Η αποκάλυψη του Ιωάννη

Για ένα κομμάτι σπανακόπιτα η κουμπάρα καρτερεί… Αρλεκίνοι τραγουδούν γύρω από το βωμό της ιερής φωτιάς... Σφουγκοκωλάριοι γλείφουν φασίστες...

Ποιος θα πληρώσει το πάπλωμα της Δεσποσύνης σκλαβοσύνης;

Ιδού το ερώτημα...

Απάντηση δεν Έχω και στους κάμπους τρέχω... Τεμπελιά, ραχάτι, ανεμελιά… Στης κουμπάρας την αυλή, ένα τσούρμο χειροκροτεί... Ένα κομμάτι για να βρει...

Φτήνια...

Οι υποταγοί εμπνέονται ή επιβάλλονται;

Ιδού το ερώτημα...

Και ποιος πληρώνει το μάρμαρο από της κουμπάρας το πουγκί;

Φάτα ρε μαλάκα...

Άρμεξε τον κουμπαρά… της κουμπάρας με χαρά… Από τα κέρατα σου… πιάσε την και στο βωμό της ιερής φωτιάς ξεκοκάλισε ό,τι έχει και δεν έχει... Και άσε ένα κομμάτι, το κομμάτι σου να κάνεις…

Πόσο βλαμμένος είσαι...

Για ένα κομμάτι σπανακόπιτα, για ένα κομμάτι έδεσμα, για ένα κομμάτι πλαδαρό, για ένα κομμάτι σαπίλας καρτερώ... Εκεί, στο αστροφώτιστο διάστημα, εκεί που το βαθύ σκοτάδι χορεύει με το φως… Εκεί, στην απεραντοσύνη του Σύμπαντος Κόσμου, μικρά και μεγάλα καντήλια σου κατεβάζω…

Ηλίθιε…

Της λήθης άνθρωπε…

Αι!!.. στα κομμάτια… άνθρωπε Μου… Μάζεψε κομμάτι-κομμάτι τη σαπίλα που κουβαλάς αιώνες τώρα.

Είμαι κομμάτια… μικρά, μικρά κομματάκια συνθέτουν ένα μεγάλο κομμάτι… το σαρκίο… κομματιάστηκε…

Άνοιξαν οι ουρανοί και βρέχει βλαμμένες καψούρες… Και ο ηλίθιος δεν πήρε ομπρέλα… Τις έφαγε στη μάπα… Και σκόρπισε σε εκατό κομμάτια…

Για ένα κομμάτι σπανακόπιτα εκλιπαρεί της καψούρας το βρακί…

Όπου δεις φαΐ κάτσε… Όπου δεις καψούρικο μουνί… Φύγε… Κομμάτια θα σε κάνει…

Βλαμμένε…

Iagos

taken by Aso Mohammadi by Iagos posted 12 November 2023 at 09:51

 

Επαναλαμβάνεσθε

 

Μένουμε εδώ

Του Παλαιστίνιου ποιητή Ταουφίκ Ζαγιάντ (1929-1994)

Σαν να’μαστε είκοσι θαύματα
στη Γαλιλαία, στη Λυδία και στην Ράμλα
εδώ πάνω στα στήθη σας
μένουμε σαν τον τοίχο
και στα λαρύγγια σας
κομμάτια από γυαλί, φύλλο φραγκοσυκιάς,
στα μάτια σας
μια θύελλα φωτιάς.
Εδώ πάνω στα στήθη σας
μένουμε σαν τον τοίχο.
Πιάτα στις μπιραρίες πλένουμε,
γεμίζουμε ποτήρια
για τους κυρίους,
δάπεδα σφουγγαρίζουμε
των μαύρων μαγειρείων,
για να βγεί των μικρών μας η μπουκιά
μεσ’ από τ’αστραφτερά σας δόντια.
Εδώ πάνω στα στήθη σας
μένουμε σαν τον τοίχο.
Πεινάμε, γυμνωνόμαστε,
προκαλούμε, τραγουδάμε.
Τους οργισμένους δρόμους τους γεμίζουμε
με διαδηλώσεις
γεμίζουμε τις φυλακές
με περηφάνια
φτιάχνουμε τα παιδιά
γενιές της επανάστασης
τη μια μετά την άλλη.

