Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Κι ομως ..ενα ενα κατεβηκα τα σκαλοπατια της καρδιας σου κι ηταν κοφτερα το ενα πιο πολυ απο το αλλο
Σταθηκα σε εκεινο....το πιο πλατυ ,το τελευταιο...
Ακομα κι η αυγη με προλαβε σαν το γλυκο κοιτουσα

Ηθελα τοσο να ριξω αυτη τη κλεφτη ματια πισω μα σε ενα ποταμι πνιγηκα μοναχη περπατωντας

Ετσι ηθελα να γινει..
Ετσι και εγινε..το πηρα ολο πανω μου και τραβηξα εμπρος!

 

Καμία αγάπη δεν αφήνει το αδιαφιλονίκητο αποτύπωμα της αγάπης αν διαπραγματεύεται την αγάπη.

Σ.Σ.

 

ΑΝΑΜΟΝΗ

Σε περιμένω. Μη ρωτάς γιατί.

Μη ρωτάς γιατί περιμένει εκείνος
Που δεν έχει τι να περιμένει.
Και όμως περιμένει.

Γιατί σαν πάψει να περιμένει
Είναι σα να παύει να βλέπει
Σα να παύει να κοιτά τον ουρανό
Να παύει να ελπίζει
Σα να παύει να ζει.

Αβάσταχτο είναι... Πικρό είναι
Να σιμώνεις αργά στ'ακρογιάλι
Χωρίς να είσαι ναυαγός
Ούτε σωτήρας
Παρά ναυάγιο...

Μενέλαος Λουντέμης

 

Ἕνα περίεργο ἐπεισόδιο διαβάζαμε τελευταία στὶς ἐφημερίδες,
ἕνας ἄντρας πῆγε σ᾿ ἕνα ἀπ᾿ αὐτὰ τὰ «σπίτια»,
πῆρε μιὰ γυναῖκα,
μὰ μόλις μπαίνουν στὸ δωμάτιο,
ἀντὶ νὰ γδυθεῖ καὶ νὰ ἐπαναλάβει τὴν αἰώνια κίνηση,
γονάτισε μπροστά της, λέει, καὶ τῆς ζητοῦσε νὰ τὸν ἀφήσει
νὰ κλάψει στὰ πόδια της. Ἐκείνη βάζει τὶς φωνές,
«ἐδῶ ἔρχονται γιὰ ἄλλα πράγματα»,
οἱ ἄλλοι ἀπ᾿ ἔξω δώστου χτυπήματα στὴν πόρτα.
Μὲ τὰ πολλὰ ἄνοιξαν καὶ τὸν διώξανε μὲ τὶς κλωτσιὲς
— ἀκοῦς ἐκεῖ διαστροφὴ νὰ θέλει, νὰ κλάψει μπρός σε μιὰ γυναῖκα.
Ἐκεῖνος ἔστριψε τὴ γωνία καὶ χάθηκε καταντροπιασμένος.
Κανεὶς δὲν τὸν ξανάδε πιά.
Καὶ μόνο ἐκείνη ἡ γυναῖκα,
θὰ ᾿ρθεῖ ἡ ἀναπότρεπτη ὥρα μιὰ νύχτα, ποὺ θὰ νοιώσει τὸν τρόμο ξαφνικά,
πῶς στέρησε τὸν ἑαυτὸ τῆς ἀπ᾿ τὴν πιὸ βαθιά,
τὴν πιὸ μεγάλη ἐρωτικὴ πράξη
μὴν ἀφήνοντας ἕναν ἄντρα νὰ κλάψει στὰ πόδια της.

Τάσος Λειβαδίτης

 

Γιατί ήθελα να μείνει...απλή σαν σκέψη...φλογισμένη...
Λίγες μέρες απ' την στιγμή που στην έγραψα...
Μην και χαθεί...
Φοβάμαι πλέον εκείνα που χάνονται...
Που χάνονται σαν κι εμένα...

