Η χρησιμότητα του λάθους.

Δεν είχα στο νου μου τις αυτοκαταστροφικές τάσεις. Εννοώ ότι η συνειδητοποιηση και μόνο του σφάλματος προκαλεί επώδυνα συναισθήματα τα οποία σε πολλά υ ενδυναμώνουν την αίσθηση υποτακτικότητας.

 

Μεγάλο κεφάλαιο ανοίγετε  

Ποιος άλλος προτείνετε ότι είναι; Με ενδιαφέρει να ακούσω τη γνώμη σας αν και θα αποχωρησω προς το παρόν λόγω υποχρεώσεων.

Edit: σε αυτό το πλαίσιο φυσικά, δεν αναφέρομαι για θέματα προσωπικής του ικανοποίησης.

 

Είναι εντυπωσιακό το πως επιδρά γενικά το συναίσθημα στην υποτακτικότητα! Ευχαριστώ για την αποσαφήνιση  

 

ισχυει και το αντίστροφο, για μένα

 

Ενοχικότητα προερχόμενη από πρώιμα ερεθίσματα, θα έλεγα...
Το αγαπημένο μπλου τσιπ στο Χρηματιστήριο Αξιών των ηγουμένων της σχέσης μελών.
Συνηθέστατα ατυχώς διαχειριζόμενο, λόγω συναισθηματικής τους ανεπάρκειας.
Κι εδώ υπεισέρχεται το όποιο σε όποιο βαθμό OCD και η συμβατότητά του με αυτό του ακολούθου μέλους.

Διαπιστωτικά μιλώντας:
Αν η σχέση είναι μεστή επί της ουσίας, μπορεί ως αφετηρία να ωφελήσει και τους δυο.
Αν όχι, αφήνει λίγα, περισσότερα ή πάρα πολλά γρέζια.

 

Και μεστή να μην είναι, πάλι μπορεί να ωφελήσει όποιον θέλει και μπορεί να ωφεληθεί.

Όταν συστηματικά καλλιεργείται η ενοχή και όχι η απεμπόλησή της, κάτι δεν πάει καλά στις ισορροπίες.

Τα λάθη είναι ανθρώπινα και κομμάτι της φύσης μας, υποτακτικής και κυριαρχικής, δεν είναι κανείς αλάνθαστος.

Η μετασκέψη δεν ισοδυναμεί με υπερανάλυση αλλά με συνειδητοποίηση.

Από οποιαδήποτε θέση και να βρίσκεται ο καθένας, καλό είναι να συνειδητοποιεί τι έχει ζήσει, τον βοηθά να καταλάβει καλύτερα ποιος είναι. Το αν θα βοηθηθεί το υποτακτικό άτομο από το κυριαρχικό να καταλάβει καλύτερα το λάθος του, είναι κάτι που παίζεται, δεν κάνουν τα ράσα τον παπά, απαραιτήτως.
Και ναι, συνήθως υπάρχουν αρκετά γρέζια, περισσότερα απ´ότι είναι χρήσιμο για την κάθε σχέση.
Αυτό όμως είναι συνυφασμένο με το είδος του συσχετισμού και τις δυσκολίες της επιτυχούς πραγμάτωσής του.
Εξ´ού και έλλειψη μακροβιότητας των σχέσεων, χρειάζεται ανθρώπινη συμβατότητα πρωτίστως και δευτερευόντως bdsmική.

 

..δηλαδή?

 

διά των αστοχιών αποκλείουμε τις ατελέσφορες λύσεις, περιορίζουμε το πεδίο.
να κάνεις τα «λάθη» που θα μπορούσες να αποφύγεις είναι επιλογή. σε αυτην την περίπτωση η επίκληση της μεθοδολογίας είναι πρόφαση.
η αστοχία δεν είναι διδακτικότερη της ευστοχίας. είναι, πάντως, διασαφηνιστική.

 

Οι πολλαπλές λανθασμένες επιλογές κάποτε οδηγούν και στην ορθή επιλογή δια της ατόπου επαγωγής.
Στην ζωή και στα παιχνίδα.

 


Γενικά όμως στις ανθρώπινες σχέσεις, οι πολλαπλές λανθασμένες επιλογές στην συμπεριφορά, μπορεί να πληγώσουν ή να ενοχλήσουν τον αποδέκτη της επίδρασης τους.

Σε σχέσεις D/s τα πολλαπλά διερευνητικά ή όχι, ατοπήματα της υποτακτικής, αντιμετωπίζονται αρχικά μα κατανόηση, μετά με νουθεσία, ακολουθεί η επιβολή και φυσικά η τιμωρία. Τελική κατάληξη, ουαί, η αποβολή.

Τα λάθη της υποτακτικής, σε σχέση με την επιθυμία του Κυρίου, κυρίως αξιολογούνται από τον Κύριο της. Η δική της αξιολόγηση των λαθών, δεν έχει επιπτώσεις στην πορεία της σχέσης. Η υποτακτική αξιολογεί από μόνη της, την επάρκεια της ή όχι στην σχέση και αυτό συνήθως μετά από παρέλευση αρκετού χρόνου (συνήθως καμία τριετία).

 

"Άμα προλάβεις και το δεις, πώς στρίβει στη γωνία, όλα τα λάθη σου σωστά, σωστή κι η κωμωδία..."  

 

Όσο διαρκεί η διαδρομή μιας σχέσης, τα λάθη καθορίζουν το βαθμό δυσκολίας και τον προορισμό της. Πέρα από τη διδακτική τους χρησιμότητα όπου το πάθος γίνεται μάθος, λειτουργούν και ως ένας επιπλέον δείκτης συμβατότητας των μελών της.
Για παράδειγμα, πολλά κι επαναλαμβανόμενα λάθη, χωρίς απαραίτητα να είναι εσκεμμένα, δείχνουν το δρόμο προς την έξοδο, ενώ κάποια λάθη προσαρμογής, στην αρχή κυρίως, γεφυρώνουν το παρελθόν με το παρόν και θεμελιώνουν σταδιακά το μέλλον.
Βιωματικά μιλώντας, η ενδεχόμενη αίσθηση ανεπάρκειας αποτελεί από μόνη της ισχυρό αποτρεπτικό ως τιμωρία, μολονότι η αξιολόγηση των σφαλμάτων παραμένει στο ηγούμενο μέλος της σχέσης κυρίως.
Σε κάθε περίπτωση, ο χρόνος δείχνει την συμβατότητα μεταξύ βελτίωσης και ικανοποίησης, όπως και τη διαφορά ανάμεσα στο παιχνίδι και την μεταμέλεια.