Η καθηγήτρια των γαλλικών

Δυστυχώς ή ευτυχώς αυτά είναι πολύ ωραία όταν μπορείς να ''σκοτώσεις'' ανθρώπους στη ζωή σου για να ζήσεις για εσένα.. διαφορετικά ζείς και για εσένα.

 

Αυτή την γεύση της πίκρας που αφήνει η πολλή ρίγανη, ή η φρεσκοτριμμένη κανέλλα που δεν κρατιέσαι και ρίχνεις λίγο παραπάνω.
Αυτή την γεύση του καμμένου σε ένα φαγητό που τελικά δεν κάηκε μόνο "άρπαξε" και κράτησε την μυρωδιά.
Γεύσεις που σηκώνουν τις τρίχες στον αυχένα μου.
Μετανιώνεις για τα χρώματα που επέλεξες να αφήσεις έξω από την ζωή σου, ή για τους ανθρώπους που "σκότωσες" και τα όνειρα που είχες δημιουργήσει μαζί τους.
Δεν αλλάζει όμως κάτι.
Κλείνει το παράθυρο για πάντα.
Άραγε μετανιώνεις που κοίταξες μέσα από το παράθυρο;
Θα προτιμούσες να μην είχες στρέψει το μάτι σου κατά εκεί;
Τι θα γινόταν τότε;
Ποιο είναι πιο τραγικό: να μην νιώσεις ποτέ την ευτυχία ή να την γευτείς και να ξέρεις πως ίσως να μην την ξανα βρεις ποτέ σου ;
Βασανιστικά ερωτήματα των οποίων τις απαντήσεις δεν έχω κατακτήσει ακόμα.

 

Ασχέτως αν είναι αληθινή ή όχι , η ιστορία είναι πολλή όμορφη απ' όλες τις πλευρές.

 

Αϊ στο καλό σας θα με κάνετε να μιλήσω σοβάρα και δεν μου πάει............λοιπον η απαντηση ειναι προφανές...Φυσικά και θα γευτείς την ευτυχία και όχι απλά θα την γευτής αλλά θα την ρουφήξεις μέχρι την τελευταία σταγόνα...Ζεις το τώρα την μαγεία της κάθε στιγμής και όπου βγει... η άρνηση στην ευτυχία ειναι δειλία και άρνηση στην ίδια την ζωή. Είναι αφόρητο κατ εμέ............   

 

Δεν ήταν αυτό το ερώτημα μου. Ξανά διάβασε το μήνυμα.

 

Ενδεχομένως να μην έχω καταλάβει το νόημα της ερώτησης.... Διαβάζονται πάλι βλέπω ότι το βασικό ερώτημα σου είναι αν ανοίγεις το παράθυρο στην ευτυχία η το κλείνεις και της γυρνάς την πλάτη με τον φόβο πως ίσως να μην την ξανά βρεις ποτέ... και λέω πάλι ότι φυσικά και ανοίγεις το παράθυρο στην ευτυχία και θα την γευτείς και θα την ζήσεις.... και όταν θα φύγει...(δυστυχώς τα καλά κρατούν λίγο) θα σου αφήσει την γλυκόπικρη γεύση της ανάμνησης της.... αυτή είναι όμως η ζωή ζούμε το παρόν και αναπολούμε το παρελθόν μας.
την καλημέρα μου..
Υ.Γ αν πάλι δεν κατάλαβες τι λέω.....τότε :
1 είμαι ζαβό και πρέπει να το κοιταξώ
2 είσαι ερωτεύμενη και ολα καλα....
3 χάλασε το στόρι και ο μεντεσές στο παράθυρο της ευτυχιάς και πρεπει να το κοιτάξουμε...  

 

1ον ) μου έκανες quote αυτό: "Ποιο είναι πιο τραγικό: να μην νιώσεις ποτέ την ευτυχία ή να την γευτείς και να ξέρεις πως ίσως
να μην την ξανα βρεις ποτέ σου ;
Βασανιστικά ερωτήματα των οποίων τις απαντήσεις δεν έχω κατακτήσει ακόμα." και μου απαντάς σε ολόκληρο το ποστ.
Να υποθέσω δε γνωρίζεις πως να κάνεις quote σωστά;

