Βασανίζοντας την Αλίσια

Παρίσι, 1944

Μπορεί ένα ανήλιαγο μουχλιασμένο υπόγειο να είναι γοητευτικό; Μα, κοίτα πως λαμπυρίζει το νίτρο ανάμεσα στα τούβλα, κοίτα τη γκραβούρα με τα σχήματα που έχει ζωγραφίσει η υγρασία στο ταβάνι. Νιώσε το χαμηλό φως που προσφέρει φιλότιμα μια γυμνή λάμπα, παρατήρησε πώς η βρωμιά του γλόμπου ρίχνει λεπτές σκιες πάνω στο σιδερένιο κρεβάτι με τα δερμάτινα δεσμά.

Έμαθα καλά τα μπουντρούμια της Ευρώπης όσο κράτησε αυτός ο ευλογημένος πόλεμος. Τα απομακρυσμένα εξοχικά με τις κρυφές καταπακτές της Πράγας, τα μακρόστενα, στενάχωρα διαμερίσματα της Νυρενβέργης, τους βόθρους του Άμστερνταμ, τις ψηλοτάβανες μονοκατοικίες της Αθήνας με τα καρφωμένα πατζούρια, τα παγωμένα ρετιρέ της Μόσχας, τα μυστικά δωμάτια των παλατιών της Βιέννης.

Δεν ήταν εύκολο να διατηρήσω την ουδετερότητά μου σε αυτή την παγκόσμια σύρραξη. Ούτε, βέβαια, είναι απλή υπόθεση να έχεις και τους Συμμάχους αλλά και τον Άξονα στο πελατολογιό σου. Απαιτούνται τρανός επαγγελματισμός και πλήρης συγκέντρωση στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Ποτέ δεν έκανα έκπτωση στην ποιότητα, ακόμα και όταν η αμοιβή μου ήταν μικρότερη απο αυτό που πίστευα οτι έπρεπε να είναι.

Για τους Βρετανούς, το όνομά μου είναι Δρ. Άλτερ, για τους Γερμανούς Δρ. Μπράιτνερ. Η ανατολική Ευρώπη με ξέρει σαν Δρ. Παβλόφ, η νότια σαν Δρ. Σταματελόπουλο ή Δρ. Μπαρέζι.

Είμαι όλοι αυτοί οι άνθρωποι, και ειδικεύομαι στους ανακριτικούς βασανισμούς.

Διαφοροποιούμαι απο τον ανταγωνισμό μου. Δε χρησιμοποιώ περίπλοκες συσκευές, δεν ανοίγω χοντρές βαλίτσες για να βγάλω απο μέσα λαμπερά εργαλεία και αιχμηρά αντικείμενα και να τα απλώσω ευλαβικά πάνω στο τραπέζι σα γριά Ναπολιτάνα που ανάβει κεριά στον Σαν Τζενάρο. Χρησιμοποιώ τα χέρια μου, και έναν αναπτήρα Wind King με φυτίλι που έκλεψα απ'τον Έρνεστ Χέμινγουέη πριν καμιά δεκαριά χρόνια.

Ένας Ιρλανδός ανθυποπλοίαρχος του Βασιλικού Ναυτικού είχε πει κάποτε οτι τα χέρια μου και ο αναπτήρας μου θα μπορούσαν να κάνουν μια πέτρα να τραγουδήσει Μάρλεν Ντέιντριχ. Βέβαια, οι Ιρλανδοί είναι γνωστοί κόλακες.

Τί κρίμα που όλα αυτά φτάνουν στο τέλος τους. Τώρα πια όλοι ξέρουν οτι οι Γερμανοί ηττήθηκαν στη Νορμανδία, και μυρίζομαι οτι οι δρόμοι της πόλης σύντομα θα γεμίσουν με επαναστάτες που θα εκμεταλλευθούν το χαμηλό ηθικό των Χιτλερικών δυνάμεων για να τους εκδιώξουν.

Στην πραγματικότητα δε χρειάζεται να δουλέψω απόψε. Θα μπορούσα να μείνω στο δωμάτιό μου και να ακούσω λίγη μουσική στο ραδιόφωνο. Να πιω ουίσκι και να αναλογιστώ τις όμορφες στιγμές που μου χάρισε το πάθος της ανθρώπινης φυλής για τη βία.

