Πρόκληση..

- Πόρνη μου,
γλυκιά μου βρώμα και ελεεινή πουτάνα,
που μπεκρουλιάζεις της ηδονής το σπέρμα;
Είπε
- Αυτή τη στιγμή εγώ είμαι ότι πιο «βρώμικο» υπάρχει,
αλλά το σπίτι λάμπει...Θα έρθεις; Σε περιμένω...
αποκρίθηκε εκείνη
- Μπορεί και να έρθω αιδοίο πλημμυρισμένο
της ηδονής και της κολασμένης απόλαυσης..
Απάντησε

 

Αριστούργημα      

 

Ήτο αυθόρμητη συνομιλία και όχι μυθοπλασία..
Όσο για το αριστούργημα, είναι σχεδόν βέβαιο ότι υπερβάλλεις....

 

Οχι ίσα - ισα. Με συγχωρείς ο γραπτός λόγος είναι δύσκολος και δεν εκφράζει σωστά το πνεύμα γραφής... Για μένα, το πέτυχες, είναι τόσο απλό το bdsm. Αιφνιδιασμός - Ελεγχος - άγρια ένστικτα - κρυφές επιθυμίες - ασφάλεια και με δική προσωπική πινελιά την απόλυτη τάξη εκτός παιχνιδιού.

Το ντύσιμο με φιλοσοφικές ή ψυχολογικές έννοιες μου είναι τελείως άχρηστο   Ολα τόσο απλά, όσο στην συνομιλία σου      

Λάτρης του χιούμορ εδώ        

 

Δεν αποκλίνω, παρομοίως, από το χιουμοριστικό λέγοντας ότι είναι σχεδόν βέβαιο...      

 

ΠΡΩΙΝΗ ΣΠΟΝΔΗ

Τα ανοιξιάτικα πρωϊνά συνήθιζε να την ξυπνάει γλείφοντάς την απαλά στην αρχή, καθώς κοιμόταν μισομπρούμυτα με τα πόδια ανοιχτά, τρυπώνοντας εκεί μέσα και ζεσταίνοντάς την με την ανάσα του....

Μερικές φορές πριν την αγγίξει, καθόταν και χάζευε το αιδοίο της ν΄ανεβοκατεβαίνει με τους παλμούς μιας λάθος τοποθετημένης καρδιάς...

Απολάμβανε το θέαμα, διέτρεχε τα δάχτυλά του λίγα χιλιοστά πάνω από τα χείλη της και το εσωτερικό των μηρών της, νιώθοντας την θέρμη του κορμιού της...

Γήινη, τόσο γήινη, σαν Θεά, με τα λυτά της μαλλιά ν΄αγκαλιάζουν ανακατεμένα σαν φλόγες Μέδουσας τους δυνατούς της ώμους...

Τα χέρια και τα πόδια της, με τα μαγικά τους δάχτυλα να απλώνονται όμορφα πάνω στα μωβ σεντόνια....

Χιλιάδες φωτογραφίες την έβγαζε με την μηχανή του μυαλού του, ήθελε ν΄αποτυπώσει την εικόνα της στον χρόνο....

Κι όταν τα μάτια και το μυαλό του χόρταιναν, τότε έβαζε πλώρη για το πιο υπέροχο ταξίδι, στα έγκατα του κορμιού της....

Πρώτα η γλώσσα του διέτρεχε την σπονδυλική της στήλη, με το απαλό και κατάλευκο δέρμα της ν΄ανατριχιάζει ελαφριά μέσα στον ύπνο της....

Στο ύψος του κόκκυγα, ακουμπούσε τα χείλη του πάνω στους γλουτούς με μισάνοιχτο στόμα, -πόσο βασανιστικά ήθελε να την δαγκώσει-, αλλά θα την ξυπνούσε κι αυτό τον συγκρατούσε, αρκούνταν σ΄αυτό το άγγιγμα των χειλιών....

