Απόκρυψη ανακοίνωσης

Καλώς ήρθατε στην Ελληνική BDSM Κοινότητα.
Βλέπετε το site μας σαν επισκέπτης και δεν έχετε πρόσβαση σε όλες τις υπηρεσίες που είναι διαθέσιμες για τα μέλη μας!

Η εγγραφή σας στην Online Κοινότητά μας θα σας επιτρέψει να δημοσιεύσετε νέα μηνύματα στο forum, να στείλετε προσωπικά μηνύματα σε άλλους χρήστες, να δημιουργήσετε το προσωπικό σας profile και photo albums και πολλά άλλα.

Η εγγραφή σας είναι γρήγορη, εύκολη και δωρεάν.
Γίνετε μέλος στην Online Κοινότητα.


Αν συναντήσετε οποιοδήποτε πρόβλημα κατά την εγγραφή σας, παρακαλώ επικοινωνήστε μαζί μας.

Έγκλημα και...Τιμωρία

Συζήτηση στο φόρουμ 'BDSM Εμπειρίες' που ξεκίνησε από το μέλος SM_Art_Lady, στις 27 Φεβρουαρίου 2006.

  1. SM_Art_Lady

    SM_Art_Lady Contributor

    Ήμουν θυμάμαι τεσσάρων χρόνων τότε περίπου....
    Στο σπίτι μπαινόβγαινε τότε κάνοντας παρέα και με τον παππού και με τους γονείς μου ο θειος μου ο Μιχάλης. Αδελφός μικρότερος του παππού μου μεσήλικας. Στα παιδικά μου μάτια μου φάνταζε γίγαντας. Ήταν ψηλός και χοντρός. Φόραγε τιράντες για να του κρατάνε το παντελόνι να μη πέφτει κάτω από την τεράστια κοιλιά του και στο κεφάλι του έβαζε ένα καπέλο. Είχε μια τεράστια μύτη και η αναπνοή του μύριζε σκορδίλα.

    Έκανε αρκετή παρέα τότε με τους γονείς μου αλλά και με άλλους από το σοι της μάνας μου… Ήταν αστείος και έκανε και χοντράδες καμιά φορά αλλά όλοι τον πειράζαμε ...

    Παντρεμένος με την Κατερίνα. Μια θεια που είχε μια τεράστια ελιά την μύτη και τα μαλλιά της τα έβαζε σε φιλέ για να μην της πετάνε. Αυτή δεν την βλέπαμε συχνά.
    Ο Θεός δεν τους έδωσε παιδιά. Ίσως να είχε τους λόγους του. Είχαν υιοθετήσει όμως ένα αγόρι που τον έλεγαν Γιάννη.
    Ο θειος Μιχάλης είχε κερδίσει την εμπιστοσύνη των γονέων μου.
    Τα καλοκαίρια ο παιδικός σταθμός που οι γονείς μου μας πήγαιναν έκλινε. Η μητέρα μου δεν είχε που να μας αφήνει εμένα και τον αδελφό μου για να πηγαίνει στην δουλειά της.
    Έτσι η μητέρα μου δέχτηκε ευχαρίστως την πρόταση που της έκανε να με παίρνει σπίτι του ο θειος μου μέχρι να σχολάει εκείνη τα μεσημέρια από την δουλειά της και όσο ο παιδικός σταθμός ξανανοίξει.
    Τον αδελφό μου θα τον κράταγε η γιαγιά μια που ήταν πιο ήσυχος…
    Κατά την γνώμη της μάνας μου και οι δυο μαζί ήμασταν κουραστικοί για να μας προσέχει η γιαγιά..
    Η πρόταση ήρθε και την ανακούφισε και έδωσε λύση στο προβληματισμό της.

    Εγώ με μαύρη καρδιά άκουσα αυτή την απόφαση αυτή αλλά δεν μπορούσα να αντιδράσω. Δεν ήθελα να πηγαίνω στο θειο μου επειδή θα αποχωριζόμουνα τα παιχνίδια στην γειτονιά με τους φίλους μου και τον αδελφό μου που πάντα του είχα αδυναμία και ήταν πάντα έως και σήμερα ο καλύτερος μου φίλος.

    Ο θειος λοιπόν ερχόταν κάθε πρωί και με έπαιρνε από το σπίτι. Η μαμά έλειπε ήδη στην δουλειά. Με παρέδιδε στον θειο η γιαγιά. Ο ποδαρόδρομος από την Ηλιούπολη με κούραζε για να φτάσουμε εκεί περπατώντας - κάπου σε μια γειτονιά στο Μπραχάμι.

    Οι πρώτες μέρες κυλούσαν πληκτικά στο σπίτι του θειου, αλλά ήσυχα. Έπαιζα μόνη μου με ότι έβρισκα ενδιαφέρον για μένα στο σπίτι τους. Η Θεια η Κατερίνα μαγείρευε και ο θείος ασχολιόταν με διάφορες άλλες δουλειές και κατασκευές στο σπίτι του.
    Τα μεσημέρια με έβαζε ο θειος για ύπνο. Θυμάμαι η θεια Κατερίνα δεν ήταν πάντα στο σπίτι αλλά και όταν ήταν δεν ασχολήθηκε ποτέ μαζί μου. Δεν ξέρω που πήγαινε.