---------------------------------------------------------------------------------------------



Κομματιαστά

Δεν θέλω να μου στείλεις ένα κομμάτι ύφασμα...
Δεν θέλω να μου δανείσεις ένα κομμάτι καρδιά...
Δεν θέλω να μου χρεώσεις ένα κομμάτι χαμόγελο...
Δεν θέλω να μου πλέξεις ένα κομμάτι ηδονή...
Δεν θέλω να μου ξορκίσεις ένα κομμάτι φρίκης...
Δεν θέλω να ψηλαφείς ένα κομμάτι από τα δάκτυλα μου μπροστά στον γκρεμό...
Δεν θέλω να μου σπας το στέρνο μ' ένα κομμάτι από το βάρος σου...
Δεν θέλω ν' ασφυκτιώ μ' ένα κομμάτι μόνο απ' τα μαλλιά σου μες το στόμα μου...
Δεν θέλω ν' αποδεχτείς ένα κομμάτι απ' τον παραλογισμό μου...
Δεν θέλω να στάξεις στην ψυχή μου, ένα κομμάτι απ' την δική σου..
Δεν θέλω ένα κομμάτι από γλυκόλογα...
Δεν θέλω ένα κομμάτι υποσχέσεις...
Δεν θέλω να σου μιλώ κομματιαστά, να λαχταρώ ένα κομμάτι από τ' αιδοίο, το στήθος, τα οπίσθια σου...

Θέλω να φλέγομαι, να παγώνω, για το δάκρυ, το μουνί, τα βυζιά, τον κώλο, το μυαλό σου...
Θέλω βρισιές, δαγκώματα στις κνήμες, στέρηση, παράκρουση, μαχαίρι πόθου, ιλίγγους...
Ολόκληρος και ολόκληρα...
Ξεδιάντροπα, λυσσασμένα, στενάχωρα, πικρά και λατρεμένα...
Καρφιά μαζί να στραγγιζόμαστε, μέλι θαμπό, ξενύχτι...

Σε θέλω πουκάμισο βρεγμένο, στο δέρμα μου να στάζει...
Σε θέλω πυρωμένο σίδερο, που να με σημαδεύει...
Σε θέλω σπαραγμό, νανούρισμα...

Δεν θέλω να με φυλακίσεις έξω σου...
Μέσα σου να μ' απελευθερώσεις θέλω...

Τα θέλω όλα από σένα...
Καταλαβαίνεις?
Τα πάντα μου θέλω να είσαι...
Τα πάντα εγώ για σένα...
Το λίγο σου δεν θέλω, το μισό...
Φάκελο σε θέλω δίχως επιστροφή, δίχως γραμματόσημο...
Απ' το ταχυδρομείο της ύπαρξης σου, ότ' είναι δικό σου θέλω...

( 3/03/2015 για την Ε.)

 

Πριν ( Modena )

Κορώνα στα μαλλιά σου αυτά τ' ανήμπορα τα
λόγια, την στιγμή που σου τα γράφω, πριν ξεραθούν
οι αισθήσεις. Πριν καταλάβω το πόσο λάθος είμαι που
τώρα τα ξεσκονίζω, έρωτα δίχως αύριο, με ατέλειες
να σου στείλω. Κάπου τ' αδιάβροχο παράτησα κι
εδώ που είμαι βρέχει. Πλημμυρίζει αγκαλιές
θρυμματισμένες, κλάματα μωρού, ένα δημαρχείο, μια τελετή που
ξέμεινε από προσκεκλημένους, σαν πουτάνα που χαρίζει
στον τελευταίο πελάτη το χλοερό φιλί της.
Το λοιπόν, ίσως και να εξαγνίζομαι τσαλακώνοντας
εφημερίδες, σκυμμένος να παρατηρώ σκαλάκια, ν' αναπολώ
εκείνες τις δυο μέρες δίπλα σου.
Μια ζωή ολάκερη με την απόχη να κυνηγώ
πολύχρωμες απάτες και ατμός να χάνεται το
στήθος σου, στην Modena παρέα με τους κύκνους
η ομίχλη, πολύ μακριά που τώρα βρίσκεσαι και οι
χτύποι σου μονάχα στην καρδιά μου...

