Απόκρυψη ανακοίνωσης

Καλώς ήρθατε στην Ελληνική BDSM Κοινότητα.
Βλέπετε το site μας σαν επισκέπτης και δεν έχετε πρόσβαση σε όλες τις υπηρεσίες που είναι διαθέσιμες για τα μέλη μας!

Η εγγραφή σας στην Online Κοινότητά μας θα σας επιτρέψει να δημοσιεύσετε νέα μηνύματα στο forum, να στείλετε προσωπικά μηνύματα σε άλλους χρήστες, να δημιουργήσετε το προσωπικό σας profile και photo albums και πολλά άλλα.

Η εγγραφή σας είναι γρήγορη, εύκολη και δωρεάν.
Γίνετε μέλος στην Online Κοινότητα.


Αν συναντήσετε οποιοδήποτε πρόβλημα κατά την εγγραφή σας, παρακαλώ επικοινωνήστε μαζί μας.

Αγαπημένα αποσπάσματα από βιβλία

Συζήτηση στο φόρουμ 'Τέχνη' που ξεκίνησε από το μέλος prodigal sub, στις 12 Σεπτεμβρίου 2015.

  1. brenda

    brenda FU very much

    Μόνο στη μοναχικότητα δεν υπάρχει επιλογή...



    Επιλογή, οποιουδήποτε είδους, σημαίνει σύγκρουση. Στην επιλογή υπάρχουν αναπόφευκτα αντιθέσεις. Αυτές οι αντιθέσεις, εσωτερικές και εξωτερικές, γεννάνε σύγχυση και δυστυχία. Για να ξεφύγει κανείς από αυτή τη δυστυχία, κάνει να μοιάζουν οι θεοί, τα πιστεύω, ο εθνικισμός και η αφοσίωση σε διάφορα μοντέλα δραστηριότητας, σαν πραγματικές ανάγκες.


    Ξεφεύγοντας με αυτές τις κάνεις να αποκτήσουν πολύ μεγάλη σημασία, αλλά η φυγή είναι ο δρόμος της ψευδαίσθησης και τότε εμφανίζονται ο φόβος κι η ανησυχία. Ο δρόμος της επιλογής είναι ο δρόμος της θλίψης όπου ο πόνος δεν έχει τέλος. Η επιλογή, η εκλογή, θα υπάρχει πάντα όσο υπάρχει εκείνος που επιλέγει -που είναι η συσσωρευμένη μνήμη πόνου και ευχαρίστησης- και κάθε εμπειρία επιλογής, το μόνο που κάνει είναι να δυναμώνει τη μνήμη, που η αντίδρασή της γίνεται σκέψη και συναίσθημα.



    Η μνήμη έχει μόνο μερική σημασία, καθώς είναι φτιαγμένη για να αντιδρά μηχανικά κι αυτή η αντίδραση είναι η επιλογή.



    Δεν υπάρχει ελευθερία στην επιλογή. Διαλέγεις σύμφωνα με τον τρόπο που έχεις ανατραφεί, σύμφωνα με την κοινωνική, οικονομική και θρησκευτική διαμόρφωσή σου. Η επιλογή δυναμώνει, χωρίς εξαίρεση, αυτή τη διαμόρφωση. Δεν υπάρχει φυγή από αυτή τη διαμόρφωση που μόνο γεννάει όλο και περισσότερα βάσανα.



    Η επιλογή γεννάει πάντα δυστυχία. Παρακολούθησέ την και θα δεις να καραδοκεί, να απαιτεί, να επιμένει, να εκλιπαρεί και πριν το καταλάβεις, θα βρίσκεσαι πιασμένος στο δίχτυ των αναπόφευκτων υποχρεώσεων, ευθυνών και απογνώσεων που φέρνει.



