Σε τι συναινούμε ξεκινώντας μια σχέση Κυριαρχίας – υποταγής;

Δηλαδή, εμμέσως πλην σαφώς, μια ζυγοστάθμιση την σηκώνει.

 

χαιρομαι που εχεις το ενστικτο σου σε τοσο μεγαλη εκτιμηση.ελπιζω νσ σε φερνει παντα σε σε σωστο δρομο 

 

Το ασυνείδητο, συγκεκριμένα   Και σ εμένα κάνει καλή δουλειά, όποτε το ακούω. Μπέρδεμα γίνεται όταν μπλέκει το pain body, δηλαδή παλιές γρατζουνιές και απωθημένα της ψυχής. Τότε μοιάζει με "ένστικτο" αλλά δεν είναι και τότε δεν είναι για να ακούγεται  

 

καπου ειχες πει (νομιζω ισως δικο σου ποστ ηταν) οτι ο Κ εχει και την ευθυνη/καθηκον να απαλυνει παλιες πληγες.......

 

Ε, μόνο ...τρεις φορές το έχω κάνει ως τώρα, λολ   Στο τέλος έμαθα να ασπρίζω το κείμενο μόνη μου. Θα μπορούσε να ήταν και χειρότερα. Να έβαζα ενεργούς συνδέσμους παντού  

 

Ήθελα να την κρατήσω για πιο μετά την ιστορία αλλά δεν πειράζει... μου πάτησε το κουμπάκι ο ψιθυριστής  

Ήταν η πρώτη φορά που Τον έβλεπα. Αν και είχαμε μιλήσει για κάποιο καιρό προτού ιδωθούμε, δεν είχα φτιάξει και κανένα πλάνο στο κεφάλι μου του τι θα μπορούσε να είναι/ γίνει αυτό. Περίεργο για μένα, πάντα μου αρέσει να "κόβω" το μέχρι πού φτάνει ο άλλος, σε κάθε είδους σχέση, από επαγγελματική μέχρι φιλική, ερωτική κλπ
Όμως εκείνη τη φορά δεν είχα.

Ήταν και η πίεση με τα επαγγελματικά και τις άλλες ασχολίες... Ήταν κι εκείνη η δύσκολη φάση της ζωής μου που ακόμη βαστούσε και δεν έλεγε να με αφήσει και... Άσε - σκεφτόμουν- δεν μπορείς και πολλά πολλά αυτή την εποχή, να είσαι ευγενική απλά.

Είχα και ένα φοβερό μυικό πόνο από ένα τραυματισμό, με διέλυε.

Κάποια στιγμή λοιπόν κι ενώ το βλέμμα μου προσπαθούσε επιμελώς να μην κολλήσει κάπου συγκεκριμένα, πλανιόταν στο χώρο, μου λέει "πονάς;". "Ναι" απαντώ "έχω ένα πόνο εδώ, με έχει ταλαιπωρήσει λίγο αλλά πού θα πάει, θα περάσει, με κουράζει ο υπολογιστής υποθέτω".
"Μπορώ να το ακουμπήσω λίγο το σημείο;" λέει.
"..." άφωνη εγώ.
"Μπορεί να πονέσει και λίγο παραπάνω από ό,τι τώρα" προσθέτει.
"......." εγώ.
"Άκου, δώσε Μου 5 λεπτά. Πίστωση χρόνου. Αν δεν περάσει θα σταματήσω να το ακουμπάω και θα επανέλθει στο επίπεδο που πονάς τώρα" επιμένει.
Δεν βαριέσαι, είχα πονέσει και πιο πολύ σίγουρα στη ζωή μου. Από την άλλη, 5 λεπτά για έναν άγνωστο;;; 5 λεπτά από τη ζωή μου; Δεν είναι πολλά αλλά δεν είναι και λίγα! Και εξάλλου γιατί;;; Πίστωση... οκ...

