Απόκρυψη ανακοίνωσης

Καλώς ήρθατε στην Ελληνική BDSM Κοινότητα.
Βλέπετε το site μας σαν επισκέπτης και δεν έχετε πρόσβαση σε όλες τις υπηρεσίες που είναι διαθέσιμες για τα μέλη μας!

Η εγγραφή σας στην Online Κοινότητά μας θα σας επιτρέψει να δημοσιεύσετε νέα μηνύματα στο forum, να στείλετε προσωπικά μηνύματα σε άλλους χρήστες, να δημιουργήσετε το προσωπικό σας profile και photo albums και πολλά άλλα.

Η εγγραφή σας είναι γρήγορη, εύκολη και δωρεάν.
Γίνετε μέλος στην Online Κοινότητα.


Αν συναντήσετε οποιοδήποτε πρόβλημα κατά την εγγραφή σας, παρακαλώ επικοινωνήστε μαζί μας.

«Crash»

Συζήτηση στο φόρουμ 'BDSM Art and Literature' που ξεκίνησε από το μέλος SM_Art_Lady, στις 29 Ιανουαρίου 2006.

  1. SM_Art_Lady

    SM_Art_Lady Contributor

    Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ - Τζέιμς Μπάλαρντ
    Ο σκηνοθέτης και ο συγγραφέας του «Crash» μιλούν για τη μυθική Porsche Spider 590, τις λαμαρίνες,
    τα ανορθωτικά σίδερα, τον κινηματογράφο, το σεξ και τον θάνατο... και το πώς όλα αυτά πάνε μαζί
    Δ. ΔΑΝΙΚΑΣ

    Ο Μπερνάρντο Μπερτολούτσι παραδόθηκε αμαχητί στη γοητεία του «Crash» και του 54χρονου καναδού σκηνοθέτη Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ. «Η καλύτερη ταινία των Καννών», έλεγε από τις 18 Μαΐου, περιφερόμενος στα ενδότερα του πολυτελούς Carlton Hotel της Κρουαζέτ. Σε τέτοιο σημείο την πίστεψε και την υποστήριξε, ώστε σε ρυθμό παραληρήματος εξηγούσε στην Αντζέλικα Χιούστον ως τις πέντε τα ξημερώματα τα ατού των αλλεπάλληλων συγκρούσεων· και της ταινίας και του Κρόνενμπεργκ και των υποψήφιων θεατών τους.

    Αποτέλεσμα; Αμήχανος ο ογκώδης «πάπας» του διεθνούς κινηματογράφου και πρόεδρος της Κριτικής Επιτροπής των περυσινών Καννών, Φράνσις Φορντ Κόπολα. Η επιτροπή έπρεπε να επιλέξει ανάμεσα στον Χριστό και στον Εωσφόρο! Ανάμεσα στα «Μυστικά και ψέματα» του Μάικ Λι και στο «Crash» του Κρόνενμπεργκ. Η ετυμηγορία ήταν διπλωματική. Ο Χρυσός Φοίνικας στον Μάικ Λι, ειδικό βραβείο «επιτευγμάτων» στον Καναδό των νοσηρών εικόνων.

    Ολοι και όλα διχάστηκαν. Κριτικοί, κοινό, επαγγελματίες, παραγωγοί, διανομείς. Οι πάντες. «It's a scandal for money bussines» (σκάνδαλο για λεφτά). «It's a prophecy» (προφητεία) από την άλλη. Ποιος θα το κρίνει; Μόνο ο χρόνος. Προς το παρόν η ταινία καθιερώνεται ως το κινηματογραφικό cult γεγονός του 1997.

