Δεσποινίς έμπνευση

[ Κλείτος Κύρου ]

 

 

Έλα τώρα
δεν πα’ να μην αρέσεις
το παν είναι η ρότα σου
κόντρα στην κοινωνία τούτη
την ανασχετικήν ηλιθιότητα

Οδυσσέας Ελύτης

 

Θέλεις να κάνεις έρωτα στο μυαλό μου, λες. Κι εγώ το ίδιο. Απεγνωσμένα.

Είναι «αγάμητο» εδώ και καιρό. Δε γίνεται έτσι απλά όμως φίλε, εραστή ή άνθρωπέ μου. Θα δούμε κάποια στιγμή σε ποια κατηγορία ανήκεις.

Είναι κουρασμένη η σκέψη μου πολύ κι έχει ανάγκη να χαλαρώσει για ν’ αφεθεί. Δεν είναι απλό, θέλει τρόπο.
Όσο διψασμένη κι αν είναι, όσο κι αν θέλει ν’ αφεθεί, δε θα το κάνει αμαχητί. Πρέπει να την κερδίσεις.

Πνιγμένη σ’ αυτά που την ταλαιπωρούν και τη βαραίνουν, περιπλανιέται σε δρόμους δύσκολους, σε μονοπάτια δύσβατα και μπερδεμένα και είναι κάπως χαμένη.
Δεν ξέρει που να πάει. Ποιο να διαλέξει. Ξεκίνησε ένα πρωί σ’ ένα ξέφωτο και βρέθηκε σε μπερδεμένο λαβύρινθο. Οπότε δεν εμπιστεύεται εύκολα πια.

Και να που τώρα εσύ, θέλεις να μπεις εκεί μέσα και να την κάνεις δική σου. Κέρδισέ την λοιπόν. Έχει ανάγκη να σε δει να τη φλερτάρεις, να τη διεκδικείς.

Σκέψου καλά πριν ξεκινήσεις το παιχνίδι της αποπλάνησής της όμως. Θα έχει απαιτήσεις, δε θα είναι εύκολη υπόθεση. Θα σου κάνει τη δύσκολη. Θα σε παιδέψει.
Θα σε βάλει σε δοκιμασίες, πριν αφεθεί. Νομίζεις πως μπορείς; Αν όχι, άσε την ήσυχη. Μη την απασχολείς. Αρκετά ταλαιπωρημένη είναι για να έχει κι εσένα ν’ ασχολείται.

Αν λοιπόν πιστεύεις ότι μπορείς, άκου πως της αρέσει…

Ξεκίνα ν’ αγγίζεις απαλά, με τ’ ακροδάχτυλα. Ίσα που ν’ ακουμπάς για να μη την τρομάξεις και φύγει γι αλλού. Σαγήνεψέ την με το χάδι σου, ταξίδεψέ την με το βλέμμα σου.
Κι αυτό το βλέμμα φρόντισε να είναι καθαρό. Να έχει αλήθεια. Θα το καταλάβει αν δεν έχει. Είναι εκπαιδευμένη στην αντίληψη.

Αν τη βλέπεις ερωτικά και τη γουστάρεις, ας έχει λαγνεία και πάθος το βλέμμα σου. Ναι, της αρέσει η λαγνεία, τη φτιάχνει το πάθος.
Θα μπορούσες να της ξυπνήσεις κάτι μ’ αυτόν τον τρόπο, να την κάνεις πιο αυθόρμητη, να την κάνεις να νιώσει επιθυμητή και σέξυ. Θηλυκό είναι άλλωστε.

Ίσως έτσι καταφέρεις να σου σκάσει κι ένα χαμόγελο γεμάτο υποσχέσεις. Κι αυτό είναι σημάδι πως της αρέσεις. Αν αρχίσει να φλερτάρει μαζί σου, έχεις ελπίδες να γίνει κάτι μεταξύ σας. Είναι σα να σου λέει με τον τρόπο της «συνέχισε, καλά πας».

Πρέπει ν’ αρχίσεις και να μιλάς όμως, γιατί αλλιώς θα βαρεθεί. Ξύπνησε νωρίς το πρωί και η αλήθεια είναι πως νυστάζει λίγο.
Αν δεις ότι σ’ ακούει με προσοχή και δε χασμουριέται, τόλμα να της ψιθυρίσεις και κάτι στο αφτί.
Όχι δυνατά, σαν ανάσα. Ίσα που ν’ ακουμπήσεις το λοβό της με τα χείλη σου.

Αν δεν κάνει πίσω, δεν πάρει θέση άμυνας και μείνει εκεί για να σ’ ακούσει λίγο παραπάνω απ’ το κανονικό, σημαίνει πως της κίνησες το ενδιαφέρον. Αν σου χαμογελάσει κιόλας, κοιτάζοντας σε στα μάτια, σημαίνει πως είπες κάτι έξυπνο. Μπράβο!