Όταν έχεις δεδομένα/


μπορείς να βγάλεις κάποια λογικά συμπεράσματα/


όταν δεν έχεις/


μπορείς να πιστέψεις σε κάτι/


ή και όχι/


και άλλος τρόπος δεν υπάρχει/


ή τουλάχιστον εγώ δεν τον ξέρω ακόμη/


αλλά μάλλον ούτε η ανθρωπότητα/


δεν μπορεί/


κάποιος θα το είχε μοιραστεί μαζί μας/


Άρα αν θέλω να περάσω απέναντι/


αλλά δεν ξέρω τι έχει εκεί/


μπορώ να περάσω/


ή και όχι/


δική μου η απόφαση/


αλλά το βήμα μου θα δρασκελίσει την απόσταση που με χωρίζει/


από το άγνωστο απέναντι/


όχι από βεβαιότητα/


αλλά επειδή θα πιστέψω σε κάτι/


η απόφαση παραμένει δική μου/


και μόνο...

Το ποιηματάκι παίζει περίπου έτσι στο κεφάλι μου, έμμετρο...
"Εε... εντάξει" απαντάω.

Ο πόνος ήταν αδιανόητος. Κάψιμο και παράλυση μαζί. Ήθελα να ουρλιάξω αλλά δεν είχα άλλη ενέργεια, έπρεπε και να καταλαβαίνω πόσο πονάω για να πω εγκαίρως το "φτάνει!".
Στα δευτερόλεπτα εκείνα τα ενδιάμεσα, μπορεί να ήταν και λίγο παραπάνω δεν θυμάμαι, που εγώ πρόσεχα να πω το "φτάνει!" ο πόνος υποχώρησε... Κι άλλο κι άλλο κι άλλο... Το μούδιασμα έγινε ανακουφιστικό.

Τράβηξε το χέρι Του - "καλύτερα τώρα;". Τον κοίταζα με μισό βλέμμα, υποψιασμένο λίγο και λίγο χαρούμενα πονηρούτσικο. Κούνησα λίγο το πονεμένο σημείο.

"Ναι καλύτερα" χαμογέλασα.

Από τότε λοιπόν άρχισα να δίνω 5 λεπτά. Κάθε φορά που χρειαζόταν. Και δεν ήταν οι φορές που συμφωνούσα, που ήθελα να δώσω τη συναίνεση έτσι κι αλλιώς. Ήταν και είναι οι φορές που δεν ξέρω αν θέλω να τη δώσω, δεν ξέρω αν συμφωνώ που δίνω αυτή την πίστωση χρόνου. Μπορεί να είναι και 5 λεπτά ή 5 Χ ν... Δεν ξέρω πόσο. Πάντα μπορώ να αποφασίσω να μην το κάνω. Αλλά δεν θέλω να το αποφασίσω. Τουλάχιστον μέχρι τώρα δεν το έχω θελήσει. Τι είναι 5 λεπτά; Δεν ξέρω... Λίγο, ίσως και πολύ. Πάντως 5 + 5 + 5+ άλλα 5 +... έχουν περάσει χρόνια. Κι εγώ μπορώ πάντα να αποφασίσω να μην ξαναδώσω 5 λεπτά. Αλλά δεν θέλω να το αποφασίσω. Τουλάχιστον μέχρι τώρα δεν το έχω θελήσει...

 

Υ.Γ. Συγγνώμη για το μακρό κείμενο...

 

αν δεν γινοταν αυτο θα ειχες αναστολες στο να δωσεις τα 5 λεπτα την επομενη φορα?
οσο για το μακρο κειμενο...αντεχουμε (οταν διαβαζεις σεντονια @Janine..τα αλλα ειναι οδοντοκρεμες  )

 

Δεν ξέρω   Αυτή είναι η ειλικρινής απάντηση  
Αλλά δεν έχει και σημασία τελικά. Όταν διάλεξα ένα δρόμο, η γέφυρα προς τον άλλο γκρεμίστηκε (πόσο medieval;;;  ), δεν μπορώ να τον πάρω ποτέ πια  

 

Εγώ, σχεδόν στοιχηματίζω, πως θα τα έδινες @margarita_nikolayevna .
Απλώς, το έμμετρο που θα έπαιζε στο μυαλό σου θα ήταν κάπως μεγαλύτερο.

