Έρωτας και άλλες καταστροφές

Κι αν είναι κοινές προβολές?  
Σημασία έχει να το ζεις όταν συμβαίνει άλλωστε οδηγεί και στην αγάπη μερικές φορές.

 

Ούτε εγώ δε το καταλαβαίνω πολύ το αναλύουμε δε κάνει, απλά συμβαίνει.  

 

Παρακολουθώ με ενδιαφέρον την συζήτηση περί έρωτος και ειλικρινά για μια ακόμη φορά ο έρωτας υποτιμάται σε καψουροκουβεντούλες.

Για μια φορά ακόμα ο έρωτας τοποθετείται σε ένα άκρως συντηρητικό και ηθικολογικό πλαίσιο που στην ουσία υποβιβάζει την μεγαλοσύνη του, από την ποιητική και συνάμα επαναστατική του φύση σε άρθρο ιλουστρασιόν περιοδικού ευρείας λαϊκής κατανάλωσης αίθουσας αναμονής ιατρείου.

Αυτή η περί έρωτος αντίληψη καταστρέφει τον έρωτα και αποδυναμώνει την τεράστια δύναμη του.

Το κατανοώ.

Υπό αυτό το πρίσμα γαλουχείται ο άνθρωπος από γενεά σε γενεά.

Γαλουχείται στο να συνδέει τον έρωτα με τον νταλκά και την καψούρα.

Σε αυτό το σημείο θα σωπάσω και σε αντιδιαστολή με τις διαφορές καψουροτραγουδιάρες και νταλκαδοτραγουδιστάδες, και προς όφελος του διαλόγου πάντα, παραθέτω ένα απόσπασμα από τον "Μέγα Ανατολικό" του Ανδρέα Εμπειρίκου.

Φυσικά ο Εμπειρίκος είναι ένας από εκείνους τους ακαταλαβίστικους κουλταριάρηδες που οι νταλκαδιάρηδες δεν πολυκαταλαβαίνουν αλλά θεωρώ πως καλό θα κάνει να ακουστεί και η δική του οπτική στην περί του έρωτος συζήτηση.

Εύχομαι καλή ανάγνωση....

"Τι είναι ο Έρως, διηρωτάτο η Υβόννη εν απογνώσει. Διατί να είναι τόσον δύσκολος η ολοκλήρωσίς του; Διατί να προκαλή τόσους πόνους και τόσας πικρίας, ενώ είναι το μεγαλύτερον αγαθόν, το μεγαλύτερον δώρον που εδόθη εις τους ανθρώπους, η μεγαλυτέρα απόλαυσις, η βαθυτέρα ευτυχία. Τί είναι αυτό που μετατρέπει τον Έρωτα, από Παράδεισον ηδονών, εις Κόλασιν μαρτυρίων; Τι είναι αυτό που μετατρέπει το μέλι εις χολήν; Τι είναι αυτό που κάμνει τον ατυχή ερωτευμένον να υποφέρη, υπό ορισμένας συνθήκας, τόσον; Τι είναι αυτό που ώρες-ώρες κάνει το αίμα το ζεστό να γίνεται μέσα στις φλέβες πάγος; Τι συμβαίνει, διηρωτάτο με σπαραγμόν η νεανίς, και δεν ημπορεί κανείς να απολαμβάνη πάντοτε τον έρωτα σαν μίαν ωραίαν οπώραν, σαν ένα ωραίο τοπίο, σαν ένα ωραίο ξένοιαστο πρωί, πασίχαρο, αυροφίλητο, γιομάτο ευφροσύνη, σαν ένα μυροβόλο περιβόλι ή σαν μια καθαρή αμμουδιά, λουσμένη από γαλάζιο πέλαγος ευδαιμονίας;

