Απεγκλωβίζεται ποτέ κανείς από τις παρενέργειες του έρωτα; Έκλαψε όντως ο Νίτσε;

Εγώ τώρα που πιστεύω ότι ο άνθρωπος μπορεί να βρει την ολοκλήρωση μόνο μέσα από την ίδια του την πηγή θα φάω πολύ ξύλο?  
Κι ότι ο έρωτας είναι μια γλυκειά πλάνη που βάζουμε τον εαυτό μας και πορεύεται ανάλογα με τις ανάγκες - τρυπούλες που έχουμε και θέλουμε να κλείσουμε να μην μπάζει από παντού?
Ή αν είναι πιο αγνός, πηγαίος και σχετίζεται με τη χημεία των συμμετεχόντων απλά παίζουμε μαζί ένα υπέροχο επιτραπέζιο και χτίζουμε ωραία πραγματάκια μαζί?
Κοινώς είναι η "κόλλα" της συντροφικότητας μιας κι ο άνθρωπος είναι επικοινωνιακό και συντροφικό ον?  
Και μέσα από δυο ολοκληρωμένα όντα πηγάζουν στιγμές ευτυχίας?

 

Δε θεωρώ ότι ο άνθρωπος μπορεί να βρει την ολοκλήρωση του μέσα από τον έρωτα...
Ο έρωτας σίγουρα μπορεί να θεωρηθεί ως ένα βήμα προς την ολοκλήρωση αλλά σίγουρα δεν είναι το μόνο...
Ο άνθρωπος για να ολοκληρωθεί πρέπει να στηριχτεί στις δικές του δυνάμεις...Πρέπει να καλλιέργησει τον εαυτό του,να αναζητήσει λύσεις σε ερωτήματα του,να ψάξει,να δημιουργήσει φιλίες και πολλά αλλά πράγματα πέρα από τον έρωτα προκειμένου να οδηγηθεί στην ολοκλήρωση.Ολοκληρωμενος για μένα είναι ένας άνθρωπος όταν είναι γεμάτος και μπορεί να σταθεί μόνος του.Απο εκεί και πέρα ο έρωτας σίγουρα χρειάζεται δίνει έναν άλλο τόνο στη ζωή,την ομορφαίνει αλλά δεν είναι το μόνο...Άλλωστε μια ευτυχισμένη σχέση δημιουργείται ανάμεσα σε δυο ολοκληρωμένους ανθρώπους,που ο καθένας ξέρει να στηρίζεται από μόνος του στα πόδια του αλλά ταυτόχρονα χρειάζεται και τον άλλον για να δώσει ένα άλλο χρωμΑ στη ζωή του...

 

Ισχύει υποθέτω ότι ισχύει με την αυτοπραγμάτωση, την αφύπνιση, το buddhahood (buddhatva ειναι στα σανσκριτικά λέει η γουικηπεδια).

 

Μ' αρέσει αυτή η θεώρηση!

 

Οχι βέβαια.Εκτός εάν αυτό είναι κάτι που σε ολοκληρώνει  

 

Καποια στιγμη αποφασιζεις. Θελεις να ζεις τον ερωτα και τις παρενεργεις του ή θελεις να ζεις τη ζωη? do or do not. Μια αποφαση ειναι σαν το κοψιμο του τσιγαρου ενα πραμα.

 

Είναι μέσα στη ζωή ο έρωτας, καλώς ή κακώς..

 

εεε ναι δεν αντιλεγω. μεσα στη ζωη ειναι. μεχρι να το παρεις αποφαση και να τον πεταξεις εξω. 

 

Αν μπορέσεις να το κάνεις εσύ αυτό.... τι να πω!

 

Μεγαλο σκ@το φαε μεγαλη κουβεντα μην λες που ελεγε και η γιαγια μου....ευελπιστω οτι εχω καμια 50αρια χρονια ζωης μπροστα μου για να μου αποδειξω οτι μπορω...ως τοτε απλως τον αντιμετωπιζω κυνικα και ολα καλα....προς το παρον.

 

Τί έλεγε η στετέ για τον έρωτα; (στετέ λεγανε τις γιαγιάδες στα παλιά τα χρόνια στις περιοχές μου).
Η δικιά μου άμα την ρωτούσα περι έρωτα με κοιτούσε λοξά, ήξερε ότι ρωτούσα για να την προκαλέσω, και για να μην το αφήσει να περάσει μούλεγε 'πάλι βρήκες τα πορνοπεριοδικά του γέρου σου;θα το πώ στη μάνα σου!' Εγώ γελούσα φυσικά, αν και μου τόκοβε γρήγορα με κάποιο τροπο (που πάντα εβρισκε) για να με τιμωρήσει για κάτι.Μαγκαηβερτζού.

Βέβαια. Όλα τα πιό πάνω μπορεί νά είναι. Με όλα τα παρελκόμενα τους.

