Από που έρχονται τα φετίχ σου;

Έχουμε πει ποια είναι τα φετίχ μας, τι μας αρέσει και τι όχι καθώς επίσης έχουμε αναλύσει ή και υπέρ αναλύσει πολλά από αυτά.

Υπάρχει όμως κάτι που δεν το έχω διαβάσει κάπου και αν υπάρχει ας διαγραφεί το νήμα μου.

Από που προέρχονται τα φετίχ μας; Τι σας προκάλεσε αυτά σας τα ερεθίσματα;

Για παράδειγμα..μου αρέσουν οι άντρες που φορούν κουστούμια. Από παιδί, πολλές φορές οι γονείς μου με έπαιρναν μαζί σε μερικές επαγγελματικές υποχρεώσεις. Εκεί συναντούσαμε άνδρες που φορούσαν κουστούμια, καλοντυμένους, ευγενικούς, έξυπνους και πολυάσχολους. Όταν λοιπόν τους έβλεπα σαν παιδάκι και εγώ μου τραβούσαν την προσοχή, τους χάζευα αθώα και μου άρεσε πολύ όταν άφηναν στην άκρη την δουλειά τους για να ασχοληθούν μαζί μου.
Σήμερα (που μεγάλωσα λίγο), πάλι μου τραβούν την προσοχή, πάλι τους χαζεύω (και οχι αθώα πια) και πάλι θέλω να αφήσουν την δουλειά τους και να ασχοληθούν μαζί μου.

Θα πει κανείς (και πολύ σωστά θα πει), ότι τα ράσα δεν κάνουν τον παπά αλλά είναι ένα ερέθισμα που έχω απο μικρή και προφανώς με έχει επηρεάσει.

Λοιπόν...από που έρχονται τα φετίχ σας;

 

Εδιαφέρον το ερώτημά σου, δεν λέω, αλλά δεν ξέρω αν μπορώ να μιλήσω για σκέτα φετίχ που προέρχονται κατευθείαν από την παιδική ηλικία, (όπως τα ψηλά τακούνια τής μαμάς μου ή οι γραβάτες του μπαμπά μου) ή συμπεριφορές, που εδράζονται κι αυτές στις πρώιμες εμπειρίες.

Ο αθλητισμός πάντως, εγκαθιστά μέσα μας ένα δίπολο κατά τη γνώμη μου, αυτό τής άμιλλας, τής αριστείας ή τής παραδοχής τής υπεροχής τών άλλων. Αυτό που μού άφησε είναι η επίγνωση ότι μπορώ κάλλιστα να είμαι πρώτη, αλλά και δεύτερη ή τρίτη (τις υπόλοιπες θέσεις τις θεωρούσα ψιλο-αποτυχία, αλλά δεν τις έπαιρνα και βαριά, μη νομίζετε). Έμαθα να ακολουθώ οδηγίες για να γίνομαι καλύτερη, αλλά και να βάζω τα δυνατά μου, πέρα από τις προσδοκίες των άλλων, για να νιώθω εγώ καλύτερα με τον εαυτό μου, ξεπερνώντας τα δικά μου όρια και επιτεύγματα, πέρα από τα αυτά του σωματικού πόνου, είναι αρκετά υπερβατική αίσθηση.

Η ζωστήρα του μπαμπά μου, που μία μόνο φορά δοκίμασα, σε απίστευτη μαλακία που είχα κάνει, έγινε ένα θολό φετίχ και μπλέχτηκε με την επιθυμία μου άλλοτε να την δέχομαι κι άλλοτε να την κρατάω, μάλλον σαν σύμβολο μίας δίκαιης εξουσίας, με την -όποια- αναγκαιότητα τής τιμωρίας, μπλεγμένη σε δαιδάλους καύλας, κυριαρχίας και υποταγής. Ήταν η έμπρακτη απόδειξη, ότι αυτοί που μάς αγαπούν, εκδηλώνουν την αγάπη τους με αυτόν τον τρόπο, με τον μανδύα τής -δίκαιης- τιμωρίας. Από την αρχή της σεξουαλικής μου ζωής, ο ήχος της ζώνης που έβγαινε από τα θηλύκια, με καθήλωνε, σαν μαγικός αυλός, ειδικά αν ακολουθούνταν από το δίπλωμά της στην μέση, κάτι που μού άρεσε κι εμένα να κάνω, ακόμη και βγάζοντάς την από το τζιν, σαγηνευτικός ήχος, υποσχετικός.

