Γράμματα από μία άλλη εποχή..

Είχαν περάσει δέκα μέρες από τότε που γύρισα από την Γερμανία. Ο καιρός εδώ στην Στοκχόλμη είναι το ίδιο κρύος. Ήμουν στο νοσοκομείο, είχα εφημερία. Αργά το βράδυ, δεν είχε πολύ δουλειά και οι σκέψεις μου γυρνούσαν κοντά του. Δεν του είχα μιλήσει από τότε, όμως παρ’ όλο που μας χώριζαν τόσα χιλιόμετα, μπορούσα να τον ακούω, ήταν ανήσυχος. Του έλειπα, δεν είχαμε μιλήσει από εκείνο το βράδυ. Μπορούσε να μου στείλει μέηλ, αλλά δεν το είχε τολμήσει ακόμη και δεν θα το έκανε αφου δεν του είχα επιτρέψει να το κάνει. Ήθελα να του στείλω, όμως για κάποιον παράξενο λόγο πάντα σταματούσα. Σήμερα όμως είχα πάρει την απόφαση να το κάνω.




Έκατσα δίπλα στον υπολογιστή και άρχισα να του γράφω.



‘‘Μικρέ μου, είμαι στο νοσοκομείο. Μην τρομάζεις, είναι η δουλειά μου. Έχω ήσυχη εφημερία απόψε και βρήκα τον χρόνο να σου γράψω. Δεν σε ξέχασα στιγμή από τότε που έφυγα από κοντά σου. Ήθελα να σου γράψω, όμως κάθε φορά βρισκόνταν κάτι που με κράταγε, ο πατέρας μου όμως λέει κάθε εμπόδιο σε καλό, και να ‘μαι τώρα να σου γράφω.


Ο καιρός εδώ είναι το ίδιο κρύος με το Γκέτινγκεν, ο ήλιος συνεχίζει να μας δείχνει τα δόντια του και τα εκχιονιστηκά είναι συνέχεια έξω στους δρόμους. Η έρευνα πηγαίνει εξαιρετικά, αλλά όπως καταλαβαίνεις έχουμε πάρα μα πάρα πολύ δουλειά και διάβασμα.


Μου έλειψαν οι στιγμές μαζί σου, το φαγητό σου, το άρωμα σου και το βλέμμα σου. Το άγγιγμα σου, όλα. Δεν περίμενα ότι θα στο έγραφα αυτό. Δεν περίμενα ότι θα σου μιλούσα για τους ήχους μου, κανείς άλλος άνθρωπος δεν ξέρει γι αυτούς μόνο εσύ. Μόνο εσύ ξέρεις το μεγαλύτερο μου μυστικό και είσαι σε θέση να το καταλάβεις και να το δεχθείς.


Θα πρέπει να κλείσω τώρα, μου έφεραν καινούριο δείγμα για να εξετάσω.


Να μου χαμογελάς και να μου γράφεις,


Η Κυρία σου. ‘’



πάτησα το enter και το mail αποστάλθηκε στον λογαριασμό του. Συνέχισα την δουλειά μου.



Πέρασαν τρείς μέρες και δεν είχα λάβει mail. Ανησύχησα, γιατί περίμενα ότι θα μου απαντήσει αμέσως, επίσης οι ήχοι του αυτόν τον καιρό ήταν περίεργοι, άλλωτε δυνατοί μα τις περισσότερες φορές αδύναμοι και ανήσυχοι. Έβαλα στην μηχανή αναζήτησης το Γκέτινγκεν. Το μυστήριο λύθηκε. Είχαν σφοδρή κακοκαιρία με αποτέλεσμα μεγάλο μέρος του χωριού να μην έχει ηλεκτροδότηση και να μην υπάρχει πρόσβαση στο διαδίκτυο. Από την μία μεριά αυτό μου έδωσε μία απάντηση, από την άλλη τώρα ανησυχούσα ακόμη περισσότερο για το αν είναι καλά.


