Αποχαιρέτα την την Αλεξάνδρεια που χάνεις....

Ανεπάρκεια ως προς τι; εκδήλωση συναισθηματων; μπορώ να αναγνωρίζω την ύπαρξη τους. Αλλά μονάχα αυτό φτάνει όταν υπάρχει έλλειψη στην πράξη;

Δεν πιστεύω ότι μπορείς να ξεπεράσεις τους φόβους του άλλου, μπορείς όμως να τον βοηθήσεις. Και προτίθεμαι να το κάνω. Αλλά ορισμένες φορές, βρίσκεται ο άλλος σε άρνηση και δεν μπορείς να τον βιασεις για να τον βοηθήσεις, αν δεν το πάρει ο ίδιος απόφαση για τον εαυτό του,οπως πολύ σωστά ανέφερες.

Δεν την έχουμε. Συνήθως οι καταστάσεις και οι τρίτοι μας δείχνουν ότι κάτι δεν πάει καλά και μας ωθουν στην πράξη ...

 

Η ανεπάρκεια μπορεί να είναι από δυσκολία έκφρασης ... ως το πιο σοβαρό... να μην μπορεί να αισθανθεί κάτι...
Το πρώτο παλευεται ... αν εκφράζονται αλλοιώς... το δεύτερο είναι τραγικό...!!!! Και δεν νομίζω ότι μπορεί να ξεπεραστεί.... άσε που σε καταβαραθρωνει κάθε μέρα... και υποδαυλίζει την δική σου ανασφάλεια... που κακά τα ψέματα... όλοι έχουμε...

Έχεις δίκιο όσον αφορά το ότι πρέπει ο άλλος να θέλει να δει κάποια πράγματα...για να τα ξεπεράσει...
Και εδώ παίζει σημαντικό ρόλο ο εγωισμός... και η εξέλιξη που θέλει να έχει ο άλλος...

Τώρα για τους τρίτους... πρέπει να είναι άνθρωποι που πραγματικά μπορούν να δουν αντικειμενικά κάποια πράγματα.... γιατί όλοι έχουμε και κάποιον που μας λέει... χαραμίζεσαι εσύ μ’αυτον... και αντίστροφα...!!!
Οπότε είναι και λίγο δίκοπο μαχαίρι...

 

Το δεύτερο το έχω ζήσει. Τραγικό; δεν θα το έλεγα. Υπαρκτο απλά. Και ο άνθρωπος νιώθει, αλλά δεν αφήνει τον εαυτό του ελεύθερο να θρεψει τα συναισθήματα αυτά και υπεραναλυει με την λογική του προκειμένου να τα εξηγήσει, και με αυτό τον τρόπο, θεωρητικά να τα εκμηδενισει, αρνουμενος την ύπαρξη τους.

Δεν γνωρίζω αν ξεπερνιεται, δεν ευδοκιμησε η "σχέση" λόγω άλλων προβλημάτων.

Γιαυτό επιμένω τόσο στον εγωισμο και στον ρόλο που παίζει. Χρειάζεται αλλά σε λογικές δόσεις και πλαίσια. Τόσος όσους να μην χάνεις τον εαυτό σου και την αυτοεκτιμηση /αυτοπεποιθηση του.

Οι τρίτοι για εμένα είναι απλά η αφορμή να ξεκινήσει, αν δεν έχει γίνει αυτό ήδη, εσωτερικός διάλογος. Ξεκινάς και σκέφτεσαι την κατάσταση και την βλέπεις από μια άλλη οπτική γωνία, αυτή του εξωτερικού παρατηρητή.

 

Αν "νοσεί" η ψυχή, "νοσεί" και το μυαλό και το σώμα...
Αν το συναίσθημα σε πλημμυρίζει είτε αρνητικά είτε θετικά στους περισσότερους είναι πολύ δύσκολο να επικρατήσει η λογική.
Αυτή η ισορροπία θέλει πολύ προσωπική εργασία (διαφωνίες αποδεκτές)  

 

Το τέλος μιας σχέσης έρχεται ακόμη κι αν εσύ ξέρεις ακριβώς τι νιώθεις και τι σε δένει και τι θέλεις και ότι θέλεις να μοιράζεσαι τη ζωή σου αλλά βλέπεις ότι αυτά που κρατούσαν τον άλλον μαζί σου έχουν ατονίσει ή εξαφανιστεί και δεν είσαι σίγουρος αν ο άλλος αναρωτιέται τι κάνω εγώ τώρα εδώ.
Το τέλος μιας σχέσης επίσης πολλές φορές έχει έρθει όταν τα μέλη της δεν έχουν καμία ουσιαστική επικοινωνία και το ένα ή και τα δυο μέλη μπορούν να επικοινωνούν και να έχουν διάδραση με οποιονδήποτε άλλον εκτός από τον σύντροφο τους κι όταν εκεί δεν βλέπεις να υπάρχει χώρος να αναπτυχθεί κάτι διαφορετικό που θα μπορούσε να αναζωπυρώσει τους δεσμούς ή να δημιουργήσει νέους τότε είσαι ήδη στη φάση που έχεις χάσει την Αλεξάνδρεια και απλά την βλέπεις να απομακρύνεται στον ορίζοντα.
Δύσκολο γι αυτόν που μένει πίσω γιατί αυτός που έχει αποφασίσει να προχωρήσει το ξέρει πολύ νωρίτερα και έχει ήδη στην ουσία κόψει τους δεσμούς ενώ γι αυτόν που μένει πίσω είναι σαν να του ξεριζώνεις απότομα τον ομφάλιο λώρο αλλά καλώς ή κακώς μέσα στη ζωή είναι κι αυτά...