 

Ναι @lexy πιθανότατα να είναι έτσι   Δεν θα μάθω ποτέ όμως.

 

Το σκέφτηκα κάμποσο αυτό το σχόλιο. Κάποτε και η δική μου θέση ήταν αυτή. Μιλούσα για παράδοση ελέγχου. Πήρε κάποιο καιρό, περισσότερες εμπειρίες και αρκετές συζητήσεις με διάφορους ανθρώπους για να νοηματοδοτήσω και να αποδεχτώ τη χρήση της λέξης "αφαίρεση" αντί της πιο εύπεπτης "παράδοσης". Πλέον, μιλάω για "μεταβίβαση ελέγχου". Δεν ξέρω πώς το βιώνουν οι άλλοι, μόνο για τον εαυτό μου μπορώ να μιλήσω. Και σ' αυτό στο οποίο τείνω να καταλήξω πλέον είναι ότι δεν πρόκειται για παράδοση.

Διαβάζω συχνά, με διάφορες διατυπώσεις ότι η παράδοση του ελέγχου είναι επιθυμία του υποτακτικού. Είναι αυτό που θέλει να προσφέρει. Ότι όταν ένας υποτακτικός προσεγγίζει έναν Κυρίαρχο, δηλώνει τη θέλησή του να παραδώσει τον έλεγχο στο συγκεκριμένο Κυρίαρχο και δίνει τη συναίνεσή του για την παράδοση αυτού του ελέγχου. Έτσι δεν λέμε;

Προσωπική μου άποψη και στάση είναι ότι δεν δηλώνω τη θέλησή μου να παραδώσω τον έλεγχο. Δηλώνω τη θέλησή μου να μου αφαιρέσει τον έλεγχο. Αν δίνω τη συναίνεσή μου σε κάτι, αυτό είναι η προώθηση των πράξεών του προς το μέρος μου κατά τέτοιο τρόπο ώστε να κάμψει τις αντιστάσεις μου. Θα τον ακολουθήσω στην αρχή, αλλά αυτό δεν αρκεί. Θα πρέπει να βρει τρόπο να μου επιβληθεί, με τη στάση του, με την τόλμη του προς το μέρος μου, με την πίεση που θα ασκήσει, με την καθοδήγηση και τη στήριξη από μεριάς του, με την πειθώ, με την τιμωρία, με το σεβασμό που θα μου εμπνεύσει, με όποιον τρόπο θεωρεί κατάλληλο, για να μας πάει και τους δύο εκεί που θέλει. Αν δεν μου επιβληθεί, όσο και να θέλω εγώ να παραδώσω τον έλεγχο, στην πραγματικότητα δεν θα τον αφήσω ποτέ. Θα πάψω, μοιραία, να τον ακολουθώ.

Υπό αυτή την έννοια, θεωρώ, ότι ούτε στη συγκατάθεση παράδοσης του ελέγχου υπάρχει ξεκάθαρο ναι ή όχι. Για μένα είναι πολύ ρευστά ακόμη τα πράγματα. Μιλάω πάντα για σχέσεις και για 24/7 mindset.

Συμφωνώ. Άλλος ένας λόγος που η συναίνεση δεν είναι μια ξεκάθαρη έννοια μέσα σε σχέση.

Θα έλεγα ότι αυτά τα 5 (ή όσα) λεπτά που δίνεις κάθε φορά που κάτι δεν σ' αρέσει και δεν ξέρεις αν θέλεις πράγματι να συναινέσεις, έχει να κάνει και με την ανάληψη της ευθύνης του ρόλου που επέλεξες. Τουλάχιστον για μένα έτσι είναι. Δεν είναι κανείς υποτακτικός, θεωρώ, μόνο για τα ευχάριστα. Είναι και για τα δύσκολα, για τα πιεστικά.

Με βασική προϋπόθεση τη συμβατότητα ανάμεσα σε Κ και υ, φυσικά  

 

Γιατί, γιατί; Δεν σ' αρέσουν τα σεντόνια μου;;;