Ακουμπούσε απαλά το μάγουλό του πάνω στα δικά της κωλομάγουλα και πλησίαζε την μύτη του στην υπέροχη τρυπούλα που ξεπρόβαλλε δειλά μέσα από τους λαχταριστούς της λόφους....

Το άρωμά της ήταν η απόλυτη καύλα των ορμονών και των σωματικών της υγρών, που άφθονα είχαν ρεύσει και το προηγούμενο βράδυ....

Ώρες-ώρες θαρρείς και απολάμβανε αυτές τις μικρές στιγμές που την θαύμαζε σε όλο της το φυσικό μεγαλείο πιότερο κι από την ίδια την συνουσία....

Η ελαφριά αναπνοή της, το σουφρωμένο στόμα της, το πάνω χείλος που ανασηκωνόταν μέσα στον ύπνο της, τα βλέφαρά της με τις υπέροχες μακριές βλεφαρίδες που πετάριζαν μαζί με τα άγνωστα όνειρά της, τον μάγευαν....

Καμιά ταινία, κανένα ποίημα, κανένας πίνακας δεν ήταν έργο τέχνης εφάμιλλό της....

'Οταν τα μάτια χόρταιναν από εικόνες, η μύτη από μυρωδιές, τα δάχτυλα από υποψίες αφής, τότε ξεκινούσε η ιεροτελεστία του ξυπνήματος....

Πλησίαζε την υγρή του γλώσσα στο ζεστό υγρό της μουνάκι και το διέτρεχε μ΄αυτήν απαλά από κάτω έως πάνω....

Η πρώτη στάση ήταν στην μικρή, ατίθαση και ζωηρή της κλειτορίδα...Μερικά περιπαιχτικά χτυπήματα, λίγο σάλιο παραπάνω, ένα απαλό ρούφηγμα αρκούσε για να αρχίσουν να βγαίνουν απ΄τα μισοκοιμισμένα χείλη της τα πρώτα βογγητά...

Ήξερε ότι δεν είχε ξυπνήσει, ήθελε να της δώσει αυτήν την ενδιάμεση αίσθηση του ύπνου και του ξύπνιου, λαχταρούσε να της προκαλεί αυτές τις μικρές ακούσιες συσπάσεις που τον ερέθιζαν απίστευτα....

Κυκλικές επίμονες κινήσεις, με την πίσω επιφάνεια της γλώσσας του που ήταν πιο μυώδης και με αυλακιές ήταν αυτές που την έκαναν ασυναίσθητα ν΄ανοίγει διάπλατα τα πόδια και ν΄αλλάζει θέση τελείως ανάσκελα πλέον....

Δεν σταματούσε δευτερόλεπτο, δεν έκανε παύση, συνέχιζε αδιάκοπα να υγραίνει και να ρουφάει, να χτυπάει και να τινάζει την άκρη της γλώσσας του, σ΄αυτήν την μικρή λιχουδιά που δεν χόρταινε εύκολα....

Όταν υποψιαζόταν ότι κινδυνεύει να ξυπνήσει βύθιζε την γλώσσα του στην υγρή της σπηλιά, έβρισκε το καυτό, υγρό της καταφύγιο που βουτούσε πλάγια, όσο πιο βαθιά μπορούσε, εκτείνοντας όλο το μήκος της γλώσσας του...

Τα χείλη του ήταν μικρές βεντούζες που σφράγιζαν πάνω στα μικρά της χείλη και τον οδηγούσαν όλο και βαθύτερα....

Όταν τα υγρά της ήταν τόσα που άρχιζαν να ρέουν, αποσπούσε τα χείλη και την γλώσσα του οδηγώντας τα στις μεγάλες τεντωμένες ρόγες της....

Σειρά των δαχτύλων του, να ενδοσκοπήσουν ελαφρά στην είσοδο του κόλπου της ο δείκτης και ο μέσος, ενώ ο αντίχειρας κινούνταν κυκλικά γύρω από την μικρή Κλειώ....