    Παρακολούθησέ την και θα έχεις επίγνωση αυτού που πραγματικά συμβαίνει. Έχε επίγνωση αυτού που συμβαίνει, δε μπορείς να αλλάξεις αυτό που συμβαίνει, μπορείς να το κουκουλώσεις, να το βάλλεις στα πόδια, αλλά δε μπορείς να το αλλάξεις. Είναι εκεί. Αν το αφήσεις ήσυχο χωρίς να παρεμβαίνεις με τις απόψεις σου και τις ελπίδες σου, τους φόβους σου και τις απελπισίες σου, με τις υστερόβουλες και πανούργες κρίσεις σου, θα ανθίσει και θα φανερώσει όλη τη δαιδαλώδη μορφή του, όλες τις λεπτές κινήσεις του -και υπάρχουν πολλές- τη φαινομενική σημασία και ηθική του, τα κρυμμένα του κίνητρα και τις κρυμμένες φαντασιώσεις του.



    Αν αφήσεις εκείνο που πραγματικά συμβαίνει ήσυχο, θα σου δείξει όλα αυτά και περισσότερα. Αλλά πρέπει να έχεις μια χωρίς επιλογές επίγνωσή του, περπατώντας ήσυχα. Τότε θα δεις ότι η επιλογή, έχοντας ανθίσει, πεθαίνει και μένει η ελευθερία, όχι ότι είσαι ελεύθερος, αλλά υπάρχει ελευθερία.



    Εσύ είσαι εκείνος που κάνει τις επιλογές, εσύ είσαι εκείνος που σταμάτησε να τις κάνει. Δεν υπάρχει τίποτα να επιλέξεις. Μέσα από αυτήν την χωρίς επιλογές κατάσταση ανθίζει η μοναχικότητα. Ο θάνατος της επιλογής δεν είναι ποτέ το τέλος της. Πάντοτε ανθίζει και πάντοτε είναι καινούρια. Το να πεθαίνεις για το γνωστό σημαίνει να είσαι μόνος. Κάθε επιλογή βρίσκεται στο πεδίο του γνωστού. Η δράση σε αυτό το πεδίο φέρνει πάντα θλίψη.



    Τέλος της θλίψης υπάρχει στη μοναχικότητα.

    Από τις “Σημειώσεις” του Τζίντου Κρισναμούρτι


     


    O Τζίντου Κρισναμούρτι γεννήθηκε το 1895 στην Ινδία και πέθανε το 1986. Ταξίδεψε σε όλο τον κόσμο και πάντα διακήρυττε ότι δεν έχει πατρίδα. Ταξίδεψε παντού, γράφοντας βιβλία και συγγράμματα. Γίνεται ίσως ο πιο δημοφιλής σύγχρονος πνευματικός δάσκαλος που όμως αρνείται την χρησιμότητα των πνευματικών δασκάλων και τάσσεται εναντίον τους.



    Σε αντίθεση με κάθε άλλη πνευματική διδασκαλία, ο Κρισναμούρτι διδάσκει ότι ο άνθρωπος πρέπει μόνος του να βρει τον δρόμο και εκείνος το μόνο που του δίνει είναι τα εργαλεία. Σε καμία όμως περίπτωση δεν πιστεύει ότι πρέπει να ακολουθούμε πιστά και τυφλά πνευματικούς ή θρησκευτικούς ηγέτες.



    Η αμφιβολία προς οτιδήποτε είναι κύριο στοιχείο της διδασκαλίας του. Τάσσεται ενάντια των παραδοσιακών τρόπων διαλογισμού που κοιμίζουν τον νου(!) και διαλαλεί συνεχώς την κρισιμότητα της παρούσας στιγμής και την απαγκίστρωση από σκέψεις του παρελθόντος του μέλλοντος χωρίς όμως ο νους να χάνει την εγρήγορση του, διδασκαλία που συμπίπτει αρκετά με αυτή του μεταγενέστερου Γερμανού Εκχαρτ Τόλε (Η Δύναμη του Τώρα εκδ. Λιβάνη)
     
    Last edited: 21 Ιουνίου 2016
  2. passionflower

    passionflower Ότι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό...

