Αγαπημένα αποσπάσματα από βιβλία

..Η ζωή είναι στέπα, όπως το είπες, κι επιβιώνει μόνον αυτός που δε ματώνει, γιατί η μυρωδιά του αίματος τραβάει τους λύκους.
Ισίδωρος Ζουργός

λίγες και μία νύχτες

 

Εκείνος που υπηρετεί περισσότερο, αποκομίζει περισσότερα,
στο συναισθηματικό, το σωματικό, το διανοητικό και το πνευματικό πεδίο.
Αυτός είναι ο δρόμος για την εσωτερική γαλήνη και την εξωτερική πληρότητα».

Κάποτε διάβασα ότι οι άνθρωποι που μελετούν άλλους είναι σοφοί,
όμως εκείνοι που μελετούν τον εαυτό τους είναι φωτισμένοι. Εδώ, ίσως για
πρώτη φορά, έβλεπα έναν άνθρωπο που πραγματικά γνώριζε τον εαυτό του.
ίσως τον υψηλότερο εαυτό του.

Ο ΜΟΝΑΧΟΣ ΠΟΥ ΠΟΥΛΗΣΕ ΤΗ FERRARI ΤΟΥ
Robin S. Sharma

 

'I need you, the reader, to imagine us, for we don't really exist if you don't."

Nabokov,V. Lolita

 

«Τι θα πει “εξημερωμένη”;»

«Είναι κάτι που έχει ξεχαστεί από καιρό» είπε η αλεπού. «Θα πει “να κάνεις δεσμούς”…»

«Να κάνεις δεσμούς;»

«Ασφαλώς» είπε η αλεπού. «Για μένα είσαι ως τώρα μονάχα ένα αγοράκι, ίδιο κι απαράλλαχτο με εκατό χιλιάδες άλλα αγοράκια. Και δε σ’ έχω ανάγκη. Ούτε κι εσύ με έχεις ανάγκη. Για σένα δεν είμαι παρά μια αλεπού, ίδια με άλλες εκατό χιλιάδες αλεπούδες. Αν όμως με εξημερώσεις, θα έχουμε ανάγκη ο ένας τον άλλο. Θα είσαι για μένα μοναδικός στον κόσμο. Θα είμαι για σένα μοναδική στον κόσμο…»

«Αρχίζω να καταλαβαίνω» είπε ο μικρός πρίγκιπας. «Υπάρχει κάποιο λουλούδι… νομίζω ότι μ’ έχει εξημερώσει…»

«Σε παρακαλώ… εξημέρωσε με!» είπε.

«Τι πρέπει να κάνω;» είπε ο μικρός πρίγκιπας.

«Πρέπει να έχεις μεγάλη υπομονή» απάντησε η αλεπού. «Θα κάτσεις πρώτα λίγο μακριά μου, έτσι, στο χορτάρι. Θα σε κοιτάω με την άκρη του ματιού και δε θα βγάλεις άχνα. Τα λόγια είναι που δημιουργούν τις παρεξηγήσεις. Κάθε μέρα όμως, θα μπορείς να κάθεσαι και λιγάκι πιο κοντά…»
Την άλλη μέρα ξανάρθε ο μικρός πρίγκιπας.

«Θα ήταν καλύτερα να έρχεσαι πάντα την ίδια ώρα» είπε η αλεπού. «Αν έρχεσαι, ας πούμε, στις τέσσερις το απόγευμα, από τις τρεις θ’ αρχίζω να ‘μαι ευτυχισμένη. Όσο θα περνά η ώρα, τόσο θα νιώθω ευτυχισμένη. Στις τέσσερις πια, θα πηγαινοέρχομαι και θ’ ανησυχώ. Θ’ ανακαλύψω την αξία της ευτυχίας! Αν όμως έρχεσαι όποτε να ‘ναι, ποτε’ δε θα ξέρω πότε ακριβώς να σου ‘χω ανοίξει την καρδιά μου… Χρειάζεται τελετουργία».

Έτσι ο μικρός πρίγκιπας εξημέρωσε την αλεπού. Και όταν πλησίασε η ώρα που θα έφευγε:

«Αχ!» είπε η αλεπού. «Θα κλάψω».

«Εσύ φταις» είπε ο μικρός πρίγκιπας, «εγώ δεν ήθελα το κακό σου, εσύ όμως ήθελες να σε εξημερώσω…»

«Και βέβαια» είπε η αλεπού.