( 23/02/2015 ... Κ. για την Ε. )

Λείπεις σήμερα...πολύ...

 

Για την Σ.

Εγώ θέλω να κοιμάμαι πλάι σου. Και να σου κάνω τα ψώνια σου, και να σου κουβαλάω τις σακούλες σου, Και να σου λέω πόσο πολύ μου αρέσει να είμαι μαζί σου, Και να θέλω να παίζουμε κρυφτό, Και να σου δίνω τα ρούχα μου, και να σου λέω πόσο μ” αρέσουν τα παπούτσια σου, Και να κάθομαι στις σκάλες ώσπου να κάνεις μπάνιο, Και να σου τρίβω το σβέρκο σου, Και να σου φιλάω τα πόδια σου, Και να σου κρατάω το χέρι σου, Και να βγαίνουμε για φαγητό, και να μη με νοιάζει που θα μου τρως το δικό μου, Και να σου δακτυλογραφώ την αλληλογραφία σου, και να σου κουβαλάω τα ντοσιέ σου, Και να γελάω με την παράνοια σου, Και να σου δίνω κασέτες που δεν θα τις ακούς,και να βλέπουμε καταπληκτικές ταινίες, και να βλέπουμε απαίσιες ταινίες,και να μαλώνουμε για το ραδιόφωνο, και να σε βγάζω φωτογραφίες όταν κοιμάσαι, και να σηκώνομαι πρώτος για να σου φέρω καφέ και κουλούρια και γεμιστά κρουασάν, Και να πηγαίνουμε για καφέ στο Φλοράντ τα μεσάνυχτα, Και να σ” αφήνω να μου κάνεις τράκα τσιγάρα, Και να μην καταφέρνω ποτέ να βρω ένα σπίρτο, Και να σου λέω τι είδα στην τηλεόραση χτες το βράδυ, Και να μη γελάω με τα αστεία σου, και να σε θέλω το πρωί αλλά να σ” αφήνω να κοιμηθείς λίγο ακόμα. Και να φιλάω την πλάτη σου, και να χαϊδεύω το δέρμα σου. Και να σου λέω πόσο μα πόσο αγαπώ τα μαλλιά σου, τα μάτια σου, τα χείλη σου, το λαιμό σου, το στήθος σου, Και να κάθομαι στις σκάλες ώσπου να γυρίσεις σπίτι εσύ, Και να τρελαίνομαι όταν αργείς, Και να ξαφνιάζομαι όταν γυρίζεις νωρίτερα, Και να σου χαρίζω ηλιοτρόπια, Και να πηγαίνω στο πάρτι σου και να χορεύω ώσπου να πέσω ξερός, Και να 'μαι δυστυχισμένος όταν έχω άδικο, Και να 'μαι ευτυχισμένος όταν με συγχωρείς, Και να χαζεύω τις φωτογραφίες σου, Και να παρακαλάω να σ” ήξερα μια ζωή. Και ν” ακούω τη φωνή σου στο αυτί μου, Και να νοιώθω το δέρμα σου πάνω στο δέρμα μου, Και να τρομάζω όταν θυμώνεις, Και το ένα σου μάτι να κοκκινίζει και το άλλο γαλάζιο, Και να σ” αγκαλιάζω όταν σε πιάνει αγωνία, Και να σε κρατάω σφιχτά όταν πονάς, Και να σε θέλω όταν σε