    Είναι μεσημέρι, είναι 17 Μαΐου 1996, είναι η μεγάλη αίθουσα συνεντεύξεων Les Ambassadeurs του Palais du Festival των Καννών. Είναι το επιτελείο του «Crash». Τα μάτια όλων «κυκλοφορούν» με λαιμαργία πάνω σε ένα «νέο» κινηματογραφικό θηλυκό. Στην αιλουροειδή Ντέμπρα Ανγκερ. Δύο ώρες νωρίτερα τα βλέμματα όλων είχαν σκανδαλιστεί από τις διαστροφές της. Για να ερεθίσει, αλλά και για να ερεθιστεί, περιέγραφε στον (επί της οθόνης) σύζυγό της Τζέιμς Σπέιντερ διαστροφές ποικίλων ειδών και περιεχομένων. Δύο πράγματα ενέπνεαν τη σεξουαλική της ορμή: να περιγράφει με όλες τις λεπτομέρειες την είσοδο του πέους του Elias Coteas στη στοματική κοιλότητα του άντρα της, ενθουσιασμένη από την αλμυρή γεύση του σπέρματός του· αλλά και να εξηγεί με το νυ και με το σίγμα τις δικές της περιπτύξεις με τη Χόλι Χάντερ.

    Πορνό; Για μερικούς ναι, θεωρήθηκε πορνό κουλτούρας. Για άλλους μια ιλιγγιώδης κάθοδος στην κόλαση, μια εφιαλτική μελλοντολογία με όχημα την Porsche Spider 590 του Τζέιμς Ντιν, με επιβάτες τον μικρόκοσμο του δυτικού μας πολιτισμού. «Η Δύση είναι καταδικασμένη να συντριβεί», έγραφε πριν από 35 χρόνια ο Εντουαρντ Αλμπι στο θεατρικό του έργο «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ;». Και η συντριβή επέρχεται ­ κυριολεκτικά ­ επί των σωμάτων και των «ψυχών» των πέντε ηρώων του αειθαλούς, καταραμένου συγγραφέα Τζέιμς Μπάλαρντ. «Πρέπει να αλλάξουμε τη μορφή του ανθρώπινου σώματος με τη σύγχρονη τεχνολογία», λέει και ξαναλέει ο Elias Coteas, που υποδύεται τεχνικό αγωνιστικών αυτοκινήτων. Παραισθησιογόνο του και «ηρωίνη» του η αυτοκτονία! Ενθουσιάζεται, αναπνέει, ζει, υπάρχει, ερεθίζεται σε βαθμό εκσπερμάτισης, όταν ο ίδιος αναπαριστά θρυλικές μετωπικές συγκρούσεις αυτοκινήτων θρυλικών ονομάτων. Η μετωπική της Porsche του Τζέιμς Ντιν, που έλαβε χώρα στις 30 Σεπτεμβρίου του 1955, είναι η αγαπημένη του. Το σημείο αναφοράς του. Το δικό του «Ποτέμκιν» και η είσοδός του στα χειμερινά ανάκτορα της κολάσεως! Καθημερινώς υφιστάμεθα μικρές «εγχειρήσεις» λοβοτομής. Δεν μας αρκούν αυτά που έχουμε. Καταφεύγουμε στις παραισθησιογόνες ουσίες,
    στα εργαλεία, στην ακουστική πορνεία

    Οσοι συγγραφείς επιθυμούν να δουν στην οθόνη όλες τις λεπτομέρειες των τυπωμένων βιβλίων τους είναι εγωπαθείς και αξιολύπητοι


    ΚΡΟΝΕΝΜΠΕΡΓΚ: «Η ανθρωπότητα πλησιάζει μια νέα εποχή καταστροφής. Οχι μόνο "σκοτώνει" ποικιλοτρόπως, αλλά αυτοκτονεί συνειδητά και οικειοθελώς»!