Σαν να’μαστε είκοσι θαύματα
στη Γαλιλαία, στη Λυδία και στην Ράμλα,
μένουμ’ εμείς εδώ
να πιείτε εσείς τη θάλασσα.
Φυλάμε της συκιάς και της ελιάς τον ίσκιο
φυτεύουμε τις σκέψεις μας
σαν τη μαγιά στη ζύμη,
το ψύχος του πάγου στα νεύρα μας
και στις καρδιές μας μια κόκκινη κόλαση.
Στη δίψα στύβουμε τις πέτρες,
τρώμε το χώμα όταν πεινάσουμε,
όμως δεν φεύγουμε
και τ’ακριβού του αίματος δεν φειδόμαστε
δεν φειδόμαστε
δεν φειδόμαστε.
Έχουμε ‘δω το παρελθόν, ένα παρόν και μέλλον.

Σαν να’μαστε είκοσι θαύματα
στη Γαλιλαία, στη Λυδία και στην Ράμλα.
Ρίζα μας ζωντανή, κρατήσου,
κι όλο του βάθους πήγαινε.
Κάλλιο να ξαναλογαριάσει ο άδικος
πριν ο τροχός στραβώσει
«η κάθε δράση προκαλεί….»
-δέστε τι γράφουν τα βιβλία.

Red by Iagos posted 14 June 2023 at 11:14

 

«Και αν σας πει κάποιος ότι μπορείτε να ανυψωθείτε πνευματικά μένοντας κολλημένοι στο βούρκο, πιάστε τον και σπάστε του το κεφάλι στο λιθόστρωτο. Μόνο η βία ωφελεί όπου εξουσιάζει η βία, μόνο οι άνθρωποι ωφελούν όπου υπάρχουν άνθρωποι».

"Η Aγία Ιωάννα των σφαγείων"
Απόσπασμα.
ΜΤΦ: Κωνσταντίνος Παλαιολόγος

Σαν σήμερα το 1898 γεννιέται ο Μπέρτολτ Μπρεχτ

 

Σαν σήμερα, 14 Μαρτίου του 1883, πέθανε στο Λονδίνο ο Καρλ Μαρξ. Η κηδεία του έγινε 3 μέρες αργότερα στο Χάιγκεϊτ. Εδώ η επικήδεια ομιλία του Φρίντριχ Ένγκελς, όπως δημοσιεύτηκε στη γερμανική εφημερίδα Der Sozialdemokrat στις 22 Μαρτίου 1883.

«Στις 14 του Μάρτη στις 3 παρά τέταρτο το απόγευμα, ο μεγαλύτερος εν ζωή στοχαστής έπαψε να σκέφτεται. Είχε αφεθεί μόνος για μόλις δυο λεπτά, και όταν γυρίσαμε τον βρήκαμε στην πολυθρόνα του ειρηνικά κοιμισμένο, αλλά για πάντα. Μια ανυπολόγιστη απώλεια έχουν υποστεί και το μαχητικό προλεταριάτο της Ευρώπης και της Αμερικής και η ιστορική επιστήμη, με το θάνατο αυτού του ανθρώπου. Πολύ σύντομα θα γίνει αισθητό το κενό που έχει δημιουργηθεί με την αναχώρηση αυτού του ρωμαλέου πνεύματος.