Σου εξηγώ λοιπόν : το ερώτημα είναι ποια κατάσταση είναι πιο τραγική από τις δύο , να μη γνωρίσεις ποτέ την ευτυχία ή να την έχεις γνωρίσει και να μην την ξανα βρείς ποτέ;
Το παράθυρο δε το κλείνω εγώ και ο κάθε εγώ αλλά κλείνει από άλλους παράγοντες, για αυτή την περίπτωση μιλάω.
Πριν από αυτό πάλι ουσιαστικά αναρωτιέμαι πώς θα είναι κάποιος άνθρωπος που δε θα έχει γνωρίσει ποτέ του την ευτυχία μέσω της πληρότητας και της ολοκλήρωσης που σου προσφέρει η ερωτική συνύπαρξη με κάποιον άλλο άνθρωπο. Πιο "ευτυχής" ή πιο "δυστυχισμένος" ;
Αδυνατώ να το αναλύσω περισσότερο τη δεδομένη στιγμή ελπίζω να κατάλαβες τι εννοώ και γιατί δε με καλύπτει η απάντηση σου.

 

Η τριβή μου με ανθρώπους που τελούν υπό ακραίες συνθήκες ή περιστάσεις, μου έχει δείξει πως η ευτυχία δεν είναι κατάσταση, αλλά τρόπος ζωής και σκέψης.

Φυσικά και δεν είναι κάτι μόνιμο, φυσικά και δε μένει για πάντα, γιατί τότε ποιος θα την εκτιμούσε; Όμως ο κάθε άνθρωπος επεξεργάζεται μέσα του τα εξωτερικά ερεθίσματα με το δικό του τρόπο και έτσι υπάρχουν άνθρωποι που έχουν διδαχθεί πώς να είναι ευτυχισμένοι και άλλοι που βλέπουν τη ζωή να κυλά μπροστά στα μάτια τους και δεν παίρνουν χαμπάρι περιορισμένοι στη μιζέρια και την αυτολύπησή τους.

Θεωρώ λοιπόν πως κάποιος που υπήρξε μία φορά ευτυχισμένος, θα υπάρξει και δεύτερη και τρίτη και εκατοστή. Άρα υπό αυτό το πρίσμα, φυσικά και αξίζει να αφεθείς να ευτυχήσεις και φυσικά και δεν αξίζει να φοβάσαι αν θα τα ξανακαταφέρεις.

Όσον αφορά στις εμπειρίες μας, την αξιολόγησή τους και το αν αυτή εξαρτάται από την επανάληψή τους, κάποτε γνώρισα έναν ρακένδυτο γέροντα σε ένα καφενείο στο Νευροκόπι. Όταν του είπα ότι είμαι από την Καβάλα τα μάτια του έλαμψαν και μετά χάθηκαν κάπου πέρα από τους τοίχους. Μου διηγήθηκε ότι κατάγεται από πάμφτωχη οικογένεια και πως το μεγαλύτερο δώρο που του έχουν κάνει ποτέ ήταν, όταν ο πατέρας του τον είχε πάρει στα δωδέκατα γενέθλιά του μαζί του σε ένα ταξίδι στην Καβάλα, για να πουλήσουν πατάτες σε καλύτερη τιμή από αυτήν που τους έδινε ο χονδρέμπορος.

Η έπαρση των είκοσι χρόνων μου με έκανε να ρωτήσω γιατί μπορεί να εντυπωσιάστηκε τόσο από ένα ταξίδι σε μία πόλη μόλις μιάμιση ώρα μακριά, όχι ιδιαίτερα μεγάλη και ενδιαφέρουσα.

Βουρκωμένος, με μάτια να εκπέμπουν το φως δέκα προβολέων μου απάντησε "Η θάλασσα! Η θάλασσα είναι τεράστια, ασυγκράτητη, ατελείωτη!".

Αυτό που για 'μένα ήταν αυτονόητο, γι' αυτόν ήταν η σπουδαιότερη εμπειρία της ζωής του! Και όλο αυτό είχε να κάνει μόνο με το πόσο βαθιά αντιμετώπιζε ο καθένας μας το ίδιο θέαμα.

Μετανιωμένος και γεμάτος ντροπή τον ρώτησα, αν την έχει ξαναδεί από τότε και μου απάντησε αφοπλιστικά: "Δε χρειάζεται, την κουβαλάω εξήντα χρόνια μέσα μου! Φοβάμαι πως, αν την ξαναδώ ή την αγγίξω, θα χαθεί όλη η μαγεία της!".

