Όταν η αισθητική δεν είναι μαζί μας

Μια χαρά ήταν, αλλά δεν είναι πιασιάρικο την συγκεκριμένη χρονική συγκυρία.
Αντίστοιχο νήμα προ έτους ήταν πιο ποπ...
O tempora o mores...

 

Ο ποιος;

 

Ο tempora o mores > Τι καιροί, τι ήθη... (δεν διάβαζες Αστερίξ..?)

 

Επειδή την έχω πατήσει έτσι για χρόοοονια ατελείωτα, μπορώ να πω don't eat the yellow snow. Πάρα πολλές φορές δεν υπάρχει απολύτως τίποτε. Και μάλιστα υπήρχαν και πολύ λιγότερα από αυτά που τους έχεις αποδώσει (εσύ, εγώ, όλοι   ) στην προσπάθειά μας να νοηματοδοτήσουμε.

Σε τέτοιες συζητήσεις δεν θα σταματήσω να επαναφέρω το εκπληκτικό νήμα της @soutzoukakia , το οποίο το έχω και στα "Αγαπημένα" του browser πλέον για να το διαβάζω συχνά πυκνά.

Όπως έγραψα και εκεί, υπάρχουν κατά τη γνώμη μου τρία διαφορετικά επίπεδα:

1. Το τι μας καυλώνει
2. Το τι μας αρέσει
3. Το τι είναι ωραίο

Αυτά τα τρία δεν συνυπάρχουν απαραίτητα. Το πόσο συνυπάρχουν είναι ενδείκτης αλλά όχι απαραίτητα ατράνταχτη απόδειξη της αισθητικής μας  

Η αισθητική συνδέεται με το δίπολο Όμορφο - Άσχημο. Και αυτό έχει να κάνει και με τη λογική και με τη γνώση και με τη σκέψη κλπ
Για αυτό η αισθητική δεν είναι ανεξάρτητη αλλά απόλυτα συνυφασμένη με την ηθική.

Η καύλα είναι πιο ταχείας ανάφλεξης. Και καλά κάνει και καλώς κάνουμε που ενδίδουμε  
Αρκεί να μην μπλέκουμε το τι μας καυλώνει με το τι μας αρέσει και το τι είναι ωραίο διεκδικώντας τα δυο πρώτα να έχουν την ισχύ του τρίτου  

 

Απλά όταν συνυπάρχουν τότε μπορούμε να μιλάμε και για την ύπαρξη σχέσης των εμπλεκόμενων μερών και μάλιστα πολύ δυνατή και υγιή  
Ειναι και ο συνήθης λόγος που απατούν οι άνθρωποι ... όταν κάποιος από τους 3 αυτούς δεσμούς σπάει αντί να προσπαθούν για "επανασύνδεση" αναζητούν αλλού αυτό από το οποίο έχει γίνει η αποκοπή.
Κι αυτό που δεν καταλαβαίνουν οι περισσότεροι και μπαίνουν σε διαδικασία σύγκρισης είναι ότι η αισθητική είναι κάτι τελείως υποκειμενικό.
Η ηθική είναι αυτό που επιτρέπει αυτοσεβασμό και σεβασμό και του άλλου εμπλεκόμενου...

 

Πράγματι  

Όχι   Οι συνηθέστεροι λόγοι που απατούν οι άνθρωποι είναι οι ανασφάλειές τους και το ότι δεν έχουν καταλάβει και δεν θέλουν να δεχτούν (λόγω "κληρονομιάς" που φέρουν) ότι οι άνθρωποι είμαστε φύσει πολυγαμικά όντα   Τα λοιπά είναι βάλσαμο για τις τύψεις συνειδήσεως.

Όχι. Η αρέσκεια είναι κάτι τελείως υποκειμενικό. Και δεν τεκμηριώνεται και δεν χρειάζεται να τεκμηριώνεται. Είναι σαν το σποτ της γνωστής μπύρας "γιατί έτσι μας αρέσει".
Η αισθητική απεναντίας έχει νόμους και κανόνες. Μόνον που είναι εσωτερικοί, για αυτό μπερδευόμαστε ίσως συχνά. Αλλά αυτοί υπάρχουν. Και υπάρχουν σαφή μέτρα και κριτήρια.