Ακριβώς όπως ο Δαρβίνος ανακάλυψε το νομό της εξέλιξης της οργανικής φύσης, έτσι και ο Μαρξ ανακάλυψε την εξέλιξη της ανθρώπινης Ιστορίας: το απλό, μέχρι τώρα συγκαλυμμένο από τα ιδεολογικά επιστρώματα, γεγονός, ότι οι άνθρωποι πρέπει πριν από όλα να φάνε, να πιούν, να στεγαστούν και να ντυθούν, πριν μπορέσουν να ασχοληθούν με την πολιτική, την επιστήμη, την τέχνη, τη θρησκεία κ.τ.λ., ότι γι’ αυτό η παραγωγή των άμεσων υλικών μέσων συντήρησης και κατά συνεπεία η εκάστοτε βαθμίδα της οικονομικής εξέλιξης που έχει επιτευχθεί από έναν συγκεκριμένο λαό ή κατά τη διάρκεια μιας συγκεκριμένης εποχής, διαμορφώνουν το θεμέλιο, απ’ όπου αναδύθηκαν και εξελίχθηκαν οι κρατικοί θεσμοί, οι αντιλήψεις για το δίκαιο, την τέχνη, ακόμα και οι θρησκευτικές παραστάσεις, των ανθρώπων αυτής της εποχής, τη βάση απ’ όπου επομένως, και κάτω από το φως της οποίας, πρέπει να εξηγηθούν, και όχι αντίστροφα, όπως γινόταν μέχρι τώρα.

Αυτό δεν είναι όλο. Ο Μαρξ επίσης ανακάλυψε τον ειδικό νομό της κίνησης που διέπει τον σημερινό καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, και την αστική κοινωνία που αυτός ο τρόπος παραγωγής έχει δημιουργήσει. Η ανακάλυψη της υπεραξίας έριξε φως δια μιας στο πρόβλημα, που προσπαθώντας να το επιλύσουν όλες οι προηγούμενες έρευνες, τόσο των αστών οικονομολόγων, όσο και των κοινωνικών κριτικών, ψηλαφούσαν στο σκοτάδι.

Δυο τέτοιες ανακαλύψεις θα ήταν αρκετές στη διάρκεια μιας ζωής. Ευτυχής ο άνθρωπος που θα είχε αξιωθεί να κάνει έστω και μια τέτοια ανακάλυψη. Μα σε καθένα ξεχωριστό, από τους πάρα πολλούς τομείς, που ερευνούσε ο Μαρξ και κανέναν επιφανειακά, ακόμα και σ’ αυτόν των μαθηματικών, έκανε πρωτότυπες ανακαλύψεις.

Αυτός ήταν ο άνθρωπος της επιστήμης. Αυτό όμως δεν ήταν ούτε το μισό του ανθρώπου. Η επιστήμη ήταν για τον Μαρξ μια ιστορικά κινητήρια, επαναστατική δύναμη. Όμως όσο μεγάλη κι αν ήταν η χαρά του που καλωσόριζε κάθε νέα ανακάλυψη σε κάποια θεωρητική επιστήμη, της οποίας οι πρακτικές εφαρμογές ήταν ίσως αδύνατο να οραματιστείς, δοκίμαζε μια τελείως διαφορετικού είδους χαρά, όταν η ανακάλυψη είχε ως συνεπεία άμεσες επαναστατικές αλλαγές στη βιομηχανία και γενικά στην ιστορική εξέλιξη. Για παράδειγμα, παρακολουθούσε από κοντά την πορεία των ανακαλύψεων στον τομές του ηλεκτρισμού και πρόσφατα εκείνες του Marcel Deprez.

