Αμεσότητα επικοινωνίας, εκφράζουμε αυτό που θέλουμε και αν όχι γιατί;

Μχμ...
Ποια είναι τα στάδια της θλίψης? Άρνηση, οργή, διαπραγμάτευση, κατάθλιψη και αποδοχή?
Πόσα είπαμε περνάνε μέχρι να φτασουμε στην αποδοχή? Τέσσερα?
Ποιος είπε ότι ισχύουν μόνο για ένα ηλικιακό γκρουπ? Κανένας?

Αν παρατηρήσεις πώς κάποιος διαχειρίζεται τη μεταφορά δυσάρεστων νέων, θα καταλάβεις πολλά για το χαρακτήρα του, πιστεύω. Και σε διαβεβαιώ, είναι ελάχιστοι αυτοί που θα πάνε σε κάποιον που θρηνεί και θα πουν "επιτέλους ψόφησε η κ@ριόλα!"

 

Ακραία τα παραδείγμτά σου πάντως  

 

Αυτό να το πεις στους μαθηματικούς. Ποιος ψυχωτικός έχει 100 μήλα και χαρίζει τα μισά?  

 

Για πολλούς και διάφορους λόγους εκατοντάδες άτομα με έχουν ρωτήσει "ποια είναι η γνώμη σου γι΄ αυτό το πράμα"..?
Όπου πράμα βάλτε, ας πούμε ένα διαρκές καταναλωτικό αγαθό...
Μετά από τις πρώτες 5-6 απόπειρες που έκανα για να προσεγγίσω/αντιληφθώ/καταλάβω τα ζητούμενα του κάθε συνομιλητή, που με μαθηματική ακρίβεια κατέληγαν να μού πρήζουν τα αρχίδια με διαφορετικούς εξαιρετικά ευφάνταστους τρόπους κατέληξα να απαντάω "γιατί με ρωτάς αφού έχεις καταλήξει στη προτίμησή σου ζητώντας μου να στην επιβεβαιώσω"..?
Κι έζησαν αυτοί καλά κι εγώ πιο ήρεμα..!

 

Μπα...

 

Το ίδιο είναι. Ότι δεν είναι αλήθεια είναι ψέμα.
Το ψέμα με καλό σκοπό, το ψέμα που δεν αποσκοπεί στην εξαπάτηση του άλλου αλλά στο να κάνει τον άλλο να νιώσει καλύτερα ειδικά αν αυτό χρειάζεται δεν είναι κακό ψέμα.

 

Δεν συμφωνώ με αυτήν τη θεώρηση. Με τα ψέματα δημιουργείται σύγχυση και μόνο. Για κάθε ηλικία υπάρχει κατάλληλος τρόπος να ειπωθούν τα πράγματα με ειλικρίνεια (και προφανώς δεν χρειάζεται να είναι ο καταστροφικός τρόπος που περιγράφεται παραπάνω). Που το όφελος - πιάνομαι από το παράδειγμα - να βρίσκεται για καιρό σε αναμονή το παιδί και να αναρωτιέται γιατί δεν γυρίζει το σκυλάκι;
Προστατεύουμε το παιδί για το καλό του; Ποιος αποφασίζει που αρχίζει και που πρέπει να τελειώσει το ψέμα για το το καλό του;
Με αυτόν τον τρόπο θα μάθει μόνο ότι όπως του λένε ψέματα, μπορεί να πει ψέματα, στους άλλους και στον εαυτό του.

Σε κάθε ηλικία, όσο ένα δυσάρεστο γεγονός συγκαλύπτεται με ψέματα, τόσο αργεί να ολοκληρωθεί η επεξεργασία της θλίψης, που είναι και η καθαρότερη διαδικασία εξυγίανσης.

Παραλλαγή του παραπάνω. Ποιος αποφασίζει τι εστί καλό ψέμα; Που σταματάει αυτό; Θεωρώ ότι αυτή η θεώρηση είναι αμφιβόλων αποτελεσμάτων και αυθαίρετη. Πολύ βολική επίσης, κυρίως γιατί υπάρχει η πιθανότητα να ανατρέξει κανείς στην δικαιολογία "ψέμα με καλό σκοπό" ώστε μην δυσκολευτεί ο ίδιος.

