Ακούω τα χρώματα...

 
Δεν ήταν ο αέρας που φυσούσε υπεύθυνος για την ανατριχίλα.
Η Μακρόνησος έχει απίστευτα ισχυρή αρνητική ενέργεια, δεν ξεπλένεται η ντροπή με τίποτα, όσα χρόνια κι αν περάσουν!
Είχα ένα όραμα περνώντας από κει. ´Ανθρωπος σε ένα σακί, μαζί με δυό γάτες, πεταμένος στην θάλασσα, να τον ξεσκίζουν όσο πνίγεται.
Κάπου θα το 'χα διαβάσει, δεν εξηγείται αλλιώς! Μετά θυμήθηκα ότι μου το χε πει ο κύριος Μίμης, ο πιο υπέροχος μαθητής μου κι ένας από τους γλυκύτερους κι αξιολογότερους ανθρώπους που γνώρισα ποτέ, που είχε περάσει από το κολαστήριο!
Πως λειτουργεί το ανθρώπινο μυαλό! Σε πόσες διαστάσεις τελικά;

Έκανα μια προσευχή, που δεν το συνηθίζω.
Μια επίκληση για τις ψυχές όσων έφυγαν.
Κι άλλη μία, πιο βαθιά, για τις ψυχές των βασανιστών τους.
Είμαι σίγουρη πως την χρειάζονται περισσότερο...

 

!