5η 'Ανοιξη

  Έτσι ξεκίνησαν όλα.

Κι εσύ με ρώτησες εάν έχουμε μιλήσει ποτέ ξανά μαζί. Μου έκανε εντύπωση το "μαζί" αλλά ποτέ μου δεν σου το είπα. Μιλάγαμε για ώρες, για τα πάντα. Για ταινίες, για μουσική, για τις ζωές μας και ναι, κατανοώ πόσο κλισέ μπορεί να ακούγονται όλα αυτά. Έκλειναν τα μάτια μου από νύστα αλλά ποτέ δεν κατάφερα να χορτάσω τη φωνή σου, το γέλιο σου, την αποστομωτική ειλικρίνειά σου, τον τρόπο που επέλεγες τις λέξεις σου, τους ήχους του σπιτιού σου.

Ως συνήθως όμως προτρέχω. Η αρχή έγινε, όπως γίνονται συνήθως οι αρχές, με μία μετακόμιση. Νέο σπίτι, νέα δουλειά, νέα ζωή. Εκείνο το διάστημα πέρναγα την "φάση" όπως αρέσκομαι να την ονομάζω, ένοιωθα πιο ελεύθερη από κάθε άλλη φορά. Να βγω, να δω, να μιλήσω, να εξερευνήσω, να αφήσω πίσω μου το παρελθόν που με τραβούσε κάτω σα βαρύδι. Για σχέση ούτε λόγως, δεν έψαχνα ούτε ήθελα τίποτα να με δεσμεύει. Είχα μάθει να ζω μόνη μου, ήθελα την ανεξαρτησία μου -ή έστω αυτό νόμιζα- περισσότερο από ό,τιδήποτε άλλα με το συνηθισμένο μου μότο να με τραβάει από την μύτη "fuck it".

Αποφασίσαμε να πάμε για καφέ εντελώς φυσικά, δεν σε είχα δει ποτέ ούτε εσύ εμένα αλλά δεν είχε καμία σημασία. Με πήρες με το αυτοκίνητο κι εκεί είδα για πρώτη φορά και το νεύρο σου. Χειμώνα, βράδυ δίπλα στην θάλασσα, οι ιδέες μου καμία φορά με ξεπερνούν. Δεν με ακούμπησες καθόλου, πρώτη φορά παρατήρησα τα μάτια σου και λίγο πριν φύγουμε σε ρώτησα.

Θα ξεκινήσουμε;

Με κοίταξες με έκπληξη, αργότερα μου είπες ότι εάν δεν σου είχα κάνει την ερώτηση εκείνη την μέρα δεν θα μου είχες πει τίποτα. Θυμάμαι είχα στεναχωρηθεί όταν μου το είχες πει αλλά τώρα που σε ξέρω καταλαβαίνω πως το εννούσες. Μου απάντησες ξερά "Ναι" αλλά όχι πριν κάνεις παύση για το σκεφτείς. Για σένα είχε βαρύτητα αυτή η λέξη, η πράξη. Εγώ δεν ήξερα που μου πάνε τα τέσσερα.

Μιλήσαμε κι άλλες φορές στο τηλέφωνο κι έπειτα από μερικές μέρες αποφασίσαμε να βρεθούμε σπίτι μου. Δεν με χωρούσε ο τόπος μέχρι και την ώρα που άκουσα το κουδούνι της πόρτας να χτυπά. Μου είχες πει να κοιτώ κάτω μέχρι να μου πεις, δεν μου άρεσε αυτό γιατί ήθελα τόσο πολύ να σε δω αλλά το έκανα. Το πρώτο πράγμα που είδα ήταν η γαλάζια βαλίτσα που κρατούσες. Μετά από λίγο που είπες ότι μπορώ να σε κοιτάξω οπότε σήκωσα τα μάτια μου και σου χαμογέλασα. Έφτιαξα καφέ και κάτσαμε στον καναπέ να τα πούμε, εκεί με φίλησες για πρώτη φορά για να μου φύγει το τρακάρισμα. Δεν μου έφυγε...

Μου ζήτησες να γδυθώ και να σταθώ μπροστά σου ακίνητη. Το έκανα τρεμουλιάζοντας. Είχα νευριάσει με τον εαυτό μου για την αμηχανία που μου έβγαινε, δεν ήταν του χαρακτήρα μου, αλλά εσύ φαινόσουν να την απολαμβάνεις. Με χαϊδεψες παντού και μου ζήτησες να σου φέρω τη βαλίτσα. Το έκανα. Την άνοιξες και έμεινα να κοιτάζω σαν χαζή. Με άφησες να επεξεργαστώ τι είχες φέρει και να κάνω εικασίες τι είχες στο μυαλό σου όταν έφτιαχνες εκείνη την βαλίτσα για εμένα. Με γρήγορες κινήσεις έβγαλες ένα μαύρο σκοινί και άρχισες να με δένεις, με ακούμπησες με την κοιλιά στο πάτωμα και μου έδεσες τα χέρια μαζί με τα πόδια. Έμεινα εκεί ακίνητη και ήσυχη, μου είπες "Αυτή είναι η θέση σου και περίμενες μέχρι να την βρεις". Όντως περίμενα... εσένα, κανέναν άλλο.

Είχες σκοπό να φύγεις εκείνο το βράδυ αλλά έμεινες μαζί μου. Χαθήκαμε από όλους κι από όλα. Ένοιωθα ότι είχαμε τόση ανάγκη ο ένας τον άλλο, ανάγκη που δεν είχα ξανανοιώσει ποτέ στην ζωή μου. Τις επόμενες μέρες δοκίμασες πάνω μου ό,τι είχες φέρει σε εκείνη τη βαλίτσα και για πρώτη φορά ένοιωσα ότι βρήκα τον άνθρωπο στο οποίο θέλω να ανήκω και να μου ανήκει.

Μετά από μερικούς μήνες μου ζήτησες να μείνουμε μαζί. Ήταν Άνοιξη και είχαμε ανοίξει τα παράθυρα, καθόμασταν στο μπαλκόνι πίναμε καφέ κι ακούγαμε μουσική. Ποτέ δεν έχω γράψει την ιστορία μας, σου την γράφω τώρα, τώρα έτσι όπως βρίσκομαι δεμένη μαζί σου για την 5η μας Άνοιξη.

 

Επι 3 ώρες δεν μίλησε κανείς. Μόνο likes πήρες. Είναι το 3ωρο του σεβασμού για τον όμορφο τρόπο που έβγαλες τα σώψυχά σου.
Το οτι γράφω μην το λάβεις ως ασέβεια όμως.
Απλώς, το συναισθηματικό υπόβαθρο σε μια bdsm σχέση είναι συγκινητικό απο μόνο του. Και προκαλείς/τε θαυμασμό και ένα σωρό άλλα ευγενή συναισθήματα.
Και γιατί όχι .. ζήλια !

 

Σ'ευχαριστω πολύ πολύ για τα καλά σου λόγια... Μόνο αυτό, με συγκίνησες  

 

Μου άρεσε πολύ ο τρόπος που εκφράστηκες. Δε θ' αργήσει εκείνος ο καφές και με τους δυο σας.