Αμεσότητα επικοινωνίας, εκφράζουμε αυτό που θέλουμε και αν όχι γιατί;

Λαθος νομιζετε. Στο παιδακι δεν λεμε το σκυλακι πηγε ταξιδι, ουτε πηγε στον ουρανο ουτε ψοφησε. Στο παιδακι λεμε οτι το σκυλακι πεθανε, οτι εκλεισε τα ματια του και θα μεινει πια ακινητο . Εξηγουμε απλα και γλυκα στο παιδακι τον θανατο αναλογα την ηλικια που βρισκεται, δεν του λεμε βλακειες.... θα εκπλαγειτε ποσο καλα αντιδρουν τα παιδια στην αληθεια ειπωμενη αναλογα την ηλικια τους .

 

Γιατί φοβόμαστε πολύ την απόρριψη και γιατί δεν ξέρουμε να εκφράσουμε απλά και με σαφήνεια αυτό που θέλουμε και όσο πιο πολύπλοκοι είμαστε τόσο δυσκολότερα ξέρουμε εμείς οι ίδιοι τί είναι αυτό που θέλουμε;

Γιατί θέλουμε να κρατήσει λίγο ακόμα το ζωτικό ψεύδος ότι βρήκαμε το τέλειο ταίρι και δεν θα χρειαστεί να του πούμε τί θέλουμε, που δεν το καλοξέρουμε κιόλας, και να εκτεθούμε, θα καταλάβει από μόνο του και όλα θα είναι υπέροχα;

Με λίγα λόγια, έτσι όπως το βλέπω πρόκειται για ένα κομμάτι της διαχείρισης της επιθυμίας.

 

Καίτοι αγράμματη, η γραία μ’ εδίδαξεν
ότι εις την ελληνικήν γλώσσαν,
άλλως νοούμεν,
άλλως ομιλούμεν
και άλλως γράφομεν.

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, 1851-1911

 

Δεν είμαι σίγουρη ότι κατάλαβα τον τρόπο που χρησιμοποιείς το παραπάνω σε σχέση με τα λόγια μου.
Η δικιά μου τοποθέτηση - της οποίας αναφέρεις μόνο ένα μικρό απόσπασμα - είχε σχέση με κάτι πολύ συγκεκριμένο, ψέματα που λέγονται για ένα υποτιθέμενο καλό κάποιου τρίτου ατόμου.
Με χαρά θα διάβαζα τη γνώμη σου σχετικά με το θέμα αυτό.

Aν εννοείς κάτι διαφορετικό, ευχαρίστως και πάλι να το δω.

 

Indeed.
Σίγουρα δεν ξέρω πολλά για τα παιδιά και ούτε με ενδιέφερε ποτέ να μάθω. Αυτό ήταν ένα παράδειγμα όμως. Ο,τι είδους παράδειγμα και να φέρω στο μυαλό μου, πάντα υπάρχει τουλάχιστον ένα "ανάλογα".

 

Σωστά το κατάλαβες το ανάλογα...
Δηλαδής αν ένα παιδάκι έχει μεγαλώσει μες την υστερία της μάνας του "μη τα μικρόβια, μη μού κρυώσει, μη ζεσταθεί, μη πεινάσει/διψάσει/κλάσει/βήξει, κι αν κλάψει θα του δώσω από την καβάτζα μια Μπάρμπι ή ένα αυτοκινητάκι" υπό τα γραψαρχίδικη φροντίδα του μπαμπά του, τύπου "έσκασε το παιδί σου, σ' όλα σούμοιασε γαμώ το σόι σας μέσα", προφανώς και θα εισπράξει παραμύθα από την μάνα του, τι άλλο θα μπορούσε να εισπράξει?
Λέω εγώ τώρα... Αναλογικότητες, αναλογίες, αναλόγως και πρετ-α-πορτέ...

