Δεν θέλω την συμπόνια κανενός

Διαβάζω ένα βιβλίο αυτόν τον καιρό και έχει πολλά σημεία που προσφέρονται για συζήτηση. Ένα από αυτά με προβλημάτισε και σκέφτηκα να το μοιραστώ μαζί σας.
«Η επιθυμία να νιώσω συμπόνια γι’ αυτήν και η επιθυμία να την κάνω να υποφέρει είναι ένα και το αυτό».
Για να νιώσει συμπόνια (για να πετύχει την έκσταση της συμπόνιας), έκανε τα πάντα για να δει τη φίλη του να υποφέρει• τη βασάνιζε

Άραγε, η αδυναμία να συναισθανθούμε, να βγούμε από τον εγωκεντρικό κόσμο μας, μας εξωθεί να γίνουμε σαδιστές μήπως και καταφέρουμε να νιώσουμε αυτή την ηδονή της συμπόνιας και να αναφωνήσουμε επιτέλους “I’m alive!”;
Δηλαδή η ίδια η βία, ψυχολογική ή σωματική, μπορεί να έχει ένα βαθύτερο ζητούμενο όπως είναι η αίσθηση του υπάρχω;

Όταν το αποτέλεσμα (συμπόνια) επιτευχθεί σταματάει το αίτιο του (σαδισμός);
Σε ανθρώπους που έχουν φτάσει να κομματιάσουν, να κάψουν, να κανιβαλίσουν, το κύριο χαρακτηριστικό της ψυχοσύνθεσης των είναι η παντελής έλλειψη συμπόνιας προς το θύμα. Άρα θα έλεγα πως είναι τέτοιος ο βαθμός εξ-ανθρωπισμού που δεν υπάρχει επιστροφή. Για όλους τους υπόλοιπους τι γίνεται; Δοκιμάζουμε την ανθρωπιά μας και τα όρια μας;

 

Μου φαίνεται πως αυτό που περιγράφεις απαιτεί έναν βαθμό σχιζοφρένειας. Σε άλλον πρέπει να ανήκει το χέρι που βασανίζει, και σε άλλον το χέρι που χαϊδεύει.

 

Απάντηση: Re: Δεν θέλω την συμπόνια κανενός

 
Να θεωρησω οτι σαν Κυριαρχος ανηκεις σε μια απο τις δυο κατηγοριες; Και οτι ολοι οι Κυριαρχοι,κατα την γνωμη σου, μιας και βασανιζουν δεν μπορουν/θελουν να χαιδεψουν;

 

Απάντηση: Δεν θέλω την συμπόνια κανενός

Εαν το ζητουμενο ειναι να νιωσουμε συμπονοια, κατι το οποιο θα μας οδηγησει να νιωσουμε ζωντανοι τοτε θα πρεπει κατ'εμε να βγουμε εξω απο εμας. Να νοιαστουμε για καποιον αλλο εκτος απο εμας. Ο πονος και η χαρα μας συγκινουν και αυτο χρειαζομαστε για να νιωσουμε ζωντανοι. Η ψυχολογικη και σωματικη βια εχει μαλλον να κανει περισσοτερο με το "ελεγχω" αρα νιωθω ασφαλης, παρα με το "ζω". Η ζωη δεν παρεχει ασφαλεια.
Δεν μπορω να εξηγησω πως καποιος ταυτιζει μεσα του την συμπονοια με τον σαδισμο. Πως ικανοποιει δυο αναγκες οπως ειναι η συμπονοια και ο σαδισμος με το να ειναι υπαιτιος για το πονο του αλλου; Αυτο αποτελει μυστηριο για μενα, αν και η αλλη εξηγηση ειναι οτι ο ηρωας δεν αναλαμβανει κατα βαθος την ευθυνη των πραξεων του. Οτι ισως θεωρει πως ο σαδισμος ειναι η φυση του, μα παρ'ολα αυτα ευχεται να μην ηταν.

Ιδεαν δεν εχω.

 

Απάντηση: Δεν θέλω την συμπόνια κανενός

Γιατί θα πρέπει να μην "συγκατοικούν" αυτά τα δύο στην ψυχή κάποιου? όλοι μας δεν έχουμε αντιφατικές συμπεριφορές που όμως έχουν τα ίδια άιτια, τα ίδια κίνητρα? Και γιατί όχι αυτός που με βασανίζει να μην με χαιδέψει? Όταν είμαι γι αυτόν ένα υπάκουο σκυλάκι,πιστό και πειθήνιο, δεν θα χαιδέψει το κεφάλι μου? Δεν θα σταματήσει να με τιμωρεί και να με βασανίζει, εάν παρεκλίνω των εντολών του,ενώ το απολαμβάνει,εφόσον νοιώσει ότι δεν αντέχω?Αυτό δηλαδή δεν τον κατατάσσει στους "γνήσιους" Αφέντες? Νομίζω ότι κάθε συναίσθημα έχει δύο πόλους.Στον ένα είναι αυτό καθεαυτό,στην περίπτωσή μας ο σαδισμός και στον άλλο η συμπόνοια.Κι αυτό, το να έχεις συμπόνοια γιά αυτόν που κυριαρχείς είναι από μονο του μεγάλη δύναμη. 