    Πολλές φορές τα ζεστά μεσημεριάτικα καλοκαίρια ξάπλωνε και ο Θειος μου στο κρεβάτι και κοιμότανε δίπλα μου. Ροχάλιζε πολύ δυνατά και με τρόμαζε. Η αναπνοή του βρώμαγε σκορδίλας. τόσο που μου ερχόταν να κάνω εμετό. Δύσκολο για ένα ζωηρό παιδί να κάνει υπομονή. Είχα όμως φιλότιμο από τότε και ενώ αυτός κοιμότανε βαθιά εγώ περίμενα την ώρα να περάσει να σηκωθεί και να με γυρίσει σπίτι μου.

    Αυτό επαναλαμβανόταν καθημερινά.
    Ένα από τα ζεστά καλοκαιρινά μεσημέρια και αφού μου είχε πει ένα παραμύθι ήταν από τα σπάνιες φορές που με είχε πάρει ο ύπνος στο κρεβάτι του θείου μου. Ξαφνικά μέσα στο ύπνο μου ένοιωσα κάτι να με χαϊδεύει. Άνοιξα τα μάτια τρομαγμένη. Ήταν ο θειος μου που με καθησύχασε.
    Ε τι έκανε δα? Με χάιδευε στην κοιλίτσα μου και εγώ τρόμαξα στον ύπνο μου. Δεν ήταν τίποτε σοβαρό και ηρέμησα.

    Ήρθαν και αλλά μεσημέρια και τα χάδια του θείου. Από εκεί που γινόντουσαν στην κοιλίτσα μου και με έπαιρνε ο ύπνος άρχισαν να γίνονται πιο κάτω και πιο κάτω. Μέχρι που ο θειος έβαλε το χέρι του μέσα στο βρακάκι μου. Για να πω την αλήθεια τα χάδια δεν μου ήταν αποκρουστικά αλλά ευχάριστα.

    Κάποια φορά ο θειος με γέμισε ένα υγρό που έμοιαζε στα αθώα παιδικά μου μάτια με γάλα. Θυμάμαι μου είπε ότι οι γυναίκες βγάζουνε γάλα από το στήθος όταν είναι μαμάδες και τα στηθάκια τους φουσκώνουν και δικαιολογήθηκε ότι και στους άντρες κάτι παρόμοιο συμβαίνει αλλά βγάζουνε γάλα από εκεί που μου έδειχνε. Εγώ με τα αθώα παιδικά μου μάτια πρώτη φορά έβλεπα και περιεργαζόμουν ένα αντρικό όργανο.

    Μου είχε κάνει εντύπωση που έβλεπα κάτι τόσο παράξενο και τόσο μαλλιαρό αλλά και τόσο αποκρουστικό θέαμα. Θυμάμαι ότι δεν μου άρεσε καθόλου η όψη του.
    Με παρότρυνε να το πιάσω για να δω το πόσο σκληρό γίνετε όταν το πιάνω με τα χεράκια μου. Η περιέργεια μου μεγάλη για αυτή την τόσο παράξενη ανθρώπινη λειτουργία αυτού του οργάνου.

    Το γεγονός αυτό πέρασε χωρίς να το πω στην μητέρα μου. Μου είπε ο θειος ότι θα είναι το μυστικό μας. Όπως μου είπε και με έπεισε η μητέρα μου δεν θα με άφηνε ποτέ να το δω και εκείνος μου είχε κάνει χάρη να μου το δείξει.
    Τώρα ήξερα τι κρύβεται εκεί μέσα που τόσο επιμελώς έκρυβαν οι άντρες στα παντελόνια τους.

    Ένα από τα μεσημέρια ο θείος λέγοντας μου παραμύθια, ξύπνια πλέον και χαϊδεύοντας με στα απόκρυφα μου ένοιωσα ένα τρομερό πόνο.
    Έβαλα τα κλάματα και τις φωνές. Μου έκλεισε το στόμα για να μη με ακούσει κανένας και αυτό με τρόμαξε και φυσικά δεν μου άρεσε καθόλου.
    Στην επιστροφή για το σπίτι μου ήταν σκεφτικός και με έπαιρνε στην αγκαλιά του κάθε λίγο και λιγάκι επειδή δεν μπορούσα να περπατήσω μια που ο πόνος εξακολουθούσε. Κάποια στιγμή με κατεβάζει κάτω από την αγκαλιά του και παίρνοντας ένα σοβαρό και αυστηρό ύφος μου λέει.
    «Άκουσε να δεις. Μην πεις στην μανά σου και στον πατέρα σου τίποτε από ότι έγινε σήμερα.»
    Εγώ τον κοίταζα με απορία αλλά και με τρομάρα.
    Όντως είχα σκοπό να το πω στην μητέρα μου για τα χάδια του θειου που εκείνη την ημέρα με πόνεσαν.
    Διάβασε την σκέψη μου.
    Πήγα να τον ρωτήσω γιατί μου το ζητάει αυτό αλλά εκείνος πριν προλάβω να βγάλω την ερώτηση από το στόμα μου είχε απαντήσει με την βροντερή και μπάσα φωνή του «Αν το μάθουν αυτό που έγινε σήμερα να ξέρεις ότι θα πεθάνουν και οι δυο Δεν θα έχεις ούτε μάνα ούτε πατέρα. Θα τους έχεις πεθάνει εσύ με αυτό που θα τους πεις. Θα τους σκοτώσεις μόλις το ακούσουν.»

