Γιατί ο πόνος;

Δανειζόμενος, ερωτήματα από ένα παλιότερο μου post...

Γιατί ο πόνος;
Είναι μία ερώτηση που με έχει βασανίσει πάρα πολλές φορές.

Ενδορφίνες; Λήθη; Δέος; Κατίσχυση; Συνονθύλευμα ;

Και γιατί;
Πλήξη; Ανάγκη; Μοναδικότητα; Διείσδυση;

Τι σχέση έχει με τη ζωή; Νιώθεις πιο ζωντανός;

Τι σχέση έχει με την ψυχή; Εισχωρείς στα βαθύτερα λαγούμια;

Τι σχέση έχει με το χρόνο, ο πόνος;

Οι δικές μου εμπειρίες μου έχουν δείξει πως...

Αλλάζει την ροή αντίληψης του χρόνου και για τους δύο. Το μεγαλύτερο κτήνος που ο άνθρωπος αντιμετώπισε, αντιμετωπίζει και θα συνεχίζει να αντιμετωπίζει είναι ο χρόνος.

Μεταβάλλεται ο ρυθμός που ο δείκτης χτυπά. Μία ψευδαίσθηση; Και ναι και όχι. Το αντιληπτικό εύρος αυξάνει και σε πλάτος και σε βάθος. Ο νους στο ίδιο δευτερόλεπτο αντιλαμβάνεται «εικόνες» που συνήθως μπορεί να συλλάβει σε ολόκληρα λεπτά. Η ποιοτική εκμετάλλευση του χρονικού διαστήματος είναι σαφώς ευρύτερη. Οι μνήμες που συσσωρεύονται είναι πιο πλούσιες. Ο άνθρωπος κατά την διάρκεια κερδίζει τη μάχη. Ζει περισσότερο. Και όχι μόνο κατά τη διάρκεια…

Έχω παρατηρήσει ότι η διαπλάτυνση του αισθητικού φάσματος δεν επανέρχεται αυτόματα στο προηγούμενο μέγεθος της. Η επάνοδος γίνεται σταδιακή. Ποια η προσφορά της επανάληψης σε τακτά χρονικά διαστήματα; Αναρωτιέμαι τι ώθηση να δίνει αυτό σε μία σχέση που τείνει στο 24/7;

Νιώθουμε ότι ζούμε περισσότερο;

Γιατί λοιπόν ο πόνος;

 

Δεν θελω να γραψω πολλα
Ηλίας θα μεινω στην προταση ''''Το μεγαλύτερο κτήνος που ο άνθρωπος αντιμετώπισε, αντιμετωπίζει και θα συνεχίζει να αντιμετωπίζει είναι ο χρόνος.''' Προσωπικα ο εαυτος μας ειναι το μεγαλυτερο κτηνος και ο πονος συναμα,,, ,,,ευχαριστω.

 

Νομίζω από μικροί μαθαίνουμε ότι ο πόνος είναι κάτι άσχημο. Ο σωματικός και ο ψυχολογικός. Όμως οι άνθρωποι είμαστε πολύ πιο περίπλοκα πλάσματα από το απλοϊκό πόνος = κακό. Στον μαζοχισμό παίρνουμε κάτι που όλη μας τη ζωή θεωρούσαμε ότι πρέπει να το αποφύγουμε και το μεταμορφώνουμε σε κάτι όμορφο.
Θεωρώ ότι αντλείται ηδονή από το γεγονός ότι τον ελέγχουμε, τον βάζουμε μέσα σε αυτό το όμορφο πλαίσιο και τον κατακτάμε. Έτσι, όχι απλώς ορίζουμε το πότε θα τον νιώσουμε αλλά και το ότι θα τον ξεπεράσουμε, θα τον νικησουμε και στο τελος θα τον αγαπήσουμε.

 

Για την ανακούφιση που ακολουθεί!

 

Σωστό αυτό ! Φαντάσου τωρα να κατουριέσαι 3 ωρες να χει σκάσει η φούσκα σου.
Και χλαπ τα αμολας με την πρώτη ευκαιρία και μαστουρώνεις... από την ηδονιιιιιή.

Στην λήξη του πόνου υπάρχει ηδονιή  

 

Πονος γιατι ειναι στην φυση μας ειτε να αποφευγουμε ειτε να αντεπιτεθομαστε στον ανθρωπο (η το ζωο) που μας τον προκαλεσε. Το να τον δεχτεις χωρις να φερεις αντισταση ειναι μια μορφη απαρνησης αυτων των αυθορμητων ενστικτων και κατ εμε συμβολιζει παραδωση.
Υπαρχει φυσικα και η καθαρα μαζοχιστικη η σαδιστικη οπτικη του που το ατομο λαμβανει ικανοποιηση αμεσα απο την ληψη του η την προκληση του.