    Δεν υπάρχει αμφιβολία πώς, ως προς τις πρακτικές συνέπειες, η επιθυμία να εξαρτιέσαι ή να υποφέρεις είναι αντίθετο της επιθυμίας να κυριαρχείς ή να κάνεις τους άλλους να υποφέρουν. Ψυχολογικά όμως και οι δύο τάσεις είναι αποτέλεσμα μιας βασικής ανάγκης που πηγάζει από την ανικανότητα ανοχής της μοναξιάς και της αδυναμίας του εγώ. Προτείνω να ονομαστεί η επιδίωξη που βρίσκεται στη βάση του σαδισμού και του μαζοχισμού συμβίωση. Η συμβίωση, με την ψυχολογική της έννοια, σημαίνει τη συνένωση ενός ατομικού εγώ με ένα άλλο εγώ (ή μια άλλη δύναμη έξω από το εγώ) με τέτοιο τρόπο ώστε καθένα από τα εγώ να χάνει την ακεραιότητα του και καθένα να αλληλοεξαρτιέται απόλυτα από το άλλο. Το σαδιστικό πρόσωπο έχει ανάγκη το αντικείμενο του, το ίδιο όπως το και το μαζοχιστικό έχει ανάγκη από το δικό του. Μόνο που αντί να αναζητήσει τη σιγουριά με το να απορροφηθεί, την κερδίζει απορροφώντας κάποιον άλλον. Και στις δυο περιπτώσεις η ακεραιότητα του ατομικού εγώ χάνεται. Στη μια περίπτωση διαλύω το εγώ μου μέσα σε μια εξωτερική δύναμη. Χάνω το εγώ. Στην άλλη περίπτωση, μεγαλώνω το εγώ μου, κάνοντας ένα άλλο πρόσωπο μέρος του εαυτού μου και έτσι αποκτώ τη δύναμη που μου έλειπε σαν ανεξάρτητο εγώ. Σε όλες τις περιπτώσεις στην παρόρμηση για τη δημιουργία σχέσης συμβίωσης με κάποιον άλλο οδηγεί η ανικανότητα να υποφέρει κανείς τη μοναξιά του ατομικού του εγώ. Αυτό κάνει πρόδηλους τους λόγους για τους οποίους η σαδιστική και η μαζοχιστική τάση συμπλέκονται η μια πάντα με την άλλη. Μολονότι στην επιφάνεια παρουσιάζονται σαν αντιφάσεις, στην ουσία πηγάζουν από την ίδια βασική ανάγκη. Οι άνθρωποι δεν είναι σαδιστές ή μαζοχιστές, αλλά υπάρχει μια σταθερή διακύμανση ανάμεσα στην ενεργητική και στην παθητική πλευρά του συμπλέγματος διαβίωσης, ώστε είναι συχνά δύσκολο να καθορίσουμε ποια πλευρά του συμπλέγματος αυτού ενεργεί σε δοσμένη στιγμή. Και στις δύο περιπτώσεις η ελευθερία και η ατομικότητα χάνονται.Συχνά και όχι μόνο στη λαική χρήση, ο σαδικομαζοχισμός μπερδεύεται με τον έρωτα. Ιδιαίτερα τα σαδικομαζοχιστικά φαινόμενα ερμηνεύονται σαν ερωτικές εκδηλώσεις. Η στάση πλήρους αυταπάρνησης για το χατίρι ενός άλλου και η παράδοση των απαιτήσεων σου σ’ ένα άλλον εξυμνούνται σαν παραδείγματα «μεγάλου έρωτα». Φαίνεται πως δεν υπάρχει καλύτερη απόδειξη «αγάπης» από τη θυσία και την προθυμία να παραδοθείς για χατίρι του αγαπημένου σου προσώπου. Στην πραγματικότητα σ’ αυτές τις περιπτώσεις η «αγάπη» είναι ουσιαστικά μαζοχιστική επιθυμία που πηγάζει από την ανάγκη συμβίωσης του ενδιαφερόμενου προσώπου. Αν λέγοντας έρωτα εννοούμε την ένωση δύο ανθρώπων πάνω στη βάση της ανεξαρτησίας και της ακεραιότητας των ενδιαφερόμενων προσώπων, τότε ο μαζοχισμός και ο έρωτας είναι αντίθετα. Ο έρωτας βασίζεται στην ισότητα και την ελευθερία. Αν βασίζεται στην υποταγή και την απώλεια της ακεραιότητας του ενός συντρόφους είναι μαζοχιστική εξάρτηση, ανεξάρτητα από το αν η σχέση έχει λογική μορφή. Ο σαδισμός επίσης εμφανίζεται συχνά κάτω από τη μάσκα του έρωτα. Η κυριαρχία ενός άλλου, ο ισχυρισμός πως το να εξουσιάζεις κάποιον το κάνεις για το καλό του, εμφανίζεται συχνά σαν έκφραση αγάπης, ενώ ο ουσιαστικός παράγοντας είναι η χαρά της κυριαρχίας.

