Δημόσιος λόγος μετα κολάρου: Περιορισμός, αυτοπεριορισμός ή απλά not me?

@margarita_nikolayevna , ακολουθεί παραλήρημα ψιλοάσχετο με το ερώτημα του νήματος, (για το οποίο λίγο πολύ έχει ειπωθεί ο,τι ήταν να ειπωθεί)
βασισμένο στον μέχρι τώρα σύντομο διάλογό μας. Την κατανόηση και την συμπάθεια σου παρακαλώ.

Συνοψίζοντας λοιπόν,
"το Πρόσωπο δεν είναι οι απόψεις του, δεν είναι οι διαθέσεις του, δεν είναι καν οι πράξεις του",

...είναι η ελευθερία του

...και η ελευθερία του είναι
"Αυτό που θέλει να είναι, οι επιλογές, οι άπειρες δυνατότητές του, η επιλογή να είναι ό,τι θέλει ή μάλλον αυτό που θέλει να είναι ακόμη και αν δεν μπορεί εκείνη τη στιγμή να είναι επειδή φοβάται (που λέει ο Καζαντζάκης   ) ή δεν έχει τα μέσα ή τη γνώση ή τους πόρους  "

Πρώτο αγκάθι:
Ποιός - και πως - διαμορφώνει αυτο το "θέλει να"?
Για να επικαλεστώ και γω το ποστ #137 της Μωβ, σύμφωνα με το οποίο...

"Στην καθημερινή μας ζωή, όταν μιλάμε εμείς, ξέρουμε με βεβαιότητα ποιος μιλάει?
Όταν παίρνουμε μια απόφαση ξέρουμε με βεβαιότητα ποιος παίρνει αυτή την απόφαση;

Είναι η εκπαίδευση μας;
Το σχολείο μας;
οι δικοί μας;
Οι φόβοι μας; Οι ελπίδες μας;
Ο κοινωνικός μας περιγυρος;
Η προπαγάνδα των ΜΜΕ;

Ποιος μιλάει και ποιος αποφασίζει σταληθεια;"

...θα αναρωτηθώ το ίδιο αντικαθιστώντας το "μιλάω" με το "θέλω".
Αν ελευθερία είναι να πηγαίνουμε εκεί που αγαπάμε, (αν, γιατι υπάρχουν και άλλες ετυμολογικές εκδοχές) εκεί που θέλουμε, πως διαμορφώνονται οι θελήσεις μας?
Πόσο ελεύθερα είναι λοιπόν τα "θέλω" μας, ? Για ποιά ελευθερία του προσώπου - του ατόμου, θα προτιμήσω εγώ - μιλάμε? Για την ελευθερία επιλογής "θέλω" διαμορφωμένων σε μεγάλο βαθμό πέρα και έξω απο το άτομο τελικά?
Μη νομίζεις, και σε μένα ακούγεται ευχάριστα αυτή η λεξούλα στ 'αυτιά ,αλλά ακόμα δεν έχω καταλήξει μέσα μου τι πραγματικά είναι αυτή η ελευθερία, ποιό είναι το νόημα της , αν υπάρχει τελικά ή είναι μια απο τις παραμυθίες που ο άνθρωπος έχει επινοήσει για να τη βγάλει καθαρή, για να δώσει ένα νόημα στη ζωή του. Ελευθερία για τι ? Ελευθερία απο τι ?

Ακούω πολύ συχνά εδώ στο χωριό απο τα υπο/σκλαβιά πως αφου επιλέγεις ελεύθερα να παραδώσεις τον έλεγχο εαυτού και να ζήσεις εντός ενος (ετερο)καθορισμένου πλαισίου είσαι ουσιαστικά λεύτερος, βιώνεις την πραγματική ελευθερία.
Θυμάμαι και τον Καστοριάδη που 'λεγε πως η πραγματική ελευθερία είναι η αυτονομία, να βάζεις δηλαδή και σαν άτομο αλλά πρωτίστως σαν κοινωνία τους δικούς σου νόμους, τους δικούς σου κανόνες, δηλαδή τους δικούς σου περιορισμούς.
Η αυτονομία βέβαια συνεχίζει να με θέλγει σαν όραμα, σαν στόχος, αλλά αν είναι να μασκαρέψω τον (αυτο)περιορισμό μου σε ελευθερία, μέσω αυτής, χαμογελάω (πιά).
Ετσι είναι, αν έτσι νομίζετε....


