Έχω θυμώσει μαζί σου Μεγάλε!

Αφορμή γι'αυτό το νήμα,στάθηκε μια συζήτηση που είχα πριν μερικές μέρες με μια σκλάβα.
Όχι μποτομ, ούτε υποτακτική.
Σκλάβα!

Ο διάλογος ήταν κάπως έτσι:

Εκεινη: Τι κανεις;
Εγω: Γκρρρ
Εκεινη: Τόσο καλά ?!?
Εγω: Εσύ θυμώνεις με τον Κ σου;
Εκεινη: Όλη την ώρα!
Εγώ: Είσαι υπόδειγμα σκλαβας.Με ξαφνιαζεις.
Εκεινη: Όπως είχε πει και μια άλλη σκλάβα "Θέλω να Του περάσω,όταν κοιμάται,μια βελόνα πλεξιματος από το ένα αφτί και να βγει από το άλλο."

Όλοι,μα όλοι,θυμώνουμε.
Είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο.
Ο θυμός είναι ανθρώπινο συναισθημα που μπορει να ξυπνήσει απο διαφορες αιτιες.
Ένα αρνητικό σχόλιο που μπορεί να ξύσει μια πληγή,αμφισβήτηση της γνώμης ή των πράξεων του υ,αναβολή κατι προγραμματισμένου χωρίς ιδιαίτερο λόγο και άλλα πολλά.

Ωραία! Θυμωσαμε...και τώρα?
Πώς το διαχειρίζεστε?
Και οι μεν(υ) και οι δε (Κ).

 

Μού θυμίζει το ανέκδοτο "εμείς κάνουμε πως δουλεύουμε κι αυτοί κάνουν πως μας πληρώνουνε"...
Στη συλλογιστική αυτή και για την περί ης ο λόγος, με όποια "πράματα" μπορώ να παραμετροποιήσω -σχωρνάτε με-, στην καλύτερη περίπτωση υφέρπει ένας ακκισμός, μια προμότα, μια λεζάντα, ένας σουσουδισμός, ένα καμάρι, μια κυρία Κοκοβίκου, άνευ προηγουμένου, στην πολύ καλύτερη των περιπτώσεων, πλάκα έχει, δεν λέω, για κάποιους άλλους μπορεί να είναι και ψυχική υγεία, γκουντ..!
Τα υπόλοιπα "πράματα" (ζήλια, ανικανοποίητο, καψόνι, γαμώτο, ζόρι, προσδοκίες, συχνότητα, αδιαφορία, ιεραρχήσεις, θυσίες, νεπωτισμός, συγκρίσεις, αύριο, μεθαύριο,φάρος, καράβι, ρότα, πού-πάω-ρε-πού-πάω κλπ) τα προσπερνώ. Αν ισχύουν, ουδεμία σχέση με του βιρίκουκου...
Και ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα...

 

Ένα πράγμα δεν πρέπει να γίνει με τίποτα υπό κατάσταση θυμού: Session.

Ποτέ και με τίποτα.

Για τη διαχείριση του θυμού κατά τα άλλα υπάρχουν διάφορα ευχολόγια αλλά είναι τόσα πολλά και οι αντιδράσεις είναι τόσο διαφορετικές μεταξύ των ανθρώπων που η μόνη γενικά ασφαλής συμβουλή είναι "Ξυδάκι".

Αυτά.

 

Με συζήτηση, πολύ συζήτηση και επαναφέροντας στην μνήμη μας αυτά που μας έφεραν κοντά Της/Του.
Δούλεψε σε εμένα.

 

Ποτέ μου δεν το διαχειρίστηκα όταν θύμωνα με τον Κ. Πολύ θα ήθελα αλλά δεν ήξερα και εδώ που τα λέμε ούτε με όλους τους άλλους ήξερα, ο θυμός ήταν βία και η βία ήταν α πα πα από τότε που ήμουν πολύ μικρό νήπιο, πραγματικά όχι μεταφορικά Αυτό το κομμάτι της ανατροφής μου υπήρξε πιο δαπανηρό και απ το μαχαιροπήρουνο, ψαχνόμουν χρόνια με ψυ για να βρούμε "καλά ο θυμός σας από όλα αυτά πού πήγε, πού τον έχετε βάλει;" Ε, ναι, γιατί στους ψυ συνήθως παρουσιαζόμαστε ως αγγελούδια! Τι πού τον είχα βάλει, μετά την τρίτη αφορμή που μου έδιναν να θυμώσω τα έβλεπαν όλα οι άνθρωποι, όποιοι και να ήταν είναι απλό, αλλά φαίνεται δεν έλυνε το πρόβλημα. Τέλος πάντων.