 

 
Les Sièges de l'Alcazar (Dir. Luc Moullet, 1989).

 

Όχι   Οι συνηθέστεροι λόγοι που απατούν οι άνθρωποι είναι οι ανασφάλειές τους και το ότι δεν έχουν καταλάβει και δεν θέλουν να δεχτούν (λόγω "κληρονομιάς" που φέρουν) ότι οι άνθρωποι είμαστε φύσει πολυγαμικά όντα   Τα λοιπά είναι βάλσαμο για τις τύψεις συνειδήσεως.
[/QUOTE]
Θα συμφωνήσω ως προς τις ανασφάλειες είναι άλλωστε από μόνο του τόμος ολόκληρος  
Απλά εγώ μίλησα για το μηχανισμό κι εσύ για το αίτιο

 

Νόμους και κανόνες που έχουν τεθεί όμως από ποιους? Και δεν είναι υποκειμενικοί αυτοί που θεσπίσανε τους νόμους και τους κανόνες?
Το ότι αντιστοιχεί στο μεγαλύτερο ποσοστό αποδοχής το αποτέλεσμα είναι θέμα στατιστικής (θυμήσου τον Κυνόδοντα)

 

Α, οκ, επειδή μιλήσαμε για "λόγο" αναφέρθηκα στα αίτια, οι μηχανισμοί όντως είναι αρκετοί  

Μα από ποιους θα μπορούσαν να είχαν τεθεί αυτοί οι νόμοι και οι κανόνες; Και αν είχαν τεθεί από κάποιους συγκεκριμένα, μια ομάδα ατόμων πχ, δεν θα είχαν αλλάξει με την πάροδο των ετών, προϊούσης της απώλειας ισχύος και επιρροής αυτής της ομάδας;
Πχ ένα έργο της Αναγέννησης ή της Κλασσικής Αρχαιότητας;

Τους νόμους και τους κανόνες τους θέτει το ίδιο το έργο και η "συμμόρφωση" του προς αυτούς, η πλήρωση αυτών των στάνταρ είναι που κρίνει την αισθητική του αξία. Και αυτή είναι άσχετη από την αρέσκεια μας, την αρέσκεια του οποιουδήποτε.

Επομένως, όχι, διαφωνώ, δεν είναι θέμα στατιστικής το ποσοστό αποδοχής (by the way εμένα το μόνο που μου άρεσε στον Κυνόδοντα ήταν οι κρέπες που έτρωγα την ώρα που τον έβλεπα  ) είναι θέμα αισθητικής αξίας, που είναι υπεράνω επιρροής μας. Για αυτό η αισθητική αξία είναι κάτι διαχρονικό. Η συγκυρία μπορεί να επηρεάσει την αποδοχή σε μικρό εύρος χρόνου όντως, και τότε μπορούμε να μιλήσουμε και για στατιστική. Αλλά η κριτήριο παραμένει η διαχρονικότητα  

 

Μα δεν διαφωνούμε ούτε καν ως προς τον Κυνόδοντα!!!
Αυτό που λες είναι τα έμφυτα χαρίσματα του ανθρώπου γιατί η ψυχή έχει λεπτοφυείς ενέργειες.
Και επειδή οι νόμοι και κανόνες αλλάζουν και οι άνθρωποι αλλοτριώνονται νοητικά κυρίως και αραχνιάζουν οι ενέργειες της ψυχής και της καρδιάς γι αυτό υπάρχουν άνθρωποι (εντάξει παίζει ρόλο και οι παιδεία για να είμαστε ειλικρινείς) που και η κλασσική μουσική είναι γι αυτούς είναι εμετική και η όπερα είναι της πεντάρας, και το μπαλέτο αδιάφορο και οι πίνακες της Αναγέννησης μπανάλ (άσε για την αρχαιότητα θα πονέσει δεν θα το σχολιάσω).
Ας φάμε κρέπες  