«Όμως θα κλαις!» είπε ο μικρός πρίγκιπας.

«Και βέβαια» είπε η αλεπού.

«Επομένως δεν κέρδισες τίποτα!»

«Κέρδισα» είπε η αλεπού, «κέρδισα το χρώμα του σταριού!»

Και πρόσθεσε:

«Πήγαινε να ξαναδείς τα τριαντάφυλλα. Θα καταλάβεις ότι το δικό σου είναι μοναδικό στον κόσμο. Όταν ξανάρθεις να με αποχαιρετίσεις θα σου χαρίσω ένα μυστικό».
Ο μικρός πρίγκιπας πήγε να ξαναδεί τα τριαντάφυλλα.

«Δε μοιάζετε καθόλου με το τριαντάφυλλο μου, δεν είστε ακόμα τίποτα» τους είπε. «Κανένας δε σας εξημέ-ρωσε και δεν εξημερώσατε κανέναν. Είστε όπως ήταν η αλεπού μου. Μια αλεπού σαν εκατό χιλιάδες άλλες. Γίναμε όμως φίλοι και τώρα είναι μοναδική στον κόσμο».

Και τα τριαντάφυλλα στενοχωρήθηκαν.

«Είστε όμορφα, μα είστε άδεια» τους είπε ακόμα. «Κανένας δε θα πεθάνει για χάρη σας. Βέβαια, ένας τυχαίος, περαστικός, θα νόμιζε ότι το δικό μου σας μοιάζει, Όμως εκείνο, μόνο του, είναι πολύ πιο σπουδαίο απ’ ό,τι είστε όλα μαζί, γιατί εκείνο το πότισα– γιατί εκείνο το έβαλα κάτω απ’ τη γυάλα– γιατί εκείνο το προστάτεψα απ’ τον αέρα γιατί για χάρη του σκότωσα τις κάμπιες (εκτός από δυο τρεις που άφησα για να γίνουν πεταλούδες) γιατί εκείνο τ’ άκουσα να μου παραπονιέται ή να παινεύεται ή και, καμιά φορά, να σωπαίνει– γιατί είναι το τριαντάφυλλο μου».

Και ξαναγύρισε στην αλεπού.

«Αντίο» της είπε…

«Αντίο» είπε η αλεπού. «Άκου το μυστικό μου. Είναι πολύ απλό: Μόνο με την καρδιά βλέπεις καλά. Η ουσία δε φαίνεται με τα μάτια».

«Η ουσία δε φαίνεται με τα μάτια» επανέλαβε κι ο μικρός πρίγκιπας για να το θυμάται.

«Ο καιρός που αφιέρωσες στο τριαντάφυλλο σου είναι που κάνει το τριαντάφυλλο τόσο σημαντικό».

«Ο καιρός που αφιέρωσα στο τριαντάφυλλο μου…» είπε κι ο μικρός πρίγκιπας για να το θυμάται.

«Οι άνθρωποι έχουν ξεχάσει αυτή την αλήθεια» είπε η αλεπού. «Εσύ όμως δεν πρέπει να την ξεχάσεις. Θα ‘σαι για πάντα υπεύθυνος για κείνα που έχεις εξημερώσει. Είσαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλο σου…»

«Είμαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλο μου…» επανέλαβε ο μικρός πρίγκιπας για να το θυμάται.

Μικρός πρίγκιπας

 

" κι εγώ με τη σειρά μου δεν φοβάμαι τίποτα περισσότερο απ' το μυαλό της κότας"

 

Τα δέντρα

"Από μικρή λυπόταν τα δέντρα. Αισθανόταν γι αυτά τρυφεράδα μαζί και έλεος. Θυμόταν πως παιδί ακόμα είχε ρωτήσει τη μάνα της: "Μάνα, γιατί τα δέντρα δεν περπατάνε;" Κι εκείνη είχε αποκριθεί: "Γιατί έχουν ρίζες , παιδί μου". Τότε πήγαινε, αγκάλιαζε τους κορμούς και τους ψιθύριζε λόγια παρηγοριάς. Κι εκείνα λύγιζαν και βογκούσαν."

(...)

"Όταν πάτησε το πόδι της στο σταθμό, αναλογίστηκε πως άφηνε πίσω της τη μεγάλη πόλη, τους συμφοιτητές της, αυτά τα δυο χρόνια της ζωής της.

