Όνειρα

Απάντηση: Όνειρα

Αpproaching, you writhe, we take control
unholy inquisition, sentence very cold

 

Απάντηση: Όνειρα

Τις προάλλες είδα στον ύπνο μου ότι ήμουν στο αμάξι με τον φίλο μου και είχαμε και το Φρου μαζί. Τον αφήνω κάπου να πάρει τσιγάρα και συνεχίζω προσπαθώντας να βρω ένα σημείο να κάνω αναστροφή για να γυρίσω, να τον πάρω και να συνεχίσουμε. Καθώς πηγαίνω σταματάω σε ένα φανάρι. Δυο κοπέλες στέκονται δίπλα στο αμάξι, σα να θέλουν να περάσουν τον δρόμο. Στην κοσμάρα μου εγώ ως συνήθως, παρατηρώ μια παράξενη κίνηση αλλά δε δίνω σημασία, λέω "ο,τι να'ναι βλέπω" και συνεχίζω να κοιτάζω αδιάφορα τριγύρω. Οι κοπέλες ακόμα δεν έχουν περάσει το δρόμο, οπότε μες στην αδιαφορία μου τους ρίχνω μια ματιά. Και τότε η μια βάζει το χέρι της μέσα από το παρμπρίτζ και το κουνάει μπροστά στα μούτρα μου. Διαπέρασε δηλαδή το γυαλί με το χέρι της. Αυτή την κίνηση είχα διακρίνει και πριν, σα να μου πείραζε τον καθρέφτη, και δεν έδωσα σημασία. Αρχίζω να φωνάζω, πετάγομαι έξω, φεύγει και το Φρου, ο φίλος μου ξεχασμένος κανείς δεν ξέρει πού, και το αμάξι να τσουλάει μόνο του κάτω, προς άλλα αυτοκίνητα, κι εγώ να σκέφτομαι πώς θα πληρώσω τις ζημιές από τα τρακαρίσματα. Και τότε συνειδητοποιώ ότι βρίσκομαι ακόμα μέσα στο αυτοκίνητο, ότι το αυτοκίνητο δεν έχει τσουλήσει, κι ότι φλερτάρω επικίνδυνα με την παράνοια.
Κάπου εκεί ξύπνησα. Το συναρπαστικό με τα δικά μου όνειρα είναι ότι, ακόμα κι αν έχουν κάποια σχέση με το υποσυνείδητό μου, κάπου στην πορεία χάνεται η λογική και άντε βρες την μετά. Σα ταινία του Λύντς ένα πράγμα.

 

Απάντηση: Όνειρα

χθες ονειρεύτηκα την επιθυμία να αυνανιστώ με το να κοιτάζω τον ίδιο μου τον εαυτό στον καθρέπτη..

υποτίθεται φόρεσα ενα ερωτικό σουτιέν και άρχισα να τρίβομαι απο δω και απο κεί

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Όνειρα

δεν έχει σχέση με την οδήγηση το συγκεκριμένο όνειρο..

έχει σχέση με το άγχος να ελέγξεις θέματα που αφορούν την ζωή σου

 

Απάντηση: Re: Όνειρα

δεν έχουν όλα τα όνειρα τον ίδιο βαθμό σημαντικότητας..

επιλεκτικά ο καθένας κρίνει για τον εαυτό του τι θέλει να αποκαλύψει και τι όχι

 