Αυτό ήταν το στάδιο που υποψιαζόταν ότι είχε αρχίσει να έχει μία σχετική επίγνωση του τι ακριβώς διαμείβεται, αλλά και στην ίδια άρεσε αυτή η τελετή αφύπνισης, δεν άνοιγε επ΄ουδενί τα μάτια….

Κι όσο αυτός το καταλάβαινε αυτό, τόσο τον τρέλαινε η συνενοχή της στην επίφαση του ύπνου….

Φρόντιζε τόσο η γλώσσα, όσο και τα δάχτυλά του να διεγείρουν, με τόσο ανάλαφρες κινήσεις, τόσο φυσικές, που να μπορούσε να παραταθεί αυτό το υπνοφιλικό παιχνίδι και για τους δύο…

Κάποιος αόρατος θεατής θα υποψιαζόταν ότι είχε ήδη ξυπνήσει, αλλά η ίδια ήξερε και εμπειρικά άφηνε τον εαυτό της χαλαρό και μισοκοιμισμένο…



ΥΓ Μπορεί και να συνεχιστεί....Κάποτε.....Μερσί για την έμπνευση πάντως @Ορίων  

 

Για πολλές και καλές αναγνώσεις ομολογουμένως... Όμως θέλουμε και μεσημεριανή και απογευματινή και βραδινή και μεταμεσονύχτια σπονδή!!!

 

Κάτσε να τελειώσει η πρωϊνή....αυτή ήταν μόνο η ''εισαγωγή''... 

 

Προβλέπω ξετίναγμα...τι εισαγωγή κι αυτή!!! Μεγάλη και σε βάθος  

 

Τέτοια είναι πολλά τα λάθη μου, γαμώτο...χαχαχαχα.
Θα προσπαθήσω να γίνω περισσότερο αφανής πλέον..


Εύχομαι και ευελπιστώ να συνεχιστεί είτε από την υπογράφουσα
είτε να είναι το εναρκτήριο «λάθος» για κάποιο άλλο μέλος...
Πρόκληση

 

Σηκώνω το γάντι και...

Την πρόλαβε στα σκαλοπάτια της σχολής. Το χέρι του φυλάκισε το δικό της. Κοιτάχτηκαν αμίλητοι. Οργή στο δικό του βλέμμα, αυθάδεια και υπεροψία στο δικό της. Δυο γρήγορα χαστούκια της έκοψαν την αναπνοή κι έκαναν το μυαλό της να τρέμει.
"Πως τολμάς;" - μεγαλειώδης η έπαρση στη φωνή, στο σώμα, στο βλέμμα της.
Αστραπιαία τα χέρια του έσφιξαν το λαιμό της, τα μάτια του την ακινητοποίησαν , πιο ισχυρά από τα δάχτυλά του.
"Δεν μιλάς, ακούς; Μόνο αναπνέεις. Με ακολουθείς" ψιθύρισε σχεδόν και τα δάχτυλά του μ'ένα χάδι φεύγουν από τον λαιμό της.
Σίγουρος - πόσο το απολάμβανε αυτό - για τη νίκη του, προχώρησε. Σίγουρη -αυτό κι αν απολαυστικό - για την ήττα της, τον ακολούθησε, περπατώντας δίπλα του και ελαφρά πίσω του. Έκλεισε το χέρι της στο δικό του και με τον αντίχειρα της χάιδεψε το εσωτερικό του καρπού.

Κι έτσι περπάτησαν για χρόνια.

 

Εκείνη κατεβαίνει στη παραλία από το βραχώδες μονοπάτι.

εκείνος διανύει τα πρώτα μέτρα στην καυτή άμμο.

Συναντιούνται , την πιάνει στην αγκαλιά του και περπατάνε , περνώντας από την μεγάλη ελιά που ρίχνει απαλά την σκιά της σχεδόν μέχρι και την ακτογραμμή .


Προχωράνε, κόσμος παντού.

Θέλουν να ενώσουν τα κορμιά τους ...

