Απόκρυψη ανακοίνωσης

Καλώς ήρθατε στην Ελληνική BDSM Κοινότητα.
Βλέπετε το site μας σαν επισκέπτης και δεν έχετε πρόσβαση σε όλες τις υπηρεσίες που είναι διαθέσιμες για τα μέλη μας!

Η εγγραφή σας στην Online Κοινότητά μας θα σας επιτρέψει να δημοσιεύσετε νέα μηνύματα στο forum, να στείλετε προσωπικά μηνύματα σε άλλους χρήστες, να δημιουργήσετε το προσωπικό σας profile και photo albums και πολλά άλλα.

Η εγγραφή σας είναι γρήγορη, εύκολη και δωρεάν.
Γίνετε μέλος στην Online Κοινότητα.


Αν συναντήσετε οποιοδήποτε πρόβλημα κατά την εγγραφή σας, παρακαλώ επικοινωνήστε μαζί μας.

Αυτοαποδοχή

Συζήτηση στο φόρουμ 'Κυριαρχία - υποταγή D/s' που ξεκίνησε από το μέλος Syrah, στις 9 Οκτωβρίου 2010.

  1. Syrah

    Syrah Contributor

    Η ζωή είναι πολύτιμη. Η ευθύνη της διαχείρισης κάτι τόσο πολύτιμου δημιουργεί ένα βάρος. Ο άνθρωπος υποχωρεί συχνά κάτω από το βάρος της ζωής όταν αντιλαμβάνεται ότι δεν είναι σε θέση να τη διαχειριστεί με το βέλτιστο δυνατό τρόπο. Το πέταγμα στη ζωή, έξω από τη μήτρα -ένα περιβάλλον όπου το υποκείμενο είναι ένα και το αυτό με το περιβάλλον του ή ορθότερα όπου δεν υφίστανται οι έννοιες του υποκειμένου και του αντικειμένου-, μία μάλλον τραυματική εμπειρία, συνεπάγεται μία τελεσίδικη κατάσταση όπου το υποκείμενο είναι, και το περιβάλλον του είναι ό,τι δεν είναι το υποκείμενο.

    Και εφόσον είμαι, τότε σίγουρα θα πρέπει "κάτι" να είμαι. Κάτι διακριτό ή συζητήσιμων ορίων, κάτι στατικό ή κάτι δυναμικό, αναπτυσόμενο ή παρακμάζον, σίγουρα όμως "κάτι". Αυτό το κάτι που είμαι, ή ορθότερα που υπήρξα τη στιγμή που έγινα (που ξεκίνησε το είναι μου), δεν το δημιούργησα εγώ. Υπάρχουν πτυχές του εαυτού μου εντελώς έξω από τον έλεγχό μου - παραδείγματος χάρη δεν μπορώ να κάνω το μυαλό μου να σταματήσει να σκέπτεται ακόμη και στον ύπνο μου, ή δεν μπορώ να μην έλκομαι από τον πόνο. Τί θα μπορούσε να σημαίνει αυτοαποδοχή για εμένα;

    Όταν ασχολούμουν με το BDSM είχα την πεποίθηση ότι διένυα μια περίοδο πλήρους σύμπνοιας και αρμονίας με τον εαυτό μου -εγώ και ο εαυτός μου ουδέποτε υπήρξαμε ένα και το αυτό και τα κοινά μας είναι λίγα-. Κατά περιόδους η αυτοπραγμάτωσή μου προβάλλεται άλλοτε στη συμφιλίωση με τον εαυτό μου και άλλοτε στην αποδοχή της δικής μου μοναχικής πορείας στη ζωή.

    Η αποχή από το BDSM υπήρξε -όπως και η εμπλοκή μου στο BDSM- μία πράξη αγάπης προς τον εαυτό μου, και κάτι που βαθιά εντός μου πιστεύω -και πίστευα, αντιστοίχως- ότι ανοίγει το δρόμο μου προς την ελευθερία. Πιστεύω ακόμη ότι ο σαδισμός είναι μια έκφραση ελευθερίας, όσο πιστεύω και το ότι η απεμπλοκή ενός σαδιστή από το s/m είναι μία πράξη απελευθέρωσης. Απελευθέρωσή του, ήτοι, από την ανάγκη του να εκφράζει την ελευθερία του προκαλώντας πόνο. Η ελευθερία παύει να εξισώνεται με την καταπίεση των άλλων και τείνει να εξισώνεται με τη μοναξιά. Η μοναξιά είναι μια ελευθερία που καθείς βιώνει μόνος και που, ως συναίσθημα μοναδιαίου τελεστή, δεν απειλείται από κανένα.