μυρίζω, Και να σε πληγώνω όταν σε αγγίζω, Και να κλαψουρίζω όταν είμαι πλάι σου, και να κλαψουρίζω όταν δεν είμαι, Και να κυλάει το σάλιο μου πάνω στο στήθος σου, Και να σε πλακώνω και να σε πνίγω τις νύχτες, Και να ξεπαγιάζω όταν μου παίρνεις τις κουβέρτες, και να ζεσταίνομαι όταν δεν μου τις παίρνεις, Και να λιώνω όταν χαμογελάς και να διαλύομαι όταν γελάς, Και να μην καταλαβαίνω όταν λες ότι σε απορρίπτω, Και ν” αναρωτιέμαι πως σου πέρασε ποτέ απ” το νου ότι εγώ θα μπορούσα ποτέ να σε απορρίψω, Και ν” αναρωτιέμαι ποια είσαι αλλά να σε δέχομαι έτσι όπως είσαι, Και να σου λέω για το μαγεμένο δάσος, τον άγγελο του δέντρου, το αγόρι που πέρασε πετώντας τον ωκεανό επειδή σ” αγαπούσε, Και να σου γράφω ποιήματα, και να αναρωτιέμαι γιατί δεν με πιστεύεις, Και να σ” αγαπάω τόσο βαθιά που να μην μπορώ να το βάλω σε λόγια, Και να θέλω να σου πάρω ένα γατάκι που θα το ζηλεύω γιατί θα το προσέχεις περισσότερο από μένα, Και να μη σ” αφήνω να σηκωθείς απ” το κρεβάτι όταν πρέπει να φύγεις, Και να σου αγοράζω δώρα που εσύ δεν τα θέλεις, και πάλι να τα παίρνω πίσω, Και να σου λέω να παντρευτούμε, και συ να μου λες πάλι όχι, Αλλά εγώ να στο λέω και να στο ξαναλέω, γιατί όσο κι αν νομίζεις πως δεν το λέω σοβαρά εγώ πάντα σοβαρά το έλεγα, από την πρώτη φορά που στο είπα, Και να τριγυρίζω στη πόλη και να τη νοιώθω άδεια χωρίς εσένα, Και να θέλω ότι θέλεις, Και να νομίζω πως χάνομαι, αλλά να ξέρω πως πλάι σου είμαι ασφαλής, Και να σου μιλάω για ότι χειρότερο έχω μέσα μου, Και να προσπαθώ να σου δίνω ότι καλύτερο έχω μέσα μου γιατί δεν σου αξίζει τίποτα λιγότερο Και να σου λέω την αλήθεια αν και κατά βάθος δεν θέλω Και να προσπαθώ να είμαι ειλικρινής γιατί ξέρω πως το προτιμάς, Και να νομίζω πως όλα τέλειωσαν, κι ωστόσο να περιμένω άλλα δέκα λεπτά πριν με πετάξεις έξω απ” ζωή σου, Και να ξεχνάω ποιος είμαι, Και να κάνουμε έρωτα στις τρεις το πρωί, Και κάπως με κάποιο τρόπο να σου εκφράζω έστω και λίγο Τον ακάθεκτο Τον ακατάλυτο Τον ακατάσβεστο Τον μεταρσιωτικό Τον ψυχαναληπτικό Τον άνευ όρων τον τα πάντα πληρούντα, τον δίχως τέλος και δίχως αρχή, ΕΡΩΤΑ ΜΟΥ ΓΙΑ ΣΕΝΑ