    Erich Fromm, “Ο Φόβος μπροστά στην ελευθερία”
     
  3. Lost Hours

    Lost Hours Premium Member

    Βρήκα στο απόσπασμα που παρέθεσες την απάντηση σε ένα ερώτημα που γεννήθηκε μέσα μου όταν διάβαζα το απόσπασμα που ανέβασα εγώ...'Oταν η αποδοχή της υποτακτικότητας /κυριαρχίας είναι αποτέλεσμα μιας διεργάσιας της καρδιάς και όχι του νου τότε μπορούν να δώσουν νεές διαστάσεις στην αγάπη;

    Σε ευχαριστώ  
     
  4. Marlen Daudaux

    Marlen Daudaux circle.breath.line

    Στάση_
    Είναι σωστό όταν γίνονται σημαντικά πράγματα γύρω σου να τα παρακολουθείς και να τα νιώθεις,να μην τ'αφήνεις να περνάνε.
    Θυμάμαι ήμουνα κάποτε σε μια στάση και περίμενα το τρόλεϊ. Όπως καθόμουνα,κοιτάω πάνω. Έγραφε:''Αντί να χαζεύεις εδώ πάνω, βρε μαλάκα, δεν κοιτάς μήπως έρχεται το τρόλεϊ;'' Ξέρω ότι είναι άσχετο, αλλά αυτό εννοώ. Αφού περιμένεις το τρόλεϊ, τι κοιτάς εδώ πάνω; Ε, μαλάκα; Έτσι κι εγώ. Αποφάσισα να κοιτάω για το τρόλεϊ. Κι άμα περάσει, θα το πάρω. Και με λένε Μανόλη.

    Από τα Χαστουκόψαρα του Λένου Χρηστίδη
    Εκδόσεις Καστανιώτη
     
  5. Lost Hours

    Lost Hours Premium Member

    Να πέφτεις όπου να ναι, με τα μούτρα!Να πέφτεις με τα μούτρα στη δουλειά,στο κρασί,στον έρωτα και να μην φοβάσαι το Θεο,μήτε τον διάβολο.Αυτό θα πει παλικάρι!

