Αλληλεπίδραση, λέει, Κ/υ. Really?

Moυ είναι απολύτως κατανοητό ότι δεν σου αρκεί η απάντησή μου, δηλαδή ότι το υ επιδρά θετικά στην απόλαυση του Κ. Και δεν μπορώ να μην παρατηρήσω ότι η άμεση σύνδεση που έκανες της απόλαυσης είναι με την μαμά με την επιστροφή δηλαδή στην μήτρα μέσω των σουτζουκακίων. Και για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους σου φάνηκε 'λίγη' η απάντησή μου ή για να είμαστε ειλικρινείς, όπως αρέσκονται να απαιτούν πολλοί εδώ μέσα, η απόλαυση σου φάνηκε 'λίγη' ως επαρκές πεδίο επίδρασης του υ στον Κ.

Σε κατανοώ όμως. Γιατί οι άνθρωποι από την πρώτη μέρα της ζωής μας ξεκινάμε ένα ταξίδι εκπαίδευσης στον κατακερματισμό της ζωής μας και στην θρησκευτική ενοχή. Μαθαίνουμε να ζούμε μια ζωή με στεγανά, ένα πράγμα η δουλειά, άλλο πράγμα ο γάμος, άλλο πράγμα τα παιδιά, άλλο πράγμα το σεξ, και άλλο η ηδονή και η απόλαυση. Οι τελευταίες αυτές δύο μάλιστα, είναι ένα ξεχωριστό κουτάκι, το οποίο δεν εμπλέκεται με τα υπόλοιπα κουτάκια παρά μόνο και όχι τόσο συχνά όσο νομίζουμε με το σεξ. Οι άνθρωποι όταν κάποτε απολαμβάνουν νιώθουν και ενοχές από πάνω, ότι κάτι δεν κάνουν καλά, ότι είναι κατώτεροι των περιστάσεων μιας και για τους περισσότερους η απόλαυση απευθύνεται στον 'χαμηλό' εαυτό μας. Για αυτό το λόγο ισχύει για πολλούς ανθρώπους το "άλλο ο γάμος, άλλο η ηδονή, άλλο η δουλειά άλλο η δημιουργικότητα, άλλο το καθήκον και το χρέος άλλο η χαρά και ορμή της ζωής".

Δυστυχώς η απόλαυση έχει εξοβελιστεί να μην πω εξοριστεί σε τόπο άγονο και θλιβερό, συνδεόμενη ενίοτε με το απαγορευμένο, την παχυσαρκία, τους εθισμούς, το ψέμα στο οποίο υποχρεωνόμαστε για να μπορούμε να απολαμβάνουμε για λίγο χωρίς ενοχή. Η απόλαυση σχεδόν ταυτίζεται με το χυδαίο, το ζωώδες, το περιορισμένο, το γήινο. Επιπροσθέτως δεν μας φτάνει αυτή η άγουρη και άγευστη ζωή, μας έχουν γεμίσει και το κεφάλι με τα σκατά του ουράνιου εαυτού μέσω της αυτοβελτίωσης, της πορείας μας σε έναν καλύτερο εαυτό, (γιατί ο τωρινός μας εαυτός είναι μειονεκτικός και ανεπαρκής; ) στην αναζήτηση του αληθινού εαυτού μας (γιατί ο τωρινός μας είναι ψεύτικος και δήθεν; ) Οπότε, καταλαβαίνεις ότι είμαστε χαμένοι από κούνια.