Τόση η κούρασή τους στη δουλειά -και πόση ακόμη τους περιμένει μετά το μεσημεριανό διάλειμμα- αναζητούν την γλυκιά εξάντληση , να φύγει και η τελευταία ρανίδα ενέργειας

από τα ταλαιπωρημένα τους σώματα.


Πηγαίνουν στη γνώριμη μικρή σπηλιά στην αρχή των βράχων , έχοντας πετάξει ρούχα και πετσέτες δίπλα.

Εκείνη προχωράει παιχνιδιάρικα, μπαίνει σέρνοντας το σώμα της κάτω, είναι χαμηλό το άνοιγμα.

Επιτέλους σηκώνεται , γνωρίζει που θα πάει . Έχει μια στήλη φωτός στην άκρη του βράχου , η σπηλιά σε σημεία είναι ανοιχτή από πάνω.

εκείνος την ακολουθεί αργά. Την βλέπει να βγάζει το μαγιό της και να παίρνει θέση στο ήλιο.


Εκείνη νιώθει το βλέμμα του να παρακολουθεί κάθε της κίνηση. Τα βρεγμένα μαλλιά της βρίσκονται στη πλάτη και στο βαρύ στήθος της.

Γυρίζει προς το μέρος του . Νερό κυλάει πάνω της , αντανακλώντας τις ηλιαχτίδες , μοιάζει σαν να έχει όλο το δέρμα της εκατομμύρια μικρά διαμάντια.


Την κοιτάζει με έκσταση, με πόθο. Το χαμόγελό της γίνεται πλατύ και σαγηνευτικό.


"Τι περιμένεις, τι με κοιτάς; Έλα."

"Μοιάζεις με Σειρήνα. Πώς γίνεται να σε έχω μπροστά μου και να τρέμω πως αν σε πιάσω θα βουτήξεις στο νερό και θα χαθείς;"


Εκείνη γελά, κινείται ανάλαφρα προτάσσοντας τα στήθη της.


" Δεν πάω πουθενά, σε περίμενα αρκετή ώρα ήδη. Έλα, δε θα το ξανα πω."


Πλησιάζει , την φιλά απαλά στο λακάκι του λαιμού της. Στηρίζει το πόδι της στο βράχο δίπλα της , ενώ σπρώχνει το κεφάλι του προς τα κάτω.

Παίρνει μια γεύση, ανάμεικτη από το δροσερό νερό και τα καυτά ζουμιά της.


" Έκανα λάθος. Δε μοιάζει με Σειρήνα. Είσαι Σειρήνα, με μαγεύεις κάθε μέρα. "

Με αυτά τα λόγια , συνεχίζει να την γεύεται ρουφώντας όσο πιο γλυκά και ηδονικά μπορεί.

Ξέρει πώς της αρέσει.

Για απάντηση ακούει τα βογγητά της να γεμίζουν το χώρο , αργά και βραχνά.


Έχει κλειστά τα μάτια της, απολαμβάνει τους μικρούς σπασμούς που νιώθει. Χαϊδεύει τις σκληρές θηλές της, θέλει να ατενίσει τον ουρανό.

Σηκώνοντας τα βλέφαρά της , βλέπει έναν Γερμανό τουρίστα πάνω στο μονοπάτι να τους κοιτάζει κοκκαλωμένος.


Συνειδητοποιεί ότι τον είδε, μα δεν φεύγει. Τον κοιτάει βαθιά στα μάτια , καθώς έρχεται ο οργασμός της από τη γλώσσα και τα δάχτυλα του συντρόφου της.

Ο φόβος του μετατρέπεται σε ωμό πόθο.

Τον έχει κλειδώσει με το βλέμμα της, δεν μπορεί να φύγει. Δε θέλει να φύγει.


Εκείνη , ξέρει ότι θα μείνει να παρακολουθήσει ολόκληρη τη σκηνή.

Χαμογελά ηδονικά και στρέφει τη προσοχή της στον σύντροφό της, ρίχνοντας κλεφτές ματιές στον σιωπηλό παρατηρητή τους...


(Αληθινή προσωπική σκηνή) ...