Η πρόσκληση, όμως, είναι υπογεγραμμένη απο τον ίδιο τον δικαστή Φράιζλερ, και η αιχμάλωτη δεν είναι άλλη απο τη γυναίκα που όλοι γνωρίζουν ως Αλίσια. Μερικοί λένε οτι είναι Αγγλίδα που ζούσε στην Αθήνα, άλλοι Ελληνίδα που ζούσε στο Λονδίνο. Συχνά επισκεπτόταν τη Γαλλία, και έμενε στο λαγούμι του Μαρσέλ Νταϊρό. Οι Ναζί τους κατηγορούν για τη δολοφονία του Ρέιναρντ Χέιντριχ στην Πράγα το Μάη του '42, αλλά και για δεκάδες άλλους θανάτους εκτελεστικών οργάνων του Γ' Ράιχ. Οι Βρετανοί τους καταζητούν ως διπλούς πράκτορες και καταλυτικούς δολοπλόκους που προκάλεσαν την πτώση της Κρήτης ένα χρόνο νωρίτερα.

Γνωρίζω την κάθε λεπτομέρεια για τη ζωή της. Και γνωρίζω όλα αυτά για τα οποία μου ζητούν να την ανακρίνω. Αλλά πρέπει να είμαι επαγγελματίας.

Άλλωστε, και η ίδια είναι μια ευσυνείδητη ελεύθερη επαγγελματίας. Βέβαια, εγώ δεν έχω σκοτώσει τόσους ανθρώπους όσους αυτή. Αυτό με κάνει εξ'ορισμού ανώτερό της, τουλάχιστον πολιτισμικά. Είναι άκομψο να προκαλείς θάνατο.

Οι Γερμανοί είχαν την ευτυχία να τη συλλάβουν πρώτοι, και φυσικά ποιον άλλο θα καλούσαν για να την ανακρίνει αν όχι εμένα; Κάποιο Αυστριακό νεαρό που δε μπορεί να συγκεντρωθεί επειδή ερεθίζεται σεξουαλικά από τα δάκρυα του πόνου της; Ή εκείνη τη Ρουμάνα προβλέψιμη κομπογιανίτισσα με τα φορητά τσιγγέλια;

Όχι, οι αποψινοί μου εργοδότες κάνουν τη σωστή επιλογή. Επιλέγουν φινέτσα και αποτελεσματικότητα.

Επιλέγουν εμένα.

Η λιμουζίνα που με παίρνει απο το Ορλύ είναι ευρύχωρη και ζεστή, και δε μπορώ να αντισταθώ για πολύ - κλείνω τα μάτια μου και προσπαθώ να φανταστώ το πρόσωπο της Αλίσια. Πώς είναι η φυσιογνωμία αυτής της femme fatale, αυτής της διεθνούς απειλής ενάντια στους κοινωνικά αποδεκτούς γυναικείους ρόλους;

Κοίτα πως τα αποτσίγαρα στο πάτωμα έχουν παραμερίσει για να σχηματίσουν ένα μονοπάτι για τα ποντίκια. Κοίτα, της έχουν τοποθετήσει χειροπέδες και την έχουν κρεμάσει απ'το ταβάνι. Ακουμπάει το πάτωμα μόνο με τα δάχτυλα των ποδιών της. Άκου, κάτι στάζει, έχει δημιουργήσει μια μικρή λιμνούλα κάπου στο πάτωμα, αντιλαλεί. Έχουν τοποθετήσει μια δερμάτινη μάσκα χωρίς τρύπες πάνω απ'τα μάτια της.

Η Ευρωπαϊκή κουλτούρα σε όλο της το μεγαλείο, αξίες διαχρονικές και άφθαρτες, άσπιλες.

"Αλίσια..."

