Ανάμεσα στην ηδονή και την ταπείνωση

...Η πείρα μου με εμποδίζει να βρω ένα συναίσθημα πραγματικά νέο.
Εχει σκοτώσει μέσα μου την δροσιά της ευτυχισμένης μου άγνοιας.
Το ξέρεις και συ άλλωστε «αγαπώ την αλλαγή για την αλλαγή».

Η ιδέα πως κάθε ώρα της ημέρας και της νύχτας εγώ σπαταλιέμαι σε μοναχικές αναμετρήσεις και άλλοι άνθρωποι διασκεδάζουν, μεθούν, χορεύουν μου μαστιγώνουν τις αισθήσεις και με κάνουν να μανιάζω με την αιχμαλωσία μου που με θέλει μέσα στη σχέση D/s ως «ελεύθερη πολιορκημένη».
Αυτο με κάνει να μανιάζω με αυτήν την μη ορατή αλλά υπαρκτή αιχμαλωσία.
Η Αθήνα με κεντρίζει με τον ξέφρενο ρυθμό της που την νιώθω σαν μια προκλητική πρόσκληση να κουνηθώ να ενεργήσω και να ερευνήσω.
Το αίμα μου ρέει καυτό στις φλέβες μου, Την ζωντάνια μου δεν μπορώ να την σκοτώσω και το γέλιο μου δεν μπορώ να το πνίξω.

Ο άνθρωπος αυτός τρομάζει μ ‘αυτές τις επιθυμίες μου και τις αντιμάχεται με τόσο πείσμα όσο εγώ βάζω για να τις ικανοποιήσω.
Τα βάζει μαζί μου χρησιμοποιώντας τις πιο απίθανες αιτίες, θέλει να προκαλεί το ενδιαφέρον μου άλλοτε οικτίροντας με και άλλοτε τρομάζοντας με με την αδυναμία του και τις ανασφάλειες του, Νιώθω να εκβιάζομαι και εμμέσως να απειλούμε.

Το γελοίο μας μελό θα μπορούσε να μετατραπεί σε δράμα.
Ψάχνετε για να βρει άλλη Κυρία και να ανέβει στα μάτια μου.
Η προσήλωση του όμως και η αφέλεια του ύστερα επιταχύνουν την πτώση του.
Ενθαρρύνει τον κακό μου χαρακτήρα και έτσι έχει γίνει ο ίδιος το όργανο του χαμού του.
Το μίσος λενε πολλοί ότι είναι η άλλη όψη του έρωτα.
Εγώ πιστεύω ότι είναι αντίθετα τα πράγματα....Η αγάπη είναι μια παύση για να πάρει κανείς ανάσα.
Άλλωστε η φαινομενικά πένθιμη μονοτονία του κακού κρύβει μέσα της εξάρσεις πολύ πιο έντονες από την ηδονή.
Η ιστορία μας τρέφετε από τις ίδιες της τις σάρκες. ΄Η αυτάρκεια είναι πολύ κοντά στην λιμοκτονία.
Βρίσκομαι στο σημείο που γεύομαι πια την αναμφισβήτητη σχέση ανάμεσα στην ηδονή και την ταπείνωση.

Απόσπασμα από το ημερολόγιο μου