Οροπέδιο

Καθώς οι ρόδες «σαρώνουν» το δρόμο, στα αυτιά μου αντηχούν φωνές ανθρώπων και εποχών…

Έρχονται από το χθες και αντιλαλούν στο επέκεινα…

Το χέρι, η πένα, το δοξάρι ακουμπούν τη χορδή. Είναι τεντωμένη. Μπορεί να σπάσει αλλά αν δεν σπάσει παράγει νότες και ήχους αιωνιότητας. Άχρονους. Το κύμβαλο ρυθμό όμοιο με χτύπο καρδιάς, παλμό, σφυγμό αρτηρίας.

Είναι όλα τόσο μακρυά. Και είναι όλα εντός μου. Σε μια φευγαλέα στιγμή του χρόνου μπορώ να ακούσω κάθε άνθρωπο που πέρασε ποτέ από εδώ. Σε κάθε σημείο, σε όλη την οικουμένη.

Έρωτας και Πόλεμος. Πάντα οι άνθρωποι πολεμούσαν. Και πάντοτε αγαπούν. Πεθαίνουν και γεννούν. Βουτούν στα νερά του μεγάλου ποταμού. Χορεύουν. Σε ρυθμούς ανόσιους και ιερούς. Ποιος μπορεί να ξεχωρίσει τους μεν από τους δε;


Στα ψηλά υψόμετρα το έδαφος είναι επίπεδο. Ένα οροπέδιο για παύση πριν ξεκινήσει η ανάβαση στη μεγάλη κορυφή. Το πράσινο και το γκρίζο σε κάθε πιθανή απόχρωση. Κίτρινο και ζεστό καφέ. Και μια μυρωδιά που υπόσχεται αναγέννηση – είναι Άνοιξη…

Το φως του Ήλιου παίζει με τα φυλλώματα. Ανόσιος ή Ιερός χορός;

…που το βουνό κατέχουν, το μεγάλο και πανίερο,

κι από την κρήνη γύρω τη μενεξεδιά με πόδια απαλά

χορεύουν και το βωμό του παντοδύναμου του γιου του Κρόνου.

Κι αφού το τρυφερό τους σώμα λούσουν στην πηγή

του Περμησσού ή του Αλόγου ή του πανίερου Ολμειού,

στήνουν χορούς στο πιο ψηλό σημείο του Ελικώνα,

ωραίους, θελκτικούς, ζωηρά κινώντας με τα πόδια τους.

Αποδώ πέρα ορμούνε με πολύ ομίχλη καλυμμένες

και προχωρούνε μες στη νύχτα κι αφήνουνε περικαλλή φωνή…

…των υπόλοιπων αθάνατων θεών το ιερό το γένος των αιώνιων…

…Θεόπνευστη φωνή φύσηξαν μέσα μου,

για να υμνώ όσα στο μέλλον θα συμβούν κι όσα στο παρελθόν γινήκανε.

Και με προέτρεψαν να υμνώ των μακαρίων θεών το γένος των αιώνιων

κι αυτές τις ίδιες πρώτα κι ύστατα πάντοτε να ψάλλω…

(Ησιόδου Θεογονία, μτφρ Στ. Γκιργκένης)