Όταν η αισθητική δεν είναι μαζί μας

Αυτό κάνει δ'εκα σοκολάτες γιατί χρειάζεται να γίνει σωστά φραγκοδίφραγκα...
Το ότι η @kinsha no onna δεν συνδράμει επί του θέματος και το θεωρεί ψιλοδεδομένο αντιστοιχεί σε κάποιους βαθμούς ποινής, με αναστολή, ένεκα τα ελαφρυντικά...

 

έλα, πες μας! Δεσμεύομαι για τις δέκα σόκο!

 

 

Μ' αυτό το tip θείο θα μου δώσεις και μένα μια σοκολάτα;

 

Το κιτς είναι εύκολο, προκαλεί γρήγορα μία αίσθηση και το δέχεσαι αμάσητο.

Αλλά πάντα τίθεται θέμα αντίληψης.

Για παράδειγμα, οι άνθρωποι όταν αντικρύζουν ένα σύννεφο δεν βλέπουνε τα ίδια πράγματα.
Άλλοι βλέπουν ένα παλιοσύννεφο (που θα φέρει τη βροχή) .. άλλοι ψάχνουνε να βρούνε πρόσωπα, σχήματα, κλπ μέσα σε αυτό.

Οι τελευταίοι δεν είναι απαραίτητα οι πιο ρομαντικοί, οι πιο ονειροπόλοι. Μπορεί να είναι απλά οι πιο ανήσυχοι.

Προσωπικά, είμαι οπαδός της απλότητας σε ό,τι αντικρύζω γύρω μου.
Όχι γιατί βαριέμαι να αναλύω τα πράγματα, αλλά γιατί πιστεύω πως στην απλότητα κρύβεται η τελειότητα της ρευστότητας
(και τελικά της ισορροπίας των πάντων γύρω μας).

 

Γουέλ, λίσεν...
Υπήρχε το θέατρο (από κουκλοθέατρο και σκιών μέχρι μπουλούκι, βαριετέ, ως και τις μεγαλύτερες σκηνές).
Υπήρχαν και οι εφημερίδες...
Μετά έσκασε μύτη ο ραδιόφωνος, ο σινεμάς κι η τελεόραση...
Αυτά τα λέμε πομπούς Α' βαθμού...

Από αυτά και σε αυτά βρίσκεις τα πάντα όλα.
Σε αυτά ο πάσα ένας λέει το μακρύ του και το κοντό του.
Δηλαδή τι τού αρέσει του τάδε διανοούμενου ή λογοτέχνη ή δημοσιογράφου ή θεατρανθρώπου, πνευματικού ή "πνευματικού" ανθρώπου τεσπά, και πώς το βλέπει το πράμα και πώς το κάνει και οτιδήποτε.

Εσύ, εγώ, όλοι μας είμαστε σε σχέση με τους πομπούς Α΄ βαθμού, λήπτες, πες το και δέκτες ή υποδοχείς αν θες (ακόμα και οι ίδιοι οι πομποί Α΄ βαθμού)...
Διαβάζουμε λοιπόν, ακούμε και βλέπουμε αυτά που εκπέμπει το κύκλωμα των πομπών Α' και αναλόγως αντιδρούμε, συμπεριφερόμαστε.
Έτσι δημιουργούμε μόνοι μας και εν πλήρει ελευθερία, τον βαθμό αποδοχής, που εμείς οι ίδιοι στην ουσία, θέλουμε να μας επιβληθούν ως μοντέλα / πρότυπα.
(Μας αρέσει ή όχι, έτσι λειτουργεί το πράμα, από τον καιρό που βγήκαν τα ρηχά πιάτα)...
Αυτά τα πολλαπλά πρότυπα, που λες, τα παίρνουμε, τα ανακατώνουμε έτσι, αλλιώς, γιουβέτσι και διαμορφώνουμε το τελικό ζουμί που γουστάρουμε.
Το ζουμί το στέλνουμε πίσω, δηλαδή το αποτέλεσμα της υποδοχής μας ως κοινωνία ληπτών, κάπου αποτυπώνεται.

Κι εδώ αρχίζει της μουρλής το πανηγύρι...
Αυτό που εμείς στέλνουμε πίσω, δεν έχει συνηθέστατα, καμιά σχέση με τα αρχικώς εκπεμπόμενα, κυρίως λόγω του μεγάλου τους αριθμού/όγκου.
Ποιοι τα παίρνουν..? Μα τα ίδια τα ΜΜΕ...
Που όμως ως πομποί Α' Βαθμού τρελαίνονται, γιατί σού λένε "ρε σεις, εμείς δεν είπαμε αυτά"... Απρόλεπτον δηλαδής..!
Επεστράφησαν από τους λήπες ως απαράδεκτα σε αυτό που ακριβώς εννοούσαμε και εκπέμψαμε! Σκατά η δουλειά!

