Αποχαιρέτα την την Αλεξάνδρεια που χάνεις....

Ποιος είναι αυτός ο Κ που κάνει πίσω και αυτό το υπό, που αφήνει όλλλες τις ανάγκες του. I wanna meet those guys.  

 

Αυτό το ξέρουν αυτοί που το κάνουν, κι είναι πολύ περισσότεροι από ότι θέλουν οι ίδιοι να φανεί.  

 

Γενικά συμφωνώ, αλλά θα ήθελα να επισημάνω ένα κίνδυνο που ελλοχεύει, τον μικρό συμβιβασμό ν΄ακολουθήσει κι άλλος ένας μικρός συμβιβασμός, μετά κι άλλος , κι άλλος, και να γίνει η σχέση ένας πελώριος συμβιβασμός χωρίς να το πάρουμε χαμπάρι...

 

Τότε αυτό δεν είναι συμβιβασμός αλλά βόλεμα. Αν κάποιος συνεχίσει να κάνει συμβιβασμό επί συμβιβασμού και καταλήγει σε φαύλο κύκλο αυτό, φταίει ο ίδιος που δεν έβαλε ένα όριο σε αυτό, κατά την άποψή μου.

 

Οταν παύεις να είσαι και να νιώθεις ο εαυτός σου.. Τότε είναι η ώρα να φύγεις.

 

Kαι σ αυτό συμφωνώ, αλλά shit happens, you know...

 

I know and παραknow. H ουσία όμως δεν αλλάζει, κανένας δεν είναι υπεύθυνος εκατό τα εκατό για μας πέρα από τους ίδιους μας τους εαυτούς. Εμείς οι ίδιοι βάζουμε τα όρια ή δεν τα βάζουμε. Εμείς κάνουμε και τις επιλογές για τι μας γεμίζει και τι όχι.
'Ολα τα άλλα είναι απλώς παραμυθάκια για να γεμίζουμε ευχάριστα τις ώρες μας.

 

Αυτό!

 

Οταν ο ένας εκ των δύο ξεκαυλώσει.
Από εκεί και μετά,κατά την (για τον οποιονδήποτε λόγο)ενδεχόμενη παράταση, η Αλεξάνδρεια γίνεται Γιδάς με ο,τι αυτό συνεπάγεται.

 

ΟΚ... λάθος μου... έχεις δίκιο.... ήταν λάθος έκφραση...
Δεν παίρνει το συναίσθημα τις αποφάσεις,επηρεάζει όμως το μυαλό...
Το αν μπορεί να τις πάρει το μυαλό πάλι ...
Νομίζω όταν είσαι εκτός του προβλήματος, δηλ δεν είσαι ο ενδιαφερόμενος, μπορείς άνετα να πάρεις όλες τις αποφάσεις...
Με νηφαλιότητα και σύνεση...
Κάποτε για να χωρίσω μια σχέση, ένας πολύ καλός μου φίλος με έβαλε να γράψω λίστα ... με τα υπέρ και τα κατά...
Βλέποντας απ’εξω την σχέση, ήταν και αυτό που βοήθησε να την διακόψω.

 

Η σχέση πρέπει να σταματήσει όταν καταλαβαίνεις ότι πάει να γίνει ύβρις προς την ίδια σου την ύπαρξη. Αυτό ή που θα έρθει η νέμεσις και θα σε σιδερώσει.

...και δυστυχώς η κάθαρση δεν έρχεται κατά παραγγελία.

 

Το τέλος μιας σχέσης έρχεται οταν μια στιγμή που καθεσαι απέναντί του, τον κοιτάζεις και δεν ξέρεις τι νιώθεις γι’ αυτό τον άνθρωπο. Αν τον ξέρεις ή όχι. Αν τον αγαπάς ή όχι. Αν πράγματι σε δένει κάτι μαζί του. Αν είναι ο άνθρωπος με τον οποίο θέλεις να συνεχίσεις να μοιράζεσαι τη ζωή σου. Όταν αυτά που σε τραβούσαν κοντά του μοιάζουν να ατονούν ή να εξαφανίζονται και σε αφήνουν να αναρωτιεσαι «Τι κάνω μαζί του;»

Πολύ σπάνια βάζω νερό στο κρασί μου, δεν συγχωρώ, δεν συμβιβαζομαι και δεν δίνω δεύτερες ευκαιρίες εύκολα. Θεωρώ πως αν κάποιος σε πληγωσει μια φορά σίγουρα θα το επαναλάβει και πως η ευκαιρία θα είναι μια σφαίρα για να σε σημαδεψει καλύτερα την επόμενη.
Οι δεύτερες ευκαιρίες απλά επιβεβαιώνουν το λάθος της πρώτης φοράς.