Ακούω τα χρώματα...

https://www.facebook.com/video.php?v=2181564012170487

 

 
«Στα παππούδικα κι αρχαία εικονίσματα
φυλάγοντας το καράβι της όρνιθας κι αντικρίζοντας
τα χρυσαφένια στάχυα του πένθιμου θέρους
αναπαύω την όραση και σκοπεύω τα στήθη
χαρίζοντας το άριστα στο θάνατο.
Τι μυρωμένη που οσφραίνομαι
στα λαμπερά σκοτάδια την αόρατην ευφροσύνη
καθώς αγγίζει την απόμακρη νεφέλη της Ανδρομέδας
μοιράζοντας τις πλούσιες νομές των χαρισμάτων
εκείθε πέρα στον ολόφωτο θόρυβο της αιωνιότητας
δίχως ανθρώπινα όρια στην κατάλευκη πρασινάδα
ξεσχίζοντας την αιθρία μ’ ένα ξίφος αγίνωτο
τη μοίρα βαθιά θερισμένη να γεμίζει τη σιγή της
επώαση κι άνθη νεκρώσιμα…
Η ζωή δεν έχει λόγο ν’ αντιλαλήσει και δεν έχει
καμιά πραγματική συγγένεια
μ’ όλου του κόσμου τις πολύχρωμες ιδέες
τίποτα το εξ αίματος.»
Ν. Καρούζος