    Στην αίθουσα Les Ambassadeurs δύο άνθρωποι αντιμετωπίζουν το σκάνδαλο: ο Κρόνενμπεργκ και ο «Πυγμαλίων» Τζέιμς Μπάλαρντ. Ο σκηνοθέτης και ο συγγραφέας. Προηγουμένως ο Τζέιμς Σπέιντερ φορώντας σκούρα γυαλιά ηλίου, καπνίζοντας το ένα τσιγάρο μετά το άλλο, αιφνιδιάζει και σκανδαλίζει την ατμόσφαιρα, όταν κάποιος τον ειρωνεύεται για τις γυμνές πόζες και τις αλλεπάλληλες σεξουαλικές του επιδόσεις: «Να σας πω», λέει, «όταν γαμάς δεν μπορείς να δεις το πέος σου. Είναι ζήτημα γεωγραφίας»!

    ­ Και εσείς, κύριε Μπάλαρντ, πιστεύετε πως είναι πρόβλημα γεωγραφίας;

    ΜΠΑΛΑΡΝΤ: «Θα σας μιλήσω ειλικρινά, διότι δεν έχω τίποτα απολύτως να σας κρύψω. Το "Crash" είναι από τις καλύτερες ταινίες που έχω δει πάνω στη βία, στο σεξ. Its a great film (είναι μια σπουδαία ταινία), knock out».

    ­ Και σε σχέση με το βιβλίο σας;

    ΜΠΑΛΑΡΝΤ: «Μου αρέσει το ίδιο. Στην πραγματικότητα μου αρέσει περισσότερο. Οσοι συγγραφείς επιθυμούν να δουν στην οθόνη όλες τις λεπτομέρειες των τυπωμένων βιβλίων τους είναι εγωπαθείς και αξιολύπητοι. Η ταινία είναι κάτι αυτόνομο. Ο Ντέιβιντ εμπνεύστηκε από το βιβλίο μου και έκανε κάτι δικό του, που σε τελευταία ανάλυση υπηρετεί πλήρως το περιεχόμενο του μυθιστορήματος».

    ­ Μα δεν είναι επικίνδυνες αυτές οι σεξουαλικές περιπλανήσεις;

    ΚΡΟΝΕΝΜΠΕΡΓΚ: «Αυτές οι σκηνές αποτελούν οργανικό μέρος της ταινίας. Αποκαλύπτουν το "φιλοσοφικό" μέρος της».

    ­ Και ποιο είναι αυτό;

    ΚΡΟΝΕΝΜΠΕΡΓΚ: «Δεν το είδατε; Τα φετίχ, τα υποκατάστατα, η παραμόρφωση σωμάτων και "πνευμάτων". Καθημερινώς υφιστάμεθα μικρές "εγχειρήσεις" λοβοτομής. Δεν μας αρκούν αυτά που έχουμε. Καταφεύγουμε στις παραισθησιογόνες ουσίες, στα εργαλεία, στην ακουστική πορνεία. Το όχημα τρέχει ιλιγγιωδώς με σπασμένα φρένα. Ή μάλλον τα πόδια του οδηγού δεν πάνε στα φρένα. Μονίμως πατάνε γκάζι».

    ­ Σε όλους συμβαίνει αυτό; Ολοι τρέχουμε προς την καταστροφή;

    ΜΠΑΛΑΡΝΤ: «Μερικές κοινωνικές ομάδες. Ο "ιός" επωάζεται πρώτα στα πιο επιρρεπή άτομα και μετά διαδίδεται ανεξέλεγκτα».

    ­ Διαβάζοντας το βιβλίο και βλέποντας την ταινία έχω την εντύπωση πως και οι δύο το «γλεντάτε», το ζείτε.

    ΜΠΑΛΑΡΝΤ: «Πρώτα βιώνεις μια κατάσταση, περνάς το κόκαλο, φτάνεις στο μεδούλι και μετά την περιγράφεις. Κάθε έργο είναι μέρος της εμπειρίας μας. Γράφεις με "αίμα", όχι με μελάνι».