 

Θα μου επιτρέψεις να επισημάνω ότι δεν λένε όλοι πάντα αυτό που θέλει να ακούσει ο άλλος .. τουλάχιστον όσοι τον αντιμετωπίζουν με σοβαρότητα.

Γνώμη μου, ότι όσον αφορά τις Κ/υ σχέσεις, ένας Κ δεν θα πρέπει να λέει πάντα αυτό που θέλει να ακούσει το υ του .. γιατί αν γίνεται αυτό συνέχεια, υπάρχει περίπτωση το υ να γίνει χειριστικό.

Σε όλων όμως των ειδών τις σχέσεις, είτε vanilla είτε Κ/υ, εξαρτάται τι θέλει να ακούσει κάποιος ..

Χαρακτηριστικό παράδειγμα, που μπορεί να ακουστεί αστείο:

Πάντα πίστευα ότι το "Σ'αγαπώ" που λέει κάποιος, δεν είναι δήλωση .. αλλά ερώτηση (που περιμένει την επιβεβαίωσή της: "Κι εγώ")

 

Η αμεσότητα της επικοινωνίας δεν έχει να κάνει με την "αλήθεια" ή το "ψέμμα"...
Η αμεσότητα έχει να κάνει με δυο πράματα: Τα διαμειβόμενα μεταξύ δυο συνομιλητών συναρτήσει του χρόνου και το μέσον που χρησιμοποιείται για να επικοινωνούν.
Ξαναλέω, ξεχάστε την λέξη αλήθεια -είναι η πιο μεγάλη πατάτα που χρησιμοποιούμε στην καθομιλουμένη, εξαιρούνται οι φύσει και θέσει διατιθέμενοι για κάθε είδους βιασμό της προσωπικότητάς τους- προτιμάτε την ειλικρίνεια, αν μη τι άλλο είναι τεχνικά ορθότερη και περιλαμβάνει την απενεχοποίηση του ψέμματος στον βαθμό που τα εκφραστικά μέσα είναι ή αποδειχτούν ατελή ή δεν θέλετε να παραδεχτείτε πως κάθε φορά που λέτε την "αλήθεια" δεν λέτε παρά την δική σας αλήθεια η οποία μπορεί/ίσως/πιθανόν κάποτε να πέσει και μέσα, αν κι αυτό το "μέσα" χωράει πολύ κουβέντα...
Αλλιώς προτιμήστε να γίνετε κάτι σαν ιεροκήρυκες κηρύσσοντας ό,τι θέτε: από δόγματα έως προπαγάνδα και από μπαλαφάρες έως ανέκδοτα (πολύ καλό το τελευταίο)...

 

Ολόσωστο!!

 

Καλέ ποια αλήθεια? Εδώ αν αρχίσουμε να συζητάμε τώρα για την μέρα έξω, άλλος θα πει ότι είναι χαρά θεού, άλλος θα πει πόσο του την δίνει ο χειμωνιάτικος ήλιος, άλλος θα πει ''ποιος ήλιος, εγώ δεν βλέπω κανέναν ήλιο, δουλεύω σε υπόγειο'', κοκ. Το θέμα είναι ότι αυτή η υποκειμενικότητα, διανθίζεται από μία τρελλή και ανεξέλεγκτη ανάγκη να επιβάλλουμε την αλήθεια μας (ή το ψέμμα μας αντίστοιχα) στους άλλους. Η επικύρωση της πραγματικότητας για κάποιους, έρχεται μόνο μέσα από τα μάτια των άλλων. Παίζει και να είναι ανερμάτιστοι. Παίζει και να είναι ανασφαλείς. Παίζει και να μην εμπιστεύονται οι ίδιοι τον εαυτό τους.
Όλα παίζουν. Ε και? Για μένα έξω ο ήλιος λάμπει κι αυτό είναι ευχάριστο. Τελεία. Καλημέρα μας 

 

Επίσης, παίζει να είναι όλοι ειλικρινείς για το πώς αντιλαμβάνονται την αλήθεια. Ευτυχώς δεν είμαστε όλοι ίδιοι.