Το σώμα της είναι ψηλόλιγνο και εύθραυστο. Έχει μαύρα σγουρά μαλλιά που πέφτουν στο στήθος της και κρύβουν τη δεξιά της ρόγα. Πλευρά που εξέχουν και τεντώνουν το δέρμα της όποτε διαστέλλονται με την αναπνοή της. Κάτω απ'τον αριστερό μαστό της και λίγο προς το κέντρο του στήθους, ορατή τεκμηρίωση της αγωνίας της οι γρήγοροι παλμοί της καρδιάς της. Τα πόδια της ίσια και καλοσχηματισμένα, μικρά γόνατα, πάλλευκες περιοχές απαλής σάρκας στο εσωτερικό των μηρών της. Στέκομαι πίσω της και θαυμάζω τα ολοστρόγγυλα καπούλια της, τη νεανική πλάτη της. Δεν την έχουν χτυπήσει ακόμα, δεν της έχουν κάνει τίποτα. Αφήνουν όλη τη δουλειά σε μένα.

Είναι αδύνατο να είναι πάνω απο 20 ετών.

Γενναίο κορίτσι.

Δε θέλω να βγάλω τον αναπτήρα μου απ'την τσέπη μου ακόμα, και ζητάω τα σπίρτα ενός νεαρού χοντρούλη Γερμανού που είναι ο μοναδικός φρουρός που έχει απομείνει - οι υπόλοιποι στρατιώτες που έχουν τη βάση τους εδώ περιπολούν τους δρόμους προσπαθώντας να καταπνίξουν μια επανάσταση που είναι πολύ μεγαλύτερη απο τις κάνες τους. Βάζω τα σπίρτα στην τσέπη του σακακιού μου και του λέω να μου φέρει ένα μπουκάλι ουίσκι. Στέκεται και με κοιτάει σα χαζός για λίγα δευτερόλεπτα πριν εκτελέσει μια τέλεια μεταβολή.

"Αλίσια, είμαι ο Δρ. Άλτερ. Πραγματικά χαίρομαι που σε γνωρίζω, ειδικά σε αυτές τις συνθήκες."

Το χέρι μου υψώνεται και χτυπάω με ολόκληρη την παλάμη μου το μπροστά μέρος του αριστερού της μηρού. Αυτή τινάζεται και πνίγει τον πόνο της σε δυο κοφτές ανάσες.

Τα πάντα ξεκινούν απο τη σωστή κίνηση του καρπού και τη σωστή τοποθέτηση των δαχτύλων. Σφιχτή παλάμη ώστε να τη νιώθουν οι μύες, χαλαρά δάχτυλα ώστε να λειτουργούν σχεδόν σαν κορδόνια και να απελπίζουν το δέρμα, και ο καρπός να λυγίζει προς τα πίσω ακριβώς τη στιγμή που γίνεται επαφή.

Όταν κάποιος που πληρώνεται τόσο καλά για να χρησιμοποιεί τα χέρια του για να προκαλέσει πόνο σου δίνει τέτοιες συμβουλές δωρεάν, καλό είναι να ακούς προσεκτικά.

"Αλίσια, τελείωσαν όλα. We're done, you and I. Burnt toast. Οι Σύμμαχοι πήραν τη Νορμανδία. Σου το είπαν; Πρέπει να σου πω απο την αρχή οτι γνωρίζω τις απαντήσεις σε όλες τις ερωτήσεις που θα σου κάνω. Πρέπει να είσαι ειλικρινής. Είμαι υποχρεωμένος να διασταυρώσω τις πληροφορίες που ήδη έχω με τη δική σου ομολογία. Το μόνο που χρειάζεται να κάνεις είναι να μου πεις την αλήθεια και θα έχουμε τελειώσει σε δύο λεπτά."

Ακουμπάω την παλάμη μου ψηλά στο στήθος της. Ο ιδρώτας της είναι ζεστός.

"Δρ. Άλτερ. Σε ξέρω. Σε είχα δει στη Στοκχόλμη. Έχεις ακόμα εκείνο το γελοίο μούσι; Let me tell you, that's the oldest trick in the book. You know nothing. And sadly for you I know nothing either."

Τη χτυπάω ξανά στο ίδιο ακριβώς σημείο. Αυτή τη φορά ανοίγει λίγο το στόμα της για να αφήσει να της ξεφύγει μια πολύ μικρή στριγγλιά.

"Όπως θέλεις, Αλίσια."

Σχεδόν με θλίβει που πρέπει να κακομεταχειριστώ αυτό το σπουργιτένιο κορίτσι απλά και μόνο για να μου επαναλάβει λεπτομέρειες που ήδη γνωρίζω.

