Απο βανιλλα σε υποτακτικη

Πριν μερικές μέρες είχα την ευλογία να γίνω 50 ετών. Και λέω ευλογία γιατί είναι αγαπημένοι φίλοι που δεν τα έφτασαν.

Δεν θα πω πως δεν έχω μετανιώσει για τίποτα απ όσα έκανα. Αλλά θα πω πως έχω μετανιώσει για όλα όσα δεν έκανα ενώ ήθελα, πολύ περισσότερο.

Στην ηλικία σου έχεις εμπειρία ζωής που μπορεί να σε προφυλάξει από ρουφηκτρες στην θαλασσα. Αλλά ο μόνος τρόπος να μάθεις να κολυμπάς, είναι βουτώντας.
Προσωπικά ασπάζομαι πλέον την κοσμοθεωρία, πως αν δεν καταφέρω να κολυμπήσω, μου αξίζει να πνιγώ.
Το μόνο που θα ήθελα να μου έλεγαν στα 45 μου είναι, μην χάσεις άλλο πολύτιμο χρόνο. Γιατί σου τελειώνει.

Μπορεί αυτή η προσέγγιση να είναι μακάβρια για πολλούς, εμένα με ενεργοποιεί και με κάνει να εκτιμώ την κάθε μέρα και να την ζω λες κι ειναι μια απ τις λίγες που μου απέμειναν.
Γιατί η ζωή είναι πολύ πολύ μικρή για να την χαρραμιζουμε και πολλά όταν τα κοιτάς "από ψηλά" όντως μοιάζουν με ζωγραφιά που απλά πήρες σοβαρά.

Απολαυστικά να κολυμπάς σου εύχομαι  

 

Έχει απόλυτο δίκιο
Ρευστοποιησου και άσε αυτόν που νοιώθεις ότι του ανηκεις να σου δώσει ξανά μορφή

 

Πάλι σωστά και όμορφα τα είχες πει!

 

Καθόλου μακάβρια, για το ίδιο θέμα ο Κάφκα πραγματευεται την καταδίκη σε θάνατο! Βιβλίο μέσα στα πέντε που πρέπει να διαβάσει κάθε άνθρωπος.
https://www.public.gr/product/books/low-price/elliniki-glossa/logotehnia-dokimia/i-diki/prod245295/

 

Εγώ το νήμα αυτό το βρήκα ανάλογο με αναμονή σε ιατρείο.Είναι ολόιδια φάση σε πολλά σημεία.
Πας εσύ με το γνωστό σου θέμα,τα έχεις ψάξει από πριν,τα έχεις συζητήσει,και κάθεσαι απλά στο σαλονάκι αραχτός και λάιτ,χαζεύεις γύρω-γύρω,βαριέσαι και λίγο.
Και να σου,πιάνει κουβέντες το αυτί σου από άλλους ασθενείς εκεί,σχετικές με το θέμα υγείας.Θες δε θες,δεν μπορείς να μην δώσεις σημασία,αφού είναι σχετικό.
Κι ακούς : "πόνος;ουυυυυυ πολύς,αλλά μετά όλα καλά!περδίκι έγινε!",και άλλον να λέει "για μένα ήταν έτσι [...]"
Αρχίζεις σιγά - σιγά να νιώθεις μια νευρικότητα μέσα σου,σκέφτεσαι αναπόφευκτα το δικό σου θέμα που είχες ήδη αναλύσει αλλά με αυτά το σκέφτεσαι σα να είναι η πρώτη φορά που το βλέπεις.Αρχίζεις να αναρωτιέσαι,ποιος ξέρει τι έχω πραγματικά και τι θα γίνει.Βλέπεις την πόρτα με αμφιβολία,δεν ξέρεις τι να φανταστείς,αυξάνεται η ανησυχία.
Και συνεχίζεις να ακούς τους αλλούς: "το καλό είναι να γίνει όσο γίνεται νωρίτερα,μετά είναι λίγο πιο δύσκολο",και μετά άλλον "ωωω όχι,δεν έχει σχέση,ίσα-ίσα".
Και λες "Δε γαμιέται.Φεύγω.Ας μείνω σακάτης.Τι να πάθω παραπάνω;Το πολύ να πεθάνω.Δεν πειράζει"