Τι σας φοβιζει περισσοτερο?

μη ξεχνάτε τους επαγγελματίες επαίτες που βγάζουν περισσότερα από εσας !!!!1
επιτέλους ας σεβαστούμε το δικαίωμα του αλλου στη διαφορετικότητα...είτε αφορά το ΝΑΙ έιτε το ΟΧΙ
τουλάχιστον αυτο το forum πρεσβεύει το δικαίωμα στην ελευθερη έκφραση.
ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΣΕΒΑΣΤΕΙΤΕ ΤΟ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΕΙΡΩΝΕΥΕΣΤΕ!

 

"Φοβάμαι" περισσότερο τους κούφιους ανθρώπους...
Εκείνους που δεν έχουν χαλινάρι ατο στόμα...
Εκείνους που έχουν αποσυνδέσει τον εγκέφαλο...
Εκείνους που σαν ποντίκια ακολουθούν τυφλά τον κάθε μαγικό αυλό...
Και περισσότερο απ' όλους "φοβάμαι" εκείνους...
Που πιστεύουν ότι τα αισθήματα είναι σαν τα φιστίκια...
Που τ'αγοράζεις σε σακουλάκι σε κάποιο μαγαζί...
Τα μασουλάς καθώς βλέπεις ταινίες/ζωή δεύτερης διαλογής...
Για να φτύσεις τα "τσόφλια" τους σε πατώματα φτιαγμένα από προσδοκίες μπαγιάτικες...
Και περαστικές -σαν τους κομήτες- σωματικές εκκρίσεις...

  

 

Εγώ πάλι όχι. Μου είναι τόσο αναγνωρίσιμοι πιά, άσε που η αμετροέπεια και ο πομπώδης ναρκισσισμός τους τους προδίδει από μακριά. Υπάρχουν βέβαια και "οι κρυφές", που έχουν ένα λούστρο ευαισθησίας και αλτρουισμού. Αρκεί να το ξύσεις λίγο για να αποκαλυφθούν οι φολίδες...

 

Δυστυχώς τους αναγνωρίζω κι εγώ φίλε μου...
Έχοντας συναναστραφεί/γνωρίσει άπειρα από δαύτα...
Γιατί μπορεί για μια φορά να φανώ αλαζόνας η κάφρος...
Αλλά πια για μένα ουδέτερα είναι...
Δεν παύει όμως να με "φοβίζει" η "κούραση" μου...
Και η βλακεία μου...γιατί θέλω ακόμη ν'αυταπατόμαι...
Ότι κανείς δεν είναι εντελώς επαφανειακός...
Ότι αν "σκάψεις" στο τέλος κάτι θα βρεις μέσα του...
Το λοιπόν, κάποιοι είναι τελείως ρηχοί...άδειοι...
Και "φοβάμαι" το γεγονός ότι ώρες ώρες τους ζηλεύω...
Κάπου κάπου θα ήθελα να ήμουν σαν κι εκείνους...
Έστω και για μια τρίχα...
Γιατί δεν νομίζω ότι το κενό τους, τ' αντιλαμβάνονται...
Και ίσως γι'αυτό να είναι αλήθεια ευτυχισμένοι...

 

Δε θα μπορούσες να είσαι σαν εκείνους, γιατί έχεις γευτεί τα δώρα της απέναντι όχθης. Ναι, η συνείδηση και η ενσυναίσθηση κουβαλάνε πόνο, μα προσφέρουν και ικανοποίηση που ο ρηχός και ο παρτάκιας δε θα μπορέσει ποτέ να γευτεί. Γιατί μέσα στην αναισθησία του αντιλαμβάνεται, έστω για μιά στιγμή, πόσο πραγματικά μόνος είναι. Και αυτή η συνειδητοποίηση, όσο και αν την αποδιώχνει, του δηλητηριάζει όλες του τις "νίκες". Νιώθει ένα κενό, που προσπαθεί να γεμίσει με ακόμα περισσότερες κλεμμένες ηδονές. Επιμένει όμως να αγνοεί κάτι πολύ σημαντικό: Η μεγαλύτερη ηδονή είναι αυτή που μοιράζεσαι...

 

Φοβάμαι και μου δημιουργεί ένα κενό στο στομάχι η αγενεια, το θράσος και το ίδιο το κενό

 

τη ξερεις τη λυση,κρυβω λογια  

 

Ότι δεν θα ξανά νιώσω πάθος ,έρωτα για κάποιον. Δυστυχώς δεν θα ξαναγίνει... Πάω δυό χρόνια σε πάγωμα. Γιατί δίχως πάθος δεν μου βγαίνει σεξουαλικά.. Λίγα μόνο

 

Aπάθεια...

 

Το θέατρο.
Τους ανθρώπους που δεν έχουν εκφραστεί ποτέ.
Το ψέμα.
Τα κροκοδείλια δάκρυα
Τους δειλούς.
Τους διπρόσωπους.

 

όσο μεγαλώνω τόσο πιο δυνατά μπορώ να πω "τιποτα". Απλά γιατί όλα έχουν ενα τελος...

 

Έρχονται κάτι στιγμές στη ζωή μας που δεν φοβόμαστε σχεδόν τίποτα. Αυτές να φοβάσαι.