 

Πολλές φορές έχει έρθει στο μυαλό μου η Λου Αντρέας Σαλομέ, για τον ρόλο που έπαιξε όχι μόνο στο βιβλίο, αλλά και στην διαμόρφωση μίας αντίληψης στο μυαλό των ανδρών που επηρέασε με τον τρόπο της, άλλοτε εμπνέοντας τον έρωτα, άλλοτε διατυπώνοντας απόψεις καινοτόμες για την εποχή που έζησε.
Μιλούσα με ενθουσιασμό πριν από μερικά χρόνια σ΄έναν φίλο για την προσωπικότητά της, σε τέτοιο βαθμό, που λίγο καιρό αργότερα, που τον υιοθέτησε μία χαριτωμένη γατούλα, την ονόμασε Λου Σαλομέ, κι έγινε έτσι, γάτα με ονοματεπώνυμο. Είπε ότι την ονόμασε έτσι γιατί ήταν πανέξυπνη και εντελώς ανεξάρτητη, απλά γοήτευε τους πάντες με την παρουσία της.
Η κυρία αυτή λοιπόν, με την πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία και προσωπικότητα, έγινε ένα σύμβολο θηλυκότητας και ενέργειας, όχι μόνο για την εποχή της, αλλά διαχρονικά θα έλεγα.
Απλά παραθέτω τα παρακάτω, που τα βρήκα άκρως διαφωτιστικά, τόσο για τις παρενέργειες του έρωτα, όσο και για τα πλαίσια της αλληλεπίδρασης:


Από ποιον ουρανό πέσαμε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου;
Γράφει η Ελένη Γκίκα



 

Λου Αντρέας Σαλομέ: η γυναίκα που έκανε συλλογή αντρών σαν να ήταν τρόπαια.




«Τα πρώτα λόγια με τα οποία με χαιρέτησε ο Νίτσε ήταν: «Από ποιον ουρανό πέσαμε εδώ ο ένας στην αγκαλιά του άλλου;»>

Την συναντήσαμε στο μυθιστόρημα του Ιρβιν Γιάλομ «Όταν έκλαψε ο Νίτσε» και μάθαμε ότι μονάχα γι’ αυτήν έκλαψε.

Την ξαναβρήκαμε σε βιογραφικά κείμενα για τον Σίγμουντ Φρόυντ και είδαμε ότι κι εκείνος δεν έμεινε απαθής. Αλλά και ο Ράινερ Μαρία Ρίλκε μαγεύτηκε απ’ το πνεύμα της.

Λου Αντρέας- Σαλομέ. Η γυναίκα που παρά το σημαντικό λογοτεχνικό της έργο, τα δοκίμια για την τέχνη, τη θρησκεία, τον ερωτισμό και την ψυχανάλυση, ήταν γραφτό της να μείνει στην ιστορία ως η μούσα του Φρίντριχ Νίτσε, του Ράινερ Μαρία Ρίλκε και του Σίγμουντ Φρόυντ. Ως η μοιραία γυναίκα ισχυρών ανδρών. Ως «η γυναίκα που κάνει συλλογή αντρών σαν να ήταν τρόπαια».

Το πορτραίτο αυτής της ομολογουμένως σημαντικής γυναίκας, σκιαγραφεί η Λίντε Ζαλμπέρ (διδάκτωρ Ψυχολογίας και Ψυχοθεραπείας) στο βιβλίο «Λου Αντρέας Σαλομέ: Η βιογραφία μιας μοιραίας γυναίκας» που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις «Μελάνι», στη σειρά «Βιογραφίες» και σε μετάφραση Χριστίνας Αυγερινού Βρυζάκη.

Η Λουίζε Φον Σαλομέ γεννήθηκε στην Αγία Πετρούπολη, στις 12 Φεβρουαρίου του 1861, από πατέρα στρατηγό στην υπηρεσία του τσάρου.

Το Φθινόπωρο του 1880, η Λου εγκαταλείπει μαζί με τη μητέρα της την Τσαρική Αυτοκρατορία για ν’ αρχίσει σπουδές στη Ζυρίχη. Και η σπουδές θα γίνουν έκτοτε και ο τρόπος ζωής της.

Θεολογία, Φιλοσοφία, Ιστορία Τέχνης, Δογματική, Γενική Ιστορία των Θρησκειών, Λογική και Μεταφυσική… Συνεπαρμένη από τις σπουδές της, διαβάζει μέρα νύχτα χωρίς ξεκούραση και δίχως σταματημό.

Η ιδανική μαθήτρια, κυριολεκτικά μαθήτρια- σφουγγάρι μεγάλων ανδρών, η Λου ερωτεύεται αλλά πάνω απ’ όλα την ερωτεύονται. Πολύ και με πάθος. Ο φιλόσοφος δρ Πάουλ Ρέε και ο Νίτσε με την πρώτη ματιά. Ο ανατολιστής δόκτωρ Φρίντριχ Καρλ Ανδρέας, τον οποίο και θα παντρευτεί το 1887, τελικά. Κι από τότε η ζωή της θα γίνει Τέχνη και γράψιμο. Ταξίδια και καλλιτεχνικά και πνευματικά κινήματα της εποχής.