    Βιος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά
    Νίκος Καζαντζάκης
     
  6. aenaosss

    aenaosss Regular Member

     
  7. lara

    lara Αυτοδεσποζόμενη Contributor

    ΤΡΙΤΟ ΧΡΕΟΣ
    …Η καρδιά δε βολεύεται. Χέρια χτυπούν απόξω από τη φυλακή της, φωνές ερωτικές αφουγκράζεται στον αγέρα κι η καρδιά, γιομάτη ελπίδα, αποκρίνεται τινάζοντας τις αλυσίδες και σε μιαν αστραπή της φαίνεται πως έγιναν οι αλυσίδες φτερούγες.
    Μα γρήγορα η καρδιά πέφτει πάλι αιματωμένη, έχασε πάλι την ελπίδα και την ξαναπιάνει ο Μέγας Φόβος.
    Καλή η στιγμή, παράτα πίσω σου το νου και την καρδιά, τράβα μπροστά, κάμε το τρίτο βήμα.
    Γλίτωσε από την απλοϊκή άνεση του νου που βάνει τάξη κι ελπίζει να υποτάξει τα φαινόμενα. Γλίτωσε από τον τρόμο της καρδίας που ζητάει κι ελπίζει να βρει την ουσία.
    Νίκησε το στερνό, τον πιο μεγάλο πειρασμό, την ελπίδα. Τούτο είναι το τρίτο χρέος…
    Χρέος σου, ήσυχα, χωρίς ελπίδα, με γενναιότητα, να βάνεις πλώρη κατά την άβυσσο. Και να λες: Τίποτα δεν υπάρχει!
    Τίποτα δεν υπάρχει! Μήτε ζωή, μήτε θάνατος. Κοιτάζω την ύλη και το νου σα δυο ανύπαρχτα ερωτικά φαντάσματα να κυνηγιούνται, να σμίγουν, να γεννούν και ν’ αφανίζουνται, και λέω: «Αυτό θέλω!»
    Ξέρω τώρα δεν ελπίζω τίποτα, δε φοβούμαι τίποτα, λυτρώθηκα από το νου κι από την καρδιά, ανέβηκα πιο πάνω, είμαι λεύτερος. Αυτό θέλω. Δε θέλω τίποτα άλλο. Ζητούσα ελευτερία….

    Α’ ΣΚΑΛΟΠΑΤΙ: ΕΓΩ
    …Χρέος έχεις και μπορείς στο δικό σου τον τομέα να γίνεις ήρωας. Αγάπα τον κίντυνο. Τι είναι το πιο δύσκολο; Αυτό θέλω!
    Ποιο δρόμο να πάρεις; Τον πιο κακοτράχαλον ανήφορο. Αυτόν παίρνω κι εγώ ακλούθα μου!
    Να μάθεις να υπακούς. Μονάχα όποιος υπακούει σε ανώτερο του ρυθμό είναι λεύτερος.
    Να μάθεις να προστάζεις. Μονάχα όποιος μπορεί να προστάζει είναι αντιπρόσωπος μου απάνω στη γης ετούτη.
    Ν’ αγαπάς την ευθύνη. Να λες:
    Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω.
    Ν’ αγαπάς τον καθένα ανάλογα με τη συνεισφορά του στον αγώνα. Μη ζητάς φίλους να ζητάς συντρόφους! …

    Γ’ Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ
    …Τρέχουμε. Ξέρουμε πώς τρέχουμε να πεθάνουμε, μα δεν μπορούμε να σταματήσουμε. Τρέχουμε.
    Μια λαμπάδα κρατούμε και τρέχουμε. Το πρόσωπο μας, μια στιγμή, φωτίζεται μα βιαστικά παραδίνουμε τη λαμπάδα στο γιο μας κι ευτύς σβήνουμε, κατεβαίνουμε στον Άδη.
    Η μάνα κοιτάει μπροστά, κατά την κόρη η κόρη κοιτάει κι αυτή μπροστά, πέρα από του αντρός της το κορμί, κατά το γιο να πώς πορεύεται στη γης ετούτη ο Αόρατος.
    … Περιμάζωξε στην καρδιά σου όλες τις τρομάρες, ανασύνθεσε όλες τις λεπτομέρειες. Ένας κύκλος είναι η λύτρωση κλείσε τον!
    Τι θα πει ευτυχία; Να ζει όλες τις δυστυχίες. Τι θα πει φως; Να κοιτάς με αθόλωτο μάτι όλα τα σκοτάδια.
    Είμαστε ένα γράμμα ταπεινό, μια συλλαβή, μια λέξη από τη γιγάντια Οδύσσεια. Είμαστε βυθισμένοι σ’ ένα γιγάντιο τραγούδι και λάμπουμε όπως λάμπουν τα ταπεινά χοχλάδια όσο είναι βυθισμένα στη θάλασσα.
    Ποιο είναι το χρέος μας; Ν’ ανασηκώσουμε το κεφάλι από το κείμενο, μια στιγμή, όσο αντέχουν τα σπλάχνα μας, και ν’ αναπνέψουμε το υπερπόντιο τραγούδι.
    Να σμίξουμε τις περιπέτειες, να δώσουμε νόημα στο ταξίδι, να παλεύουμε ακατάλυτα με τους ανθρώπους, με τους θεούς και με τα ζώα, κι αργά, υπομονετικά, να μολώνουμε μέσα στα φρένα μας, μελούδι από το μελούδι μας, την Ιθάκη…