    Δεν ξέρω αν έχει νόημα να ειπωθεί ότι σέβομαι τη φύση μου εφόσον την περιορίζω. Οπωσδήποτε την αναγνωρίζω και αυτό είναι ένα πρώτο βήμα. Είναι πολύ δύσκολο το να μιλήσει κανείς για αυτοαποδοχή όταν είναι τόσα διαφορετικά και αντιφατικά πράγματα ταυτοχρόνως.

    Τί σημαίνει για εσάς αυτοαποδοχή;
     
  2. Ninevi

    Ninevi Regular Member

    Απάντηση: Αυτοαποδοχή

    Θα σου πω σε πρώτη φάση πώς πιστεύω ότι μπορεί να προκύψει.
    Το να μη σε νοιάζει η αποδοχή των άλλων. Να μπορείς να ζήσεις και χωρίς την αγάπη τους. Αν καταφέρεις αυτό, παύεις να νιώθεις και την ανάγκη να δικαιολογείσαι, να βρίσκεις άλλοθι για ό,τι είσαι.
    Όταν οι άλλοι βγουν εντελώς από την εικόνα, μένεις μόνο εσύ, οι ανάγκες σου και τα θέλω σου. Αν δεν μπορείς να δεχτείς αυτό που είσαι γιατί δεν σου αρέσει σε εσένα τον ίδιο αυτή η εικόνα (και όχι στην μάνα σου, στη γυναίκα σου, τους φίλους σου κλπ), ποτέ δεν θα νιώσεις καλά μόνος σου και πάντα θα ψάχνεις την αποδοχή σε άλλους, ενδεχομένως παρουσιάζοντας κάτι που δεν είσαι.
    Πιστεύω λοιπόν ότι είναι μοναχικός μεν ο δρόμος προς την αυτοαποδοχή αλλά δεν χρειάζεται να συνεχίσει έτσι.
    Είναι πολύ πιο εύκολο να σε αγαπήσουν οι άλλοι όταν φαίνεται πόσο καλά τα 'χεις εσύ με τον εαυτό σου.
    Είναι πολύ πιο εύκολο να εκτιμήσεις την αγάπη τους, όταν έχεις μάθει να μην την περιμένεις και να προσπαθείς να την αποκτήσεις αλλάζοντας εσύ στα μέτρα τους.
     
  3. Elysium

    Elysium Contributor

    Απάντηση: Αυτοαποδοχή

    Για να αποδεχθούμε τον εαυτό μας πρέπει να καταλάβουμε πρώτα, τι είμαστε.

    Αν κατανοήσουμε τι είμαστε η αποδοχή ή μη, απαιτεί μια αξιολόγηση δύσκολη αλλά αρκετά ευκολότερη από το πρώτο βήμα.
     
  4. john_slave96

    john_slave96 Contributor

    Απάντηση: Αυτοαποδοχή

    Και εγώ πιστεύω ότι ξεκινά από την απάντηση στο ερώτημα "τι είμαστε;". ¨ολα τα άλλα είναι εύκολα. Αν δεν το ξεκαθαρίσουμε τότε όλα είναι αδύνατα.

    ---------- Post added at 19:37 ---------- Previous post was at 19:34 ----------

    Πιστέυω ότι το πιο δύσκολο είναι να ανακλαύψουμε ποιος είναι ο εαυτός μας. Από εκεί ξεκινά το μεγάλο ταξίδι της αποδοχής ή της αυτοαποδοχής.
     
  5. gaby

    gaby Guest

    Απάντηση: Αυτοαποδοχή

    Σπουδαίο το εναρκτήρο ποστ Syrah, και το θέμα.

    Για μένα "μαγιά" της αυταποδοχής είναι η αποδοχή μας από έναν άλλο πρώτα, δηλαδή μια υγιής ερωτική σχέση, είτε σαδομαζοχιστική είτε όχι.

    Όμως, το ότι εμείς, μέσα από κάποια διαδρομή η οποία συμπεριλαμβάνει το ευ σχετίζεσθαι, αποδεχόμαστε τον εαυτό, δεν σημαίνει απαραίτητα ότι θα μας αποδεχτούν και οι άλλοι, δηλαδή οι τρίτοι.

