Δεσποινίς έμπνευση

«Το άλλο καλοκαίρι θα ευθυμήσουμε.
Είμαστε οι άνθρωποι που έμειναν
Είναι κι αυτό κάτι.»

Γιώργος Β. Μακρής

Έχεις φιλήσει ποτέ σου τα τσακισμένα πόδια μιας πωλήτριας; Κάτω από το δέρμα της ταξιδεύει με οτοστόπ η κούραση δώδεκα ωρών κι είκοσι χρόνων. Γόνατα, μηροί και πέλματα. Γάμπες… μια στάση εδώ! Φύσηξες μήπως τη δροσερή πνοή σου πάνω απ’ τον σκυμμένο σβέρκο μιας «νυχούς»; Πλέξε τα μαλλιά της να φανούν οι σπόνδυλοι, χτένισέ τη στο ρεπό, κάποια Τετάρτη βράδυ του Ιούλη. Μόνο να κάτσετε έξω με μπύρες και καρπούζι και τασάκια … έξω να σκάει ο τζίτζικας και μέσα να παίζει η τηλεόραση ανοιχτή κι αδιάφορη, ίσα που να νομίσει το κορίτσι πως έχετε κόσμο, φίλους καλεσμένους, ίσως κάποιο πάρτι κι ακόμη ίσως μια κανονική ζωή.

Ρούχα της δουλειάς. Άσπρο πουκάμισο, μαύρο παντελόνι. Ντυμένος σαν προσυλητιστής.

Έχεις ένα λεπτό να σου μιλήσω για τον Κύριο και Σωτήρα μας, τον Καπιταλισμό;

Πως βρέθηκα εδώ, ούτε που το σχεδίασα. Έκπτωτος από το θρόνο της νεανικής φιλοδοξίας στην περίοδο των εκπτώσεων. Όρθιος δίπλα στο κατακόκκινο πανώ που αναγράφει τα ποσοστά … είκοσι τοις εκατό, πενήντα τοις εκατό, περάστε κόσμε! Περάστε να ασημώσετε την καταδίκη μας. Στέκομαι ακίνητος σιμά στο τζάμι, όμοιος κι αμίλητος με τις θλιμμένες κι ερμαφρόδιτες κούκλες της βιτρίνας. Οι κούκλες δεν έχουν φύλο. Πως θα μπορούσαν άλλωστε; Δεν αυξάνονται, δεν πληθύνονται. Κάνουν τη δουλειά για την οποία είναι προορισμένες και μόλις παλιώσουν, μόλις κιτρινίσουν ή χαλάσουν, σαν φύγει κάποιο χέρι και ξεχαρβαλωθεί θα πεταχτούν. Ύστερα κάποιος πλανόδιος φτωχοδιάβολος θα τις φορτώσει πάνω σ’ ένα τρίκυκλο που ξερνά ξοπίσω του μικρά σύννεφα καμένης βενζίνης. Θα ανηφορίσει την Πειραιώς. Προορισμός Μοναστηράκι. Η πολυεστερική σορός μιας κούκλας πάνω σε σωρό από χαρτόκουτα. Το παρακατιανό τρίκυκλο, ο κιλλίβαντας που της πρέπει. Αντίο με όλες τις τιποτένιες δόξες και τις ελεεινές τιμές…

Μια μέρα κι άλλη μια, άντε να βγει η βδομάδα. Μέσα στο κρανίο μου υπάρχουν παραλίες, παφλάζουν κύματα, ηχούν οι χαρμόσυνοι φλοίσβοι του θέρους.

– ο Εμπειρίκος αν ζούσε και μάθαινε ποτέ την ύπαρξή μου, εδώ θα μου ‘σφιγγε το χέρι ή θα με ‘φτυνε στα μούτρα –

Αγχωμένες γουλιές, αγχωμένες τζούρες. Όποιος αργεί στη δουλειά απολύεται. Μολοταύτα κάθε πρωί τη στήνω στην αρχή της Τσαμαδού. Τα πόδια μου μ’ έχουν εγκαταλείψει. Οδόστρωμα με κλίση. Προσμένω να περάσει κάποιο όμορφο κορίτσι να ανέβουμε αντάμα. Τ’ άρωμά της θα με τραβήξει σαν βίντσι, η πλάτη της σωστό τελεφερίκ!

