραγματικότητα, γιατί έχουμε άμεση αντίληψη του με τις αισθήσεις μας, ενώ τα άλλα εγώ, επειδή δεν έχουμε γι αυτά συνείδηση, αλλά παραστατική και έμμεση αντίληψη, δεν παρουσιάζουν αντικειμενική υπόταση.
    Σχετικά ο Καρτέσιος διατυπώνει την άποψη ότι, ο σολιψισμός αποτελεί το πρώτο χρονικό βήμα στη φιλοσοφική μέθοδο, που είναι όμως απαραίτητο για την περαιτέρω διερεύνηση, για να μας οδηγήσει από την αμφιβολία στην τεκμηρίωση και στην ουσιαστικότερη προβολή των ζητούμενων θεμάτων.
     
    Last edited: 10 Ιουνίου 2017
  9. tithon

    tithon Contributor

    σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, ο μαρκήσιος δεν μασούσε τα λόγια του. δεν ήταν πάντα ευγενικός   και συχνά χρησιμοποιούσε, μεταξύ άλλων  , την ειρωνεία.
    είναι βέβαιο ότι αν ήταν μέλος του φόρουμ θα αντιμετώπιζε πολλή γκρίνια   απ' τους δυσφορούντες και τους ακίνητους. αλλά δεν νομίζω πως θα τον δυσαρεστούσε αυτό. το αντίθετο, μάλλον.    
     
  10. Iwn1989

    Iwn1989 Regular Member

    Η ειλικρίνεια είναι ένα από αυτά που του αναγνωρίζω.
    Αλλά από την άλλη, η κατήχηση του εγκλήματος ως κάτι "καλού" και θεμιτού, επειδή το επιτάσσει η Φύση, δεν είναι μια "επαναστατική" θεωρία!
    Μας τα είπαν και οι Ναζί αυτά.........
    Όσο για την αθεΐα του Μαρκήσιου....... περισσότερη μισοθεΐα ήταν.
    Όταν πείθεσαι για κάποιον/κάτι ότι δεν υπάρχει, τότε αδιαφορείς..
    Δεν το πολεμάς, ούτε το χλευάζεις με τόσο πάθος και χαρά μάλιστα!
    Το να βεβηλώνεις σταυρούς με σπέρμα, περισσότερο παιδιάστικη συμπεριφορά μου κάνει παρά συνειδητοποιημένη, όπως το νήπιο που θέλει να προκαλέσει την οργή του πατέρα του......................
     
    Last edited: 10 Ιουνίου 2017
  11. tithon

    tithon Contributor

    @Iwn1989
    νόμιζα οτι ο ναζισμός παρήχθει μέσω κληρικαλιστικών και θρησκευτικών εξιδανικεύσεων. έπεσα ολοφάνερα έξω. πιθανότατα επειδή ανέγνωσα τον μαρκήσιο στο ιστορικό του πλαίσιο. προφανώς άστοχα. μυστήριο πράγμα η ειλικρίνεια, και ο καθωσπρεπισμός, και η επιπολαιότητα. και οι λογιών κατηχήσεις περί υπερβατικού "καλού".
     
  12. _voltage_

    _voltage_ Ιδιόκτητη. Contributor

    @tithon ήταν λες και ήξερε ο μακαρίτης το δημοφιλές "what's a man to a king, what's a king to a God, what's a God to a non believer".

    Θεός σχωρεστον