    Η ΣΙΓΗ

    …. Πώς μπορείς να φτάσεις στο σπλάχνο της Άβυσσος και να την καρπίσεις; Αυτό δεν μπορεί να ειπωθεί, δεν μπορεί να στριμωχτεί σε λόγια, να υποταχτεί σε νόμους καθένας έχει και τη λύτρωση τη δική του, απόλυτα ελεύτερος.
    Διδασκαλία δεν υπάρχει, δεν υπάρχει Λυτρωτής που ν’ ανοίξει δρόμο. Δρόμος ν’ ανοιχτεί δεν υπάρχει.
    Καθένας, ανεβαίνοντας απάνω από τη δική του κεφαλή, ξεφεύγει από το μικρό, όλο απορίες μυαλό του.
    Μέσα στη βαθιά Σιγή, όρθιος, άφοβος, πονώντας και παίζοντας, ανεβαίνοντας ακατάπαυτα από κορυφή σε κορυφή, ξέροντας πως το ύψος δεν έχει τελειωμό, τραγουδά, κρεμάμενος στην άβυσσο,
    το μαγικό τούτο περήφανο ξόρκι:

    ΠΙΣΤΕΥΩ Σ’ ΕΝΑ ΘΕΟ, ΑΚΡΙΤΑ, ΔΙΓΕΝΗ, ΣΤΡΑΤΕΥΟΜΕΝΟ,
    ΠΑΣΧΟΝΤΑ, ΜΕΓΑΛΟΔΥΝΑΜΟ, ΟΧΙ ΠΑΝΤΟΔΥΝΑΜΟ,
    ΠΟΛΕΜΙΣΤΗ ΣΤ’ ΑΚΡΟΤΑΤΑ ΣΥΝΟΡΑ, ΣΤΡΑΤΗΓΟ
    ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΦΩΤΕΙΝΕΣ ΔΥΝΑΜΕΣ, ΤΙΣ
    ΟΡΑΤΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΟΡΑΤΕΣ.
    ΠΙΣΤΕΥΩ ΣΤ’ ΑΝΑΡΙΘΜΗΤΑ, ΕΦΗΜΕΡΑ ΠΡΟΣΩΠΕΙΑ ΠΟΥ
    ΠΗΡΕ Ο ΘΕΟΣ ΣΤΟΥΣ ΑΙΩΝΕΣ ΚΑΙ ΞΕΚΡΙΝΩ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗΝ
    ΑΠΑΥΤΗ ΡΟΗ ΤΟΥ ΤΗΝ ΑΚΑΤΑΛΥΤΗ ΕΝΟΤΗΤΑ.
    ΠΙΣΤΕΥΩ ΣΤΟΝ ΑΓΡΥΠΝΟ ΒΑΡΥΝ ΑΓΩΝΑ ΤΟΥ, ΠΟΥ