Η γνωριμία της με τον Ρίλκε θα της προσφέρει την ευκαιρία να επιστρέψει σε παλιότερες καταστάσεις της δικής της ψυχής. Θα ανακαλύψει την ποίηση που την είχε βαθιά καταχωνιασμένη στη δική της ζωή.



 



Τέσσερις ημέρες μετά την πρώτη τους συνάντηση, ο ποιητής της στέλνει ήδη «τραγούδια νοσταλγίας» και ομολογεί ότι έτρεχε μέσα στην πόλη κρατώντας τριαντάφυλλα, «τρέμοντας από την επιθυμία κάπου να σας συναντήσω».

Την Άνοιξη του 1895 θα γνωρίσει την ψυχανάλυση και τον Φρόυντ ο οποίος ευθύς εξαρχής θα κολακευτεί. Κι από τότε ο Φρόιντ θα αναφέρεται στα γράμματά του στην «χαρούμενη αισιοδοξία της Λου».

Με την κόρη του Φρόυντ, Αννα, η Λου Αντρέας Σαλομέ θα ασχοληθούν με τις πολύπλοκες παιδικές φαντασιώσεις.

Κι έτσι με τέχνη και απόλαυση θα ζήσει ολόκληρη τη ζωή. Απολαμβάνοντας ακόμα και τα γηρατειά της: «Πραγματικά εγώ φθάνω τόσο μακριά ώστε να εξακολουθώ να είμαι διαρκώς περίεργη για το πόσα πράγματα πρέπει να ξετυλίξω το κουβάρι της ζωής, μέχρι να πέσουν στα χέρια μου οι εκπλήξεις που είναι τυλιγμένες μέσα του». Αισθάνεται ότι τα γηρατειά χαρίζουν διεύρυνση.

Η Λου Αντρέας- Σαλομέ πεθαίνει στις 5 Φεβρουαρίου 1937 στο σπίτι της, στο Χάινμπεργκ του Γκέτινγκεν. Αφήνοντας πίσω της ένα μεγάλο έργο, τον απόηχο ενός σπινθηροβόλου πνεύματος και μια τεράστια κι άσβεστη αύρα γοητείας.

Πολύ μελάνι χύθηκε για χάρη της.

Η καινούργια βιογραφία της Λίντε Ζάλμπερ κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Μελάνι».





ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ

«Είναι πράγματι μια μεγαλοφυία και ως προς τον χαρακτήρα δίχως άλλο ηρωική» (Πέτερ Γκάστ, 1882)

 
«Η Λου φον Σαλομέ υπήρξε ένας εντελώς φυσικός, σίγουρος για τον εαυτό του άνθρωπος, που διέθετε μια σπάνια πνευματική και ταυτόχρονα ανθρώπινη ένταση σε συνδυασμό με γυναικεία γοητεία. 'Ηταν εξαιρετικά έξυπνη, μπορούσε να κατανοήσει με εκπληκτική ταχύτητα φιλοσοφικά, κοινωνιολογικά και ψυχολογικά προβλήματα, είχε μια φυσική αμεσότητα και ήταν ανοιχτή σε όλα τα ερωτήματα, τόσο τα πνευματικά όσο και τα ανθρώπινα». (Κουρτ Βολφ, 1963)

«Η Λου Αντρέας είναι η πιο πνευματική από όλες τις σημερινές ποιήτριες, εκείνη με το μεγαλύτερο ψυχολογικό βάθος- αυτό το υπογράφω με τεράστια γράμματα». (Μαρία φον Εμπνερ- Εσενμπαχ (1912).

«Τι θαυμαστά πράγματα μπορεί να αντιληφθεί αυτή η γυναίκα, πώς μεταμορφώνεται στην πιο βαθιά ψυχική κατανόηση καθετί που της προσφέρουν την κατάλληλη στιγμή τα βιβλία και οι άνθρωποι, πως αντιλαμβάνεται, αγαπά, διεισδύει χωρίς φόβο στα πιο καυτά μυστικά, που δεν της κάνουν κακό παρά ακτινοβολούν μονάχα με καθαρή φλόγα». (Ράινερ Μαρία Ρίλκε, 1913).

«Τα τελευταία 25 χρόνια της ζωής αυτής της εξαιρετικής γυναίκας ανήκαν στην ψυχανάλυση, στην οποία συνέβαλε με την αξιόλογη επιστημονική εργασία της και την οποία επίσης άσκησε» (Σίγμουντ Φρόιντ, 1937)

«Η Λου ωφέλησε χωρίς αμφιβολία όλους τους μεγάλους της άντρες, καθώς μπορούσε να ταυτίζεται με το ευάλωτο τμήμα της προσωπικότητάς τους που είχε τόση ανάγκη από στήριξη. Όμως όλοι οι άντρες που την ερωτεύθηκαν, υποχρεώθηκαν στο τέλος να ανακαλύψουν ότι η Λου δεν τους είχε δώσει πραγματικά κάτι από τον εαυτό της». (Πάουλ Ροάζεν, 1969)


http://fractalart.gr/lou-andreas-salome/