Αγκάθι δεύτερο:
Το πρόσωπο, το άτομο, είναι αυτό που "θέλει" ( έστω οτι ξεπεράσαμε το πρώτο αγκάθι) να είναι, ακόμα κι αν δεν έχει γίνει ακόμα, επειδή φοβάται ή δεν μπορεί να γίνει (λόγω έλλειψης μέσων, γνώσης, πόρων).
....Είναι δηλαδή κάτι που δεν είναι... και παράλληλα δεν είναι αυτό που ήδη είναι ,βάσει των αντιλήψεων ή των πράξεων του.
Αν κάτσω και το σκεφτώ λίγο αυτό και δεχτώ πως ισχύει , ειδικά στην ηλικία μου , πρέπει ν' αρχίσω να καταπίνω χούφτες τα Ladose, τα Zyprexa και τα Minitran μαζί, ομού και ανάκατα. Υπαρξιακό κενό , ποιός αλήθεια είμ' εγώ και που πάω , θ΄ ανέβω και θα τραγουδήσω στο πιο ψηλότερο βουνό, κι
ειν' όλα μαύρα, τέτοια...

Δεν θα κλείσω με συμπέρασμα, θα κλείσω με τραγούδι...



Φεύγεις και πας είσαι καράβι
μπροστά κοιτάς η θάλασσά σου
πυρκαγιές και πάγοι.
Μα πιο μπροστά πάντα θα στέκει
ο γυρισμός σου στη φουρτούνα αντέχει.

Φεύγεις που πας και που πιστεύεις
τι κυνηγάς ποια γη σε θέλει
ποιον εαυτό γυρεύεις.
Όλα είναι εδώ κι όλα για πάντα
και πιο μακριά σου είσαι μόνο εσύ.

Φεύγεις και πας που επιστρέφεις
σε ποια στεριά η ξενιτιά σου είναι όλα όσα έχεις.
Κι όλα είναι εδώ κι όλα για πάντα
κάθε ταξίδι είναι γυρισμός.

Εσύ γεννάς τη θάλασσα
και χτίζεις το καράβι
είσαι το εδώ και το αλλού
είσαι η γιορτή του γυρισμού
το δάκρυ του αποχωρισμού.
Και το ταξίδι σου είσαι εσύ
είσαι το κύμα το νησί
είσαι ο αέρας το πανί
και τ άσπρο μου μαντήλι.

Φεύγεις που πας ,που ταξιδεύεις
δρόμοι ανοιχτοί τα σύνορά σου είναι όπου αντέχεις.
Όλα είναι αλλού κι όλα για λίγο
όταν δεν ξέρεις πως ο δρόμος σου είσαι εσύ.

 

Ο Καστοριάδης δεν είναι BDSMer. Δεν υπάρχει ελευθερία ούτε Δημοκρατία στο βδσμ, αυτό το γνωρίζουμε εξαρχής.

 

Αυτό είναι η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος: στον ψηφιακό κόσμο, αν από τον άνθρωπο δεν μπορούμε να αποτιμήσουμε την άποψη, ούτε από την άποψη μπορούμε να αποτιμήσουμε τον άνθρωπο. Και δεν μας χρειάζεται τίποτα από τα δύο, ιδίως για τον ψηφιακό δημόσιο διάλογο.

και παρακάτω κάπου γράφεις:

Καθε ανθρώπινη αυθόρμητη έκφραση (δλδ. που δεν είναι αντίδραση και δεν απορρέει από καταναγκασμό) μπορεί να θεωρηθεί "ψηφίδα". Αλλά τί "ψηφίδα" είναι οι 140 χαρακτήρες γι αυτόν τον άνθρωπο; Είναι μια ψηφίδα επικοινωνίας και τίποτα παραπάνω. Και μάλιστα δικής του επιλογής.