    Περισσότερα, αφού ξανασκεφτώ το θέμα  
     
    Last edited by a moderator: 9 Οκτωβρίου 2010
  6. dora_salonica

    dora_salonica Contributor

    Κατανοητή και εύλογη η τοποθέτησή σου, DRS. Πολλοί από μας βρεθήκαμε κάποτε στην αναγκαιότητα να μας σταματήσουμε. Σε οτιδήποτε ήταν αυτό που κάναμε. Όταν σκέφτεσαι, και πράττεις, πότε πότε οφείλεις να σταματάς (να πράττεις) και να αναρωτιέσαι.

    Ένα αμφίβολο assumption, ξεπερασμένο στην Καρτεσιανότητά του. Μπορεί να είσαι και ως μη-κάτι. Αυτό θα ήταν ένα πολύ ελεύθερο concept ύπαρξης, εάν γίνει κατανοητό όχι ως φρικαλεότητα αλλά ως μάξιμουμ opportunity.

    Θα διαφωνήσω. Υπάρχουν τεχνικές (γιόγκα και διαλογισμού) οι οποίες διδάσκουν τον απόλυτο έλεγχο του σώματος και της σκέψης, ακόμη και λειτουργιών του σώματος που ανήκουν στο παρασυμπαθητικό. Όσον αφορά την έλξη ή μη από τον πόνο, υπάρχει πάντα η μετουσίωση, το training (self-training ή από άλλους), ο ακρωτηριασμός της επιθυμίας. Εκατομμύρια άνθρωποι το κάνουν έτσι...

    Νομίζω πως αντιφάσκεις εδώ. Τα δύο δεν μπορούν να ισχύουν ταυτόχρονα. Ηθικά, είτε οφείλεις να απολαμβάνεις, είτε οφείλεις να αντιτίθεσαι στην απόλαυσή σου. Δεν μπορείς να έχεις δύο ηθικά συστήματα, θα τρελαθείς ή θα περάσεις στον χώρο του ανέδραστου.

    Εδώ φαίνεται ότι έχεις ήδη επιλέξει, το δεύτερο εκ των δύο συστημάτων. Με βρίσκει διαμετρικά αντίθετη και έχω πολλούς στο πλευρό μου (κωλο-Γάλλους, ως επί το πλείστον, λολ, οι Έλληνες είναι περισσότερο Καζαντζακικοί).

    Μία συναισθηματική βάση. Δως μοι πα στω και ταν γαν κινήσω. Δεν σημαίνει τίποτε άλλο. Τα υπόλοιπα είναι αυτά που με ενδιαφέρουν, πλέον.
     
  7. Emma

    Emma Contributor

    [...] the serenity
    To accept the things I cannot change;
    Courage to change the things I can;
    And wisdom to know the difference.
    [...]

    (Extended version and more info -> [ame="http://en.wikipedia.org/wiki/Serenity_Prayer"]Extended version and more info.[/ame])
     
  8. Nesaea

    Nesaea Guest

    Απάντηση: Αυτοαποδοχή

    Δεν με ανησυχει τοσο το να φτασω ν'αποδεχομαι αυτο που ειμαι. Πιστευω πως δεν μπορω να με δω ολοκληρη. Δεχομαι αυτο που νομιζω και αντιλαμβανομαι οτι ειμαι αλλα οχι αναγκαστικα αυτο που πραγματικα ειμαι.
    Η αποδοχη εχει σαν σκοπο της την βελτιωση. Δεν ειναι το τελος του δρομου, απλα η αρχη. Και μπορει η αποδοχη να γινεται αποσπασματικα και ετεροχρονισμενα για καθε κομματι μας, οταν δεν ειμαστε ενα. Προσωπικα δεν με ενδιαφερει αυτο. Βλεπετε δουλευω σε μια σχεση κυριαρχιας, ας την πω, μεσα στην οποια γνωριζω πως δεν ξερω αναγκαστικα τις δυνατοτητες μου, την δυναμη μου και την αντοχη μου. Οι κανονες εχω δεχτει ειναι Αλλου, και αυτο σημαινει οτι δεν τους καταλαβαινω παντα. Προσπαθω απλα να τους ακολουθω.