Για το φετίχ του πνιγμού, δεν ξέρω, παίζει και να ευθύνεται ο μεσαίος αδερφός μου, ήμασταν μονίμως με τα χέρια απλωμένα, ποιος θα προλάβει να πιάσει στα χέρια του τον άλλον, να τον πατήσει κάτω, ήταν μία μάχη επιβολής. Δαγκώματα, ξύλο και λοιπές αθλοπαιδειές, ομοίως, δεν ξέρω τα άλλα κορίτσια με αδερφούς πως το ενσωμάτωσαν.

Η αγκαλίτσα του μπαμπά μου, η ασφάλειά μου, η ανείπωτα καλύτερη ώρα τής ημέρας, μετά το σχολείο, το διάβασμα, το πρήξιμο τής μαμάς και το ξύλο με τον Παναή, επίσης μεγάλο φετίχ, από τα μεγαλύτερα τής ζωής μου, δεν μπορώ, ούτε και θέλω να το απεμπολήσω, είναι όλη η συναισθηματική μου βάση, όλο το νοιάξιμο, κι όλη η θετική ενέργεια του κόσμου, σε μία κατάσταση...

ΥΓ Άμα σκεφτώ κι άλλα, θα σάς τα πω (και αυτό είναι απειλή) 

 

@brenda τι ωραία που τα είπες πάλι  
Στόχος της ερώτησης δεν είναι να βγάλουμε τα παιδικά μας βιώματα και να τα αποκαλέσουμε φετίχ. Οποιαδήποτε ''ψυχολογική'' κατάσταση που έχουμε βιώσει ή βιώνουμε και έχει λειτουργήσει υποσυνείδητα ή γιατί οχι και συνειδητά μέσα μας είναι η απάντηση. Πολλά από τα φετίχ μου ακόμη τα ψάχνω.
Απλώς ανέφερα κάτι που για εμένα κάνει μπαμ απ ' όταν ήμουν πολύ μικρή.
Όσον αφορά το φετίχ του πνιγμού που ανέφερες, μαζί με αυτό θα προσθέσω και το wrestling. Ο αδερφός μου και εγώ τα πηγαίναμε σαν τον σκύλο με την γάτα και πάντα μαλώναμε, πάντα παλεύαμε, πάντα με έδερνε εν τέλει καθώς ήταν και είναι αθλητής πολεμικών τεχνών. Σήμερα έχουμε μεγαλώσει. Δεν με δέρνει πια αλλά μου αρέσουν πολλοί τόσο οι πολεμικές τέχνες όσο και οι άντρες που ασχολούνται με αυτές. Φυσικά αυτό θα μπορούσε να αρέσει στον καθένα. Μου αρέσει πολύ να παλέψω με τον παρτενέρ μου και φυσικά να χάσω και να πληρώσω το τίμημα που θα έχει συμφωνηθεί ή που θα αποφασίσει μετά την χαμένη μου μάχη.

 

Ωραίο τόπικ....
Ιδιαίτερα μετά το τόπικ που άνοιξε η @MauveDelastrange με την ψυχική υγεία και κυρίως επειδή εγώ βρίσκομαι στην πολύ πολύ αρχή του ταξιδιού μου στο BDSM, με όλες τις ερωτήσεις, τις άπειρες που έχουν δημιουργηθεί μέσα στο κεφάλι μου -απο εμένα προς εμένα- και το τι είμαι, γιατί είμαι, πώς είμαι... Και όλη τη μάχη αποδοχής που τελικώς έχω, ήθελα να φτιάξω και γω ένα παρόμοιο, αλλά όχι επικεντρωμένο σε φετίχ, αλλά στην BDSM συμπεριφορά και στις συνδέσεις που βλέπετε -αν βλέπετε- να έχει με την μέχρι τώρα ζωή σας. (παιδική, εφηβική, βιώματα, κλπ)...