Εδώ λοιπόν, μπαίνει ένα παρασιτικό κύκλωμα, που το λέμε Πομποί Β' Βαθμού (και καλά) που λέγεται Διαφήμιση..!
Παίρνει λοιπόν το κύκλωμα αυτό, όσα του στείλαμε, τα ψιλοσουλουπώνει, τα επανασυσκευάζει και μας τα επιστρέφει με τρόπο που να γίνονται από εμάς ευπρόσδεκτα.
Δεν είναι πια απαράδεκτα...

Με λίγα λόγια, αν ο χ διαδηλωτής το '90 στην Τζένοα που διαδήλωνε τα αντιτέτοια του, ντυμένος έτσι ώστε να μη μπορεί να ταυτοποιηθεί εύκολα, μετά από 2 χρόνια το πολύ είδε την "πολεμική του στολή" να πουλιέται ως "συνολάκι" πολύ "ψαγμένο" και προχώ.

_______________________
Σκονάκι 1:
Και τα τελευταία 60 χρόνια που το πράμα έχει παραζορίσει καταπώς φαίνεται, δεν υπάρχουν πια Λήπτες (μάζα, μπλιαξ), αλλά πολλές ομάδες Ληπτών (αγαπητέ κύριε Παπαρδόπουλε κι έτσι)...
Σκονάκι 2:
Η ιστορία του Ελληνικού δανεισμού και μνημονίων κι έτσι, είναι κλασική εφαρμογή συνταγολογίου για ανάλογες περιπτώσεις, δεν θα επεκταθώ βέβαια, φτου κακά...


Αυτά...

Τα υπόλοιπα για την πληρωμή μέσω πμ κι έτσι... Γιου νόου..!

_______
Έδιτ:
Λόγω συμπύκνωσης και βιασύνης να μου σχωρνάτε κάποιες "ευκολίες"...
1. Κάθε μορφή τέχνης είναι δυνάμει φορέας των πομπών Α' βαθμού.
2. Η Διαφήμιση λειτουργεί παρασιτικά στην προκειμένη περίπτωση, όχι σε άλλες περιπτώσεις δτις οποίες είναι αναγκαία.
3. Τα εργαλεία που έχουν αναπτυχτεί για αυτό το "αλισβερίσι" είναι πάμπολλα.
4. Η πληθώρα των εργαλείων και η ραγδαία εξέλιξή τους ως όπλων, παραπέμπουν σε συνθήκες πολεμικής σύρραξης.
5. Όπως σε κάθε κύκλωμα, υπάρχει πλήθος προσαρμοσμένων "υπηρετών" του, που αναπαράγονται για να το εξυπηρετούν per se. Είναι γνωστοί και ως χρήσιμοι ηλίθιοι ή απλώς βλάκες. Δεν είναι χαζοί, απλώς βλάκες.
Αυτά..!

 

Χμ, δεν το περίμενα, για να είμαι ειλικρινής. Εσύ τελικά αγαπητέ την έχεις όντως ψάξει σοβαρά τη δουλειά, τη συγκεκριμένη έστω, κι από την καλή κι από την ανάποδη.

Αποκλείεται, θα έλεγε κανείς, να είναι μόνο από την ενασχόληση με την Τέχνη γενικότερα και τη Φωτογραφία ειδικότερα.

 

Οταν η αισθητική δεν είναι μαζί μας... υπάρχει το μισομπούκαλο  

 

Τα φαινόμενα πάντα απατούν.
Θενξ ενιγουέι...
Οι καλές μαύρες σοκολάτες φταίνε...

 

Άρα κάτι κέρδισα απ' την ακαταλαβίστικη παρέμβαση μου.
Αφού κι εγώ κατάλαβα το νόημα του νήματος σου.  

 