Υπάρχουν όμως άνθρωποι που η χαρά της ζωής και η απόλαυση, είναι ο κεντρικός πυρήνας της ζωής τους, διαχέονται σε όλο το φάσμα της καθημερινότητάς τους. Παίρνουν απόλαυση και στην δουλειά, και στο μεγάλωμα των παιδιών τους και στο γαμίσι και στην εκδρομή και στην ρουτίνα τους. Αυτοί οι άνθρωποι νιώθουν πλήρεις μέσα στην ανθρωπίλα τους, μέσα δηλαδή στις δυνάμεις και στις αδυναμίες τους, δεν κατακερματίζουν την ζωή τους, την ζουν ενιαία και απολαυστικά, αποδεχόμενοι και την κούραση και τον κόπο που καταβάλλουν και τις αντιξοότητες ως μέρος του φαινομένου που λέγεται ζωή. Δεν διαχωρίζουν αξιολογικά το καλό από το κακό, το πρέπον από το απρεπές, το εύκολο από το δύσκολο, το υψηλό από το χαμηλό, τη δύναμη από την αδυναμία, την αλήθεια από το ψέμα, με τα πρώτα μέλη των διπόλων ως το δέον ενώ τα δεύτερα ως κατώτερα και ντροπιαστικά για την ύπαρξή τους. Γιατί η πληρότητά γι αυτούς αποτελείται από όλα τα φαινόμενα που απαρτίζουν τη ζωή και δεν ζουν την αιώνια παιδικότητα κατά την οποία τα μικρά παιδάκια όταν τρώνε βγάζουν με σιχασιά από το πιάτο τους ό,τι έχει χρώμα πράσινο. Έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η μόνη νοηματοδότηση λόγου ύπαρξης της ζωής δεν μπορεί είναι ούτε η θέωση μέσω αυτοβελτίωσης, ούτε η επιβράβευση/η αποδοχή των τρίτων, ούτε να βρουν το δίκιο τους κλπ κλπ αλλά η ικανοποίηση των επιθυμιών , η απολαυστική ζωή. Η ερωτική απόλαυση είναι γι αυτούς ο πυρήνας της ύπαρξής τους και από εκεί χύνεται σε όλο το φάσμα της ζωής τους.

Σε ένα ασύμμετρο λοιπόν ζευγάρι ενηλίκων, όπου τα μέρη έχουν ξεμπερδέψει με τη μήτρα που τα γέννησε και άρα δεν επιθυμούν τα σουτζουκάκια της μαμάς τους, το να μπορεί το υ να είναι μέρος της απόλαυσης του Κ. να είναι δηλαδή μέρος της χαράς και της ορμής του Κ στη ζωή, δεν ξέρω εσύ τί λες, αλλά για εμένα είναι εκπληκτικά ωραίο.

Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν το πετυχαίνουν. Γίνονται κυρίως βάρος, μέσα από την γκρίνια, τα διαρκή αιτήματα σημαντικότητας τους, ανταγωνιστικότητας κ.α. που διαβάζω πολλές φορές και εδώ μέσα. Αυτή η ανάγκη να πρέπει όλοι να παραδεχτούμε πόσο πιο σημαντικά, έξυπνα και ωραία είναι τα υ. Ότι δεν υπολείπονται των Κ, ότι είναι μεν αυτόνομα, ανεξάρτητα και κατά βάθος μιας χαρά Κ θα ήταν αλλά επειδή είναι σούπερ και συνειδητοποιημένα αποφασίζουν και γίνονται υ διατηρώντας όλα τα δικαιώματα γιατί το έχουν πιάσει το νόημα και την έχουν σακουλευτεί και κανείς δεν θα τους ξεγελάσει και δεν θα τους υποτιμήσει και εν γένει μια τρικυμία εν κρανίω, σκέτος κλαυσίγελος.

Προσωπικά δεν με ενδιαφέρει κάτι τέτοιο. Το να μου πουν δηλαδή ή να συμφωνήσουν οι άλλοι με το πόσο σημαντική είναι η θέση μου μέσα στη σχέση και πόσο άρτια και ξεχωριστή προσωπικότητά έχω και πως για αυτό δεν μπορεί κανένας να με ξεγελάσει και ξέρω τί αξίζω, γι αυτό πουλάω ακριβά την εμπιστοσύνη μου, την υποταγή ή το μ... μου. Μεταξύ μας, χέστηκα. Να μην μιλήσω και για αυτήν την νευρωτική στάση, ότι όταν είμαστε σε σχέση παραμένουμε ατομιστές, αποφασισμένοι να μην θυσιάσουμε τίποτε από τον εαυτό μας για να μπορέσουμε να είμαστε, να ενωθούμε με τον άλλον.