 

Άρα ήταν ωραία μαθήματα και εμπειρίες και έφτασες στη συνειδητότητα ότι μόνο εγώ είμαι αυτή που πρέπει να αγαπάω και να σέβομαι τον εαυτό μου πάνω από όλα και δεν χρειάζεσαι δεκανίκια κι έτσι θα έλκεις αντιστοίχως και ανθρώπους που θα κάνουν το ίδιο.
Γιατί ότι είμαστε έλκουμε  

 

Και να προσπαθούμε και μέσα σε όλες αυτές τις αντιξοότητες τα λόγια μας να συμβαδίζουν με τις πράξεις μας  

 

Κι όμως υπάρχουν πολλοί δυστυχώς που φτάνουν ξοδεμένοι στο τέλος και δεν έχουν κρατήσει τίποτα και δυστυχώς δεν επανέρχονται και δεν επανεντάσσονται κιόλας πολλές φορές :-(

 

Μα γι αυτό το λάθος ρήμα δεν φτάνουμε και στις λαθεμένες καταστάσεις άλλωστε?

 

Μα αυτή η μικρή λεπτομέρεια του τρόπου του σχετίζεσθαι δεν είναι και αυτή που κάνει τη διαφορά στη δομή ή στη διάλυση των σχέσεων άλλωστε?
Που όταν η αξίνα χτυπήσει πέτρα αντί να προσαρμοζόμαστε και να βρίσκουμε λύσεις στο 2 χιλιόμετρα τούνελ που μπορεί να έχουμε σκάψει κάποιοι είμαστε ικανοί ακόμη και να παρατήσουμε την αξίνα εκεί και να κόψουμε 2 χλμ πίσω να ακολουθήσουμε άλλα πιο εύκολα μονοπάτια?
Υπάρχουν αυτοί που εμμένουν μέχρι να δουν φως στο τούνελ κι υπάρχουν κι αυτοί που βαυκαλίζονται και κάνουν την ζωή τους σαν αρχαιολογικούς χώρους μετά από ανασκαφή αλλάζοντας μονοπάτια ψάχνοντας για τα πιο εύκολα, τα πιο αφράτα, τα πιο ευκολοπερπάτητα...
Αυτο το μη μου τους κύκλους τάραττε πολύ παρεξηγημένο τελικά  

 

Πέρα απο τις γνωστες περιπτώσεις εκείνες, που σε μια σχέση έχει τελειωσει το συναίσθημα, το ενδιαφέρον , το πάθος..
υπάρχει ενα κακόγουστο σενάριο, του οποίου η σκηνοθεσία παρακινεί και προδιαγράφει σειρά ονειρεμένων επεισοδίων και προσδοκιών
αλλά ειναι αδύνατο να ανέβει στη σκηνή. Για πολλους λόγους.

...και πάλι αποχαιρετάς την Αλεξάνδρεια που χάνεις , με δειλία και φόβο ,
σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι.

 

Παλιάαα το τερμάτιζα κι εγώ.
Ήθελα να είμαι σίγουρη πώς εξάντλησα όλα τα περιθώρια.
Τελικά κατάλαβα πως ήταν μια ψυχοφθόρα διαδικασία και χάσιμο χρόνου.

Άσε που νομίζω τις περισσότερες φορές απλώς αυθυποβαλλεις τον εαυτό σου πως "Δεν μπορείς χωρίς αυτόν τον άνθρωπο, δεν γίνεται να τελείωσε, δεν θα ξανά νιώσεις έτσι για κάποιον άλλον" κτλ κτλ

Μπουρδες!!
Μια χαρά μπορείς και χωρίς αυτόν και μια χαρά πας παρακάτω και μια χαρά σε περιμένει κάτι άλλο στην επόμενη στροφή, πολλές φορές καλύτερο ακόμα.
Αρκεί να βάλεις λίγο ρεαλισμό, λίγη λογική και να αφαιρέσεις το δράμα.

Όταν κάτι δε σου "κάθεται" καλά, κάποιος λόγος υπάρχει πάντα.
"Όταν σ'αγαπούν, το νιώθεις
αν δεν το νιώθεις, τότε δεν σ' αγαπούν. "
Στα τσακίδια λοιπόν και η Αλεξάνδρεια,
έχει κι άλλες πόλεις πανέμορφες και καλύτερες.