"Θέλεις λίγο νερό;"

Φέρνω στα χείλη της το ποτήρι που άφησαν για μένα. Κινούνται διακριτικά, αργά, καταπίνει διψασμένα. Μια σταγόνα χύνεται απο την άκρη του στόματός της, κυλάει στο πηγούνι της και στο λαιμό της. Τραβάω το ποτήρι και ψελλίζει: "άλλο λίγο".

Σημαδεύω με τη γροθιά μου το κέντρο του προσώπου της, ακριβώς κάτω απ'τη μάσκα της. Το κεφάλι της τινάζεται προς τα πίσω και μένει εκεί. Αντι για νερό την αφήνω να γευτεί το αίμα που τρέχει απ'την πορσελάνινη μύτη της.

"Ξέρεις, δε χρειάζεται να το κάνουμε αυτό. Θα μπορούσες απλά να μου πεις αυτά που θέλω να μάθω. Έτσι κι αλλιώς δεν κάνει καμία ουσιαστική διαφορά. Σε λίγες μέρες το Παρίσι θα είναι ελεύθερο. Για τους ηλίθιους Γερμανούς λοχίες είσαι μια πολύτιμη παρηγοριά. Ε, και λοιπόν; Τόσο κακό είναι; Άστους να χαρούν για λίγο πριν τους περιλάβουν οι Ρώσοι. Αλίσια, here's a deal: μου λες αυτά που πρέπει να μου πεις και σε λίγες μέρες συναντιόμαστε για καφέ στο Pont Neuf. What do you say?"

Δεν λέει τίποτα.

"Πού κρύβεται ο Μαρσέλ Νταϊρό, Αλίσια;" Το χέρι μου μαστιγώνει ξανά το αριστερό της μπούτι.

Ξανά.

"Πού κρύβεται ο Μαρσέλ Νταϊρό, Αλίσια; Θα παίξουμε 'κρύο - ζεστό'. Αν πλησιάζω θα μου λες 'ζεστό', εντάξει; Είναι διασκεδαστικό παιχνίδι. Θα το απολαύσεις κι εσύ, είμαι σίγουρος. Αλίσια, ο Μαρσέλ Νταϊρό κρύβεται κάπου στο Λε Μαρέ;"

Ξανά. Ανοίγει το στόμα της διάπλατα και καταπίνει αέρα με θόρυβο, έκπληκτη απο το τσούξιμο που ταξιδεύει από το μηρό της στην καρδιά της και το μυαλό της.

"Δεν ξέρω."

"Αλίσια, πού κρύβεται ο Μαρσέλ Νταϊρό; Κάπου στο Λε Μαρέ; Έλα, παίξε μαζί μου. Κρύο ή ζεστό;"

Τη χτυπάω τώρα τέσσερις φορές απανωτά, πάντα στο ίδιο σημείο, μπροστά στο αριστερό μπούτι της, ψηλά, αρκετά κοντά στη λεκάνη της.

"Κρύο ή ζεστό, Αλίσια;"

Το χέρι μου επαναλαμβάνει τη ρουτίνα. Το δέρμα της στο επιλεγμένο σημείο αποκτά λαμπερές ροζ διακεκομμένες γραμμές, αυτή προσπαθεί να αποφύγει την παλάμη μου. Τυφλωμένη και ανήμπορη να πάει μακριά, είναι αδύνατο να δραπετεύσει απο τα χτυπήματά μου.

"Κάπου στο Λε Μαρέ; Κρύο ή ζεστό, Αλίσια;"

"Δεν ξέρω, σταμάτα!"

Και ξαναρίχνομαι στη δουλειά με νέα όρεξη, χτυπάω τον αριστερό μηρό της με τα νύχια μου, τινάζοντας τον καρπό μου, με ολόκληρη την παλάμη μου, με τις άκρες των δαχτύλων μου, με το ασημένιο δαχτυλίδι μου, με το πάνω μέρος του καρπού μου.

"Λε Μαρέ, Αλίσια, κρύο ή ζεστό;"

Το σώμα της πανικοβάλλεται τώρα, καθώς ο μηρός της γίνεται σιγά-σιγά όλο και πιο ευαίσθητος, το αίμα στα αγγεία της όλο και πιο κοντά στο να αρχίσει να ρέει ελεύθερο πάνω στο δέρμα της.