 

Απάντηση: Δεν θέλω την συμπόνια κανενός

Δεν μπορω να καταλαβω πως η επιθυμια για συμπονια και η επιθυμια για σαδιστικη συμπεριφορα μπορει να ειναι το ιδιο,να ταυτιζονται.Να ειναι προϋποθεση το δευτερο για να υπαρξει το πρωτο,ισως,,αλλα και παλι αυτο παραπεμπει σε καποια νευρωσουλα...

 

Απάντηση: Δεν θέλω την συμπόνια κανενός

Το ότι το αντιλαμβάνομαι, είναι ανησυχητικό μάλλον...

Δεν είναι ανάγκη να ταυτίζονται underherfeet, ίσως απλώς αλληλοκαλύπτονται.

 

Απάντηση: Δεν θέλω την συμπόνια κανενός

Αλλο ταυτίζονται,άλλο αλληλοκαλύπτονται Εugenie.
Το πρώτο δεν αντιλαμβάνομαι.

 

Απάντηση: Δεν θέλω την συμπόνια κανενός

Το διάβασα βιαστικά, φαίνεται...

Δεν συμφωνώ με το "ένα και το αυτό".

'Εχετε δίκιο, την αλληλοκάλυψη αντιλαμβάνομαι. Δεν είναι τυχαίο πως η προσπάθεια πρόκλησης "οίκτου" από τη μεριά του θύματος, εξαγριώνει τον "θύτη".

 

Απάντηση: Δεν θέλω την συμπόνια κανενός

Χμμμμμ...

Θα συμφωνήσω με την Eugenie όσον αφορά στην(*) προσπάθεια πρόκλησης "οίκτου".

Δεν γράφω περισσότερα για να μου μιλάτε και αύριο!

(*) Έχουμε και editor, αμέ!

 

Re: Απάντηση: Re: Δεν θέλω την συμπόνια κανενός

Δεν μου είναι σαφές σε ποιές κατηγορίες αναφέρεσαι.

Επίσης δεν θεωρώ απολύτως τίποτα για όλους τους «Κ», είμαι αρκετά μεγάλο παιδί για να ξέρω να μην κάνω γενικεύσεις.

Τη λέξη «χαϊδεύει» τη χρησιμοποίησα ποιητικά, και μέσα στα νοηματικά πλαίσια που έθεσε η αρχική ανάρτηση της Astarty, δηλαδή ως έκφραση συμπόνοιας. Δεν αναφερόμουν σε όλους τους υπόλοιπους λόγους για τους οποίους μπορεί κάποιος να θελήσει να χαϊδέψει.

Έτσι κι αλλιώς, νομίζω πως όλοι μας στο BDSM παίζουμε σε κάποιο μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό με τη σχιζοφρένεια, απλά συνήθως παραμένουμε μακριά από τα πλαίσια του παθολογικού. (Παρακαλώ σημειώστε τη χρήση της λέξης «συνήθως».) Αυτό που περιέγραψε η Astarty μου φαίνεται πως κατατάσσεται στις περιπτώσεις του κάπως μεγαλύτερου βαθμού, γιατί προϋποθέτει αποστασιοποίηση του «Κ» τη στιγμή που συμπονεί από τον ίδιο τον εαυτό του που λίγες στιγμές πιο πριν βασάνιζε.

Δεν ξέρω τι κάνουν άλλοι, αλλά όταν εγώ συμπονώ, νοιάζομαι επίσης για τα αίτια που προκάλεσαν τον πόνο. Αν εγώ ο ίδιος είμαι εκείνος που προκάλεσε τον πόνο, θα πρέπει αναγκαστικά να νιώσω ενοχή. Φυσικά, ενοχή δεν νοείται ενόσω λειτουργούμε μέσα στα πλαίσια του συναινετικού, κι έτσι voila, εγώ δεν δουλεύω έτσι.

(Μα πως την παίζω ρε παιδί μου την εις άτοπον απαγωγή στα δάχτυλά μου!)

 

Re: Απάντηση: Re: Δεν θέλω την συμπόνια κανενός

Μπορεί να είσαι μεγάλο παιδί και να μην κάνεις γενικεύσεις, αλλά ενίοτε κάνεις. Και διαφωνώ. Δεν υπάρχει τπτ σχιζοφρενικό ή οξύμωρο ή αντιφατικό σε αυτές τις 2 έννοιες. Μια χαρά μπορούν να συνυπάρχουν και να επιρρωνύουν η μια την άλλη.

Αν πρέπει, σαν μεγάλο παιδί, να μην κάνω ισοπεδωτική γενίκευση και να μην βάλω ταμπέλα, θα πω οτι είναι απλώς καύλα.