    Παραδεισος λοιπον για μενα ειναι οταν συνειδητοποιω πως ο Κυριος μου με δεχεται οπως ειμαι. Δεν χρειαζεται ν'αγχωνομαι για κατι. Δεν χρειαζεται να εφευρω τους νομους του συμπαντος. Να τους δεχτω χρειαζεται, αν θελω να τους ψαξω, αλλα οτι κανω να γινεται με πιστη οτι Αυτος ξερει καλυτερα.

    Δεν καταλαβαινω τον πονο που μου προκαλει η γιατι δεν με γλυτωνει απο αυτον. Νιωθω ομως την παρουσια Του στις πιο δυσκολες στιγμες μου.

    Πιο δυσκολα αποδεχομαι εγω τον εαυτο μου και τον κατανοω απ'οτι Αυτος.
    Πιο δυσκολα τον συγχωρω.

    Μιας κι Εκεινος λοιπον γνωριζει εμενα καλυτερα απ'οποιονδηποτε, η δικη Του αποδοχη ειναι και η επιθυμητη για μενα.

    Υπαρχουν πολλοι τροποι να νιωσω γεματη.Παντα στο πλαισιο μιας σχεσης ανισης.
     
    Last edited by a moderator: 9 Οκτωβρίου 2010
  9. Elysium

    Elysium Contributor

    Απάντηση: Αυτοαποδοχή


    Από που προκύπτει αυτό;

    Είναι γενικότερο συμπέρασμα για του κυρίαρχους ή το αναφέρεις ως παράδειγμα για τη δική σου περίπτωση;
     
  10. Nesaea

    Nesaea Guest

    Απάντηση: Αυτοαποδοχή

    Δεν αναφερομαι σε Κυριαρχους ανθρωπους. Γιαυτο και δεν θα ηθελα ν'αναλυσω την καταθεση μου.  
     
  11. blindfold

    blindfold Contributor

    Απάντηση: Αυτοαποδοχή

    αυτοαποδοχή ...

    να μιλήσω σαν υποτακτικός ;

    ειλικρινά μου πείρε χρόνια να με αποδεχθώ όσο με πάλευα κατάφερα να κάνω κάποια σημαντικά πράγματα αλλά δεν άντεξα για πολύ ..

    η υποκρισία απέναντι στον εαυτό σου δεν κρατά και πολύ και στο τέλος καταρρέεις ψυχολογικά και μαζί σου όλα όσα κατάφερες .

    ξανά από την από την αρχή αλλά ακόμα και τότε ,ακόμα και προσωπικά με διαφορετικά βιώματα σε σχέση με άλλους ,σου είναι δύσκολο να αποδεχθείς τη φύση σου και ακόμα πιό δύσκολο να την τιθασεύσεις ...

    ακούγετε οξύμωρο ,αλλά αν ο σαδισμός διά νόμου περιορίζεται ,δεν υπάρχει νόμος για τον μαζοχισμό ,θα μπορούσα να είχα καταλήξει με διάφορους/ες επικύνδηνους/ες να ρισκάρω και να ταΐζω ακόρεστα το "τέρας" μέσα μου ,με καταστροφικές συνέπειες ...

    προσπάθησα να εξορθολογήσω τα πάντα ,αλλά στο τέλος έγινα τόσο σκληρός και πολλοί/ές με λένε κακό/απαισιόδοξο αλλά δεν είμαι έτσι ..

    ίσως αυτή η ομορφεία σας βοηθήσει να με καταλάβετε ...

    anyway για να τελειώσω τη βιογραφία μου ,μπορείς να καταφέρεις την αυτό-αποδοχή ,αλλά σιγά σιγά σε απομονώνει συναισθηματικά μιάς και δε υφίσταντε άνθρωποι να αποδέχοντε προσωπικότητες(?) σαν εμένα .αλλά ξέρω κάποια θα ουρλίαζει μόλις με διαβάσει.. ας πούμε σπανίζουν μέσα σε ένα σπάνιο υποσύνολο (συγκεκριμένα μπορείτε να διαβάσετε στο ανάλογο thread για την ερωτευσιμότητα των υποτακτικών) ,οπότε ναι η κατάσταση της αυτοαποδοχής έχει έναν συσχετισμό με αυτή της απομόνωσης .
     