 

Ο Κυνόδοντος ομολογώ ότι συναγωνίστηκε σε αηδιασμένη έκφραση της φάτσας μου τον Αστακό, τόσο χάλια, που πραγματικά δεν ξέρω γιατί χρειάζονται τέτοιες κυνικές και απωθητικές αλληγορίες για τις ανθρώπινες σχέσεις.
Το ''λεπτοφυές'' που λες, φαντάζομαι πως δημιουργεί πονοκέφαλο σε όλους όσοι ούτε το χονδροειδές δεν μπορούν καλά-καλά να αντιληφθούν. Δεν ξέρω αν οι άνθρωποι αλλοτριώνονται ή απλά εκπαιδεύονται να χάσουν την μοναδικότητα, την έμφυτη ενσυναίσθηση και την εγγενή διορατικότητά τους. Εγώ τείνω να πιστέψω το δεύτερο.
Και δεν ξέρω για ποια ψυχή μιλάμε. Άλλοι, αυτήν την έρμη την ψυχή την αποκαλούν Σκύλα, άλλοι λένε ότι δεν υπάρχει, οι υλιστές θεωρούν ότι υπάρχει μόνο ότι βλέπουμε και ότι αντιλαμβανόμαστε με τις 5 αισθήσεις, άρα ούτε αυτή υπάρχει κατ΄αυτούς.
Εγώ προσωπικά πιστεύω ότι είμαστε φως, αυτό που μάς διαφοροποιεί από τα λοιπά ζωντανά όντα είναι η Ατομική Ψυχή, αυτή μας κάνει μοναδικούς και ανεπανάληπτους. Όσοι δεν το αντιλαμβάνονται αυτό έχουν την αμέριστη συμπάθειά μου ωστόσο, εύχομαι να μην χρειαστεί να διαπιστώσουν την ύπαρξή της στα δυσκολίκια της ζωής.
Δεν ξέρω αν η Ψυχή εκφράζεται μέσα από την συγκινησιακή φόρτιση που αβίαστα μάς προσφέρουν οι τέχνες, θεωρώ ότι αυτό σχετίζεται και πάλι με την συνήθεια και την εκπαίδευση, νομίζω ότι προτιμώ να φάμε κρέπες από το να ταυτίσω την Ψυχή και την ύπαρξή της με την φιλοτεχνία. Έχω γνωρίσει πάντως και εντελώς σκατόψυχους φιλότεχνους, με υψηλά καλλιτεχνικά ιδεώδη, γιατί και η ιδεολογικοποίηση της τέχνης έχει παίξει γερά για να παραμυθιάσει κόσμο κατά καιρούς, ότι κάποιοι είναι ανώτεροι από τους άλλους. Δεν ξέρω τελικά αν κανείς είναι ανώτερος από κάποιον άλλον. Πιο εξελιγμένος ψυχικά ναι, μπορεί, σε υψηλότερο βαθμό αυτοπραγμάτωσης ναι, επίσης, αλλά αυτό έχει να κάνει με ενός άλλου είδους ψυχική καλλιέργεια και όχι με την τέχνη.

"Εδιζησάμην Εμεωυτόν", αυτή είναι η φράση που απαντά σε όλα τα παραπάνω για μένα και σε ακόμη περισσότερα, που αφορούν την ζωή, την τέχνη, το bdsm και την ύπαρξη εν γένει.

Δεν ξέρω αν το συνιστώ ανεπιφύλακτα, είναι δύσκολο πολύ σαν μονοπάτι, απελευθερωτικό, αλλά οδυνηρό, όποιος το βάδισε, το ξέρει. Ξέφυγα από το θέμα, αλλά δεν με νοιάζει, οι σκέψεις σου πυροδότησαν τις δικές μου και κάπως έτσι γίνονται υπέροχες συζητήσεις πεταλούδα.