 

Είναι δυό σοφοί... 

Ότι κι αν πω, δεν θα πω όλα όσα πρέπει. Ας μιλήσουν οι στίχοι του μπαρμπα-Μανώλη...
Μη φοβάσαι - 1987

Στίχοι:
Μανώλης Ρασούλης
Μουσική:
Νίκος Ξυδάκης

Μες στο νόημα πάντα θα `ναι
όποιος πάθει κι όμως μάθει
οι φοβέρες δε φτουράνε
και ο χάρος κάνει λάθη

Άιντε μη φοβάσαι που φοβάσαι
φίλος με τον πόνο να’ σαι
πάντα έχει η ζωή
κάτι πιο βαθύ να πει
και ο φόβος και ο πόνος
είναι δυο σοφοί

Όλα είναι μια ιδέα
και τη ζεις στο φλας του κόσμου
πότε χάλια πότε ωραία
σώμα μου ψυχή και φως μου

Άιντε μη φοβάσαι που φοβάσαι
φίλος με τον πόνο να `σαι
πάντα έχει η ζωή
κάτι πιο βαθύ να πει
και ο φόβος και ο πόνος
είναι δυο σοφοί

Δυο παιχνίδια σε ζορίζουν
είναι ο θάνατος κι η αγάπη
παίξ’ τα και τα δυο κι ας χάσεις
θα βγει η ήττα σου απάτη

Άιντε μη φοβάσαι που φοβάσαι
φίλος με τον πόνο να’ σαι
πάντα έχει η ζωή
κάτι πιο βαθύ να πει
και ο φόβος και ο πόνος
είναι δυο σοφοί

 

Από τα αγαπημένα μου τραγούδια!

 

"Θύτης" και "θύμα" απολαμβάνουν, από διαφορετικές θέσεις που αργά -αργά συγκλίνουν, την ψευδαίσθηση της αποδόμησης του χρόνου.
Η μνήμη καταγράφει πιο πυκνά, ξαφνικά ο χρόνος διαστέλλεται , εξαφανίζεται κάποτε - το βαθύ, πραγματικό ζητούμενο αυτό δεν είναι;
Νομίζω ότι ισχύει όχι μόνο για μετριοπαθείς μαζοχιστές και σαδιστές μα και για "καθαρόαιμους " μαζοχιστές και σαδιστές.

 

Προσωπικά εστιάζω όχι στον ίδιο τον πόνο, όσο στην αντίδραση που αυτός προκαλεί.
Κάθε φορά είναι απλά διαφορετική.

Επίσης, υπάρχουνε όρια (αντοχές) στον πόνο, τα οποία επίσης δεν είναι σταθερά (εξαρτώνται από πολλούς παράγοντες).

Για να τα προσεγγίσει κανείς, το πιο καλό tip είναι να μην υπάρχουνε βιασύνες.

 

Θα έλεγα την ψευδαίσθηση της αποδόμησης του μετρήσιμου χρόνου, δηλ. του μέτρου του χρόνου, για να είμαστε σαφέστεροι.
Ο πιο πολύς κόσμος δεν μπορεί να αποτυπώσει/καταγράψει στην λεκτική του το γεγονός πως ο χρόνος αποτελεί διάσταση.
Δεν μπορεί να αντιληφθεί καν τον χρόνο ως διάσταση.
_____________________________________________
Είναι σαν μην μπορούμε, φερειπείν, να μετρήσουμε (άρα αντιληφθούμε)παραπάνω από το 2.
Δηλαδή να λέμε ένα, δύο, πολλά, άσχετα αν είναι τρία ή εκατόν τρία.
Οι κότες "μετράνε" με αυτόν τον τρόπο (η άχρηστη πληροφορία της ημέρας)...

 

μέσα από την διαδικασία επιβολής του, ο σωματικός πόνος ως εργαλείο, εκτονώνει φορτίο ψυχικού πόνου, διοχετεύει όλη την ένταση, λυτρώνει

οι ενδορφίνες διευκολύνουν το πέρασμα από το ξέσπασμα, στην ικανοποίηση και την ηρεμία
ενώ ο δρόμος που οδηγεί στην φωτεινή επιφάνεια της ηδονής περνά πρώτα από τα πιο βαθιά κρυμμένα και σκοτεινά μύχια της ψυχής

η ενέργεια που εκλύεται κατά την κορύφωση, "φωτίζει" τις στιγμές κι ο χρόνος μοιάζει να σταματά για λίγο
όσο διαρκεί αυτό το φαινομενικό pause του χρόνου, αιωρούμαστε στην ηδονή κι αγγίζουμε την ψευδαίσθηση μιας κάποιας αθανασίας..