    Άκουγα και δεν πίστευα αυτά που άκουγα…τι ήταν τόσο σοβαρό?
    Μικρή και αθώα ήμουν όχι όμως χαζή…εκείνη την στιγμή κατάλαβα ότι ο θείος σοβαρολογεί με αυτά που λέει και δεν παίζει κανένα παιχνίδι ούτε παραμύθι λέει.

    Και ταυτόχρονα με αυτό που μου είπε ήρθε και η ερώτηση….
    «τι λες τώρα θα τους το πεις? »
    Τα μάτια μου είχαν ξεριζωθεί να τον κοιτάω έντονα… Η καρδιά μου πήγαινε να σπάσει από τα γρήγορα κτυπήματα… ένιωθα ότι κάτι κακό είχε γίνει…ένιωθα ότι απειλούμε εγώ και η οικογένεια μου από αυτό που μου συνέβη.
    Τις ερωτήσεις που είχα να του κάνω τις έπνιξα στο φόβο.

    Η απάντηση μου ήρθε αυθόρμητα και γρήγορα.. χωρίς καθόλου σκέψη. Δεν θα ρισκάριζα με τίποτε τη ζωή της μαμάς μου και του μπαμπά μου που τόσο λάτρευα. Έγνεψα με το κεφάλι γρήγορα και πολλές φορές αρνητικά εννοώντας ότι δεν θα πω τίποτε.

    Την φωνή μου την είχα καταπιεί και την γλωσσίτσα μου δεν την αισθανόμουνα.
    Αυτός γονάτισε πια μπροστά μου.
    Αναπήδησα ένα βήμα πίσω τρομοκρατημένη.
    «Μη με φοβάσαι» μου λέει, «εγώ σε αγαπάω δεν θέλω να πάθεις κάτι ούτε συ, ούτε η μαμά, ούτε ο μπαμπάς σου και το αδελφάκι σου».
    Λέγοντας αυτά και σχεδόν γονατιστός όπως ήταν σύρθηκε μπρος μου.

    Το πρόσωπο του τώρα έβλεπε κατάφατσα το δικό μου.
    Η αναπνοή του μου φάνηκε πιο σιχαμερή από ποτέ, γύρισα στο πλάι το κεφάλι και έκανα εμετό. Δεν κρατήθηκα.
    Αυτός αφού έβγαλε ένα μαντήλι από την τσέπη του, που πάντα κουβαλούσε μου σκούπισε το στόμα. Σιχαινόμουν τα πάντα πια που έκανε και με άγγιζαν και αηδίασα άλλη μια φορά με το μαντήλι του. Αυτός άπλωσε τα βρομόχερά του και με έπιασε από τον ώμο.

    Ήθελε να το ακούσει δυνατά από το στόμα μου. Να πείσει τον σιχαμερό εαυτό του ότι δεν θα μιλήσω σε κανένα .
    Με κράτησε από τον ωμό και με κοίταξε στα μάτια με κάρφωσε σχεδόν. «Εντάξει ?» μου επανέλαβε . «Δεν θα πεις τίποτε ούτε για χάδια, ούτε γι αυτό που έχεις δει και που είναι το μυστικό μας , ούτε για τα φιλάκια πους σου έδινα στο κουτάκι σου, ούτε που σήμερα πόνεσες.»

    Είπα σχεδόν μέσα από τα δόντια μου την λέξη «εντάξει»… αλλά αυτός δεν αρκέστηκε σε αυτό πάλι και με ταρακούνησε πιο έντονα ακόμη πέρα δώθε για να το ακούσει δυνατότερα και πιο αποφασιστικά.
    « Εντάξει...εντάξει ... » του είπα φρικτά τρομαγμένη.

    Ήμασταν σχεδόν κοντά στο σπίτι μου… ο δρόμος της επιστροφής εκείνη την ημέρα μου φάνηκε ατελείωτος..
    Περίμενα να δω το σπίτι μου στρίβοντας από την γωνία του δρόμου και μόλις το είδα ανακουφίσθηκα. Δεν έτρεξα όπως ένιωθα και είχα ανάγκη να κάνω στην αγκαλιά της μάνας μου. Την είδα να μου χαμογελάει… και να με καλωσορίζει με το συνηθισμένο της « καλώς το μου» και αυτό μου έφτανε.
    Δεν ένιωθα καλά. Καθόλου καλά…Πως να νιώθω άλλωστε? Η μητέρα μου το κατάλαβε αμέσως και ο θειος μου προλαβαίνοντας τα πάντα της είπε ότι και στο σπίτι μου ήμουν λίγο κακόκεφη και ότι έκανα ένα εμετό.
    Η μαμά ανησύχησε όπως πάντα ήθελε να με πάει στο γιατρό μήπως έχω κάτι που πρέπει να προλάβουμε…
    Ο θειος άκουγα που της έλεγε ότι θα με πείραξε μια σοκολάτα μικρή που έφαγα αλλά τώρα που έκανα εμετό και την έβγαλα θα μου περάσει. Την παρότρυνε να με αφήσει να ξεχαστώ και να ηρεμήσω.