Ουρλιάζει.

"Λε Μαρέ, λοιπόν;"

Τα δάχτυλά μου έχουν αρχίσει να μουδιάζουν τώρα. Ο ώμος μου έχει κουραστεί, και νιώθω το μπράτσο μου βαρύ. Δε σταματάω. Τη χτυπάω ξανά και ξανά, πάντα στο ίδιο σημείο, συστηματικά, με αμείωτο ζήλο.

"ΣΤΑΜΑΤΑ! ΔΕΝ ΞΕΡΩ!"

Και τότε, καθώς γλείφω τον ιδρώτα που κυλάει στο στέρνο της και υψώνω το χέρι μου για να ξεκινήσω μια νέα σειρά απο προβλέψιμα κολασμένα χτυπήματα: "Λε Μαρέ. Ζεστό. ΖΕΣΤΟ! Γαμημένε, καργιόλη, ΖΕΣΤΟ!"

Παρατηρώ με καθυστέρηση τον ηλίθιο Ναζί υπαξιωματικό που στέκεται στην πόρτα και παρακολουθεί με ανοιχτό το στόμα, στα χέρια του ένας δίσκος με ένα μπουκάλι J&B και ένα φρέσκο ποτήρι.

"Enjoying the show, Kraut fuck? Set it on the table. And get the fuck out of here."

Το κάψιμο του ουίσκι μαλακώνει το λαιμό μου, η μυρωδιά του σκεπάζει για λίγο τη μούχλα που κάθεται σα σύννεφο πάνω μας.

"Τί χρώμα έχει το σπίτι;"

"Τί;"

"Τί χρώμα έχει το σπίτι μέσα στο οποίο κρύβεται ο Μαρσέλ Νταϊρό, Αλίσια;"

"Δεν ξέρω."

Ανάβω ένα Γαλλικό τσιγάρο με τον Wind King. To φυτίλι όμορφα βγάζει μια μπλε φλόγα. Την πλησιάζω στο πρόσωπό της.

"Αλίσια, φωτίζεται καθόλου το σκοτάδι σου; Βλέπεις μια διαφορά στο φως αυτή τη στιγμή πίσω απ'τη μάσκα σου;"

Αφήνει το κεφάλι της να σκύψει, το πηγούνι της ακουμπάει το στήθος της. Μια μικρή μπούκλα απ'τα μαλλιά της καψαλίζεται, βγάζει μια γλυκειά καμμένη μυρωδιά.

"Είναι ο αναπτήρας μου. Αμερικάνικος. Ωραίος είναι. Κομψός. Τον αφήνω να κάψει λίγο, να ζεσταθεί. Αν δε μου απαντήσεις σχετικά με το χρώμα του σπιτιού -- και θα το καταλάβω αν δε μου πεις την αλήθεια -- θα τον ακουμπήσω κάπου στο σώμα σου και θα τον πιέσω πάνω σου ώστε να σου δημιουργήσει ένα βαθύ έγκαυμα, να καταστρέψει τις άνω στρώσεις του δέρματός σου εντελώς, να φτάσει στα έγκατα της σάρκας σου. Μετά θα σε ρωτήσω για άλλη μια φορά, και αν πάλι δε μείνω ικανοποιημένος απο την απόκρισή σου, θα τον ξαναζεστάνω και θα τον βυθίσω εδώ."

Αγγίζω την άκρη της τρύπας του μουνιού της με τα δάχτυλά μου. Τα χείλη του είναι απαλά και ζεστά, αλλά στεγνά και σφιγμένα.

"Τί χρώμα είναι το σπίτι, Αλίσια;" Τη χαστουκίζω κάθετα στο πρόσωπο, πετυχαίνω το μέτωπό της και μετά το μάτι της. Της κόβεται η ανάσα, βήχει. "Τί χρώμα είναι το σπίτι, Αλίσια;" Η πυρακτωμένη άκρη του αναπτήρα βυθίζεται στη μασχάλη της. Ουρλιάζει μακρόσυρτα με πόνο και αγωνία, ένα ουρλιαχτό που νομίζεις οτι δε θα'χει τέλος. Μετά όμως της τελειώνει η φωνή, δεν έχει άλλο αέρα στους πνεύμονές της, δε βγάζει πια ήχο. Ωστόσο το πρόσωπό της παραμένει στην ίδια κατάσταση: τα μάγουλά της τεντωμένα, το στόμα της τόσο πλατιά ανοιχτό που νομίζω οτι θα σκιστούν οι άκρες των χειλιών της. Μένει έτσι για κάμποσα δευτερόλεπτα, ένα αιωρούμενο άγαλμα φρίκης. Ξαναβρίσκει την ανάσα της, ουρλιάζει ξανά, κλαίγοντας.