Αποθήκη. Μουσική δωματίου, κονσέρτο για αποχέτευση και καζανάκι. Πάνω μου σε δαιδαλώδεις σχηματισμούς περνούν τα σκατά της πολυκατοικίας. Εδώ καταλήγει η ανάγκη των νοικοκυραίων, μαγείρεψαν κι έφαγαν συνταγές που βρήκαν στο διαδίκτυο. Τούτη τη στιγμή τα τακούνια μιας Μπέλα Χαντίντ χτυπούν στις πλάκες του πεζοδρομίου. Θα τρέξω στις σκάλες να τη δω να περνάει. Θα τρέξω μα δε βαστώ. «Μη χασομεράς, πιο γρήγορα!». Οι ωραιότερες γυναίκες ψωνίζουν δώρα για τους άνδρες τους. Μυρίζουν τη μπόχα της ευτυχίας. Τις εξυπηρετούν άλλες γυναίκες που δεν μπορούν να αγοράσουν τίποτα. Παραδοξότητα. Κιρσοί και φλεβίτιδα, το τατουάζ της εργατικής τάξης. Χιλιάδες βελόνες η ορθοστασία. Χρώμα μπλε βαθύ, μα όχι σαν της θάλασσας, χρώμα βάναυσο. Το Τζάνειο εφημερεύει, ουρλιάζουν οι σειρήνες στο μποτιλιάρισμα, λιώνουν τα ελαστικά στην πίσσα. Κάποιοι από εμάς πεθαίνουν. Πεθαίνουν στην άσφαλτο, στα επείγοντα, στο ράντζο. Αυτό είναι όλο. Αυτό είναι μόνο.

Σε μισή ώρα σχολάω. Θα πετάξω από πάνω μου τα μονότονα ρούχα. Θα μείνω με το λερό εσώρουχο. Θα καταπιώ ζεσταμένο φαί. Αυτός είναι ο βίος μου. Τώρα πεθυμώ φρεσκάδα, λιγώνομαι για δροσιά φασκιωμένη μέσα σε τζιν σορτσάκια. Σαν τελειώσει η μέρα, ολόκληρος ο κάματός μου με οδηγεί σε μιαν αφελή ονειροπόληση της νυκτός … ένα κορίτσι κι ένα τόσο δα σορτς

 

 

Η θλίψη του σώματος είναι δυο μάτια από νερό που
εχθρεύονται τους κωπηλάτες ένα σύννεφο μια απορία
είναι ο χαμένος ύπνος είναι και το παράπονο η μουσική που
δεν έχει λόγια παρά έγχορδα δάκρυα είναι η θλίψη του
σώματος το μαύρο μου πουλόβερ είναι που αποκρούει το
φως η θλίψη του σώματος ένα τίποτα είναι ένα φτερό ένα
γεια σου ένα κορίτσι η θλίψη του σώματος το απόγευμα μια
πόλη που τη στοίχειωσαν οι ακατοίκητοι η θλίψη του σώματος είναι.

Στέλλα Βλαχογιάννη

 

 

#Εγωποιώ

Διαταραχή πρωινής διαστολής.
Απών.
Τι θέλεις; Είπα.
Εγώ είμαι παρούσα
με της σαρκός μου
το σιδερωμένο περίβλημα
και των οστών μου
τη σπασμένη λάσπη.

Γελούσε το τίποτα ειρωνικά.
Παιχνίδι είμαι εκπαιδευτικό
τραβάω το λαστιχωτό σου χάος
μέχρι να σπάσουν
οι συνδετήρες του.
Όσο με αφήνεις
θα τριγυρίζουν πόνοι
στο μισό σου κεφάλι
και εν συνόλω
θα χιονίζει ψευδαισθήσεις.

Δεν υπάρχεις, απάντησα.
Ως αποκύημα
πρόχειρων υποθέσεων
και άδειων αποσιωπητικών
δεν υπάρχεις.

Κι ο χρόνος λύγισε
πάνω στου Νταλί το δέντρο
κρεμασμένος.
Έρχεται μεγάλη νύχτα
γι’ αυτό βάλε λίγο παραπάνω
σκοτάδι στην κατσαρόλα
να φτουρήσει.
.
© Σ ί σ η Σ ι α κ α β ά ρ α

 

