Κυριαρχικη φλεβα

Απάντηση: Κυριαρχικη φλεβα

aspa1987 γιά μικρούλα καλά τα πάς. Στην πορεία θα δείς και εσυ τα πράματα πιό απλά, πέρα των κανόνων που αναφέρεις. Οι κανόνες φτιάχνουνται (συνήθως) άπο τίς διεργασίες κοινής λογικής, οπότε έχεις δίκιο να λές ότι Κ καί Υ/υ συμετάσχουν στην εδραίωσι τους μαζί. Κυρίαρχοι όπως τούς έχει αντιληφθεί μερίδες ατόμων σέ κάθε περιβάλον, είναι μόνο ίσως ο Πρωθυπουργός η ο Πρόεδρος Δημοκρατίας μιάς χώρας (χωρίς να θέλω νά θίξω οποιοδήποτε πού αποκαλεί τόν εαυτό του Κ ) η ακόμα ο θέσμος τους. Σημασία έχει κάποιο άτομο να προσατολίζεται σε αυτό που του βγαίνει ευκολότερα και καλύτερα. Στή σύχρονη ζωή μας ακόμα και οι θεσμοί αλοιώνουνται, όπως οι αξίες αλλάζουν μέσα στίς προσπάθειες ευκολότερης διαβίωσις των κοινωνιών. Όποτε μήν παρεξηγείς ότι δέν υπάρχει τουλάχιστον προσανατολισμός πρός τήν Κυριαρχικότητα, γιατί το χαρακτηριστικο ενος Κ είναι κάτι τό έμφυτο.... Ακόμα και εσύ το βρήκες σέ κάποιον τυχαία καί χωρίς να ανήκει στο lifestyle που εσύ θέλεις να ακολουθείς....

 

Εξουσιαστής… εξουσιαζόμενος… ηγέτης… ή ακόλουθος ? παίζουμε? γράφει η Ευγενία Φώη



Και την έκτη μέρα ο Θεός Δημιούργησε τον άνθρωπο και από τότε…..

έχασε τον έλεγχο …η κάπως έτσι…… γιατί αν μπορούσε ο άνθρωπος να επιβληθεί ακόμα και σε αυτόν θα το έκανε…. Από τότε που δημιουργήθηκε το ανθρώπινο ον βρίσκεται σε μια συνεχή διαδικασία για την απόκτηση εξουσίας, πρώτα πάνω στην φύση και στα ζώα και έπειτα επάνω στον ίδιο τον άνθρωπο. Η αντίληψη ότι ο πόθος για την εξουσία είναι πανανθρώπινος και έμφυτος στον άνθρωπο, είναι ένα αρχετυπικό αυτονόητο που δύσκολα μπορεί να αμφισβητηθεί. Για τον άνθρωπο αυτό είναι εξέλιξη, πρόοδος και ανάπτυξη, η επιβολή του εαυτού του σε άλλους. Να γίνει αφεντικό, να γίνει διευθυντής, να γίνει πολιτικός ….να γίνει ακόμα και γονιός …..Η άνιση κατανομή της δύναμης υπάρχει σε κάθε σύστημα σχέσεων, ξεκινώντας από το σύστημα του ζευγαριού, της οικογένειας, και επεκτείνοντας στο ευρύτερο οικονομικό, πολιτικό, ιδεολογικό, θρησκευτικό κ.λπ. υπερσύστημα της ανθρώπινης κοινωνίας.