"Τί χρώμα είναι το σπίτι, Αλίσια;" Πλησιάζω τον αναπτήρα στο πρόσωπό της ξανά. "Άκου πώς κάνει όταν ανάβει ο αναπτήρας μου. Καλός δεν είναι; Έχει εγγύηση εφ'όρου ζωής, και τα αρχικά EH."

"ΜΠΕΖ! ΜΠΕΖ! ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΕΙΝΑΙ ΜΠΕΖ! ΚΑΘΑΡΜΑ, ΜΠΕΖ, ΜΠΕΖ, ΜΠΕΖ!"

"Και πού είναι η καταπακτή, Αλίσια;"

Χώνω το χέρι μου ανάμεσα απο τα κωλομέρια της και βρίσκω την κωλοτρυπίδα της. Προσπαθεί να κρατήσει τα πόδια της αρκετά κλειστά για να με εμποδίσει, βογγάει. Είναι μάταιο. Σπρώχνω με δύναμη το δείκτη μου μέσα στην τρύπα της, ενώ χώνω τα νύχια των υπόλοιπων δακτύλων βαθειά στη σάρκα ανάμεσα στον κώλο της και το μουνί της.

Κλαίει φωναχτά, με λυγμούς.

"Πού είναι η καταπακτή, Αλίσια;"

Πιέζω την κοιλιά της για να την κρατήσω όσο πιο σταθερή μπορώ καθώς χώνω και το μεσαίο δάχτυλό μου στον κώλο της. Είναι στενή, αναγκάζομαι να σπρώξω με όλη μου τη δύναμη. Η σούφρα της πιθανότατα σκίζεται καθώς τα δάκρυά της ποτίζουν τη μάσκα της, δραπετεύουν απ'το κάτω μέρος της και κυλάνε στα μάγουλά της. Ουρλιάζει και βήχει.

"Πού είναι η καταπακτή, Αλίσια;"

Μερικά πράγματα πονάνε το ίδιο όταν μπαίνουνε και όταν βγαίνουνε. Τραβάω τα δάχτυλά μου απ'τον κώλο της με ένα τίναγμα του ώμου μου. Η κραυγή της κάνει το νίτρο στους τοίχους να τρεμουλιάζει.

"ΣΤΟ ΜΠΑΝΙΟ! ΑΝΤΕ ΚΑΙ ΓΑΜΗΣΟΥ, ΣΤΟ ΜΠΑΝΙΟ!"

Έχω ιδρώσει. Βγάζω το σακάκι μου και κάθομαι στην καρέκλα. Ανάβω άλλο ένα τσιγάρο και βάζω στον εαυτό μου ένα μεγάλο ουίσκι. Την παρατηρώ να κλαίει γοερά, τα πλευρά της ανεβοκατεβαίνουν με κάθε λυγμό.

"Ιδανικά. Πεποιθήσεις. Πίστη. Αφοσίωση στο στόχο. Η ζωή άλλων πιο σημαντική απ'τη δική σου. Είσαι ένα υπέροχο κορίτσι, Αλίσια. Οι περισσότεροι άνθρωποι θα έλεγαν οτι είσαι ηθικότερη απο εμένα. You're one of the good guys, I'm one of the bad guys. Αλλά, τελικά, τώρα που βρεθήκαμε μαζί στο ίδιο δωμάτιο, φαίνεται καθαρά οτι εκτιμάς το τομάρι σου περισσότερο απ'ότι δείχνεις."

¨The lord is my shepherd, I'll not want, he makes me down to lie in pastures green; he leadeth me the quiet waters by."