Εδώ και πέντε περίπου χρόνια έχω καταργήσει την τελεόραση, βρήκα ότι μου αλλοιώνει την αισθητική.
Ποτέ δεν πολυέβλεπα τσόντες. Δεν με καύλωναν, έψαχνα την fakουριά σε κάθε σκηνή, φιλί, βογγητό!
Στις bdsm τσόντες, εντελώς ντεκαυλέ που βγαίνουν οι ταλαιπωρημένες πρωταγωνίστριες μετά και χαζογελάνε για να μας διαβεβαιώσουν ότι το κάνανε για τα μπικικίνια και όχι γιατί το γουστάρουν. Μου χαλάνε την αισθητική μου.
Τις βλέπω σαν κριτικός κινηματογράφου, δυστυχώς, δεν μπορώ να τις απολαύσω.
Αν δω βέβαια 4-5 βιντεάκια, χαζοατταβιστικά, ελλοχεύει ο κίνδυνος να κολλήσω, το κιτς μπορεί να γίνει εθιστικό, δε λέω, γι αυτό το αποφεύγω, για να με προφυλάξω και από αυτό και από τον εαυτό μου ομοίως.
Βέβαια, το ερασιτεχνικό πορνό θέλει ερασιτέχνες μαστόρους για να είναι και οριζινάλ και καυλωτίκ. Είτε είναι φωτό, είτε βίντεο.
Πολύς κόσμος βέβαια στον καθρέφτη του κοιτιέται κι από μόνος του αγαπιέται. Δεν με αφορούν οι νάρκισσοι, ξέρετε αυτά τα άτομα που περνάνε μπροστά από τις βιτρίνες και δεν βλέπουν παρά την δική τους αντανάκλαση. Κι αυτοί κιτς είναι για μένα, λόγω επιτήδευσης.
Έχει και κάτι σκηνές, που μπορεί να μην είναι σε πορνοταινίες, που χύνω καντάρια όταν τις βλέπω. Σημειωτέον, δεν ανήκω στο φυσιολογικό δείγμα, λειτουργώ ανώμαλα/μη φυσιολογικά.
Ο ορισμός του κιτς είναι υποκειμενικός σαφώς. Για μένα είναι κάτι ανάμεσα σε χαμηλή αισθητική και προσπάθεια εντυπωσιασμού με γουοτέβα μέσα. Το αποτέλεσμα ενίοτε για γέλια και για κλάματα.
Το κιτς υπάρχει φυσικά ΚΑΙ στο bdsm και στο φόρουμ, ζει και βασιλεύει. Δείτε τις φωτό, τα άβαταρ, το γκάλερι και τα σχετικά νήματα.
Μερικές φορές το κιτς είναι λυτρωτικό, διασκεδαστικό, με κάνει και γελάω, λειτουργεί χαλαρωτικά, αλλά ως εκεί. Με μέτρο. Μην μας γίνει και συνήθεια...

 

καταιγισμός φωτογραφιών με υπερβολικά προφανές περιεχόμενο
το κραυγαλέο
εντυπωσιακή ακρίβεια στην απεικόνιση ανατομικών χαρακτηριστικών
μεγέθυνση, εστίαση, ζουμάρισμα κι επανάληψη

μαθήματα ανατομίας μεσω σεξουαλικών απεικονίσεων που τα κλειστά μάτια από το πάθος, δεν εντρύφησαν με το φακό στο ζουμ
εκεί όπου ο ερωτισμός των σωμάτων μοιάζει να αναβοσβήνει σαν φωτισμένη με νέον πινακίδα
με χρώματα φλουό, έντονα, κραυγαλέα
σκηνές και θέματα υπογραμμισμένα μ έναν επιθετικά ευθύ τρόπο, ώστε να χτυπούν όσο το δυνατό, ευθύβολα στο στόχο

η σεξουαλικότητα διψασμένη, κραυγάζει σε δυνατά beat
κι ο στόχος είναι η έξαψη

η έξαψη σε βουλιμία, προσπαθεί να τραφεί με πληθώρα φωτογραφιών
το ανικανοποίητο και η αχαλίνωτη τάση, ξεσπάνε ορμητικά, όπως ένας ποταμός που δεν βρίσκει άλλου διέξοδο
το πάθος "ωμό" σε οργασμό ποστ, το κροπάρισμα σε κρεσέντο που θυμίζει χασάπικο
φιλέτα, μερίδες, μπούτι, στήθος, πέος κτλ

ο συμβολισμός στέκεται εμπόδιο στην τέρψη
είναι σα να υποχρεώνεις έναν πεινασμένο βουλιμικό να αποκρυπτογραφήσει πρώτα τις οδηγίες που ανοίγουν ένα πακέτο φαγητού
θα το σκίσει με τα δόντια ή θα το πετάξει : - P

η αισθητική είναι πάντοτε μαζί μας, πόσο μάλλον στην σεξουαλικότητα όπου χρειάζεται να είμαστε συμβατοί έστω με ένα άτομο, ώστε να αλληλεπιδράσουμε
πέρα από τη φαντασία μας
ο συμβολισμός, είναι κώδικας επικοινωνίας, χαρά ανταλλαγής μηνυμάτων
είναι για μένα ο πιο μύχιος τρόπος να ειπωθούν κάποια πράγματα
να μιλώ πιο ελεύθερα και άμεσα κι ας φαίνεται πως γίνεται κάπως συνεσταλμένα..

 

Αγαπημένη μου.
ΑΥΤΟ, αυτό ακριβώς.