Δε μ’ενδιαφέρει τι δουλειά κάνεις.
Δε μ’ενδιαφέρει πόσο χρονών είσαι.
Δε μ’ενδιαφέρει ποιοι πλανήτες είναι γύρω απ’το φεγγάρι σου.
Δε μ’ενδιαφέρει που και τι έχεις σπουδάσει..
Θέλω να ξέρω τι σε κάνει να πονάς
αν τολμάς να ονειρευτείς,
αν θέλεις να κάνεις αυτό
που η καρδιά σου λαχταρά...
Θέλω να ξέρω αν έχεις αγγίξει το βάθος της δικής σου λύπης,
αν είσαι ανοιχτός στις προσδοκίες
ή αν έχεις ζαρώσει από το φόβο.
Θέλω να ξέρω αν μπορείς να χορέψεις στην αγριάδα
και ν’αφήσεις την έκσταση να σε γεμίσει
χωρίς να ανησυχείς για το αν πρέπει να προσέχεις
και να θυμάσαι τα όριά σου..
Θέλω να ξέρω αν τολμάς ν’απογοητεύσεις κάποιον
με το να είσαι ο εαυτός σου.
Αν αντέχεις την κατηγορία
αρκεί να μην προδώσεις τη δική σου ψυχή.
Θέλω να ξέρω αν μπορείς να δεις την ομορφιά
ακόμη κι όταν δεν είναι όμορφη η μέρα.
Θέλω να ξέρω αν κάτι σε στηρίζει μέσα σου,
όταν όλα έξω καταρρέουν.
Θέλω να ξέρω αν μπορείς, όταν είσαι μόνος με τον εαυτό σου,
να απολαμβάνεις αυτές τις μοναχικές στιγμές.
Θέλω να ξέρω αν μπορείς να σταθείς στην άκρη της θάλασσας
και να φωνάξεις στο ασήμι της πανσέληνου
και στο χρυσάφι του ήλιου:

«Ναι, είμαι άνθρωπος σημαντικός
και η ζωή μου ανήκει».


Ποίημα ανώνυμης Ινδιάνας

 

[ Ιανουάριος ]

Κρουστή ευωδιά άσπρων ναρκίσσων:
Ιανουάριος, χιόνι παντού.
Παγώνουν οι σωλήνες απ’ το κρύο.
Τα σκαλιά της εισόδου γλιστράνε. Προσοχή!
Τη νύχτα το σπίτι τρίζει.

Έμπαινες κι έβγαινες κατά βούληση,
όμως τέτοια εποχή έμενες μέσα,
ευτραφής μέσα στη γούνα σου, νεκροθάφτη.
Ονειρευόσουνα ήλιο,
μακελλεμένα σπουργίτια,
μαύρε γάτε που δεν είσαι πια εδώ.

Αν, αν, μπορούσες να γυρίσεις πίσω
απ’ το ποτάμι όπου τα λουλούδια έχουν παγώσει,
από το δάσος όπου δεν υπάρχει τίποτα να φας,
αν μπορούσες να μπεις πάλι μέσα,
απ’ το παράθυρο που ’χει πιάσει πάγο,
πάλι μέσα από τον κλειδωμένο αεραγωγό.

M.R

(Margaret Atwood || Μετάφραση: Μαρία Τσάτσου)

 

 

Έχει πλάκα να είσαι ζωντανός
να είσαι χαρούμενος
να μπορείς να επιβιώνεις
να γίνεσαι τρελός
να μην έχεις τίποτα
να τα έχεις όλα
να μένεις γυμνός
να νιώθεις πεινασμένος
παθιασμένος
απογοητευμένος
να περπατάς
να ρωτάς
να κοιτάς
είναι καλό
να νιώθεις λυπημένος
να τεμπελιάζεις
να σηκώνεσαι
και να νικάς

Μ.Π

[foto-art of feelings-Arlene Morris]

 

 

Μαγικός Κόσμος

Σου στέλνω κάρτες
από ένα μέρος
που δεν είμαι.

Δεν είμαστε τουρίστες, είμαστε ταξιδιώτες.

Τουρίστας είναι κάποιος
που σκέφτεται να επιστρέψει σπίτι του
τη στιγμή που φτάνει στον προορισμό του.

Ενώ ένας ταξιδιώτης
μπορεί να μην επιστρέψει ποτέ.



Πωλ Μπόουλς, The Sheltering Sky

 

YOUR LIFE IS YOUR LIFE
GO ALL THE WAY-

“If you're going to try, go all the way.
Otherwise, don't even start.
This could mean losing girlfriends, wives, jobs, relatives and maybe even your mind. It could mean not eating for three or four days.
It could mean freezing on a park bench.
It could mean jail.
It could mean derision.
It could mean mockery--isolation.
Isolation is the gift.
All the others are a test of your endurance, of how much you really want to do it. And, you'll do it, despite rejection and the worst odds.
And it will be better than anything else you can imagine.
If you're going to try, go all the way.
There is no other feeling like that.
You will be alone with the gods, and the nights will flame with fire.
You will ride life straight to perfect laughter.
It's the only good fight there is.”