Είμαι ντυμένη προκλητικά, βαμμένα κόκκινα χείλη, μαλλιά ίσια κάτω. Κάνω βόλτα στην οδό Κ. , βλέπω έναν ψηλό ξανθό Πολωνό με την παρέα του.
Με κοιτάει , τον κοιτάω του χαμογελάω και μου λέει να πάμε σπίτι του. Θέλω να του πω να ανέβουμε στο δικό μου.
Τον ακολουθώ. Φτάνοντας , έρχεται και μια κοπέλα μελαχρινή. Έφερε και εσένα ; με ρωτάει. Γιατί σε χαλάει; της λέω με χυδαιότητα.
Ανεβαίνει στενά σκαλιά, την ακολουθώ.
Τα σκαλιά κατεβαίνουν και μας οδηγούν σαν σε μια κατακόμβη.
Κλείνει η πόρτα πίσω μας, μπροστά βλέπω 3 άνδρες, ένα Ρώσο ένα Μεξικανό και ένα Κορεάτη (υπόψην δεν έχω κανένα θέμα ρατσισμού, απλώς για κάποιο λόγο ήταν σημαντικό να το ξέρω). Η άλλη έχει λουφάξει σε μια γωνιά. Κάποιος τη βιάζει.
Νιώθω σαν αγρίμι σε κλουβί, καταλαβαίνω πόσο λάθος έκανα. Μα γιατί, εγώ τους πάω πάντα σπίτι μου σκέφτομαι.
Με πλησιάζει ένας γελώντας μου δίνει ένα χαμηλό ποτήρι με ουίσκι , πίνουν όλοι.
Κάνω πως πίνω και το πετάω κάτω. Δε σπάει.
Στρέφομαι με μάτια υγρά από τον τρόμο στον Ρώσο και τον κοιτάω παρακλητικά να μην με χτυπήσει.
υτός κάνει νόημα και μου δίνει ο Κορεάτης ένα κολωνάτο ποτήρι.
Για κάποιο λόγο πετάω κι αυτό το ποτήρι κάτω. Σπάει , τραυματίζει αυτόν στο πρόσωπο.
Έχω κοψίματα από γυαλί στο δεξί και αριστερό μου πήχη και ακόμα λίγο στη δεξιά παλάμη. Βλέπω αίμα στα χέρια μου.
Βάζω τα κλάματα, ζητάω συγνώμη στο Ρώσο και τον αγκαλιάζω, λερώνοντας τον με το αίμα μου κ αυτός με το δικό του, με αγκαλιάζει δίχως να με πειράξει.
Τότε έρχεται ο μεξικανός με πιάνει και μου πατάει με δύναμη τις πληγές στα χέρια μου. Ο πόνος είναι αφόρητος πολύ παραπάνω από όσο θα έπρεπε.
Καταλαβαίνω ότι ονειρεύομαι . Ξαφνικά γυρνάω στο σπίτι μου. Είμαι καθισμένη στο κρεβάτι με κλειστό το φως και βλέπω ευθεία την πόρτα όπου κάτω φαίνεται πως είναι αναμμένο το φως του διαδρόμου και είναι κάποιος έξω από την πόρτα μου. Τρομοκρατημένη λέω στον εαυτό μου ξύπνα!
Ανοίγω τα μάτια μου και ξυπνάω, είμαι στο σκοτάδι.
Κοιτάω στη πόρτα έχει αναμμένο φως και ακούω τα βήματα κάποιου να απομακρύνονται αργά.
Είμαι μούσκεμα από τον ιδρώτα και από τα δάκρυα (όπως κατάλαβα μετά) , μένω απολύτως ακίνητη μέχρι να ακούσω την πόρτα της πολυκατοικίας.
Έχουν περάσει 6 μήνες και ευτυχώς δεν ξανά συνέβησε , ούτε το όνειρο ούτε ο άνδρας έξω από την πόρτα μου.
Δεν έμαθα ποτέ ποιος ήταν ο ηλίθιος που μες στα μαύρα μεσάνυχτα ήρθε στη πόρτα μου, ούτε και τι τελικά τον έδιωξε.

 

Σούρουπο. Μελαγχολική πόλη. Σύννεφα. Δε βρέχει.
Στο τελείωμα της λεωφόρου. Ένα μικρό μπλε αμάξι. Ανοίγει η πόρτα και βγαίνει ένας άντρας. Τον ξέρω πολύ καλά. Είναι κομμάτι της ζωής μου. Τον υποδέχομαι με χαρά. Τον παίρνω και φεύγουμε με τα πόδια. Είναι πιο ψηλός από μένα. Φοράει κοστούμι.
Προχωράμε. Έχουμε βγει στη φύση. Του λέω: "Έλα να σου δείξω κάτι..".
Με ακολουθεί. Τον πηγαίνω σε ένα μέρος που δεν το ξέρουν πολλοί. Σε ένα μέρος με σπηλιές και καταρράκτες ακριβώς κάτω από έναν αυτοκινητόδρομο.
Τα υδάτινα ρεύματα ξερνάνε κάθε 4-5 δευτερόλεπτα.. Πρέπει να περάσουμε κάτω από αυτό το ρεύμα χωρίς να βραχούμε. Βουλιάζουν οι γόβες στην άμμο. Βρεχόμαστε. Δε μας νοιάζει.
Ανεβαίνουμε από τη σπηλιά και βρισκόμαστε στην αυλή του σπιτιού μου.

