Γουστόζικοι βανίλλα/υπό/σλέιβς/Ντομς/Μάστερς

Εμενα ψαχνεις;;;;
Χαχαχα γκαζακιιιιι   

 

Από την Rachael του blade runner μέχρι τον Pinokio του Carlo Lorenzini ''βλέπουμε'' πως αυτό που κάνει το....''τίποτα''.......''κάτι'', είναι η αναζωογωνιτική δύναμη του συναισθήματος και όχι η νοημοσύνη.
Αυτό αφορά και τα δύο ''μέρη'' φυσικά.
Κάποιες φορές η προσήλωση στο δέντρο έχει ως αποτέλεσμα να χάνεται το δάσος....

 

Δεκτή η άποψη σου, όμως διαφωνούμε. Κι αυτό γιατί προσωπικά δεν ελκύομαι από κούτσουρα. Δεν μπορώ να γεννήσω συναίσθημα για μία... Pinokia (χρησιμοποιώ αυτό το παράδειγμα σου γιατί δηλώνω άγνοια για την Rachael). Αυτή όμως είναι δική μου άποψη και δικό μου δάσος..  
*Προφανώς και δεν έχω σκοπό να χαστουκίσω την έννοια του συναισθήματος με αυτά που λέω.

 

Good luck finding them, Εγώ λέω να πιάσω το Τζακ Ποτ πρώτα χαχαχα

 

Για μένα εξαιρετικό αλλά και αναμενόμενο.

 

 

Παλιότερα θα ελεγα ευφυής με χιούμορ. Τωρα θα πω ισορροπημένοι που δεν εχουν να αποδείξουν σε κανεναν τιποτα.

 

Πολύ όμορφο νήμα, @Λύσανδρος !


Εμένα μού αρέσουν οι καλόψυχοι άνθρωποι (που θα κάνουν το καλό και για έναν άγνωστο ακόμη), οι ευγενικοί άνθρωποι (προσέξτε, οι γνήσια, αυθεντικά ευγενικοί, όχι αυτοί που απλά χρησιμοποιούν μία ψεύτικη, υποκριτική ευγένεια για να πετύχουν κάτι -και που καταλαβαίνω αμέσως-), οι διακριτικοί άνθρωποι (αυτοί δηλαδή που εάν δεν δηλώσουν την παρουσία τους δεν θα καταλάβει κανείς ότι ήταν εκεί, αυτοί που δεν θα προσβάλλουν ποτέ κανένα και κατά κανένα τρόπο), οι άνθρωποι που έχουν αυτογνωσία και τά έχουν βρεί με τον εαυτό τους, οι ακομπλεξάριστοι, οι άνθρωποι με χιούμορ, οι άνθρωποι που αυτοσαρκάζονται, οι άνθρωποι που γελούν, οι άνθρωποι που θα πούν και θα κάνουν χαζομάρες ακόμη και τη στιγμή του κινδύνου ή του άγχους τους, οι άνθρωποι οι πειθαρχημένοι (που δεν θα γκρινιάξουν για μία αναποδιά ή κακοτυχία και απλώς θα συνεχίσουν να αγωνίζονται), οι γενναίοι άνθρωποι (προσέξτε: όχι αυτοί που δεν φοβούνται πού και πού, άλλωστε θάρρος δεν είναι να μή φοβάσαι κάτι, είναι να τό κάνεις αυτό το κάτι κι άς φοβάσαι), οι άνθρωποι του καθήκοντος όπως τούς αποκαλώ (αυτοί δηλαδή που νοιώθουν βαριά την ευθύνη επάνω τους σε ό,τι κάνουν και θέλουν να έχουν θετικό αντίκτυπο στον οποιονδήποτε, ακόμη κι έναν ξένο που πιθανότατα δεν θα συναντήσουν ποτέ)...

Αυτοί είναι οι αγαπημένοι μου άνθρωποι.

 

Οι άνθρωποι με τις αληθινά όμορφες ψυχές!
Εκείνοι που σου χαρίζουν ένα χαμόγελο γιατί το νιώθουν, γιατί βγαίνει αβίαστα από μέσα τους.
Οι γελαστοι, ευγενικοι,τίμιοι και με χιούμορ άνθρωποι.
Με ειλικρίνεια και μπέσα, με ομορφιά. Άνθρωποι που συναντάς και σου φτιάχνουν τη μέρα. Εκείνοι που σε βελτιώνουν, σε αλλάζουν, σε ομορφαινουν.

 

Δεν ξέρω να το περιγράψω αλλοιώς,... αυτή η απάντηση μου άρεσε ιδιαίτερα...

 

 

Μαζί σου

 

 

Κατασταλαγμένος που πατά γερά στα πόδια του άνθρωπος δηλαδή. Καλά κατάλαβα;

Σε ποιον δεν αρέσουν τέτοιοι άνθρωποι θα έλεγα. Ισχύει.

 

 

Ο Mr. gazza...όλα τα λεφτά αγαπητέ!...