'Ύστερα το τρένο ξεκίνησε. Κάθισε ήρεμη κοντά σ' ένα παράθυρο. Τίποτα δεν άφηνε πίσω της. Όλα τα ΄παιρνε μαζί της. Τον Αλέξη, τον Αντρέα, το Ματωμένο Σπίτι, τον πράσινο φάρο, το λιβάδι... Είχε δοθεί σ' αυτά αυθόρμητα, θαρραλέα, μ' όλη της την αγάπη για τη ζωή. Κι ήταν έτοιμη να δεθεί πιο πολύ με όσα θα 'ρχονταν. Δεν ήταν μόνη και ελεύθερη όπως όταν ξεκίνησε. Γιατί η ελευθερία δεν έχει να κάνει ούτε με την περιπλάνηση ούτε με τους άρρηκτους δεσμούς. 'Έρχεται από μέσα σου. Και οι ρίζες της, χωρίς να το θέλεις, πιάνουν βαθιά στη γη. Κι όσο πασχίζουν να απλωθούν, τόσο βαθύτερα χώνονται.

Ζέστη... Μέσα στο τρένο οι άνθρωποι έκαναν αέρα με περιοδικά, βιβλία ή έβγαζαν μαντίλια και σκούπιζαν τα ιδρωμένα τους μέτωπα. Έξω ο ήλιος χάιδευε τη γη. Το στάρι είχε ωριμάσει. Βαρύ, χρυσό, χαιρόταν την κάψα. Μεστωμένοι καρποί κρέμονταν από τα ακίνητα δέντρα. Αυτή η ακινησία, πέρα από μια τραγικότητα, είχε και κάποιο μεγαλείο.

Και της φάνηκε της Ειρήνης πως στη θέση τους είδε τη θεία Μελανία, τη Νέλλα, την Εσμεράλδα, τη Νόρα, τη μάνα της, τον εαυτό της. Και όλες της άλλες γυναίκες.

Κι έτσι, καθώς το τρένο διέσχιζε τον κάμπο, σκέφτηκε πως τα δέντρα δεν ήταν για να τα λυπάσαι. Γιατί τα δέντρα από τη ρίζα τους ζουν κι από τη ρίζα τους καρπίζουν και λυτρώνονται. "

Μαργαρίτα Λυμπεράκη

 

Ένα άλλο αγαπημένο μου βιβλίο είμαι το Να ζεις,να αγαπάς και να μαθαινεις του Λεο Μπουσκαλια

«Όταν γελάς, κινδυνεύεις να περάσεις για χαζός». Και τι μ’
αυτό; Οι χαζοί διασκεδάζουν πολύ.

«Όταν κλαις, κινδυνεύεις να περάσεις για συναισθηματικός». Μ’
αρέσει. Τα δάκρυα βοηθάνε.

«Όταν ανοίγεσαι στον άλλο, κινδυνεύεις να μπλεχτείς». Ποιος λέει
ότι το μπλέξιμο είναι κίνδυνος; Εγώ θέλω να μπλεχτώ.

«Όταν εκδηλώνεις τα συναισθήματά σου, κινδυνεύεις να δείξεις
τον πραγματικό σου εαυτό». Και τι άλλο έχω να δείξω;

«Όταν εκθέτεις τις ιδέες και τα όνειρά σου μπροστά στους άλλους,
κινδυνεύεις να χαρακτηριστείς αφελής». Α, μ’ έχουν χαρακτηρίσει πολύ χειρότερα
απ’ αυτό.

«Όταν αγαπάς, κινδυνεύεις να μη στο ανταποδώσουν». Δεν αγαπώ
για ανταπόδοση.

«Όταν ζεις, κινδυνεύεις να πεθάνεις». Είμαι έτοιμος γι’ αυτό.

«Όταν ελπίζεις, κινδυνεύεις ν’ απογοητευτείς, κι όταν δοκιμάζεις,
κινδυνεύεις ν’ αποτύχεις». Ναι, αλλά πρέπει να ρισκάρεις, γιατί ο μεγαλύτερος κίνδυνος
στη ζωή είναι να μη ρισκάρεις τίποτε. Ο άνθρωπος που δε ρισκάρει τίποτε, δεν κάνει
τίποτε, δεν έχει τίποτε, δεν είναι τίποτε, και γίνεται ένα τίποτε. Μπορεί ν’
αποφεύγει τον πόνο και τη λύπη, όμως δεν μπορεί να μάθει, να νιώσει, ν’ αλλάξει,
ν’ αναπτυχθεί, ν’ αγαπήσει και να ζήσει. Δεμένος με τις βεβαιότητές του, είναι ένας
σκλάβος. Έχει παραιτηθεί από την ελευθερία του. Μόνο ο άνθρωπος που ρισκάρει είναι
πραγματικά ελεύθερος.»