    ΚΡΟΝΕΝΜΠΕΡΓΚ: «Μα η εμπειρία της φετιχοποίησης των αντικειμένων είναι μια γενική κατάσταση. Αυτοκίνητο και κινηματογράφος μεγάλωσαν μαζί. Το ένα συμπληρώνει το άλλο. Με τις εικόνες "τρέχεις" στη φαντασία σου, στο απραγματοποίητο· με το αυτοκίνητο διαθέτεις την ψευδαίσθηση πως είσαι ελεύθερος. Και τα δύο όμως σε οδηγούν στην οφθαλμαπάτη».

    ­ Και το σεξ;

    ΚΡΟΝΕΝΜΠΕΡΓΚ: «Σήμερα η σεξουαλικότητα και τα συναισθήματα δεν πηγάζουν από μια φυσική "βάση", όπως παλιότερα. Και τα δύο έχουν μεταμορφωθεί σε κάτι άλλο. Και όσο μεταμορφώνονται τόσο επισπεύδουν τον θάνατό μας».

    ­ Δηλαδή έρωτας ίσον αυτοκίνητο και αυτοκίνητο ίσον θάνατος;

    ΚΡΟΝΕΝΜΠΕΡΓΚ: «Στη θέση του φυσικού σεξ βάλτε τη φαντασίωση, στη θέση του "αυτοκινήτου" τον ιλιγγιώδη ρυθμό της εποχής μας και στη θέση του θανάτου την αυτοκαταστροφική μανία που καταλήγει σε μαζική αυτοκτονία».

    ­ Ετσι από περιέργεια, πώς πείσατε όλα αυτά τα ονόματα να γδυθούν, να «κοιμηθούν» ο ένας με τον άλλον, αδιάφορα από το φύλο του παρτενέρ τους;

    ΚΡΟΝΕΝΜΠΕΡΓΚ: «Δεν χρειάστηκε να πείσω κανέναν και καμία. Ρωτήστε τους. Γδύθηκαν με ευχαρίστηση». Και προτού προλάβει να ολοκληρώσει τη φράση του, η Χόλι Χάντερ συμπληρώνει... απολογητικά: «Ηταν η μεγαλύτερη πρόκληση που συνάντησα στην καριέρα μου».

    Το ΒΗΜΑ, 19/01/1997 , Σελ.: C16
    Κωδικός άρθρου: B12412C161
    ID: 4401
     
  2. black_pearl

    black_pearl Regular Member

    Και για περισσότερες ιντερνικές πληροφορίες για την ταινία.

    http://www.finelinefeatures.com/crash/
     
  3. echo

    echo ***

    "Crash" by david cronenberg

    Απο τις ελαχιστες ταινιες που ηθελα να φυγω απο τη μεση,ανουσιος φετιχισμος με τραυματισμους απο τροχαια ατυχηματα,καμια αναλυση χαραχτηρων,αυτοκινηστικα ατυχηματα δοσμενα μεσα απο σεξουαλικη σκοπια.Η προβολη απλα για την προβολη και την ικανοποιηση της κορης των ματιων απο το αιμα τον πονο και το σεξ,ξερετε κατι αλλο που χωρις κανενα σεναριο και υποσταση θα μπορουσε να κανει ντορο?Ξεκαθαρες οι προθεσεις του κρονενμπεργκ που εχει δωσει καλυτερες ταινιες αλλα ποτε δεν θα γινει Ντε Παλμα η Χανεκε.

    Και ευτυχως που υπηρχε εκεινη τη χρονια το αριστουργηματικο "Μυστικα και ψεμματα" του Μαικ Λι να κερδισει το 1ο βραβειο,μια ταινια αληθινη περα για περα οπου ο πονος δινεται οπως υπαρχει στις ζωες μας,αληθινος και χωρις τη χρηση φθηνων οπτικων ερεθισματων.Για οποιον δεν την εχει δει συστηνεται ανεπιφυλακτα οπως και καθε ταινια του Μαικ Λι θα ελεγα.
     