Αγαπητή Siren, πιστεύετε ότι θα μπορούσατε να τον πείσετε ότι δεν είχε νόημα να δει τη θάλασσα μία φορά, αφού δεν την ξαναείδε;  

 

Αγαπητέ no_Taboo προσδιόρησα για ποιου είδους ευτυχία μιλάω και το παράδειγμα σου μιλάει για κάποιου άλλου είδους.
Πορτοκάλια και μήλα.

 

Ο έρωτας έχω τη γνώμη ότι είναι μια μορφή ευτυχοδυστυχίας, το χάσμα μεταξύ του απτού και του επιθυμητού τον κάνει έτσι και εκτός από αυτό είναι αδύνατη η ταύτιση με το τόσο αγαπημένο υποκείμενο του έρωτα. Στον έρωτα είναι αδύνατο να αγγίξει η πραγματικότητα αυτά που αγγίζει η ψυχή. Ακόμα περισσότερο έτσι είναι η σαδομαζοχιστική αγάπη σε μια σχέση Κυριαρχίας - υποταγής. Και από τις δύο πλευρές. Πάντα υπάρχουν πάθη που δεν ικανοποιούνται ούτε στο ελάχιστο σε σχέση με την έντασή τους και οι εραστές, σαδομαζοχιστές όντας, βάζουν ακόμα περισσότερα εμπόδια στο να ζουν κάθε στιγμή τον έρωτά τους, μερικές φορές ίσα ίσα για την αλγηδόνα να συντρίβονται πάνω σε αυτά.

Η ιστορία, όπως έχω πει είναι πραγματική, τα συναισθήματα στη διήγηση ήταν - προφανώς - τα δικά μου. Έτσι νόμιζα τότε, ότι στον σαδομαζοχισμό δεν μπορεί να υπάρξει διαρκής ικανοποίηση των συναισθηματικών αναγκών με τον ίδιο άνθρωπο πάντα. Η προσωπική μου διαδρομή μου έδειξε ότι αυτό που νόμιζα τότε ήταν λάθος και μπορεί να υπάρχει ολική και μόνιμη πληρότητα μέσα από μια τέτοια σχέση. Όταν οι άνθρωποι μπορούν να γίνονται ευτυχισμένοι, όπως εύστοχα λέει ο @no_Taboo και όταν ο κάθε Βιμ εκτός του να χρησιμοποιεί την σκλάβα του την αγαπάει, με τον τρόπο του πάντα.

Ποτέ δεν νόμισα, πάντως, ότι ο Κυρίαρχος είναι κάποιος που μπορεί να φύγει με αυτόν τον τρόπο, αλλά εκείνο το κομμάτι της διήγησης είναι πιότερο ένας συμβολισμός. Μήπως δεν συμβαίνει να εξαφανίζονται, να διαγράφονται σταδιακά από την ψυχή μας άνθρωποι με τους οποίους ζούμε μαζί κάθε μέρα και μπορούμε να τους μιλήσουμε όποτε θέλουμε και να τους πούμε ό,τι θέλουμε και με όποιον τρόπο θέλουμε; Αυτό που λένε πως την αγάπη κάποιες φορές δεν την νιώθουμε όταν είναι εκεί αλλά την καταλαβαίνουμε όταν φεύγει είναι αλήθεια.

 

Κανείς δεν σου εγγυάται εκ των προτέρων οτι θα γνωρίσεις την ευτυχία μέσω της πληρότητας και της ολοκλήρωσης που σου προσφέρει η ερωτική συνύπαρξη με κάποιον άλλο άνθρωπο.Επομένως αν δεν το ζήσεις δεν θα είσαι ούτε ευτυχέστερος ούτε δυστυχέστερος ,για κάτι που εκ των προτέρων δεν μπορείς να κρίνεις, γιατί δεν θα ξέρεις σε τι συνίσταται αυτή η "ευτυχία".

 

Μάλλον δεν έγινα κατανοητή. Δεν θεωρώ πως μόνο έτσι βρίσκεις την ευτυχία. Μπορείς να αντλήσεις φυσικά και από αλλού ευτυχία.
Μίλησα όμως καθόλα για αυτού του είδους την ευτυχία που προέρχεται από εκεί.
Αυτό ήταν η δική μου απορία όντας ένα άτομο που την έχω γνωρίσει.