Άραγε όλοι όσοι έχουν μία πιο ιδιαίτερη και όχι τόσο vanilla σεξουαλική ζωή-προτιμήσεις κάθονται να αναρωτηθούν τα "γιατί και επειδή" όταν αρχίζουν να αποδέχονται τη διαφορετικότητά τους από τον μέσο όρο του συνόλου ή απλά τη βιώνουν άκριτα;;;;
(ναι, βασανίζομαι πολύ τον τελευταίο καιρό, συγχωρέστε με αν γίνομαι περίεργη.)

Η δική μου πιο bottom συμπεριφορά έχει μέσα πολλά του "tough love", από άποψη χειροδικίας δηλαδή...
Όλο το brattiness που μου βγαίνει για κατάρριψη εξουσίας και αντίστασης προς αυτήν, είναι οι δικές μου εσωτερικές αντιστάσεις και αγώνες εναντίωσης/απόρριψης του tough love.
Το θέλω και δεν το αποδέχομαι, όμως θέλω τόσο πολύ ο άλλος να μου το δώσει, επιβάλλει και να με φροντίσει μέσα από αυτό. Θέλω να μου αποδείξει οτι μπορεί να ελέγξει τον εαυτό του, να καταφέρει να μου επιβληθεί και όλο αυτό να έχει τελικώς μία ισορροπία και προστατευτικότητα. (πολλά ζητάω ε;   )

 

Θα ήθελές να μας εξηγήσεις λίγο πιο συγκεκριμένα;

 

Ωραίο το έρως, το οποίο θέτεις.. Η διαστροφή φαινόταν από μικρό,
απλά δεν ήξερα τότε, ότι δεν είναι πολιτικώς ορθή στάση αυτή, κατά
το φυσιολογικό για το εκεί έξω ή ότι είναι διαστροφή, γιατί το κάναμε
ως παιχνίδι. Θα αναφέρω δύο από τα φετίχ, τα οποία είναι συνδεδεμένα
με την παιδική μου ηλικία. Το πρώτο, έχει να κάνει με τις καρφίτσες,
τις οποίες τις περνούσαμε κάτω από την πέτσα των δακτύλων και το
δεύτερο, έχει να κάνει με την μεγάλη των μπάτσων σχολή, εκεί που
μπαίνουν στο μπαρ και είναι όλοι ντυμένοι στα δερμάτινα.. Μού τράβηξε
την περιέργεια και αποτυπώθηκε στο μυαλό μου αυτή η εμφάνιση..

 

Το πήγα σε γενικότερο πλαίσιο σύνδεσης των σεξουαλικών μου προτιμήσεων - αρεσκείας, με τα βιώματά μου και όχι συγκεκριμένα για τα φετίχ μου.

Προσπάθησα να κάνω μία σύνδεση της ψυχολογίας μου ως τώρα, των όλων όσων έχω προσλάβει ως άνθρωπος και πώς αυτά έχουν τελικώς δομήσει τη σεξουαλικότητά μου. Είμαι βέβαια και σε φάση προσωπικής αναζήτησης, αμφισβήτησης και αποδόμησης... Αναρωτιέμαι συνεχώς για όλα και στην πράξη δεν ξέρω αν αυτό έχει τόσο νόημα. Είναι βέβαια και ο δικός μου τρόπος να σκέφτομαι / αντιμετωπίζω τη ζωή μου και η "επιστημονικοτέτοια" μου εμμονή  
(όταν ο χαρακτήρας σου τροφοδοτείται από το επάγγελμά σου και τούμπαλιν, σου γίνονται κάποια πράγματα τρόπος σκέψης! Γκκκρρρ... Axaxaxa..     )

 

Από παλιά, πολύ παλιά...

 

Είμαι σίγουρη τότε ότι κάτι πολύ ενδιαφέρον έχεις να μας πεις.. 

 

Μη σκοτώνεις το μυστήριο..

 

Δεν θυμάμαι...  

 

Ψεματιάρη