Εκείνη η μέρα που έφυγα

Κάθομαι στο μπαλκόνι και κοιτάζω τη θάλασσα μπροστά μου. Κρατώ ένα ποτήρι που δε θυμάμαι τι έχει μέσα. Ήθελα κάτι να πιω κι έβαλα ό,τι βρήκα εύκαιρο. Το φέρνω στα χείλη μου και κατεβάζω μια απότομη γουλιά. Καίει το λαιμό. Καίει όπως καίει η ψυχή μου.... Μου λείπει εκείνο το κλουβί να τη φυλακίσει.

Τα μάτια μου δεν αφήνουν τη θέα. Το φεγγάρι μεταφέρει στην επιφάνεια της θάλασσας τις σκέψεις σαν ταινία μικρού μήκους με γρήγορες εναλλαγές.

...

Μια μακρινή φιγούρα είχε σταθεί μπροστά στο καθρέφτη της. Στάθηκε με χλωμό βλέμμα απέναντι στο είδωλό της και μονόλογησε...

‘Πρέπει’

Τα μάτια της είχαν φόβο για το άγνωστο. Κράτησε τη βαλίτσα- πήρε μόνο αναμνήσεις μαζί της- στο χέρι και ξεκίνησε για το σταθμό των τραίνων. Κάθισε στο παγκάκι με το βλέμμα στο κενό, γύρω της πηγαινοερχόταν κόσμος, αλλά δεν την ένοιαζε και πολύ να παρατηρήσει.

Ένα χέρι την ακούμπησε στον ώμο της. Πριν σηκώσει να κοιτάξει ποιός ήταν, γνώριζε.

΄Πού πας;’

Σιωπή

΄Πού πας;’

Σιωπή

Σηκώθηκε με μαυρισμένο βλέμμα...

΄Καμιά φορά το να αγαπάς κάποιον πολύ δεν αρκεί. Είστε δυο τσιγάρα δρόμο πιο μπροστά από μένα. ΄Αστε με να φύγω΄.

Ο σταθμάρχης σφύριξε για να ειδοποιήσει ότι το τραίνο θα φύγει...

Την άρπαξε, της έδωσε ένα φιλί :

΄Θα μαι απέναντι. Μόλις κάνεις το βήμα που φοβάσαι να κάνεις θα μαι εκεί, τ΄ ακούς;’

Χωρίς απάντηση, σήκωσε τη βαλίτσα της κι ανέβηκε στο βαγόνι της.

΄θα δούμε΄, μονόλογησε

..........

Ο μακρινός ήχος από τα κύματα με ταξιδεύει. Είμαι άδεια από κάθε σκέψη πια. Από κάθε συναίσθημα. Είναι καιρός να γυρίσω από το κόσμο των νεκρών. Τόσο καιρό είχα κόψει τους δεσμούς με το χτες μου. Ακόμη και με μένα την ίδια.

Δίπλα μου το ρολόι- 4.35 το ξημέρωμα- και το τηλέφωνο.... το σηκώνω και καλώ τον αριθμό που προσπαθώ να ξεχάσω και δε μπορώ... Χτυπάει αρκετές φορές.

΄Λέγετε;΄

΄Είστε η Αναπνοή μου΄

...................................
Γ.Ρ


 

 

Υπεροχο!
Αγαπω τους ανθρωπους που φορανε την ψυχη τους στα ματια του επανω...