Μήπως δεν φταίει καθόλου, μα καθόλου ο έρως -εξηκολούθησε να σκέπτεται μ’ αιμάσσουσαν καρδίαν η Υβόννη. Μήπως φταίει ο τρόπος με τον οποίον αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι τον έρωτα, τόσον εις το ατομικόν, όσον και εις το κοινωνικόν επίπεδον; Μήπως, αν δεν έμπαινε στη μέση το λεγόμενον «αίσθημα» κι η λεγομένη «ηθική», θα ημπορούσε τότε μόνον να είναι ο έρως τέλειος και απλός και εύκολος, επ’ άπειρον πανήδονος κι απολύτως παντοδύναμος -όλο χαρά (μόνο χαρά), όλο γλύκα (μόνο γλύκα), χωρίς απαγορεύσεις, στερήσεις, πικρίες, διάφορα «μούπες-σούπα» κι άλλα αηδή κι ακατανόητα, όπως η αποκλειστικότης, η εντός του γάμου αγνότης κι όλη η σχετική με αυτόν απέραντη όσον και μάταια ηθικολογία και φιλολογία;"

Iagos

 

 

ναι αλλά η πιο σημαντική

 

Αν ειναι η πιο σημαντικη αυταπατη δεν γνωριζω(φυσικα στην αναπαραγωγη δεν ειναι,αλλα ειναι στην συντροφικοτητα,νομιζω)αλλα ο Ερωτας οταν δεν ειναι αμοιβαιος και ειναι μονοπλευρος τοτε σε ξεσκιζει αργα,βασανιστικα.Χωρις υπερβολη,ανθρωποι με ανεπτυγμενο βιοχημικα ας πουμε πιο πολυ το συναισθημα αντι της λογικης αρρωσταινουν και ψυχοραγουν..Οκ,ο ανθρωπινος οργανισμος εχει απεριοριστες δυνατοτητες και ψυχικα αποθεματα αυτοσυντηρησης οσο περναει ο χρονος αλλα με πολλες ''απωλειες''..

 

Δεν πρόσεξα τι γράφεις, τα μάτια μου κοιτούσαν την φωτό. Λες να είναι έρωτας;

 

Τι άλλο εκτός από έρωτας μπορεί να είναι...

Σαφώς και είναι έρωτας....

Υπάρχει έρωτας χωρίς καύλα;

Συνέχισε να κοιτάς λοιπόν την φώτο και χέσε ότι γράφω...

Δεν σου χρειάζεται..

Είσαι με τα τσαρούχια μέσα στον έρωτα...

 

Ο ερωτας οπως σε σηκωνει στα συννεφα ετσι ακριβως σε ριχνει και σου σπαει τα κοκκαλα..
Κρατηθειτε μακρια απτο αθλημα ειναι επικινδυνο  

 

+1000

 

γελάω

 

η προσπάθειά μου να γίνω πιο εξηγηματική
δεν σχετίζεται μ εσάς (τους συμφορουμίτες εννοώ)
μα με την ανικανότητά μου
να καταφέρω να εκφραστώ όπως αισθάνομαι.

καταρχήν, όταν αναφέρομαι στην μη αμοιβαιότητα του 'Ερωτα εννοώ το εξής:
θεωρώ αδύνατο δυο άνθρωποι να είναι ερωτευμένοι μεταξύ τους
ταυτόχρονα, με τον ίδιο τρόπο, και στον ίδιο βαθμό.

οι παραπάνω συνθήκες, είναι η αιτία για έναν αδιάκοπο αγώνα.
ο αγώνας αυτός δεν έχει την ίδια έννοια για όλους τους ανθρώπους, φυσικά.
όλοι-όλοι-όλοι, κάπως, κάτι διεκδικούν.

δεν είναι τυχαίο, που μόλις κατακτήσουμε αυτό που τόσο καιρό
λαχταρούσαμε και διεκδικούσαμε, ο πόθος μας αρχίζει και σβήνει σιγά σιγά.
(τί στο καλό, μόνο σε μένα συμβαίνουν αυτά; )

τουλάχιστον, στα 35 μου, δεν έχω ανταμώσει ούτε μια φορά άνθρωπο
που ήταν ερωτευμένος, και περίμενε με υπομονή να
συμβούν όλα από μόνα τους.

εγώ δεν μπορώ να ζήσω χωρίς να νιώθω Έρωτα.
αισθάνομαι μαραμένη, νεκροζώντανη.

μα ξέρω κάθε φορά ότι δεν κρατά για πάντα.
εκτός του Έρωτα για τις Τέχνες, φυσικά, που
είναι αστείρευτος κι ο μεγαλύτερος όλων.