Όταν θύμωνα με τον Κ θύμωνα από φόβο και ανασφάλεια, έκλαιγα από υπερένταση και όταν περνούσε το κακό, δηλαδή το έλυνε ο Κ, τότε κοιμόμουν για να συνέλθω. Ήταν ανάλογα και με τον Κ, ο θυμός θέλει δύο όπως και το ταγκό. Στον θυμοσιάρη Κ θύμωνα κι εγώ και νικούσα γιατί δεν είχα κανένα δισταγμό να πληγώσω. Στον ήσυχα εκδικητικό (άραγε; ) Κ φοβόμουν κι έκλαιγα πολύ. Στον Κ που μου την έδινε απλά ζητούσα αποδέσμευση χαμογελώντας μέσα μου μουλαρίσια, το απολάμβανα πολύ και δεν το μετάνιωνα. Στον Κ που ήταν όλο γέλιο και χαρά και ουχί δικός μου Κ στο κάτω κάτω, να το λέμε κι αυτό, ήταν αδύνατο να θυμώσω.

Με τον λατρεμένο Αφέντη δεν θυμώνω. Όχι πάνω από μερικά δευτερόλεπτα, πάντως. Σε αυτά τα δευτερόλεπτα θα πω καμιά καλή βρισιά και μετά θα μου έχει περάσει. Τελείως.

 

Κύριοι παράγοντες, τρεις :

1) Βαθμός ενδιαφέροντος για την υ.
2) Μεγαλύτερη ή μικρότερη διάθεση ν' ασχοληθείς μαζί της σε μια δεδομένη χρονική περίοδο.
3) Νούμερο λαθών στα οποία έχει ήδη υποπέσει, πιθανές υποτροπές. Όπως και αξιολόγηση των αιτιών που θα οδηγούσαν στο ξέσπασμα της ( "παίζει" και να ήταν λιγότερο ή περισσότερο άσχετες με την όποια αλληλεπίδραση μας ).

Τα νούμερα 2 και 3 - για μένα πάντα - θα ήταν σ' εξάρτηση με το νούμερο 1.

Τρόποι αντιμετώπισης ( πάντα κρατώντας κατά νου τους προαναφερόμενους 3 "πυλώνες" ) :

1) Καθαρή και ξάστερη συζήτηση δίχως "φιογκάκια". Αν σαν απάντηση θα λάμβανα μισόλογα/μούτρα/κόνξες/ακόμη και μπινελίκια. Το καπελάκι μου στραβά δίχως άλλη κουβέντα.
2) Βραχεία ή μακρά σιωπή. Τουτέστιν, καμία επικοινωνία ( ακόμη κι αν ζούσαμε στο ίδιο σπίτι. Σαν η άλλη να μην υπήρχε ).
3) Το καπελάκι μου στραβά απ' ευθείας. Γιατί ή θα μ' ενδιέφερε από ελάχιστα ως καθόλου. Ή γιατί θα θεωρούσα την "οργή" της προσπάθεια να τραβήξει την προσοχή μου/να προσπαθήσει να με χειριστεί. Ή γιατί θα την θεωρούσα παντελώς λανθασμένη/ανυποστήρικτη καθώς και σοβαρή ένδειξη γι' άλλα μελλοντικά και ανεπιθύμητα για μένα "ντράβαλα".

Σίγουρα δεν θα την τιμωρούσα, γιατί όπως έχω γράψει επανειλημμένα, δεν πιστεύω στην προαναφερόμενη πρακτική σαν τρόπο συνετισμού/εκλογίκευσης κανενός, πόσο μάλλον ενός ενηλίκου. "Βαράω" ( ψυχολογικά ή σωματικά ) μόνο αν και όταν με "φτιάχνει", όχι επειδή θα περίμενα, να συνετίσω/νουθετήσω κάποια. Από πάντα απεχθάνομαι τον ρόλο του δασκάλου/παιδαγωγού. Γιατί θα ήταν σαν να πίστευα, ότι θα είχα πάντα δίκιο/θα ήξερα τα πάντα. Και δεν είμαι τόσο αλαζόνας, που να πίστευα ότι θα ίσχυε ούτε το ένα, ούτε τ' άλλο.

Τρόποι αντιμετώπισης από πλευράς υ, δεν ξέρω/δεν απαντώ. Τρόποι αντιμετώπισης από πλευράς Α ή σ, επίσης δεν ξέρω/δεν απαντώ.

 

Θεωρώ πως είναι κοινώς αποδεκτό το ότι θυμός και session δεν πάνε μαζί.

Η δική σας αντίδραση σε μια "ευχη" του θυμωμενου υ ποια θα ηταν;

 

Πολύ ωραία απάντηση!
Ευχαριστώ

 

κοινα .... τσ τσ τσ

 

Τ9...

 

Δυο περιπτωσεις με κοινο παρονομαστή τη συζήτηση για να βρεθεί ο "κόμπος" (αιτία θυμού)
1η τον λυνουμε τον κομπο και συνεχιζουμε (εξαφανιζεται ο θυμος)
2η δεν τον λύνουμε και το διαλύουμε ησύχως
Δεν καταλαβαινω που ειναι το θεμα

 

Εξαρτάται από τη διάθεση και το κατά πόσον ευθύνομαι εγώ για την ευχή. Αν ευθύνομαι εγώ τότε κάνω την πάπια γιατί μεταξύ μας ένα καλό μπινελίκι είναι ό,τι πρέπει για εκτόνωση χωρίς πολλά άλλα. Αν δεν ευθύνομαι εγώ αντιγυρίζω μετά πράξεως και τόκων την ευχή, όταν μου περάσει η ταπειροκρανίαση.