Θα επιμείνω λοιπόν στην αρχική άποψή μου. Μην υποτιμάς την απόλαυση. Το να βλέπει το υ στα μάτια του Κ την χαρά της απόλαυσης όταν καθρεφτίζεται μέσα σε αυτά, την ικανοποίηση στο χαμόγελό του σε όλα αυτά που κάνουν και ζούν μαζί, είναι για εμένα ό,τι πιο δυνατό και πολύτιμο, η πιο ουσιαστική επίδραση πάνω στο Κ. Για άλλους ίσως να είναι άλλα πιο σημαντικά.

 

Eλα ρε Μαργαρίτα, γιατί πας και τα γράφεις αλλού αυτά;
Θα σου μουτρώσω! 

 

Είπα για θεωρία παιγνίων στο ντιες...? Α πα πα πα...
Αναφέρθηκα στην θεωρία παιγνίων ως παράμετρο της εξέλιξης του είδους, βιολογικά ένα πράμα...
Που ισχύει όπου υπάρχει αλληλεπίδραση μεταξύ δυο ατόμων.
Το αν είναι και τι στο καλό (μπορεί και) να είναι είναι όσον αφορά στην ερωτική έκφραση/έξοδο, δεν αποτελεί θέμα εν προκειμένω...

 

Το υ πρέπει να αποτελεί πηγή έμπνευσης για μένα ώστε να το αναλάβω.

 

Aπό τα όσα μέχρι τώρα έχω διαβάσει μέσα στο φόρουμ τα οποία ομολογώ είναι πολύ ενδιαφέροντα έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι τα προβλήματα ξεκινούν από τα όρια που βάζουμε εμείς στον εαυτό μας από φόβο η ανασφάλεια για την σχέση μας ...
Για να γίνω πιο συγκεκριμένη σε μια σχέση Κ/υ μια υποτακτική φοβάται να μιλήσει για τα θέλω της και τις όποιες αντιρρήσεις έχει σχετικά με απόψεις και θέσεις του Κ της και αυτό γιατί ο ρόλος της δεν το επιτρέπει και αναρωτιέμαι που μπορεί να οδηγηθεί αυτή η σχέση ή τι εξέλιξη μπορεί να έχουμε εμείς μέσα από αυτήν?

H ειλικρίνεια και ο σεβασμός είναι αρετές που αν υπάρχουν χτίζουν γερά τοίχοι σε μια σχέση ... όλα συζητούνται και όλα τα προβλήματα λύνονται στα πλαίσια μιας σωστής επικοινωνίας που θα πρέπει να έχει η υ με τον Κ της μια διαφωνία δεν είναι απαραίτητο να φέρει ρίξει σε μια σχέση αντίθετα μέσα από μια συζήτηση και στα πλαίσια πάντα της ευγένειας μπορεί να κάνει αυτήν την σχέση καλύτερη και πιο παραγωγική και για τους δυο

Λενε οτι η υποτακτική ειναι ο καθρέφτης του Κυρίου της και με το σκεπτικό αυτό πιστεύω οτι κανένας σοβαρός Κύριος δεν θα ήθελε δίπλα του ενα άβουλο πλάσμα .

 