    ΔΑΜΑΖΕΙ ΚΑΙ ΚΑΡΠΙΖΕΙ ΤΗΝ ΥΛΗ ΤΗ ΖΩΟΔΟΧΑ ΠΗΓΗ
    ΦΥΤΩΝ, ΖΩΩΝ ΚΙ ΑΝΘΡΩΠΩΝ.
    ΠΙΣΤΕΥΩ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ, ΤΟ ΧΩΜΑΤΕΝΙΟ
    ΑΛΩΝΙ, ΟΠΟΥ ΜΕΡΑ ΚΑΙ ΝΥΧΤΑ ΠΑΛΕΥΕΙ Ο ΑΚΡΙΤΑΣ ΜΕ ΤΟ
    ΘΑΝΑΤΟ.
    «ΒΟΗΘΕΙΑ!» ΚΡΑΖΕΙΣ, ΚΥΡΙΕ. «ΒΟΗΘΕΙΑ!» ΚΡΑΖΕΙΣ, ΚΥΡΙΕ,
    ΚΙ ΑΚΟΥΩ.
    ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΟΙ ΠΡΟΓΟΝΟΙ ΚΙ ΑΠΟΓΟΝΟΙ ΚΙ ΟΙ ΡΑΤΣΕΣ ΟΛΕΣ,
    ΚΙ ΟΛΗ Η ΓΗΣ, ΑΚΟΥΜΕ ΜΕ ΤΡΟΜΟ, ΜΕ ΧΑΡΑ, ΤΗΝ ΚΡΑΥΓΗ
    ΣΟΥ.
    ΜΑΚΑΡΙΟΙ ΟΣΟΙ ΑΚΟΥΝ ΚΑΙ ΧΥΝΟΥΝΤΑΙ ΝΑ ΣΕ
    ΛΥΤΡΩΣΟΥΝ, ΚΥΡΙΕ, ΚΑΙ ΛΕΝ: «ΕΓΩ ΚΑΙ ΣΥ ΜΟΝΑΧΑ
    ΥΠΑΡΧΟΥΜΕ.»
    ΜΑΚΑΡΙΟΙ ΟΣΟΙ ΣΕ ΛΥΤΡΩΣΑΝ, ΣΜΙΓΟΥΝ ΜΑΖΙ ΣΟΥ, ΚΥΡΙΕ,
    ΚΑΙ ΛΕΝ: «ΕΓΩ ΚΑΙ ΣΥ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΝΑ.»
    ΚΑΙ ΤΡΙΣΜΑΚΑΡΙΟΙ ΟΣΟΙ ΚΡΑΤΟΥΝ, ΚΑΙ ΔΕ ΛΥΓΟΥΝ, ΑΠΑΝΩ
    ΣΤΟΥΣ ΩΜΟΥΣ ΤΟΥΣ, ΤΟ ΜΕΓΑ, ΕΞΑΙΣΙΟ, ΑΠΟΤΡΟΠΑΙΟ
    ΜΥΣΤΙΚΟ:
    ΚΑΙ ΤΟ ΕΝΑ ΤΟΥΤΟ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ!

    Ν.Κ.
     
  8. Lost Hours

    Lost Hours Premium Member


    Ο πόλεμος είναι ειρήνη, η ελευθερία είναι σκλαβιά, η άγνοια είναι δύναμη

    Η ελευθερία είναι να λες ότι δύο και δύο κάνει τέσσερα
     
    Last edited: 20 Φεβρουαρίου 2017
  9. Lost Hours

    Lost Hours Premium Member


    Τα σέβη μου!!
     