Ο Μαρξ ήταν πριν από κάθε τι άλλο επαναστάτης. Η πραγματική αποστολή του στη ζωή ήταν να συνεισφέρει, με τον έναν ή άλλον τρόπο, να ανατραπεί η καπιταλιστική κοινωνία και οι κρατικοί θεσμοί που έχει δημιουργήσει, να συνεισφέρει στην απελευθέρωση του συγχρόνου προλεταριάτου, που αυτός ήταν ο πρώτος που έκανε δυνατή τη συνείδηση της θέσης του και αναγκών του, τη συνείδηση των όρων της χειραφέτησης του. Ο αγώνας ήταν το στοιχείο του. Και αγωνιζόταν με ένα πάθος, ένα πείσμα, και μια επιτυχία τέτοια, όσο λίγοι. Η πρώτη «Εφημερίδα του Ρήνου» [Rheinische Zeitung] (1842), η παριζιάνικη «Φόρβερτς» [Voerwarts] (1844), η «Γερμανική Εφημερίδα των Βρυξελλών» [Deutsche Brusseler Zeitung] (1847), η «Νέα Εφημερίδα του Ρήνου» [Neue Rheinische Zeitung] (1848-49), το «Βήμα της Νέας Υόρκης» [New York Tribune] (1852-61) και, επιπρόσθετα σ’ αυτά, ένα πλήθος από μαχητικά φυλλάδια, δουλειά σε οργανώσεις στο Παρίσι, στις Βρυξέλλες, στο Λονδίνο, και τελικά, κορωνίδα όλων, ο σχηματισμός της μεγάλης Διεθνούς Ένωσης Εργατών — αυτό μάλιστα ήταν ένα επίτευγμα για το οποίο ο δημιουργός του κάλλιστα θα μπορούσε να υπερηφανεύεται ακόμα και αν δεν είχε κάνει τίποτα άλλο.

Να γιατί, ο Μαρξ ήταν ο πιο έντονα μισητός και συκοφαντημένος άνθρωπος του καιρού του. Οι κυβερνήσεις, και απολυταρχικές και δημοκρατικές, τον απέλαυναν από τα εδάφη τους. Οι αστοί, είτε συντηρητικοί είτε υπερδημοκρατικοί, συναγωνίζονταν μεταξύ τους ποιος θα τον δυσφημίσει περισσότερο. Όλα αυτά τα παραμέριζε σαν να ήταν ιστός αράχνης, αγνοώντας τα, και απαντώντας μόνο όταν ήταν μεγάλη ανάγκη.

Και πέθανε αγαπημένος, τιμημένος, τον θρήνησαν εκατομμύρια επαναστάτες σύντροφοι και συνεργάτες του, από όλη την Ευρώπη και την Αμερική – από τα ορυχεία της Σιβηρίας ως την Καλιφορνία, σε όλα τα μέρη της Ευρώπης και της Αμερικής– και τολμώ να πω ότι αν και μπορεί να είχε αποκτήσει πολλούς αντιπάλους, δεν είχε σχεδόν καθόλου ούτε έναν προσωπικό εχθρό.

Το όνομα του, όπως επίσης και το έργο του, θα ζήσουν δια μέσου των αιώνων.»

Karl Marx by Iagos posted 5 May 2023 at 18:50

 

Είναι σοβαρή υπόθεση η ποίηση!

Κι ενοχλητική πολλές φορές!

Οι δυνατοί διώκουν φυλακίζουν,

Εξορίζουν συχνά τους ποιητές

Ή κι ενίοτε τους σκοτώνουν,

Όταν ο οίστρος τους κεντρίζει

Και δε διακοσμεί δώματα μόνο!


Στη μνήμη του Ρεφαάτ Αλαρίρ, Παλαιστίνιου ποιητή, ο οποίος σκοτώθηκε στις 08/12/2023 στη Λωρίδα της Γάζας

Beutiful Eyes by Iagos posted 2 December 2023 at 11:00

 

Όταν συναντήθηκαν η Sofia Adriana και η Terez Sliman και τραγούδησαν μαζί δυο παράλληλα τραγούδια το ένα ισπανικό και το άλλο παλαιστινιακό .. το πρώτο μιλάει για την ιστορία γυναικών που ανταμώνανε για να ζυμώνουν ψωμί .. και το παλαιστινιακό μιλάει για την ιστορία γυναικών πολιτικών κρατουμένων που ανταμώνανε στο λόφο απέναντι από τις φυλακές της κατοχής και τραγουδούσαν γύρω από τη φωτιά ένα παραδοσιακό τραγούδι διπλασιάζοντας το γράμμα Λάμδα στις λέξεις για να μη γίνουν κατανοητά τα λόγια στους φύλακες .. στο τραγούδι οι γυναίκες έστελναν μηνύματα αποκωδικοποιημένα στους συντρόφους τους να ετοιμαστούν, γιατί σήμερα τη νύχτα θα έρθουν Αντάρτες να τους απελευθερώσουν ..