Ήμουν στο σπίτι μου, είχα ανοίξει τον υπολογιστή να παίζει μουσική την αγαπημένη μου Yasmin Levy καθώς τακτοποιούσα το σπίτι. Μου αρέσει το σπίτι να είναι απόλυτα καθαρό, όλα τα αντικείμενα έχουν την θέση τους και θα πρέπει να είναι πάντα σε αυτήν από το μικρό, ένα στυλό μέχρι οτιδήποτε αντικείμενο στο σπίτι. Μου χαρίζει η καθαριότητα και η τάξη την τέλεια ηρεμία. Σήμερα είχα αποφασίσει να μαγειρέψω φρέσκο σολωμό με λεμόνι και θυμάρι και να ηρεμήσω φτιάχνοντας γιορτινά δώρα για τα Χριστούγεννα που έρχονταν. Θα πήγαινα Ελλάδα για τις μέρες των γιορτών. Έχω δύο χρόνια σχεδόν να πάω στην πατρίδα, ανυπομονούσα πολύ, να δω τους δικούς μου, την αδερφή μου και το σκυλάκι μου που το είχα αφήσει στους γονείς μου να το προσέχουν και να το φροντίζουν.


Ακούστηκε ο ήχος του προσωπικού μου λογαριασμού ηλεκτρονικής αλληλογραφίας. Πάτησα να το δώ, προς έκπληξην μου ήταν από εκείνον.






‘’ Γεία σας,


Με χαρά δέκτηκα το μεήλ σας, δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο πολύ επιθυμούσα να σας διαβάσω. Πριν τρεις μέρες μου ήρθε ειδοποίηση ότι έλαβα μήνυμα σας, αλλά η ατυχία μου δεν έχει όρια. Την ώρα που πάτησα να το ανοίξω κόπηκε το ρεύμα κι άρχισαν οι σειρηνές να ηχούν. Ο κόσμος ήταν πανικόβλητος όλη την μέρα, είχε έρθει έκτακτο δελτίο καιρού για ανεμοθύελλα, νωρίτερα. Ήμουν στο εργαστήριο της δουλειάς, από το πρωί και δεν είχα φύγει καθόλου μέχρι αργά το βράδυ. Δεν είχαν μείνει άλλοι συνάδελφοι στο εργαστήριο μου, παρά μόνο σε γειτονικά εργαστήρια, των ιατρών. Έπεσε το ρεύμα και δεν μπορούσαν να λειτουργήσουν ούτε τα εφεδρικά συστήματα, οι γεννήτριες. Με αποτέλεσμα να παραμείνω αποκλεισμένος μέσα στο εργαστήριο. Τις πρώτες ώρες μου φάνηκε πολύ αστείο, όμως όσο ο καιρός χαλούσε περισσότερο οι πέντε άνδρες που είχαμε μείνει ως αργά στην δουλειά αρχίσαμε να ανησυχούμε. Το κρύο χειροτέρευε και η θέρμανση δεν λειτουργούσε. Το πανεπιστήμιο παρ’ όλο που είναι ανακαινισμένο, παραμένει πέτρινο στην κατασκευή του και το κρύο είχε γίνει πολύ αισθητό. Αντέξαμε μέχρι το πρωί που ήρθαν τα πρώτα εκχιονιστηκά για να ανοίξουν την είσοδο του πανεπιστημίου. Η ομάδα ασφαλείας μας έβγαλε έξω, έμειναν έκπληκτοι, καθώς δεν ήξεραν ότι είχαν μείνει άνθρωποι μέσα. Δεν μπορούσαμε να ειδοποιήσουμε κανέναν, γιατί για κακή μας τύχη τα κινητά δίκτυα δεν λειτουργούσαν και το χειρότερο είμασταν όλοι ερευνητές από άλλες χώρες που μέναμε μόνοι μας, κανείς δεν μας αναζητούσε.


Οπότε όπως καταλαβαίνετε δεν μπορούσα να διαβάσω, ούτε να απαντήσω στο μήνυμα σας. Δεν ξέρω όμως τι να σας γράψω άλλο. Μάλλον νιώθετε ότι ντρέπομαι πάρα πολύ και δεν βρίσκω τι μπορώ να σας γράψω, τι μπορώ να πω για να είμαι ενδιαφέρον για εσάς.


Σας χαμογελάω πολύ κι εύχομαι σε εσάς να πηγαίνουν όλα καλά


ο μικρός σας’‘