 

Σε ερωτεύομαι γιατί οι γαλάζιες φλέβες στα χέρια σου είναι ιδεογράμματα
Σε ερωτεύομαι γιατί ανατριχιάζεις όταν βάζω τη γλώσσα μου στο αυτί σου
Σε ερωτεύομαι γιατί γελάς με τα αστεία μου
Σε ερωτεύομαι γιατί μου μιλάς με στίχους από τραγούδια που τρελαίνομαι
Σε ερωτεύομαι γιατί έχεις λαιμαργία για ζωή
Σε ερωτεύομαι γιατί τα μάτια σου στο σκοτάδι είναι φώσφορος
Σε ερωτεύομαι γιατί δεν λες ποτέ σ΄ αγαπώ αλλά σ΄ αγαπάω

Φεύγω για να γλιτώσεις
Φεύγω γιατί θα σε βαρεθώ
Φεύγω γιατί μου αρέσει στη γλώσσα μου το «ντ» στο Αντίο
Φεύγω γιατί όταν αφηραίνεσαι παύω να είμαι το κέντρο του σύμπαντος σου

Σε ερωτεύομαι γιατί θέλω να μιλάω για σένα στους φίλους μου
Σε ερωτεύομαι γιατί ο έρωτας με προφυλάσσει από τον έξω κόσμο
Σε ερωτεύομαι γιατί μαγειρεύεις
Σε ερωτεύομαι γιατί σου αρέσει ο Mark Rothko
Σε ερωτεύομαι γιατί ξυπνάς στην αγκαλιά μου
Σε ερωτεύομαι γιατί φιλιόμαστε και μιλάμε ταυτόχρονα
Σε ερωτεύομαι γιατί ο καναπές μου χωράει το σώμα μου και το σώμα σου

Έφυγα για να μην τελειώσει ποτέ η ιστορία μας
Έφυγα για να σου στέλνω μηνύματα που μόνο εσύ μπορείς να καταλάβεις
Έφυγα για να ακούω το walk on by και να σκέπτομαι εσένα
Έφυγα γιατί εθίζομαι εύκολα στα φιλιά και τα χάδια
Έφυγα για να σε τιμωρήσω που δεν κατάφερες να αντέξεις τη μοναξιά σου
Έφυγα γιατί δεν έχει νόημα πια

Σε ερωτεύομαι για να πηγαίνουμε μαζί σαββατοκύριακο στην Πάρο
Σε ερωτεύομαι γιατί μ΄ αφήνεις να κοιμάμαι όταν ανοίγεις τις κουρτίνες
Σε ερωτεύομαι για να δω το παρακάτω που δεν τόλμησα πριν
Σε ερωτεύομαι γιατί σου αρέσει η Francoise Hardy
Σε ερωτεύομαι για να είμαι όπως οι άλλοι
Σε ερωτεύομαι γιατί με ξαφνιάζεις όταν σε ξεχνάω
Σε ερωτεύομαι γιατί μου λες "έχεις δίκιο" όταν έχω δίκιο

Φεύγω γιατί είμαι αυτός που φεύγει
Φεύγω γιατί δεν θέλω να τρελαίνομαι όταν αργείς να με πάρεις τηλέφωνο
Φεύγω γιατί δεν μου αρέσει το μπλε που φοράς
Φεύγω γιατί γκρεμίστηκα ήδη τρεις φορές
Φεύγω γιατί θα ξανασυναντηθούμε

Φεύγω για να μην ξυπνάω τις νύχτες ψάχνοντας αν είσαι δίπλα μου
Φεύγω για να μη σε αγαπάω “completement, tendrement, tragiquement”

Σε ερωτεύομαι γιατί μαζί σου θέλω να γλιστρήσω
Σε ερωτεύομαι γιατί ποντάρω πάντα ενάντια στο αναπόφευκτο

Φεύγω γιατί δεν ξέρω άλλο τρόπο για να είμαι μαζί σου
Σε ερωτεύομαι γιατί αρέσεις στην ψυχαναλύτριά μου
Φεύγω γιατί φεύγω
Σε ερωτεύομαι γιατί σε ερωτεύομαι
Φεύγω
Σε ερωτεύομαι
Φεύγω
Φεύγω
Σε ερωτεύομαι
Μου λύπης

 

υπέροχο