    Γιατί τόσα ψέματα γιατί?
    Τι κακό είχα κάνει?
    Πόσο θα τους είχα βλάψει?
    Γιατί ήταν κακό όλα αυτά που έκανα με το θείο?
    Γιατί η μαμά δεν μου είχε πει τίποτε?
    Τριγύριζαν τόσες απορίες στο μυαλό μου. Με έτρωγαν.
    Δεν θα μίλαγα όπως είχα πει στον θείο μου… Ο φόβος είχε καρφωθεί στην παιδική ψυχή μου.

    Το βράδυ εκείνο μάζεψα όση δύναμη είχα και είπα στη μαμά ότι δεν θέλω να ξανάπαω στο θειο.
    Ήμουν αποφασισμένη να μη ξανάπαω. Να περάσει το δικό μου.
    Εκείνη το θεώρησε μια από τις ανταρσίες μου πάλι…. Άρχισε να με πυροβολεί με ερωτήσεις του τύπου…« ...γιατί? Δεν περνάς καλά στο θειο? Μήπως δεν σε αγαπάει? » Και άλλες ερωτήσεις που με έκαναν να ριγώ και να κρατιέμαι πιο πολύ για να μη μιλήσω και κάνω κανένα λάθος.

    Στο τέλος μην αντέχοντας η μαμά την άρνηση μου ξέπεσε σε κλάματα λέγοντας μου ότι είναι ο μόνος άνθρωπος που προσφέρθηκε να την βοηθήσει με τα παιδιά της και αλλά τέτοια που με έκαναν να λυπηθώ και της είπα ότι θα ξανάπαω.
    Την επόμενη μέρα ήρθε ο θειος μου στην ώρα του. Δεν ήταν και τόσο κεφάτος αλλά με πήρε στο σπίτι του. Ήμουν αμίλητη και δεν μου έκανε τίποτε κέφι από αυτά που μου αγόρασε στο δρόμο.
    Το μεσημέρι όταν τον είδα και ξάπλωσε πήγα στην αυλή του σπιτιού του. Όταν με κάλεσε μέσα το ποτήρι είχε ξεχειλίσει. Σήκωσα το μικρό ανάστημα μου και του είπα ότι αν με ξαναγγίξει θα μίλαγα στην μαμά και δεν θα με ένοιαζε αν θα πεθάνουν όλοι. Φυσικά όμως και δεν θα το έκανα φυσικά και δεν το εννοούσα. Δεν ξέρω πως το είπα αλλά σίγουρα δεν θα το έκανα. Επίσης του είπα ότι δεν θέλω να έρθει να με ξαναπάρει από το σπίτι ποτέ πια.

    Δεν ξέρω πως τον έπεισα, αλλά ξέρω ότι με πίστεψε. Αυτό που ξέρω επίσης είναι ότι είπε στην μαμά μια δικαιολογία και δεν με ξαναπήρε.
    Έμεινα με τον αδελφούλη μου στο σπίτι και παίζαμε κοντά στην γιαγιά.
    Ο θειος εξακολουθούσε να έρχεται στο σπίτι αλλά δεν ασχολιόταν μαζί μου αλλά ούτε και εγώ μαζί του. Κανένας γύρο μας δεν είχε αντιληφθεί κάτι παράξενο.

    Το γεγονός παρόλο ότι μου είχε γίνει εφιάλτης για καιρό προσπάθησα να το ξεχάσω και συνέχισα την ζωή μου…
    Πέρασε και ο επόμενος χειμώνας και ήρθε και το άλλο καλοκαίρι. Η μαμά και ο μπαμπάς όπως πάντα δούλευαν…
    Ο παππούς μου με έπαιρνε μαζί του τα καλοκαίρια για μπάνιο στην Γλυφάδα. Εκεί πήγαινε πολύς κόσμος και εμένα ήταν ο παράδεισος μου.
    Εγώ έπαιζα στην παραλία με την άμμο και ο παππούς μίλαγε με τον κόσμο ή κολυμπούσε. Όταν κολυμπούσε τον θαύμαζα διότι ήταν και καλός κολυμβητής. Πήγαινε κάθε φορά πολύ βαθιά στην θάλασσα και μέχρι που έβλεπα μόνο μια κουκίδα στον ωκεανό.
    Προσπαθούσε να με μάθει καλό μπάνιο πολλές φορές.

    Ένα πρωινό πάλι είχαμε πάει στην Γλυφάδα εγώ και ο παππούς με το λεωφορείο όπως πολλές φορές κάναμε.
    Έπαιζα στην άμμο αμέριμνη και μπήκα στην θάλασσα τσαλαβουτώντας πάντα μπροστά μπροστά στην παραλία με το σωσίβιο μου σε σχήμα κουλούρας που η μητέρα μου για να το κάνει ακόμα πιο ασφαλές του είχε κάνει μια πατέντα και έδενε και στο λαιμό μου για να μη μου φεύγει.
    Αν και ήξερα μπάνιο ο παππούς είχε το κεφάλι του πιο ήσυχο όταν φόραγα το σωσίβιο μου.