  4. Photographer

    Photographer Regular Member

    Είμαι πάνω στη μοτοσυκλέττα μου και πλησιάζω κοντά στη γειτονιά μου, κάπου στα δυτικά προάστια.
    Οι σκέψεις μου αφορούν διάφορα βαρετά καθημερινά πράγματα, αλλά το βλέμμα μου καθηλωμένο στον δρόμο, οδηγώντας βαριεστημένα, σχεδόν μηχανικά.
    Το μυαλό μου σχεδιάζει μια αόρατη γραμμή πάνω στο δρόμο που κάνει σλάλομ ανάμεσα σε λακκούβες και τα χέρια μου οδηγούν το τιμόνι ακολουθώντας αυτή ακριβώς τη γραμμή.
    Δεν τρέχω και ειδικά σε ένα σταυροδρόμι όπου δεν έχω ορατότητα λόγω της αμβλείας γωνίας και ενός παρκαρισμένου μικρού φορτηγού πάνω στη γωνία.
    Ο κύνδυνος δεν ακούγεται παρά μόνο μόλις γίνεται ορατός.
    Ένα μαύρο "μπι εμ ντάμπλουγιου" περνάει σε πορεία σύγκρουσης!
    Ο οδηγός με βλέπει, δεν σταματάει, εγώ στιγμιαία πλυμμυρίζω απο έντονα ορμονικά συναισθήματα, η αδρεναλίνη κάνει την καρδιά μου να χτυπάει έντονα, τα μάτια μου και το στόμα μου ανοίγουν διάπλατα απο τρόμο, το στομάχι μου σφίγγεται, μια σκέψη περνάει, γαμώτο είμαι νέος ακόμα, τη διώχνω για αργότερα, τα χέρια μου σφίγγουν προοδευτικά και τα δυό φρένα ελπίζοντας να μην γλυστρήσει η μηχανή. Ο οδηγός του αυτοκινήτου στρέφει και αυτός λίγο το τιμόνι του μήπως και με αποφύγει.
    Ο δρόμος ευτυχώς είναι στεγνός, και τα δισκόφρενα σταματούν τη μηχανή αλλά το αυτοκίνητο αποκτάει μια γρατζουνιά ενθύμιο στο χρώμα απο την επαφή πάνω στο μπροστινό λάστιχο. Σταματάει.
    Παίρνω μια βαθειά ανάσα ανακούφισης.
    Παρατηρώ τον οδηγό. Ένα πιτσιρίκας απο 17 μέχρι 19 "με την μπέμπα του μπαμπά".
    Με παρακαλάει να μην καλέσω τις "αρμόδιες αρχές", ποιός ξέρει τι έχει να κρύψει, ίσως ο μπαμπάς να μην το ξέρει καν, ίσως να θυμώσει με την γρατζουνιά στο χρώμα, ίσως ο μικρός να μην έχει καν δίπλωμα.

    Όταν όλα αυτά τελείωσαν αναρωτήθηκα γιατί ένα μέρος μου λατρεύει αυτού του είδους την ορμονική "έξαψη".
    Είμαι μήπως αδρελινομανής; Οχι.
    Θα ηθελα ή θα προκαλούσα έναν παρόμοιο κίνδυνο ξανά για να το ξανανιώσω; Σίγουρα όχι.

    Και σε περίπτωση που αναρωτιέστε, όχι δεν υπάρχει κανενός είδους σεξουαλική διέγερση σε αυτού του είδους τον τρόμο.
    Και λογικά γιατί χρειαζόμαστε το αίμα και το οξυγόνο εκείνα κρίσιμα δευτερόλεπτα για το μυαλό και τους υπόλοιπους μύες.

    Πάντως αν θέλετε κατι τέτοιο και με ασφάλεια δοκιμάστε κάποιο λούνα πάρκ με παιχνίδια "extreme".