"Aλλά μην αισθάνεσαι άσχημα, όλα τα μυστικά όλων των ανθρώπων μπορούν να αγοραστούν. Όχι πάντα με λεφτά, φυσικά. Πολλοί έχουν ένα μυστικό που δε θα αποκάλυπταν ούτε για όλο το χρυσάφι του κόσμου. Για τέτοιες περιπτώσεις, το νόμισμα της συναλλαγής γίνεται ο πόνος."

"Though I walk in death's dark vale, yet I will fear no ill; for thou art with me and thy rod and staff comfort me still."

"Καταλαβαίνεις, λοιπόν, τί κάνουμε τώρα; Διαπραγματευόμαστε. Σου προσφέρω όλο και περισσότερο πόνο με αντάλλαγμα τα μυστικά σου."

"Goodness and mercy all my life shall surely follow me; And in God's house for ever more my dwelling place shall be."

"Τα πάντα εξαρτώνται απο σένα, Αλίσια. Εσύ καθορίζεις την τιμή. Πόσο πόνο θέλεις για να μου πεις το συνθηματικό;"

Σηκώνομαι και την πλησιάζω ξανά. Σκύβω και μιλάω μπροστά απ'τα χείλη της. "Είναι αξιέπαινο που θέλεις να πουλήσεις ακριβά τα μυστικά σου, αλλά σου υπενθυμίζω οτι τα ξέρω ήδη. Το μόνο που χρειάζομαι απο εσένα είναι η ομολογία σου. "

Σηκώνει το πρόσωπό της. Είναι χλωμή και εξαντλημένη. Με φτύνει με μίσος. Τα ματωμένα σάλια της βρέχουν τα μάτια μου και το μέτωπό μου.

Ο τελευταίος άνθρωπος που με έφτυσε ήταν Γερμανός πιλότος, αιχμάλωτος στην Ελλάδα. Έβαλα να τον δέσουν σε ένα κρεβάτι και έσπρωξα με τα δάχτυλά μου τη γλώσσα του ώστε να του βουλώσει την είσοδο των αεραγωγών. Κράτησα το χέρι μου βαθιά μέσα στο στόμα του σιγουρεύοντας οτι η γλώσσα του θα συνεχίσει να φράζει την αναπνοή του μέχρι να πεθάνει απο ασφυξία. Αναγκάστηκα να επιστρέψω την αμοιβή μου στον Ελληνικό στρατό.

Άκομψο.

Δε θα ξανακάνω το ίδιο λάθος.

Η γροθιά μου σπάει δύο απο τα δεξιά της πλευρά. Όταν ξέρεις πώς να το κάνεις, δεν υπάρχει τίποτα πιο ικανοποιητικό από την αίσθηση του κόκαλου που ραγίζει με το χτύπημα. Βγάζει όλον τον αέρα απο το στήθος της και λιποθυμάει, αφήνοντας το σώμα της να αιωρείται ελεύθερο.

Ώρα για πρώτες βοήθειες.

Χώνω τα νύχια μου στο δέρμα της και γδέρνω το πρόσωπό της, όσο μπορώ πιο βαθιά. Χύνω ουίσκι στις φρέσκες πληγές. Ξυπνάει με μια τεράστια, ηχηρή, κοφτή ανάσα. Χρειάζεται μερικά δευτερόλεπτα για να ανακτήσει πλήρως την αίσθηση της κατάστασής της και να αρχίσει να ξανανιώθει τον πόνο που τη γεμίζει. Οι αναπνοές της την πονάνε. Βογγάει.

"Ποιό είναι το συνθηματικό, Αλίσια;"

Με δύο δάχτυλα, πιέζω ελαφρά τα σπασμένα πλευρά της. Βγαίνει απ'το στόμα της ένας βαθύς και βαρύς ήχος, η φωνή κάποιου άλλου. Το κορμί της σπαρταράει. Κουνάει το κεφάλι της δεξιά και αριστερά χωρίς να αναπνέει. Είναι μια κίνηση του σώματος που κάνουν πολλοί όταν δε μπορούν να αντέξουν άλλο πόνο. Είναι σα να σου λένε, άσε με να βρω μια ανάσα, και ακόμα και αν είναι η τελευταία μου, θα τη χρησιμοποιήσω για να σου απαντήσω σε αυτό που με ρωτάς.

Περιμένω.

"ΑΣΒΟΣ! Ασβός... Που να καείς στην κόλαση... Ασβός."