    Ήμουν χαρούμενη και ευτυχισμένη. Ήμουν στο στοιχείο μου την θάλασσα με τον αγαπημένο μου παππού και έπαιζα ξέγνοιαστα.
    Τίποτε δεν προμήνυε αυτό που θα επακολουθούσε…
    Ο παππούς μου μίλαγε αμέριμνος με μια παρέα που είχε σχηματιστεί από κύριους και κυρίες της ηλικίας του και φυσικά οι κυρίες του είχαν αποσπάσει αρκετά την προσοχή. Μεγαλώνοντας κατάλαβα ότι ο παππούς είχε αυτή την αδυναμία πάντα και ήταν και γινόταν και το επίκεντρο της προσοχής τους

    Μπήκα στο νερό. Η θάλασσα ήταν ήρεμη αλλά είχε ένα ελαφρύ αεράκι που έκανε τα ρεύματα της να με παρασύρουν λίγα μέτρα πιο πέρα προς τ’ αριστερά από εκεί που είχαμε καθίσει.
    Ο παππούς έριχνε κλεφτές ματιές που και που και εγώ τον χαιρετούσα.
    Κάποια στιγμή και χωρίς να καταλάβω πως και ποιος αντιλήφθηκα ότι ένα χέρι μου είχε πιάσει το σωσίβιο και με τράβαγε από πίσω όλο και πιο μέσα βαθιά στην θάλασσα. Όταν κατάφερα να δω ποιος με τραβάει κατατρόμαξα. Ήταν ο θειος μου Μιχάλης ο τρομερός εκείνος αδελφός του αγαπημένου μου παππού.

    Είδα τον εφιάλτη μου πάλι και αυτή την φορά με τράβαγε σε βαθιά νερά. Ένοιωσα ότι δεν θα γλιτώσω ποτέ από αυτό το κτήνος.
    Σκέφτηκα αμέσως ότι οι δικοί μου δεν θα έπρεπε να μάθουν ποτέ τίποτε γι αυτό που είχε συμβεί στο σπίτι του και είχε πονέσει το κορμί και είχε τραυματίσει περισσότερο την αγνή παιδική ψυχή μου.
    Είχα πια σταματήσει να πιστεύω στο παραμύθι ότι η μαμά και ο μπαμπάς θα πεθάνουν αμέσως αν θα το μάθουν αλλά είχα συνειδητοποιήσει ότι θα πεθάνουν σίγουρα αργά από λύπη, τύψεις, και ντροπή γι αυτό που μου είχε συμβεί άθελα τους .
    Έβαλα το μυαλό μου να δουλέψει γρήγορα και έδειξα στον θειο ότι συμβιβάστηκα στην ιδέα της παρουσίας του και ότι ήθελα να το διασκεδάσουμε παίζοντας θαλάσσια παιχνίδια και έτσι σταμάτησα να κάνω απεγνωσμένες προσπάθειες να ξεφύγω από τα χέρια του.

    Του ζήτησα να πάμε πιο έξω στα ρηχά για να μπορώ να πατάω στον πυθμένα , και για να παίξουμε χωρίς να φοβάμαι..
    Όχι ότι ήμασταν βαθιά αλλά εγώ δεν πάταγα λόγο ύψους.
    Βγήκαμε πιο έξω χαιρέτισα το παππού πάλι που συνέχισε να μιλάει με τους φίλους του και δεν πρόσεξε την παρέα μου που έτσι και αλλιώς λόγο ήλιου και νερού δεν αναγνώρισε.
    Συνέχυσα τα παιχνίδια με τον θειο μου στο νερό.

    Έκανε βουτιές από κάτω μου και με έπιανε εκεί που πάντα του άρεσε. Παίζοντας απολάμβανε και τα αγγίγματα και τα ζουλήγματα που έκανε στο κορμάκι μου. Τον άκουγα να βρυχάται και να παίρνει μεγάλες και βαθιές ανάσες
    Μου έκανε διάφορα παιχνίδια και με έβαζε στον ώμο του να πηδάω και να κάνω βουτιές. Ήταν ολόκληρος γίγαντας. Στον ώμο του με σήκωνε σα φτερό. Κάποια στιγμή καταλάβαινα ότι άρχιζε να κουράζετε και να εξαντλείται αλλά εγώ του ζήταγα και άλλα παιχνίδια με βουτιές.
    Ο παππούς μου ο αγαπημένος με έβλεπε που και που και με χαιρέταγε δεν μπορούσε να διακρίνει ότι παρέα μου ήταν ο αδελφός του και βασανιστής θειος μου.
    Ο θειος μου δεν νοιαζόταν για την παρουσία του παππού μου. Τι το πιο απλό να μας βρήκε συμπτωματικά στην θάλασσα και να παίζει με την ανιψούλα του..

    Έκανα αρκετές βουτιές από τον ώμο του θειου και αυτός αρκετές φορές με είχε αγγίξει άπρεπα εκεί που σιχαινόμουνα πια να με αγγίζει. Είχε αρχίσει να κουράζεται ….
    Ένιωθα ότι αυτό περίμενα. Να εξαντληθεί, να κουραστεί, να μην αντέχει άλλο. Μου είπε να ανέβω για μια τελευταία βουτιά στον ώμο του διότι είχε κουραστεί και θα συνεχίζαμε μετά από λίγο.
    Ανέβηκα και εγώ για μια τελευταία βουτιά στον ώμο του…είχε το κεφάλι κάτω από το νερό και με πασπάτευε περιμένοντας να πηδήξω μέσα στο νερό πηδώντας πάνω από το κεφάλι του…τότε κάτι μου ήρθε στο μυαλό μου…ήταν μια ευκαιρία που έπρεπε να την εκμεταλλευτώ.