 

Θόδωρος Αγγελόπουλος

"ΑΘΗΝΑ, ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΑΚΡΟΠΟΛΗ" Ντοκιμαντέρ1983.

Ο αρχικός τίτλος της ταινίας ήταν «Αθήνα ή τρεις επισκέψεις στην Ακρόπολη», ωστόσο έγινε γνωστή και κυκλοφόρησε με τον τίτλο «Αθήνα, επιστροφή στην Ακρόπολη».

Γυρίστηκε με αφορμή την ανακήρυξη της Αθήνας ως πολιτιστικής πρωτεύουσας της Ευρώπης (1985) και αποτελεί μια βαθιά προσωπική ματιά του σκηνοθέτη για την πόλη που γεννήθηκε και μεγάλωσε, καθώς και για την ιστορική της σημασία στο παρελθόν και σήμερα.

Η σκηνοθεσία και το σενάριο είναι του Θόδωρου Αγγελόπουλου και βασίστηκε στην ποίηση του Γιώργου Σεφέρη και στη ζωγραφική του Γιάννη Τσαρούχη.
«Η ταινία αυτή είναι ένα ταξίδι στον χρόνο, ένα ταξίδι στη μνήμη και ένα ταξίδι στον τόπο. Μιλάει για μία πόλη, η οποία συνέχεια κατεδαφίζεται και ξαναχτίζεται για να κατεδαφιστεί και πάλι, ένα πραγματικό σκηνικό το οποίο κρύβει μέσα του όλα τα σημάδια ιστορίας και αλήθειας, τα οποία πρέπει να αναζητήσει κανείς»

«Αισθάνομαι ότι αυτό το οποίο μένει τελικά από αυτή την προσωπική αφήγηση- πορεία είναι τα σημάδια που αφήνει η τέχνη. Όλη την ταινία διατρέχουν οι εικόνες του Τσαρούχη, οι μελωδίες των Χατζιδάκι, Θεοδωράκη, πλάνα με ένα πιάνο σε μία άδεια πλατεία Αβησσυνίας, οι λέξεις των ποιητών και όλα αυτά πάνω σε επιφάνειες, σε δρόμους, σε τοίχους. Οι άνθρωποι εμφανίζονται σχεδόν σαν φαντάσματα. Έρχονται και περνούν γενεές για να αφήνουν πίσω τους τα σημάδια αυτά»

«Μέσα από το φιλμ μάς ζητάει να κάνουμε ένα βήμα πίσω, να αναρωτηθούμε τι ξέρουμε εμείς για την Αθήνα και τελικά τι ξέρουμε για τον ίδιο μας τον εαυτό.. Ίσως ο τρόπος αυτός που διάλεξε ο Θόδωρος Αγγελόπουλος να αφηγηθεί αυτή την ταινία, με αυτά τα βαθιά προσωπικά ερωτήματα, μας θυμίζει με κάποιο τρόπο ότι το σημαντικό ντοκιμαντέρ, πάντα, στην ουσία του είναι μία ταινία μυθοπλασίας»
Κατερίνα Πατρώνη

Αθήνα, Θέατρο του Διονύσου. Σκοτάδι και στο κέντρο ένας φωτεινός κύκλος. Μέσα στον κύκλο, ένας νέος με κοντό άσπρο παντελόνι και φτερά αγγέλου. Πίσω του, μια δίκυκλη μοτοσικλέτα.