Αυτό σημαίνει πως μπορείς να συνεχίσεις αποτολμώντας κι ένα χάδι. Όχι άγαρμπα, απαλά, μη την τρομάξεις.
Μην αισθανθεί πως παραγνωριστήκατε και είσαι έτοιμος να εισβάλεις στα άδυτά της. Κάηκες!
Ξάφνιασέ την ευχάριστα, βάζοντας εκείνη την τούφα που πέφτει μπροστά στα μάτια της πίσω απ’ το αφτί.

Αν νιώσεις χημεία τη στιγμή εκείνη, ξέρεις… εκείνη την αίσθηση ότι αναμιγνύονται καλά όσα προηγήθηκαν, βλέμμα, λόγος και αφή με την ίδια ένταση, συνέχισε.
Τόλμα ένα χάδι στο μάγουλο. Όχι παρατεταμένο όμως, φευγαλέο. Μην το παρακάνεις. Μη σε περάσει για λιγούρη. Είναι ακόμα εκεί ή ψάχνει την τσάντα της για να φύγει;
Κάθεται σταυροπόδι κι έχει κοκκινήσει λίγο, ωραία.

Πιάσε το χέρι της τώρα. Έλα μην κολώνεις. Μετά απ’ όσα προηγήθηκαν θα σ’ αφήσει. Είδες; Κάθεται χαλαρά κι απολαμβάνει τα χάδια των χεριών σας.

Μπορείς, κοιτάζοντάς την συνεχώς στα μάτια, πρόσεξέ το αυτό, μη χάνεις την οπτική επαφή, ν’ ακουμπήσεις τα χείλη σου στο χέρι της.
Κι αν δεν είσαι βλάκας κι αντιληφθείς σωστά τους σφυγμούς, άφησε τη γλώσσα σου να γαργαλήσει την παλάμη της εκεί, στο σημείο που ενώνεται με τον καρπό.
Έχεις ακόμα την προσοχή της; Αν ναι, σημαίνει πως κάτι κάνεις καλά.

Φίλησέ την τώρα! Ναι, τώρα που δαγκώνει νευρικά το κάτω χείλος της. Τώρα που της ξύπνησες την επιθυμία να θέλει να δει τι υπάρχει παρακάτω.
Τώρα που αναρωτιέται τι γεύση να έχει άραγε το στόμα σου, πάνω στο δικό της.

Κλείνει τα μάτια καθώς πλησιάζεις; Είναι μισάνοιχτα τα χείλη της; Περνάει τη γλώσσα της πάνω τους να τα υγράνει λίγο πριν τ’ αγγίξουν τα δικά σου; Αν ναι, φίλα την.
Ρούφα την αναπνοή της, γλείψε κάθε σπιθαμή του στόματός της μέσα κι έξω, παίξε με τη γλώσσα της και μετά αποτραβήξου πίσω για λίγο, ξέπνοος κι εσύ.
Άφησέ την να νιώσει τη λαχτάρα σου, δώσε της χρόνο να σκεφτεί και ν’ αποφασίσει πως θέλει να συνεχίσει.

Αν τα έχει κάπως χαμένα, περιμένοντας το επόμενό σου βήμα, πάει να πει πως θέλει να σε γνωρίσει καλύτερα. Οπότε ναι, δώσε τα όλα και ρώτησέ την απλά, κρατώντας πάντα οπτική επαφή: «Σπίτι σου ή σπίτι μου»;




Μαρία Κουγιουμτζόγλου

 

★

   

 

The Cat - Charles Baudelaire

My beautiful cat, come onto my heart full of love;
Hold back the claws of your paw,
And let me plunge into your adorable eyes
Mixed with metal and agate.
When my fingers lazily fondle
Your head and your elastic back,
And my hand gets drunk with the pleasure
Of feeling your electric body,
I see in spirit my personal lady. Her glance,
Like yours, dear creature,
Deep and cold, slits and splits like a dart,
And from her feet to her head,
A subtle atmosphere, a dangerous perfume,
Swim around her brown body.

Geoffrey Wagner, Selected Poems of Charles Baudelaire

 

Μικρός Υάκινθος | Μαριλένα Κολλάρου


Απαιτεί χρόνο η ψύχωση,
Κυριακές με μώλωπες
πρησμένα μάτια κρυμμένα κάτω από τις κουβέρτες.
Τα μαύρα ρούχα δεν γυρνούν στην ντουλάπα,
βάλε - βγάλε απ' την καρέκλα,
κουβάρια οι μνήμες των πεσόντων.