    Το τέρας ήταν κάτω από εμένα...ήταν ανάμεσα στα πόδια μου και κάτω από αυτά.
    Μια τεράστια δύναμη που ένιωθα μ’ έκανε να προσπαθώ με χίλιους τρόπους και με όση δύναμη είχα σα παιδί να του κρατάω το κεφάλι κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας. Το έκανα αυτό για αρκετά λεπτά...τόσα ώστε να καταλάβω ότι ήταν αρκετά για να έχει πει πολύ νερό.

    Κατέβηκα από τους ώμους του και με γρήγορες κινήσεις εγκατέλειψα τον βασανιστή μου. Τον άφησα να παλεύει με το νερό. Γρήγορα γρήγορα κολυμπώντας προς την ακτή και μετά τρέχοντας πήγα και κάθισα στην παραλία κοντά στον παππού μου.
    Έβλεπα από μακριά τις απεγνωσμένες κινήσεις του θείου μου με τα χέρια του και την προσπάθεια του να βγει από το νερό. Έβγαζε το κεφάλι έξω αλλά ξανάμπαινε μέσα… Στην προσπάθεια του και στην πάλη του αυτή με την θάλασσα το ρεύμα τον παρέσυρε ακόμα πιο βαθιά από εκεί που παίζαμε.

    Εγώ καθόμουν στην άμμο και παρακολουθούσα σχεδόν ατάραχη και ήρεμη την πάλη του με την θάλασσα.
    Έβλεπα με τα ματάκια μου ένα χέρι να του κρατάει κάτω απ την θάλασσα το κεφάλι και να μην τον αφήνει να πάρει οξυγόνο.
    Κατάλαβα ότι αυτό το χέρι ήταν του Θεού
    Του Θεού μου που τον παρακάλαγα στις προσευχές μου να μη το μάθουν οι γονείς μου ποτέ.
    Ήξερα ότι μόνο εγώ το έβλεπα αυτό το θαύμα.
    Ξαφνικά σφίχτηκε η καρδιά μου από αγάπη και ευγνωμοσύνη προς Αυτόν!
    Τον ευχαρίστησα κοιτώντας με ευγνωμοσύνη προς τον ουρανό!

    Κάποια παρέα από τον κόσμο εκεί κατάλαβε ότι κάποιος δεν παίζει στην θάλασσα αλλά πνίγετε και φωνάζει βοήθεια άρχισαν τότε να φωνάζουν για βοήθεια και να κολυμπούν προς τα εκεί. Πολύς κόσμος έπεσε στο νερό για να βοηθήσει. Ακούγοντας και ο παππούς την φασαρία έτρεξε και αυτός να βοηθήσει αλλά αυτό έγινε μόλις κάποιοι από τους παρευρισκόμενους εκεί είχαν μόλις καταφέρει να τον βγάλουν έξω. Τον γύρισαν ανάσκελα. Τότε ο παππούς αντιλήφθηκε ότι ήταν ο αδελφός του Μιχάλης.
    Σταμάτησα να παρατηρώ την κατάσταση και πήγα και εγώ ατάραχη με βήματα γοργά, δυνατά αλλά και σταθερά να δω τον θειο μου. Ήταν πιο τεράστιος από ποτέ! Κατάλαβα ότι είχε πει πολύ νερό.
    Δεν ξέρω αν είχε πνίγει εκείνη την στιγμή ή ήταν στην ζωή αρκετή ώρα ακόμη… θυμάμαι όμως ότι του πάταγαν κάποιοι την κοιλιά και το στομάχι με τα χέρια τους και εκείνος έβγαζε νερό από το στόμα.
    Αυτό που ήξερα και καταλάβαινα ήταν ότι τα πράγματα δεν ήταν τόσο καλά γι αυτόν .

    Η αλήθεια είναι ότι δεν θυμάμαι το πως βρέθηκα σπίτι μας και ποιος με πήγε πίσω εκείνη την ημέρα.
    Θυμάμαι όμως την αναγγελία θανάτου του από πνιγμό. Είπανε θυμάμαι μάλιστα ότι του βρήκανε στο νοσσοκομείο να είναι και αρκετά φαγωμένος πράγμα που δικαιολογούσε τον πνιγμό του.!
    Τα μακαρόνια που έφαγε λέγανε έφταιγαν. Μα μακαρονάδα πρωί πρωί?
    Αυτό δικαιολόγησε την αναρρόφηση που έπαθε. Το έμαθα και αυτό τότε διότι ήταν το «θλιβερό» γεγονός που έγινε η αιτία να μάθω ότι ποτέ δεν τρωνε πριν κολυμπήσουν στην θάλασσα.
    Η καλή μου μαμά δεν έπαυε να μου θυμίζει και να μου λεει : «είδες τι έπαθε ο θειος που είχε φαει?»
    Λαμπρό παράδειγμα!