  10. ellianna

    ellianna Regular Member

    Ο Μικρός Πρίγκηπας


    Η ζωή μου είναι μονότονη... Αν όμως μ' εξημερώσεις, η ζωή μου θα λάμψει. Θα αναγνωρίζω έναν ήχο βημάτων αλλιώτικο απ΄όλους τους άλλους. Τα βήματα των άλλων με κάνουν και χώνομαι στη γη. Τα δικά σου θα με φωνάζουν έξω απ΄τη γη, σαν να 'ναι μουσική. Ύστερα δες!... Τα στάχυα στα χωράφια δε μου θυμίζουν τίποτα... εσύ όμως έχεις χρυσαφένια μαλλιά. Έτσι, θα είναι υπέροχα όταν μ΄εξημερώσεις! Το χρυσαφένιο στάχυ θα μου θυμίζει εσένα. Και θ' αγαπάω τη βουή του ανέμου μέσα στα στάχυα."
     
  11. Μαύρη Ντάλια

    Μαύρη Ντάλια Η μόνη ανωμαλία είναι η ανικανότητα να ερωτευθείς.

    Δεν υπάρχει τίποτε που να μην είναι δικό σου, όλα όσα σκέφτομαι, όλα όσα είμαι ικανή να αισθανθώ. Νιώθω άσχημα μόνο επειδή δε γνωρίζω αρκετά. Δε με ενδιαφέρει όμως αν δεν θα μου ανήκεις ποτέ, θέλω μόνο να σου ανήκω... Θα πεθάνω αλλιώς. Καταλαβαίνω πλέον ότι μπορούμε να πεθάνουμε από αγάπη. [...] Πρέπει να έχουμε τους ήρωές μας, πράγμα που σημαίνει ότι πρέπει να τους δημιουργούμε. Και γίνονται αληθινοί μέσα από τη ζήλια και την αφοσίωσή μας. Εμείς είμαστε αυτοί που τους προσδίδουμε τη μεγαλοπρέπεια, την ισχύ τους, που οι ίδιοι δε θα μπορούσαμε να έχουμε ποτέ. Κι αυτοί, με τη σειρά τους, μας ανταποδίδουν ένα μέρος της. Salter James
     
  12. Seras Victoria

    Seras Victoria Danger! Danger! High Voltage! Contributor

    "Συμφωνώ ότι το δύο επί δύο ίσον τέσσερα είναι υπέροχο πράγμα. Αν όμως κάτι πρέπει να επαινέσουμε,ε, τοτε, το δύο επί δύο ίσον πέντε είναι, κάπου κάπου, ένα πολύ χαριτωμένο πραγματακι.
    Γιατί όμως είστε τόσο ακράδαντα, τόσο θριαμβευτικά πεπεισμένοι ότι ένα μονάχα πράγμα είναι φυσιολογικό και θετικό - με μία λέξη ότι μονάχα η ευημερία είναι ωφέλιμη για τον άνθρωπο; Μήπως η λογική δεν σφάλλει ως προς τα συμφέροντα; Μήπως ο άνθρωπος δεν αγαπά μόνο την ευημερία; Μήπως αγαπά εξίσου και την οδύνη; Μήπως η οδύνη είναι γι'αυτόν εξίσου ωφέλιμη με την ευημερία; Ο άνθρωπος όμως αγαπά φοβερά μερικές φορές την οδύνη φθάνοντας μέχρι το πάθος, είναι γεγονός αυτό. Στην περίπτωση αυτή δεν χρειάζεται να ανατρέξουμε για πληροφορίες στην παγκόσμια ιστορία. Ρωτήστε τον εαυτό σας, αρκεί να είστε ανθρωπος και να έχετε ζήσει έστω και λίγο. Όσον αφορά την προσωπική μου άποψη, το να αγαπα κανεις μόνο την ευημερία, καταντάει απρεπές. Καλώς ή κακώς, μερικές φορές είναι επίσης πολύ ευχάριστο να κάνεις κάτι κομμάτια. Στην περίπτωση αυτή όμως, εγώ ούτε την οδύνη υποστηρίζω ούτε την ευημερία. Την... παραξενιά μου υποστηρίζω και ζητώ να μου την εγγυώνται, όποτε αυτή μου χρειάζεται."

    Αναμνήσεις από το υπόγειο
    Φ. Ντοστογιέφσκι