leader

Φυσικά είναι πολύ πιο εύκολο, μέσα από κάποιο ρόλο, ειδικά θεσμοθετημένο να εξουσιάζουμε κάτι η κάποιον, από το να ηγούμαστε , ηγέτης είναι αυτός που κινητοποιεί τους άλλους να τον ακολουθουν και να τον υπηρετούν. Ο ηγέτης δεν μπαίνει απαραίτητα σε κάποιο ρόλο , και συνήθως δεν τα πάει καλά με τους άλλους που χρησιμοποιούν την δύναμη της εξουσίας. Όραμα έχουν και οι δυο, η διαδικασία υλοποιήσεις του σκοπού όμως διαφέρει αρκετά. Η εξουσία επιβάλει, Ο ηγέτης προσανατολίζει, Το να ηγείται κανείς σημαίνει να πείθει, να εμπνέει, να προτείνει, να διευθύνει, να κατευθύνει και να προηγείταιֹ δεν ακολουθεί.Η αρχαιότερη γνωστή ερμηνεία του φαινομένου της ηγεσίας είναι η«γενετική θεώρησις», η πίστη δηλαδή ότι η ηγετική ικανότητα είναι κληρονομική, «ελέω θεού». Η πεποίθηση αυτή διατηρήθηκε μέχρι και αρκετά χρόνια μέσα στον εικοστό αιώνα, επειδή προσέφερε μία άμεση ερμηνεία στην καταγωγή της ηγεσίας .

Μήπως είναι η δική μας ματιά ως κοινωνία, που έχει εθιστεί να βλέπει εξουσιαστές και εξουσιαζόμενους, θύτες και θύματα; Αν δεχτούμε αυτό τον διαχωρισμό, τότε συναινούμε για πάντα στον προγραμματισμό της γραμμικής σχέσης "Το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό" με την ελπίδα να γεννηθούμε ή να γίνουμε μεγάλα ψάρια. Φοβάμαι, ωστόσο, ότι στο βάθος της προοπτικής μας το ότι έχουμε μάθει να χωρίζουμε τους ανθρώπους σε μικρά και μεγάλα ψάρια είναι προβληματικό από μόνο του. Οι γονείς επιβάλλονται στα παιδιά και εν μέρη ασκούν μια εξουσία επάνω στην αδυναμία τους να λειτουργήσουν αυτόνομα ακόμα στον κόσμο, κάτι που εν τέλη αντιστρέφετε στα γηρατειά και βλέπουμε το παιδί να εξουσιάζει και να επιβάλετε στο γονιό που πλέον ανήμπορος να κάνει αλλιώς γίνεται με την σειρά του υπάκουος απέναντι στο παιδί του. Φυσικά σε τίποτα δεν υπάρχουν κανόνες και πάντα υπάρχουν εξαιρέσεις που χρησιμοποιούν το παράδειγμα ως το μεγαλύτερο όπλο για την καθοδήγηση των παιδιών. Όλος αυτός ο κύκλος πάει παντού, στην εργασία, στην ομάδα, στην κοινωνία και στην πολιτική. Το παιχνίδι των αισθήσεων της ανωτερότητας αυτών που έχουν το δικαίωμα να εξουσιάσουν, το παρακολουθούμε χρόνια προσπαθώντας να βρούμε ακόμα την ισορροπία μεταξύ του χάους και της πειθαρχίας. Παράμετροι όμως στην μονόπολη αυτή έχουν ο εγωισμός, ο εγωκεντρισμός, η φιλοδοξία, ακόμα και η υστεροφημία. Όπως σε ένα κοτέτσι δεν χωρούν 2 πετεινοί έτσι και σε οποιοδήποτε παιχνίδι ειδικά άμα είναι πολιτική. Η πολιτική είναι αυτή που κατά κόρον έχει μάθει στο λαό ότι η ύπαρξη της είναι εξουσία, από την ίδια την πολιτική σπάνια γεννιέται ένας ηγέτης, αλλά από έναν ηγέτη γεννιέται κάποιο είδος πολιτικής, λόγο της αξίας της ηγετικής προσωπικότητας στη συμμετοχικότητα των πολιτών. Ένα από τα γνωστά μυστικά αποτελεί η ερώτηση: Πώς μπορείς να πείσεις τους άλλους, κυρίως τους γύρω σου, αλλά και τον απλό λαό, ότι το όραμά σου είναι και δικό τους όραμα» Η εξουσία υπάρχει πλέον όχι για το "εγώ", αλλά για το "εμείς".