    Δεν ένοιωσα τίποτε απόλυτος για το χαμό του.
    Αντίθετα ένοιωσα να με πλημμυρίζει ένα αίσθημα ανακούφισης και λύτρωσης.
    Σκέφτηκα ότι τον τιμώρησε ο Θεούλης μου που τόσο αγαπούσα.
    Δεν είχα ποτέ τύψεις και ενοχές γι αυτό το παράξενο παιχνίδι στην θάλασσα.
    Δεν το επέτρεψα στον εαυτό μου να έχει.
    Τον θειο τον ξέχασα σύντομα όπως και το εγκληματικό γεγονός αυτό που έκανε σε βάρος της παιδικής μου αθωότητας.

    Πήρε μαζί του το μυστικό βαθιά στην θάλασσα.
    Τιμωρήθηκε ενας εγκληματιας όπως του έπρεπε από τον ίδιο τον Θεό και μάλιστα παρουσία μου.

    Ειρωνεία... Κάποια φορά - δεν θυμάμαι σε πιο οικογενειακό εορταστικό γεγονός - ο θειος ο Μιχάλης έκανε ένα ακριβό χρυσό βραχιόλι δώρο στην μαμά μου.
    Η μαμά ακόμα. Το έχει και καμαρώνει όταν το φοράει και τον συχωρνάει για ότι της πρόσφερε με ευγνωμοσύνη.
    Μια φορά μου είπε ότι είναι το μοναδικό δώρο που της έχει κάνει άνθρωπος χωρίς αντάλλαγμα και ότι θα το κληροδοτήσει σε μένα κάποτε.

    Πνίγω το πικρό μου χαμόγελο και καταπίνω τις βρισιές που μου έρχονται στο στόμα….
    Είναι δώρο χωρίς αντάλλαγμα….
    Αχ μάνα και που να ‘ξερες πια είναι η αξία αυτού του βραχιολιού...πιο είναι το αντάλλαγμα και με τι το πλήρωσες στο θειο!

    * * *
    Μυστικό μου που έμεινε θαμμένο στα βαθιά και τα άβατα μέχρι και σήμερα.
    Η ωριμότητα μου με κάνει να σκέφτομαι ότι δεν έχω πλέον λόγο να μην το μοιραστώ και να το μάθει ο κόσμος…
    Είμαι άλλωστε ένας διαφανής άνθρωπος σήμερα...
    Μερικοι ανθρωποι αλλά και γεγονότα συνέβαλλαν ώστε να γίνω και διαφανής μεταξύ αλλων.
    Ένα ανοικτό με πολλές σελίδες βιβλίο που ακόμα γράφετε...

    Όλο αυτό που διαβάζεις είναι ένα απόσπασμα (μη δουλεμένο) από το αυτοβιογραφικό βιβλίο μου που κάποια στιγμή ευελπιστώ να εκδώσω με τίτλο: "Τα σταυροδρόμια της ζωής μου".
    Ο λόγος που επέλεξα αυτό το κομμάτι από όλα όσα έχω γράψει και να το μοιραστώ μαζί σου είναι ότι η δημοσιοποίηση του συγκεκριμένου με κάνει να νιώσω ότι εξωράισα και ξόρκισα το κακό!
    Ευχαριστώ που όσο τώρα εσύ το διάβαζες συνέβαλες χωρίς να το αντιλαμβάνεσαι στην λύτρωση μου!


    Με απεριόριστη εκτίμηση


    1589]
     
  2. scorpio71

    scorpio71 Guest

    RE: Έγκλημα και Τιμωρία

    ευα μου!! ειναι πρωτη φορα που δεν μπορω να σου γραψω κατι μετα απο αυτο που διαβασα και η αληθεια ειναι οτι δεν το διαβασα απλα αλλα το εζησα μεσα απο τις λεξεις σου. λεξεις που μου κανουν την ψυχη να υποφερει!
     
  3. Maley

    Maley Contributor

    RE: Έγκλημα και Τιμωρία

    τα λογια ειναι περιττα..οποιος καταλαβε,καταλαβε..
    Ευχαριστουμε Ευα...
     
  4. serr

    serr Regular Member

    Γιώργος.
    .......
     
  5. arsenikikota

    arsenikikota New Member

    Συγκλονιστικο .....
     
  6. SM_Art_Lady

    SM_Art_Lady Contributor

    Αγαπητοί συνοδοιπόροι ...
    Θα σας παρακαλέσω να μη μου στέλλετε mail με μηνύματα συμπαράστασης που αφορούν το παραπάνω γεγονός που σας περιέγραψα.
    Μπορεί να είναι κάτι που πραγματικά έζησα στην ζωή μου αλλά δεν έχω μείνει εκεί.
    H ζωή τραβά την ανηφόρα. Δεν έμεινα εκεί ...δεν στάθηκα καθόλου σε αυτή την μαύρη σελίδα ...δεν το επέτρεψα στον εαυτό μου.
    Ήμουν ένα δυνατό παιδί ευτυχώς.  
    Απλά ήρθε η ώρα να βγει στην επιφάνεια διότι ήταν το μόνο γεγονός που δεν είχα ποτέ βγάλει από μέσα μου για πολλούς λόγους που σήμερα κρίνω ότι ήταν λάθος.
    Κατάλαβα και πιστεύω σήμερα ότι δεν έκανα καλά που το έκρυβα αυτό μέσα μου τόσα χρόνια..
    Ξέρω ότι ίσως σας σοκάρισα λίγο αλλά συμβαίνουν αυτά και στα καλύτερα σπίτια ...δυστυχώς. (Μακάρι όχι)
    Έχω χωρίσει την ζωή μου σε «κεφάλαια» λοιπόν και κάθε φορά που τελειώνει κάτι απλά γυρίζω σελίδα για νέες περιπέτειες.
    Δεν στέκομαι στο κακό, δεν λιμνάζω σε κάτι που με βλάπτει, δεν κολλάω σε κάτι που μπορεί να πονάει, και έτσι δεν γίνονται και απωθημένα που μπορούν βλάψουν εμένα και τους γύρω μου.
    Έτσι γράφετε το βιβλίο της ζωής μου το οποίο έχει και πολύ όμορφες στιγμές που μου χάρισε απλόχερα η ζωή.
    Πάντως σας ευχαριστώ όλους σας
     