 

❤️

 

Η μελαγχολία του αρσενικού γάτου

Στο βλέμμα τους το έβλεπα. Το έβλεπα στο βλέμμα τους. Πως θεωρούσαν μάταιη την ηδονή, μάταιη την νίκη, μάταιη και την ήττα. Μάταιες και όλες οι ουλές στο κορμί τους και μόνο μια μικρή παραχώρηση τόσο επιπόλαιη, στην ματαιότητα της ύπαρξης τους, το χάδι στην ραχοκοκαλιά τους, με την συνοδεία μιας ηχητικής απόδειξης. Το είδα, όταν για μέρες χωρίς τροφή, χωρίς νερό, με τα πλευρά να συρρικνώνονται στο κυνήγι μιας μάταιης ανακάλυψης, μια νίκης, επί της ήττας. Σαν το σκόρο που τρυπάει το ύφασμα από το φόρεμα της γιαγιάς, που κάποτε το φορούσες και εσύ ακέραιο και τώρα το κρατάς μνημείο ενός τέλους, έτσι έμοιαζε το σώμα του. Με κουνιστή νεανική, όλο νεύρο ουρά, έφευγε και ξαναγύριζε αποζητώντας την θαλπωρή, τόσο άγνωστη για ένα γάτο της φύσης, το χάδι και την αγκαλιά, το βαθούλωμα της μουσούδας του στο στέρνο. Εκεί στο σημείο της καρδιάς, ν’ ακούει τους χτύπους. Οι μυρωδιές του σπιτιού και των κορμιών, το απαλό των σεντονιών, ο ρυθμός των γευμάτων, όλα τον συγκινούν και δεν συγκρίνονται με την καθημερινή του ζωή, την ελεύθερη, την ζωώδη έξω στην φύση. Αποζητά την νύχτα, αλλά με συντροφιά το σώμα του ανθρώπου αυτής της παράξενης γάτας, που δεν γρατζουνά, δεν δαγκώνει, δεν του επιτίθεται. Φαντασιώνεται πως η γάτα αυτή, είναι γάτα σαν και αυτόν και την κοιτά με εκείνο το σκοτεινό χωρίς έκφραση βλέμμα του γάτου-μια παγερή αστραπή- μ’ ένα μόνιμο ερωτηματικό, μια πικρή αμφιβολία. Την θέλει την παράξενη μεγαλόσωμη χωρίς τρίχες σαν τις δικές του, αυτήν την γάτα, την θέλει δική του, κατά δική του, να μοιράζεται τις δυο ζωές της, μαζί του, την ανθρώπινη και την γατίσια και να επαναλαμβάνεται εσαεί αυτή η αυταπάτη.

Μαρία Πανούτσου

 

Custom! that skilful but unhurrying manager who begins by torturing the mind for weeks on end with her provisional arrangements; whom the mind, for all that, is fortunate in discovering for without the help of custom it would never contrive, by its own efforts, to make any room seem habitable.

In search of lost time
Marcel Proust

 

"He's weird." said Asphalt.
"No," said Glod. "He' s wound up by some strange compulsion which leads him through dark pathways."
"Yeah. Weird."

Soul Music, Terry Pratchett <3

 

..Μήπως η τρυφερή ανωνυμία αυτού του ονόματος με το επίσημο πέπλο του ("Ντολόρες") κι αυτή η αφηρημένη μετατόπιση του ονόματος και του επιθέτου, που είναι σαν ζευγάρι καινούρια χλωμά γάντια ή μια προσωπίδα; Είναι μήπως επειδή υπάρχει πάντοτε απόλαυση στο ημιδιάφανο μυστήριο, το μαύρο κάλυμμα, που ανάμεσα στη σάρκα και το μάτι, που μόνο εσύ είσαι εκλεκτός να γνωρίζεις, χαμογελάει περνώντας μόνο σ' εσένα;
Lolita
V. Nabokov