    Last edited by a moderator: 17 Απριλίου 2014
  12. tristan

    tristan Guest

    Απάντηση: Αυτοαποδοχή

    Ως τα μόνα θηλαστικά με συνείδηση του εαυτού μας, είμαστε μάλλον καταδικασμενοι να ψάχνουμε απαντήσεις σε τέτοια ζητήματα. Αισθανόμαστε οτι έτσι θα οδηγηθούμε στην ολοκλήρωση, λύτρωση, εξύψωση, χρησιμοποιήστε όποια λέξη θέλετε. Εχουμε απόλυτο δίκιο. Ετσι είναι.
    Είμαστε κοινωνικά όντα. Τι σημαινει αυτό... Μάλλον το οτι όλες αυτές οι διαδικασίες αλληλεπιδρούν με το περιβάλλον μας. Τροφοδοτούνται ή διακόπτονται, ενθαρρύνονται ή εμποδίζονται, πάντως σχετίζονται με αυτό.
    Η αυτογνωσία είναι μια ενδιαφέρουσα πτυχή απο πολλές απόψεις. Εμφανίζεται κάπως σαν συμπέρασμα-ανακεφαλαίωση όσων δεχόμαστε απο τους άλλους, και όσων ανακαλύπτουμε σε μια εσωτερική διαδικασία αναζήτησης. Η αυτοαποδοχή μου μοιάζει σαν ένα ενδιάμεσο στάδιο. Είναι το κρίσιμο και αναγκαίο στάδιο για το επόμενο βήμα. Αν πρέπει να θεραπευτούμε, οφείλουμε πρώτα να αποδεχτούμε την ανάγκη μας γι αυτό. Αν πρέπει να συνεχίσουμε έτσι όπως είμαστε πρέπει πρώτα να σιγουρευτούμε οτι βαδίζουμε σωστά.
    Επιπλέον είναι κρίσιμο στάδιο επειδή εδώ παίρνονται οι αποφάσεις και μπαίνουν οι κανόνες. Ο χαρακτήρας μας γίνεται πλέον πρωταγωνιστής. Μην βιαστείτε να με λιθοβολήσετε, αλλά όλες αυτές οι αποφάσεις προκύπτουν με στατιστική επεξεργασία. Και αν διαφωνείτε, σκεφτείτε το απλό κλισέ "η εξαίρεση επιβεβαιώνει τον κανόνα" Απολύτως τίποτε δεν επιβεβαιώνουν οι εξαιρέσεις παρα μόνο οτι οι κανόνες προκύπτουν στατιστικά. Ακριβώς γι αυτό κάποιες εξαιρέσεις έχουν τόση ομορφιά και ενδιαφέρον.
    Υποψιάζομαι πως η αυτοαποδοχή είναι η τελευταία σημαντική εσωτερική διεργασία που επηρεάζεται απο εξωτερικά ερεθίσματα. Είναι όμως περισσότερο μια κατάσταση και όχι μια έννοια, αφού μπορεί να σημαίνει είτε την ανάγκη για θεραπεία, είτε την δικαίωση. Το αίσθημα της απελευθέρωσης είναι εδώ έντονο και δικαιολογημένο σε κάθε περίπτωση.
    Είπα πως η αυτοαποδοχή είναι ένα ενδιάμεσο στάδιο. Κι αυτό γιατί σαν τελικό στόχο βλέπω την αυτοεκτίμηση.
    Η αυτοεκτίμηση σε αντίθεση με την αυτοαποδοχή είναι έννοια και όχι κατάσταση. Μπορεί να εκφράζεται διαφορετικά σε κάθε άνθρωπο αλλά η βασική δομή είναι κοινή. Και πολύπλοκη. Ενα κράμα ταπεινότητας αλλά και ναρκισσισμού, πάθους αλλά και υστερίας, ανοχής αλλά και απολυταρχισμού, και άλλα πολλά. Οπως η ανθρώπινη ψυχή τελικά. Τα ποσοστά αυτών των εννοιών (στατιστική δηλαδή) μας διαμορφώνουν ως χαρακτήρες.
    Με τρώει το χέρι μου τοση ώρα να το γράψω κι ας είναι κλισέ, κι ας με καταραστεί η dora_salonica και οι κωλο-Γάλλοι, αλλά ήξερε τί έλεγε ο Σαρτρ.
    Η κόλαση είναι ο άλλος.
     
    Last edited by a moderator: 10 Οκτωβρίου 2010