  7. astrologman

    astrologman Regular Member

    Με ολο το θαρρος που παιρνω απο οτι λες οτι το εχεις αφησει πισω σου θα ηθελα να σε ρωτησω αν εχεις σκεφτει οτι αυτο το κεφαλαιο της ζωης σου ισως εκανε πιο δυνατη την ταση κυριαρχιας -σαν μια υποσυνειδητη ταση εκδικησης- πανω στους ανδρες (που οταν σκεπτονται αποκλειστικα με το μοριο τους μερικες φορες αποκτηνωνονται) περισσοτερο απο οτι αν ειχε εκδηλωθει απο μονη της. Συγνωμη προκαταβολικα που κανω μια ερωτηση BDSM συνδεοντας τη με μια τοσο τραγικη εμπειρια ελπιζοντας να μην σοκαρω ουτε εσενα, ουτε οσους την διαβασουν...
     
  8. SM_Art_Lady

    SM_Art_Lady Contributor

    RE: RE: Έγκλημα και...Τιμωρία

    Ήμουν σίγουρη astrologman και το περίμενα ότι τέτοια σκέψη θα πέρναγε από το μυαλό σε μερικούς που θα το διάβαζαν.

    Καμία σχέση η περιπέτεια μου αυτή με το τι είμαι σήμερα .
    Άλλωστε και η αντίδραση μου από τότε φάνηκε ότι ήταν αρκετά δυναμική.
    Ουδέποτε με έβλαψε στις περαιτέρω σχέσεις μου.
    Ουδέποτε μου ήρθε η επιθυμία να εξοντώσω όλους τους άντρες από εκδίκηση λόγο του συμβάντος.
    Ουδέποτε ένοιωσα και την ανάγκη να γίνω λεσβία (θα μπορούσε να παίξει και αυτό) επειδή κάποιος «άντρας» φέρθηκε με αυτόν τον τρόπο
    Η ζωή μου στην συνεχεία στις σχέσεις μου με το αντρικό φίλο ήταν άριστες και ερωτικά και σεξουαλικά και φιλικά και μέχρι σήμερα τέλειες.
    Όπως άλλωστε έχω δηλώσει και αλλού ... τους άντρες τους λατρεύω!
    Και να ξέρεις τίποτε δεν με σοκάρει πιά !
     
  9. blindfold

    blindfold Contributor

    είναι μία εμπειρία και αυτή οδυνηρή βέβαια αλλά δε παύει να είναι εμπειρία ,το καλό είναι ότι δεν είναι αυτή που καθόρισε τη ζωή σου (με βάση αυτά που λες στην απάντηση σου )

    να εκφράσω συλλυπητήρια δεν έχει νόημα είναι κάτι που ανήκει στο παρελθόν απλα υπάρχει στο υποσυνειδητό Σας ,το καλό είναι ότι δεν το Είδατε σαν εκδίκηση




    χαίρομαι που Λατρεύετε τους άντρες ένας από αυτους είμαι και έγω  
     
  10. slv_hana

    slv_hana Regular Member

    Τέλειο!Ειναι απ'τα γεγονότα που διαβαζει κανεις σε βιβλια και ποτε δε μπορει να πιστεψει οτι ισως να εχουν συμβει σε ανθρωπους που γνωριζει..
    Ποσο χρονων Ησασταν,αν επιτρεπετε, οταν πνιγηκε?Πρεπει να Ησασταν πολυ δυνατη για την ηλικια Σας, ε?  
     
  11. Elysium

    Elysium Contributor

    Ότι δε μας σκοτώνει μας κάνει πιο δυνατούς....
    Χιλιοειπωμένο αλλά σίγουρα ταιριάζει στην περίπτωσή σου. Δεν ξέρω αν ήταν θεϊκή παρέμβαση η οτιδήποτε άλλο το τέλος του γεγονότος, αλλά χαίρομαι όταν αποδίδεται δικαιοσύνη με οποιοδήποτε τρόπο και αν αυτή αποδίδεται.

    Υ.Γ. Ποιός είπε πως δεν αξίζει ο θάνατος σε κανένα άνθρωπο;
     
  12. pistos sklavos

    pistos sklavos New Member

    Ειναι απο τις περιπτωσεις που κανενα 'γιατι' δεν βρισκει απαντηση.απλα συνεχιζεις οπως κανατε.Τι να πω.