Φυσικά υπάρχει και ο αντίποδας...
Που το παιδάκι έχει μεγαλώσει μπάι δι μπουκ, τύφλα νάχει ο Μοντεσόρι, ο Μπέρτραντ Ράσελ και η Μάρθα Γκρέιαμ η χορεύτρια μαζί, σε πρακτικά ιδανικές συνθήκες, και το παιδάκι ανακαλύπτει τα δέοντα αυτενεργώντας σε πραγματικό περιβάλλον, διγιότι το παιδάκι είναι πολύ, μα πάρα πολύ έξυπνο και βαρειά εξοπλισμένο για την ηλικία του...

 

Είπα στην αρχή:

Αλλά επειδή είπα και άλλα, ίσως λίγο πιο shocking πράγματα, κολλήσανε όλοι σε αυτά. Βλακεία μου, δεν ξαναφέρνω παραδείγματα σε κουβέντα.  

 

Και όχι μόνο... αν ο γονέας παρουσιάσει την σκληρή πλευρά της πραγματικότητας, την σκληρή αλήθεια στο παιδάκι, δεν αποφεύγει την επαφή του παιδιού με το ψέμα,αντιθέτως το φέρνει σε επαφή με το χειρότερο ψέμα. Το υποσυνείδητο του παιδιού,ειδικά άμα βρίσκεται σε νηπιακή ηλικία, θα δημιουργήσει το δικό του ψέμα και θα το προβάλλει στο συνειδητό του, σαν την αλήθεια που εξηγεί την πραγματικότητα γιατί στο υποσυνείδητο αναπτύσσονται και όλοι οι μηχανισμοί αυτοάμυνας ,όλοι οι ασυνείδητοι μηχανισμοί που μας προστατεύουν από τον ψυχικό πόνο.Μηχανισμοί απαραίτητοι για την επιβίωση μας σε αυτήν την ηλικία.Κατ' αυτό το τρόπο όμως, το αυτοδημιούργητο ψέμα μέσα στο παιδί αφενώς θα είναι αποτέλεσμα διαφόρων ερεθισμάτων που έχουν αποτύπωθει μέσα στο υποσυνείδητο του από πήγες αμφιβόλου προελεύσεως όπως η τηλεόραση και το φιλικό/οικογενειακό περιβάλλον,αφετέρου αυτά τα ερεθίσματα θα μορφοποιηθούν σε χαρακτηριστικό εαυτού μέσα κατάσταση εγκατάλειψης . Το παιδί βιώνοντας την απουσία του προστάτη/γονέα απέναντι στον πόνο της απώλειας του σκυλιού, θα αναγκαστεί ασυνείδητα να αμυνθεί το ίδιο και θα το καταφέρει γιατί σαν όντα είμαστε γαμάτα, αλλά θα απομνημονεύσει παράλληλα την μέθοδο του ψεύδους σαν μηχανισμό αυτοάμυνας απέναντι στον πόνο της απώλειας.Μία μέθοδος άτσαλη που εφευρέθηκε μέσα στο πανικό της μοναξιάς από ανάγκη, με τα αποτελέσματα της να είναι βραχυπρόθεσμα και η συντήρηση αυτης της μεθόδου να έχει εθιστικό χαρακτήρα, να χρειάζεται περισσότερο ψεύδος για να παραμείνει αποτελεσματική καθώς τα χρόνια περνούν.
Επιπλέον ο γονέας που θεωρεί ότι λέει την αλήθεια στο παιδί λέγοντας του οτι όλοι θα ψοφήσουμε και ότι αγαπάς θα πεθάνει, αγνόει ότι στην ουσία, του λέει την δικιά του αλήθεια, την δικιά του ακατέργαστη βιωματική αντίληψη περί απώλειας που περικλείει μόνο πόνο . Η απώλεια όμως δεν είναι μόνο πόνος.Η απώλεια ναι υπάρχει και πρεπει να ειπωθεί, είναι πένθος και πρέπει να βιωθεί,πρέπει να συμ-βιωθεί με τον γονέα, και να παράγει ερωτήματα στο παιδί,και να κατανοήσει το πολυδιάστατο χαρακτήρα των γεγονότων, ότι η απώλεια δίνει αξία στην ωραία ζωή όπως έζησε το κουταβάκι μαζί μας, η απώλεια σηματοδοτεί και την σημασία του να θυμάσαι τις καλές στιγμές και να προχωράς.Σαφώς και εγώ αναφέρομαι στην δικιά μου αλήθεια.