leader

Τα παραδείγματα των ηγετών στην ιστορία λίγα, των εξουσιαστών δεν μετριούνται, μετρημένα είναι τα αντικειμενικά παραδείγματα ηγετών που με την δύναμη των πιστών τους ανάτρεψαν την ζωή σε αυτόν τον πλανήτη. Οι περισσότεροι ακολουθούν τους ήδη υπάρχοντες κανόνες, υπακούν στους νόμους της εξουσίας και βολεύονται μέσα σε αυτούς, αν και το πιο σύνηθες είναι ότι εκμεταλλεύονται την εξουσία τους για να βολέψουν την ανασφάλεια τους. Η ανασφάλεια δεν είναι μόνο φαινόμενο κάποιου ανθρώπου αλλά και μιας ολόκληρης κοινωνίας που σταδιακά οδηγεί στην διάλυση της. Η Ελλάδα έχει την ικανότητα, την δυνατότητα και τους τρόπους να γίνει μια από τις πιο πλούσιες χώρες του κόσμου, αλλά η μόνιμη ανασφάλεια που ταΐζετε στους πολίτες από την εξουσία τα τελευταία χρόνια, έχει στειρώσει την δημιουργικότητα παραγωγής. Η εξουσία χρησιμοποιεί το φόβο ως βασικό μέσο επιβολής, ο φόβος παραλύει την ανθρωπινή βούληση και έτσι καθιστά τους ανθρώπους ένα θίασο από μαριονέτες.Όπως σημειώνει ο ποιητής Γουόλε Σογίνκα «ο αληθινός τρόπος για να μεταμορφώσουμε την πραγματικότητα είναι να απελευθερωθούν τα μυαλά από την προκατάληψη της εξουσίας και το φόβο που σακατεύει τη θέληση, συσκοτίζει τη συνείδηση και διευκολύνει την παράδοσή μας σε μια διαδικασία που μας αποξενώνει και μας απομακρύνει από κάθε μορφή δημιουργικότητας» (BrianCrow, "Soyinkaandhisradicalcritics" στο [επιμ.] Biodun Jeyifo, Perspectives on Wole Soyinka, Freedom and Complexity, University Press of Mississipi, 2001, σ. 99).

images

Για να θέσουμε όμως ένα σωστό πλαίσιο θα πρέπει σε αυτό το σημείο να αναφέρουμε την διαφωνία με το απόλυτο χάος, και να προσθέσουμε στις διάσκορπες σκέψεις και την λέξη διοίκηση. Ίσως να μην υπάρχει σημαντικότερη περιοχή ανθρώπινης δραστηριότητας από τη διοίκηση, διότι το βασικό καθήκον αυτών που την ασκούν, είναι να σχεδιάζουν και να διατηρούν περιβάλλον, μέσα στο οποίο άτομα, που εργάζονται μαζί, μπορούν να επιτυγχάνουν προεπιλεγμένους αντικειμενικούς σκοπούς και αποστολές. Ο σωτήρας ηγέτης είναι ακόμα θαμμένος στην αναξιοκρατία και την γραφειοκρατία της χώρας και έτσι στο τέλος η μόνη κίνηση είναι η κινητοποίηση, και αυτή δεν επιβάλετε από πουθενά παρά μόνο μέσα από το κέντρο της ανθρώπινης συνειδήσεως που δεν μπορεί να δεχτεί τον παραλογισμό στην λειτουργιά της καθημερινής επιβιώσεις. Αυτήν την στιγμή βιώνουμε μια κοινωνική κινητικότητα. Τελικά θα ήθελα να γίνω ηγέτης… αλλά είναι πιο εύκολο να γίνω εξουσιαστής…. θα ξεκινήσω από το μην γίνω εξουσιαζόμενος…. θα ξεκινήσω από το να γίνω ακόλουθος….Τελικά ο Ηγέτης ή ο εξουσιαστής βρίσκεται μέσα στο καθένα μας.

Συστατική αναφορά από: http://www.marathonianea.gr/index.php/lekseis-gia-skepseis/1388-2014-10-20-19-47-59