Γνήσια υποτακτική

Ο Αφέντης ήρθε απροειδοποίητα μετά από μερικές μέρες, εκείνη δεν τον περίμενε και καθάριζε το μπάνιο όταν μπήκε και κάθισε στην πολυθρόνα του.

Εκείνη τρόμαξε όταν Τον είδε

- Αφέντη, πότε ήρθατε; Δεν σας άκουσα καθόλου.

- Έχω λίγη ώρα, ζώο. Κάνε μου το γνωστό.

Εκείνη έτρεξε αμέσως να Του φτιάξει το τσάι Του, Του το πρόσφερε και κάθισε στα πόδια Του.

- Δεν ήξερα ότι θα έρθετε και δεν είμαι προετοιμασμένη. Του είπε γλυκά..

- Δεν πειράζει ζωάκι, πήγαινε να ετοιμαστείς τώρα.

Τότε πετάχτηκε από το μαξιλάρι της και έτρεξε γεμάτη χαρά να ετοιμαστεί.

Όση ώρα ήταν στο μπάνιο, που μόλις είχε καθαρίσει η καημένη και το ξαναλέρωνε, Εκείνος είχε βγάλει το πουλί Του και προσπαθούσε μάταια να το σηκώσει παίζοντας το με το χέρι Του, είχε βάλει και μία τσόντα στο ίντερνετ μπας και Τον βοηθήσει, αλλά τίποτα, δεν έβλεπε φως.

Μόλις γύρισε στα πόδια Του έτοιμη να Τον ικανοποιήσει, Τον είδε με το μαραμένο πουλί στο χέρι, κάθισε κάτω χαμογελαστή σαν να μην έτρεχε τίποτα.

- Μάλλον πρέπει να σε δείρω για να έρθω στα ίσια μου. Της είπε...

- Να με δείρετε, Αφέντη μου. Αποκρίθηκε εκείνη και ευθύς έτρεξε να φέρει τα σύνεργα του βασανισμού της.

Μόλις επέστρεψε στο σαλόνι, ξεκίνησε να τα βάζει τα πράγματα στη θέση που ήξερε πως επιθυμεί ο Αφέντης της, όταν ήταν σχεδόν έτοιμα, Εκείνος έκανε να σηκωθεί από την πολυθρόνα και τότε ακούστηκε ένας γνώριμος ήχος από την μεριά Του, εκείνη διακριτική όπως πάντα δεν έδωσε σημασία, όταν γύρισε να Τον κοιτάξει για να Τον ρωτήσει αν τα έκανε όλα σωστά, Εκείνος της είπε αμήχανα "έφαγα φασόλια σήμερα", εκείνη απλώς χαμογέλασε.

Σε λίγα λεπτά εκείνη ήταν δεμένη με τα χέρια ψηλά στους κρίκους που κρεμόταν από το ταβάνι και είχε αρχίσει να την χτυπάει με μανία, flogger, whip, βίτσες, καλώδια, χάραζε την πλάτης της με μαχαίρι, είχε γράψει με βελόνες στη πλάτη της την λέξη "slave", είχε περάσει βελόνες ανάμεσα από τους κρίκους στο στήθος της...δεν την είχε βασανίσει τόσο ποτέ άλλοτε...
Μόλις τελείωσε με όλα αυτά, την έλυσε και την γονάτισε μπροστά στα πόδια Του, αυτό που είδε την πόνεσε περισσότερο από τα βασανιστήρια που είχε υποστεί, το πουλί ήταν άφαντο, και τότε της ήρθε η τελευταία λύση που είχαν πάντα...

- Αφέντη μου να σας φέρω το μπλε χαπάκι σας;"

... Εδώ και καιρό ο Αφέντης είχε χάσει την δύναμή Του, ήταν πολλά τα βράδια που ερχόταν και δεν μπορούσε να κάνει τίποτε άλλο από το να αναπολεί τις δόξες της νιότης Του, εκείνη καθόταν πάντα και Τον άκουγε με αγάπη...γιατί; Γιατί ήταν μία γνήσια υποτακτική!