Γυμνοί. Κοιτάμε ο ένας τον άλλο. Ένα καλοκαιρινό σεντόνι, λευκό με κίτρινα λουλουδάκια μας σκεπάζει.
Το σπίτι έχει πολύ κόσμο. Πηγαινοέρχονται συνέχεια.
Χαμογελάμε ο ένας στον άλλο. Με πιάνει από τη μέση.. "Σ' αγαπάω, στολίδι μου."
Δακρύζω. Του λέω: "Πάμε μέσα.."
Μπαίνουμε στο σπίτι μου. Μπροστά μας η Πηγή. Κλειδώνω την πόρτα. Μου κλείνει τα μάτια. Μου λέει: "Κοιμήσου.."...

Κοιμάμαι.Time: Madrugada. Με έχει πάει ταξίδι στη Φινλανδία. Σε μια ξύλινη προβλήτα χαζεύουμε κάποια αγόρια να κάνουν μπάνιο σε μια λίμνη/θάλασσα.
Κάθεται από πίσω μου. Προστάζει να μου φέρουν ένα ψάρι να φάω. Δεν έχω δυνάμεις. Καταβροχθίζω το ψάρι και με χαζεύει. Γελάει γλυκά μαζί μου.
Με παίρνει από το χέρι και με πηγαίνει σε μια παραλία. Μου φοράει ένα μαύρο μανδύα με κουκούλα. Δίπλα μας ένα ζευγάρι κάθεται στο σκοτάδι και δε μιλάει. Με ρίχνει στο νερό. Κολυμπάω. Το νερό είναι κρυστάλλινο. Το φεγγάρι μου δείχνει τα πάντα της θάλασσας. Είναι καθρέφτης. Συνεχίζω να κολυμπάω. Ανεβαίνω σε κάτι βράχια. Από πίσω μου και αυτός.
"Αυτό είναι δικό σου." μου λέει και μου φοράει ένα κρυστάλλινο δάκρυ στο λαιμό. Το χαζεύω στο φεγγάρι. Με κλείνει στην αγκαλιά του. Τον φιλάω και κλαίω...

Dream within a dream.. Παναγιά μου.

 

Το ξέρω αυτό, σε νιώθω απόλυτα, κάποτε το επεδίωκα βυθισμένος στις μελέτες του υποσυνείδητου μπορείς ακόμη και να δημιουργήσεις και μία κατάσταση space, κάτι ανάλογο του subspace, στο δικό μου το μυαλό ίσως έτσι πλησιάζεις τον θάνατο, μπαίνεις σε λαβύρινθους από τους οποίους ίσως και να μην μπορείς να γυρίσεις, εμένα με γυρνάει η δύσπνοια, η σύντροφος μου που κοιμάται δίπλα μου συχνά τρομάζει, με κουνάει για να δει αν ανασαίνω.

 

Αρχίδια όνειρα. Εφιάλτες.

 

Συμφωνώ. Μόλις ξύπνησα από έναν. Φοβερό πράγμα να μπορείς να ξυπνάς όποτε θες.

 

Όνειρα που δεν πραγματοποιήσαμε ή γιατί δεν μπορέσαμε ή γιατι η ιδια η ζωή δε μας το επέτρεψε, όνειρα στα οποία δεν πιστέψαμε και γι αυτό δεν τα κυνηγήσαμε. Αυτά τα όνειρα αξίζουν, διότι αυτά είναι πραγματικά όνειρα. Σε αυτά τα όνειρα λοιπόν εγώ θα ήθελα να αφιερώσω μία αγαπημένη μελωδία, που με τη μελαγχολία του φθινοπώρου, θα μας κάνει να νοιώσουμε πράγματα. Εγώ αυτά θα ήθελα να εκφράσω. Τα άλλα είναι δουλειά του ονειροκρίτη.



για να συνεχίσουμε να ονειρευόμαστε χωρίς να κοιμόμαστε.

 

dream on your dreams