 

Οταν ήμουνα πιτσιρής που λές Εστελβέν, ήμουνα ψιλοσκανταλιάρης .Η μάνα μου η σχωρεμένη έτρεχε και δεν έφτανε. Δυό φορές μάλιστα τους την είχα κοπανήσει απο το σπίτι και με ψάχνανε στους δρόμους, τη μια ήμουνα τριών και την άλλη πέντε. Ενας απο τους τρόπους που είχε χρησιμοποιήσει για να με αντιμετωπίσει-νουθετήσει- φοβίσει - διαπαιδαγωγήσει, ήταν οι ιστορίες για τον μεγαλύτερο μου ξάδελφο, τον -ας τον πούμε - Δημοσθένη .
Ο Δημοσθένης ήταν κι αυτός τερατάκι τσέπης, η μάνα μου λοιπόν χρησιμοποιούσε ένα πραγματικό γεγονός , ας πούμε οτι μιά φορά ο Δημοσθένης είχε κρεμαστεί απο μια κουρτίνα και την είχε κατεβάσει, και έφτιαχνε πάνω του ολόκληρη ιστορία, που την είχε κάνει μπέρτα και έτρεχε σ όλο το σπίτι , και παρέσυρε ένα τασάκι που έσπασε, και πάτησε ο Δημοσθένης τα γυαλιά και μάτωσε, και μπήκε ενα γυαλί στο πόδι του και τον πήγαν στο νοσοκομείο τον Δημοσθένη και του κάνανε ένεση, και είδες τι μπορείς να πάθεις άμα κάνεις αταξίες ....

Η μάνα μου μου έλεγε ψέμματα για το καλό μου ,και δεν νομίζω να ήταν η εξαίρεση .Δεν εξετάζω την αποτελεσματικότητα που είχαν τα ψέμματα, μένω στην διαπίστωση του γεγονότος.
Και γω, και σύ πιστεύω ,- θα μου επιτρέψεις - και όλοι μας ανεξαιρέτως λέμε ψέμματα. Το μόνο που διαφέρει , όπως λέει κι ο "γιατρός", είναι περί ποίου ζητήματος και γιατί.

 

Δεν κρίνω τις επιλογές των άλλων. Την θεώρησή μου την εξέφρασα αλλού, συνεχίζω και αμφισβητώ αυτό το "καλό των άλλων". Τι θα γινόταν δηλαδή αν έχοντας κρεμάσει την κουρτίνα αντιλαμβανόσουν ότι δεν ακολουθεί απαραίτητα τίποτε από τα προαναφερόμενα; Δεν θα ήταν αυτή μια αμφισβήτηση των λεγόμενων της μητέρας σου, που ενδεχομένως να παρέσερνε γενικότερα την εμπιστοσύνη σου στα επιχειρήματά της; Σε αυτήν τη σύγχυση αναφέρομαι.

Όσο για τα ψέματα και τον δόκτορ House, σίγουρα όλοι είμαστε μες στο κουβά, ποτέ δεν ισχυρίστηκα το αντίθετο. Το ηθελημένο βολικό ψέμα με προβληματίζει, όχι αν ο καθένας μας ασυνείδητα διατυπώνει την δικιά του έκδοση των γεγονότων.

 

Κατανοητό. Η Μανούλα ωστόσο θα έβρισκε τρόπο να τα μπαλώσει - με ένα νέο ψέμα ίσως - , ένα παιδί δεν είναι και τόσο άτεγκτος κριτής, επηρεάζεται περισσότερο απο τα συναισθήματα του προς τα αγαπημένα πρόσωπα.