Αναρωτιέμαι γιατί θέλουμε δε και καλά να αποδείξουμε ότι η υ επιδράει στον Κ;  
Η κάθε επαφή μας με τον έξω κόσμο είναι και ένας πόνος. Μόνο που δεν το βιώνουμε ούτε το νοουμε ετσι συνήθως. Δεν λεμε ποναω, αλλα αγγίζω, οταν ακουμπαμε κατι. Βιωνουμε και τα δυο ταυτοχρονα, κατι ομως υπερεχει. Το ίδιο ισχύει και για την επίδραση. Συνήθως χρησιμοποιούμε την λέξη για να δείξουμε οτι επέρχεται μια μεταβολή κατόπιν καποιας δράσης. Για να εντάξουμε την λέξη σε σχέσεις D/s από την υ πλευρά προς Κ θα χρειαστούμε μερικους αστερίσκους:
- οφείλουμε να κρατήσουμε μόνο την θετική πλευρά, αλίμονο αν η υ έχει αρκετή δύναμη για να επιδρα αρνητικά στον Κ της,
- δεν μπορούμε να μιλήσουμε για συνειδητή επίδραση στον Κ ως σύνολο, επειδή προϋποθέτει την συνειδητή επιθυμία προς μεταβολή Του, που με την σειρά της προϋποθέτει μια μεγαλύτερη εικόνα του ίδιου του Κ που είναι εμφανής στην υ του,
τι μας μενει;
Γιατί την θέλουμε την λεξη;
Κατά την γνώμη μου η υ δεν επιδρα ακριβως- προσφέρει, προσφέρεται και διαλέγεται, με προοπτική την αενάως ανελισσομενη σπείρα. Δεν είναι υπεραρκετο;      

 

Καλά ειναι δυνατό να αναρωτιέστε? Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία οτι υπάρχει αλληλεπίδραση.....ακόμα και εαν κάποιος από τους 2 σηκώσει όλων των ειδών τους αμυντικούς μηχανισμούς που διαθέτει. Το ερώτημα είναι ...Γιατί κάποιος να φοβάται την αλληλεπίδραση? Ακόμα και να το παραδεχτεί στον εαυτό του?

 

Της μόδας τελευταία τα ψυχογραφήματα...
Δεν ξέρω αν καθησυχάζω τους φόβους σας, αλλά η αλληλεπίδραση που αναζητώ εντός μου δεν έχει να κάνει με την δυνατότητα άσκησης ελέγχου από το υ πρός το Κ , αυτό θα αναιρούσε αυτόματα την ταυτότητα και των δύο μερών, αλλά με την δυνατότητα άσκησης ελέγχου του εύρους του ελέγχου του Κ προς το υ.

Η @Winter's Dew το περιέγραψε με λιγότερο ερεθιστική προς τα κυριαρχικά αντανακλαστικά των Κ διατύπωση:

Πάμε τώρα και στην απόλαυση.

Δεν είναι ακριβώς έτσι.
Δεν υποτίμησα την επίδραση του υ στην απόλαυση του Κ, που σημειωτέον το πρόσημό της δεν είναι εκ των προτέρων δεδομένο , η πορεία το δείχνει αυτό, αλλά την θεωρώ αυτονόητη για μια ερωτική σχέση. Οπως και το αντίστροφο φυσικά, την επίδραση του Κ στην απόλαυση του υ. Όπως και η αλληλεπίδραση δύο εραστών, συντρόφων ,όπως θες πέστο, σε οποιαδήποτε σχέση .
Η αναφορά μου στα σουτζουκάκια λοιπόν ηταν μια, υπερ το δέον ομολογώ, σαρκαστική αντίδραση μου στο αυτονόητο.
Ολο το υπόλοιπο κείμενο επομένως δεν με αφορά ως απάντηση , είναι όμως ενδιαφέρον γενικότερα, ειδικά αν συνδυαστεί και με την τοποθέτηση της @angel42. H συζήτηση όμως πάνω στην θέση που καταλαμβάνει η απόλαυση για τον καθένα ξεχωριστά και για την κοινωνία γενικότερα στην ζωή μας είναι για άλλο νήμα.

 

Οι D/s σχέσεις είναι μεν ασύμμετρες αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι ανισόρροπες... Αντίθετα οφείλουν και πρέπει να είναι απόλυτα ισορροπημένες για να μπορέσουν να λειτουργήσουν σωστά

Σε αυτή την σχέση ο ένας είναι προέκταση του άλλου.....
ο ένας μαθαίνει απο τον αλλο .....
Αποκτούν από κοινού εμπειρίες και γνώση και πάνε την σχέση ένα βήμα παραπάνω

Δυο κρίκοι στην ίδια αλυσίδα ..