 

Ερωτικές επιστολές του Γκουστάβ Φλομπέρ προς την Λουιζ Κολέτ


Ιούλιος 1846

Είμαι δεμένος στο σώμα σου σαν άγριο σκυλί σε πάσσαλο και αλυχτάω, όχι γιατί θέλω να λευτερωθώ και να το σκάσω, αλλά επειδή δεν σε φέρνουνε σε μένα μια ώρα αρχύτερα να κόψω με τα δόντια μου τις σάρκες σου, αυτές που ντύνεσαι για να είσαι «όπως πρέπει» μπρος στους τρίτους. Το πάθος μου για σένα συγκρίνεται μονάχα με ένα μάτσο απρέπειες μη εξημερωμένου ζώου. Θέλω να σε απολαύσω αργά. Θα μένω λοιπόν κάμποσο νηστικός. Θα αφήνω την πείνα μου να ξαναμεγαλώνει σαν κλαδεμένο κλαρί, για να σε ευχαριστηθώ πάλι από την αρχή. Δεν θα σε λυπάμαι που θα κείτεσαι κι εσύ αιχμαλωτισμένη. Θα σε ποδοπατάω. Κανείς δεν λυπάται κάτι το θεϊκό. Κανείς δεν δείχνει ευσπλαχνία για το αναίτια υπέροχο. Θα τα υποστείς όλα μέχρι να γιατρευτεί η λύσσα του έρωτά μου.

15 Αυγούστου 1846

Θα σε σκεπάσω με έρωτα την επόμενη φορά που θα ιδωθούμε. Τα χάδια θα έχουν έκταση. Θα σε μπουκώσω με όλες τις χαρές της σάρκας μέχρι να λιγοθυμήσεις, να πέσεις να πεθάνεις. Θέλω μαζί μου να τα χάσεις ολότελα και να ομολογήσεις κρυφά στον εαυτό σου ότι ποτέ δεν είχες τολμήσει να ονειρευτείς τέτοιο παραλήρημα…

Όταν γεράσεις, θέλω να νοσταλγείς αυτές τις λίγες ώρες, θέλω να ανατριχιάζεις ολόκληρη από την παλιά χαρά όταν στον νου σου θα τη φέρνεις.

Γενάρης 1854

Δεν θα με κουράσουν ποτέ οι συναντήσεις μας. Μπορεί ο άνθρωπος να χορτάσει το νερό; Μπορεί το χορτάρι να βαρεθεί τον ήλιο; Μπορεί η κορφή του ψηλού βουνού να θελήσει να τινάξει από πάνω της το παγωμένο χιόνι; Εσύ αγάπη μου, είσαι απ’ τις ανάγκες η πιο ζωτική. Δεν έχεις τίποτα απ’ τις άλλες – όλες μαζί – να ζηλέψεις.

Θα πέσω οριζόντια με τα χέρια παραδομένα, ανήμπορα, θα ανοίξω το στόμα διάπλατα, θα κρατήσω τα βλέφαρα ορθάνοιχτα, θα εκθέσω την καρδιά μου άφοβα, να μου δοθείς με όποιο τρόπο σταθεί δυνατό. Σαν ήλιος, σα φως, σαν αέρας, σα νερό, σα ζωή, σα θάνατος, σαν αγάπη. Είμαι αχόρταγος άνθρωπος και θα σε πείσω γι’ αυτό. Είμαι πειναλέος άνθρωπος και πείσε με γι’ αυτό. Λουίζ, σε χρειάζομαι. Επισκέψου με «πανταχόθεν…».

 

Συγκλονιστικό...

 

After the raven has had its say...

 

5
Εγώ είμαι της θύελλας
γι’ αυτό σ’ αγαπώ
είμαι της λαίλαπας
γι’ αυτό σ’ αγαπώ
είναι που εντός μου είσαι η δίνη
είναι που έσπασες τον άξονα
που κράταγε την τάξη
κι όλα γίναν ιαχές
νικηφόρα έξαλλα φωνήεντα
γι’ αυτό σ’ αγαπώ.

8
Ω αρπίστρια του νου μου
στις φλέβες μου άπιαστη σαΐτα
σαν με κοιτάζεις.

9
Τι βουητό βυθού
Τι έλξη στο λαβύρινθό μου
τ’ όνομά σου.

10
Στο κρυφό χώμα μου
τ’ άγιο τ’ απάτητο
τ’ αχνάρι που άφησες, η λάρνακά μου.

Έκτωρ Κακναβάτος