Άλλη μια δουλειά καλά καμωμένη. Στέκομαι μπροστά της. Έχει πάλι αφήσει το κορμί της να κρέμεται ελεύθερο. Το πηγούνι της είναι στο στήθος της. Θα μπορούσε να είναι λιπόθυμη, αλλά με κάθε εκπνοή αφήνει να της φύγει ένα βογγητό μαρτύριου.

Χρησιμοποιώ τον πομπό για να στείλω με Μορς την επιβεβαίωση της τοποθεσίας του Μαρσέλ Νταϊρό στους εργοδότες μου.

Την απελευθερώνω απο τα δεσμά της και την ξαπλώνω στο σιδερένιο κρεβάτι. Απο το συρτάρι παίρνω μια σύριγγα, καρφώνω στο μπράτσο της μια γερή δόση μορφίνης.

Σκύβω και ψυθιρίζω στο αυτί της.

"Τελείωσαν όλα. Όλα θα είναι εντάξει τώρα. Ο πόλεμος έληξε. Θα δεις, Αλίσια, ξημερώνει μια νέα μέρα. Σε λίγους μήνες θα είσαι μια ηρωίδα του πολέμου που επιτέλους πραγματοποιεί το όνειρό της να σπουδάσει ζωγραφική. Ξέρω οτι κάποια μέρα θα σκεφτείς οτι θέλεις να με βρεις και να με σκοτώσεις. Ελπίζω να μην το κάνεις, αλλά αν κάποτε σε βρω μπροστά μου να καρφώνεις ένα πιστόλι στην καρδιά μου δε θα εκπλαγώ καθόλου."

She's lost consciousness long before I finish my farewell speech.

Μαλακίζομαι δίπλα της στα γρήγορα, χύνω πάνω στην κοιλιά της. Απλώνω το σπέρμα μου στο στήθος της και στα σπασμένα πλευρά της.

Ανεβαίνω στην κεντρική είσοδο. Ο νεαρός στρουμπουλός Ναζί με το θολό πρόσωπο και το κενό βλέμμα με κοιτάει χαμογελαστός. Νομίζω οτι χαμογελάει ακόμα όταν η σφαίρα απο το περίστροφό μου ζωγραφίζει ένα τέλειο σκούρο κόκκινο κύκλο ανάμεσα στα μάτια του.

Άκομψο.

Αποφεύγω τους κεντρικούς δρόμους αλλά ακούω την επανάσταση να ξεκινάει. Φωνές, φωτιές, και πυροβολισμοί. Στο δωμάτιό μου, καπνίζω στο κρεβάτι και προσπαθώ να καταστρώσω νέα επαγγελματικά σχέδια.

 

Καλό, αλλά πολύ εύκολα πήρε τις πληροφορίες, όπως μας λέει η ιστορία, εκτός και αν κάνει λάθος. Πάτως έχει το timing, το ρυθμό που μου αρέσει πολύ και, φευ, δεν μπορώ να τον αποκτήσω. Με έχει καταστρέψει το δοκίμιο...

 

Καλα, κατσε και 'συ να τις τρως, να εισαι κρεμασμενος απο τα χερια δεν ξερω και 'γω για ποσο μεσα σε ενα υπογειο των ναζι με σπασμενα πλευρα, αυπνος, νηστικος και απελπισμενος με εναν τυπο ο οποιος ξερεις πως ειναι ψυχακι και πες μου μετα αν ειναι ευκολο...  

Τι γινεται μετα λοιπον Doc; Του καρφωνει εκεινο το πιστολι στην καρδια;

 

Noμίζω πως αξίζει στον άρρωστο μπάσταρδο χειρότερη μοίρα, και σ'αυτή μια ευκαιρία να πάρει ικανοποιητικότερη εκδίκηση. Ας τον βουτήξει στο Λονδίνο μερικά χρόνια αργότερα, σε μια συναυλία των Rolling Stones, και ας τον κρατήσει σε ένα μπουντρούμι χαράζοντάς το σώμα του με μαχαίρια και χτυπώντας του τ'αρχίδια με ένα ξύλινο χάρακα κάθε 90 δευτερόλεπτα.

Bonjour  

 

μπα... τον βλεπω να την εχει κανει στην λατινικη αμερικη και να δουλευη σε καμια bananarepuplik....