*ενδεχομένως να υπάρχουν κι άλλοι τρόποι να ερωτεύεται κανείς,
μα δε με αφορούν, εγώ για μένα μιλάω και τον τρόπο που εγώ
αντιλαμβάνομαι τα πραγματάκια γύρω μου, ως παρατηρήτρια

 

Χμ...ο έρωτας δεν είναι μόνο απέναντι σε άνθρωπο. Είναι απέναντι στα πάντα! Είναι υπέρβαση τωρινού εαυτού! Είναι στάση ζωής!

Αυτός που αγκαλιάζει τον έρωτα ξέρει να ζει. Και τότε αυτά που οι άλλοι βλέπουν σαν πίκρες, ανεκπλήρωτες επιθυμίες, απογοητεύσεις, οτιδήποτε, σε έναν τέτοιον δεν μοιάζουν έτσι. Μοιάζουν ζωή μοναδική και αυτά. Πηγή ευγνωμοσύνης, πλούτος εμπειριών και ψυχής.

Πόσο δηλαδή περισσότερο τα καλά και εκπληρωμένα!

Ο παθιασμένος, ο ερωτευμένος πάλλεται σαν φορτισμένος! Λάμπει! Όλα του φαίνονται θαυμαστά. Μοναδικά. Και εφικτά! Ζει!

Και για να το προσγειώσω λίγο, είναι κατανοητό σε μένα τουλάχιστον, γιατί μία τέτοια μεγαλειώδης δύναμη μπορεί να συντρίψει κάποιους. Όλες οι δυνάμεις θέλουν σεβασμό και αυτογνωσία για να μη σε λιώσουν. Ή αλλοιώς αγνότητα ψυχής.

Δεν έχει κάτι το ιδιαίτερα κακό η εποχή μας σε αυτό, είμαι βέβαιος ότι σε όλες τις εποχές της ιστορίας έτσι ήταν για τους περισσότερους, άσχετα αν αυτά που μένουν σε κάθε εποχή σαν περιγραφές είναι οι φωτεινές καταγεγραμμένες εξαιρέσεις των λίγων και διαλεχτών.

Και βέβαια ο έρωτας δεν έχει μέσα του μήτε την κατάκριση μήτε τη μεμψιμοιρία. Ούτε κάνει υποδείξεις. Αγαπάει και αγκαλιάζει έτσι απλά. Δεν απευθύνει ερωτήσεις και δεν δέχεται τέτοιες. Είναι γενναίος, παράτολμος, και πάντα μεγαλειώδης και αισιόδοξος. Ακόμα και όταν δεν του πάνε όλα όπως επιθυμεί.


Επειδή η πολλή ανάλυση αποδυναμώνει το νόημα του αισθήματος, θα θυμίσω μία ιστορία:

Ο Τραϊφόρος, άνδρας της Βέμπω, είδε την καλή του να φεύγει για 3μηνη περιοδεία στις Η.Π.Α. εκείνη την εποχή, καλεσμένη από παράγοντες της ομογένειας σαν φίρμα της εποχής που ήταν, για να γίνει η περίοδος 4μηνη, και 5μηνη...και...και...
επειδή η Βέμπω σαγηνεμένη από τα δώρα ενός εκατομυριούχου της ομογένειας τα είχε βάλει όλα στην άκρη.
Πάνω στον βαθύ καημό του κάποια στιγμής ο Τραϊφόρος έγραψε ένα τραγούδι που έβγαινε από την ψυχή του για αυτό το δράμα που ζούσε, να βλέπει την καλή του μαγεμένη να τον ξεχνάει.
Το τραγούδι αυτό το πρωτοτραγούδησε εδώ στην Ελλάδα η Δανάη Στρατηγοπούλου.
Όταν το άκουσε η Βέμπω, ξύπνησε σαν να έφαγε κεραυνό από τον λήθαργό της, λύθηκαν που λένε οι ρομαντικοί τα μάγεια της, παράτησε τα πάντα στις Η.Π.Α. και σε λίγες ημέρες γύρισε πίσω στον Τραϊφόρο.
Το τραγούδι αυτό είναι το εξής:



Να ένα μικρό δείγμα λοιπόν ποια είναι η μεγαλειώδης δύναμη του έρωτα που κανει τα αδυνατα δυνατα, σε γεμίζει ζωή και δέος όλο φως, ακόμα και όταν πληγώνεται, αν έχεις το μυαλό να το νοιώσεις.