Μικρός υάκινθος τα χρόνια
κάτω από το τραπέζι,
ανάσες κοφτές
μέσα στα όρια της πειθαρχίας,
των δύσκολων σχεσιακών δεσμών.

Μεγάλωσα, φοβάμαι
στην απομόνωση αφήνομαι.
Μόλις αγαπιέμαι χάνομαι-
διαβάζω στις ανάσες τη νύχτα απορίες
οι άμυνες του κορμιού μπερδεύονται. Νομίζουν τους απορρίπτω,
εγώ
που τους κοιτώ κατάματα
και ξελαφρώνω.

Δεν κατανοούν, απαιτείται θάρρος
να υψώσεις το κεφάλι
ευθυγραμμίζοντας
τις πέτρινες βλεφαρίδες
προς βλέμματα πιθανόν κενά.

 

Όνειρο στο κύμα

..Την ανεγνώρισα πάραυτα εις το φως της σελήνης το μελιχρόν, το περιαργυρούν όλην την άπειρον οθόνην του γαληνιώντος πελάγους, και κάμνον να χορεύουν φωσφορίζοντα τα κύματα. Είχε βυθισθή άπαξ καθώς ερρίφθη εις την θάλασσαν, είχε βρέξει την κόμην της, από τους βοστρύχους της οποίας ως ποταμός από μαργαρίτας έρρεε το νερόν, και είχεν αναδύσει· έβλεπε κατά τύχην προς το μέρος όπου ήμην εγώ, κ' εκινείτο εδώ κ' εκεί προσπαίζουσα και πλέουσα. Ήξευρε καλώς να κολυμβά.

Ήτον απόλαυσις, όνειρον, θαύμα. Είχεν απομακρυνθή ως πέντε οργυιάς από το άντρον, και έπλεε, κ' έβλεπε τώρα προς ανατολάς, στρέφουσα τα νώτα προς το μέρος μου. Έβλεπα την αμαυράν και όμως χρυσίζουσαν αμυδρώς κόμην της, τον τράχηλόν της τον εύγραμμον, τας λεύκας ως γάλα ωμοπλάτας, τους βραχίονας τους τορνευτούς, όλα συγχεόμενα, μελιχρά και ονειρώδη εις το φέγγος της σελήνης. Διέβλεπα την οσφύν της την ευλύγιστον, τα ισχία της, τας κνήμας, τους πόδας της, μεταξύ σκιάς και φωτός, βαπτιζόμενα εις το κύμα. Εμάντευα το στέρνον της, τους κόλπους της, γλαφυρούς, προέχοντας, δεχομένους όλας της αύρας τας ριπάς και της θαλάσσης το θείον άρωμα. Ήτο πνοή, ίνδαλμα αφάνταστον, όνειρον επιπλέον εις το κύμα· ήτον νηρηίς, σειρήν, πλέουσα, ως πλέει ναυς μαγική, η ναυς των ονείρων..

Είχα μείνει χάσκων, εν εκστάσει, και δεν εσκεπτόμην πλέον τα επίγεια.

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης

 

Οι φωτογραφίες δείχνουν που είσαι όταν σε ψάχνεις.

 

 

 

Ἔλα γλυκέ, κι᾿ ἂν φτάνη ἡ νύχτα
καὶ τὸ σκοτάδι δὲ σ᾿ ἀρέση,
ἀστέρινο θαμπὸ στεφάνι
ἡ ἀγάπη μου θὰ σοῦ φορέση.

Στὸ ταραγμένο μέτωπό σου
ἀργὰ τὰ δάχτυλα θὰ σύρω
κι᾿ ὅ,τι εἶνε πάθος στὴν καρδιά σου
θ᾿ ἀνθίση δάκρια καὶ μύρο.

Θὰ σοῦ καρφώσω ἕνα λουλούδι
τ᾿ ὄνειρο πάνω στὴν καρδιά σου,
θὰ πλέξω τὰ ξερὰ τὰ φύλλα
μὲ τὰ κατάχλωρα μαλλιά σου.

Τὸ δέσμιο πόθο μου θ᾿ ἀφήσω,
μία πεταλούδα ναρκωμένη,
κ᾿ ἔτσι στὰ χείλη σου θὰ νοιώσης
κάτι σὰ γύρη νὰ σοῦ μένη.

Ἔλα γλυκὲ κι᾿ ἂς φτάση ἡ νύχτα.
Θὰ φέγγη ἡ νειότη σου μὲ θλίψη
τὸ σκοτεινὸ νὰ ὑφαίνω πέπλο
ποὺ ἡδονικὰ θὰ μὲ καλύψη.

Μαρία Πολυδούρη