Νομίζω ότι εδώ μέσα (και εκεί έξω) μερικοί έχουν αναγάγει την "ατάκα" σε άποψη, γνώμη και θέση - λες και γράφουνε δοκίμια και μονογραφίες! Είναι που είναι φτηνά τα καλάμια, τους απομουρλένουνε κι οι διαφημίσεις κινητής που τους λένε "πάρε μεγαμπάιτ και δείξε ποιός είσαι!". Αν είναι δυνατόν...

Οποια ατελής γνώση και όποιο ατελές μοντέλο μπορώ να σχηματίσω γι αυτόν τον άνθρωπο μπορεί να προέλθει μόνο από ζωντανή διάδραση, για να χει κάποια χρησιμότητα αποτίμησης.

Εξήγησε εύστοχα η @Dasein ότι ε μ ε ί ς έχουμε ανάγκη να φτιάχνουμε ένα μοντέλο για τον απέναντι που μιλάει, δεν το έχει ανάγκη ούτε εκείνος, ούτε η ψηφιακή γραπτή επικοινωνία μας. Στο διάσημο πλέον ποστ #137 η @MauveDelastrange έδωσε αρκετά παραδείγματα ερμηνευτικής της άποψης που δεν ταυτοποιούν τον άνθρωπο. Υπάρχουν εκατομμύρια άλλα, όμως θα συμπλήρωνα ένα πολύ σχετικό με το φόρουμ: οι άνθρωποι ιδιοποιούνται απόψεις για να μπορούν να ανήκουν ή για να μπορούν να ξεχωρίζουν.

Συμφωνείς μαζί μου ότι οι βδσμ πρακτικές είναι έμπρακτες απόψεις; Ελπίζω πως ναι. Πόσες φορές έχουν σφαχτεί μέλη εδώ μέσα ταυτίζοντας τις πρακτικές με τους ανθρώπους; Αν εγώ απεχθάνομαι "ψηφίδες" όπως η κοπρολαγνεία, ο ακρωτηριασμός γεννητικών οργάνων και το whoring (βάλε ότι απεχθάνεσαι εσύ) πώς μπορώ να αποτιμήσω τα μέλη που δηλώνουν ονλάιν ότι τα πράττουν ή τα επιδιώκουν, ως ανθρώπους; Αν έρθουν στο κρεβάτι μου να μου τα κάνουν, θα πάρω παντόφλα, αλλά από κει και πέρα τί ξέρω γι αυτούς; Και τί με ενδιαφέρει να ξέρω ή να υποθέσω, εδώ που τα λέμε, για να αποφανθώ αν μου αρέσουν οι πρακτικές αυτές ή όχι...

Τέλος, σκέψου ποιά είναι σήμερα η πιο "χρήσιμη" εφαρμογή της δήθεν αναγνώρισης των ανθρώπων από τις "ψηφίδες" τους. Οι εταιρείες συμβούλων προσλήψεων χτίζουν το προφίλ ενός υποψήφιου εργαζόμενου από τις "απόψεις" που κατά καιρούς έχει εκφράσει στο δίκτυο και το παραδίδουν στον εργοδότη με την αποτίμηση τους για τον υποψήφιο ως άνθρωπο.

Αυτή που ήταν πάντα δηλαδή 

 

Κατ´αρχάς, ξέρεις καλύτερα από μένα τι παίζει με τα χάπια. Οπότε, είναι ανούσιο κι αργά να στραφούμε εκεί.
Ο δρόμος της αυτογνωσίας είναι χωρίς γυρισμό.
Αν τον βαδίσεις κάμποσο, δεν μπορείς να γυρίσεις πίσω.
Τι θα δεις;

Στην καλύτερη (ή την χειρότερη περίπτωση) αυτό που είσαι.

Το μόνο ερώτημα είναι τι θέλουμε. Την αλήθεια ή το ψέμα. Και αν μπορούμε να τα διακρίνουμε μεταξύ τους, σε προσωπικό επίπεδο. Συμφωνώ για την προσωπική νοηματοδοσία της ελευθερίας και πιστεύω σε διαφορετική ετυμολογική και εννοιολογική προσέγγιση από αυτήν που αναφέρθηκε.
Μπορώ να δω στ´αλήθεια ποιος είμαι;
Ή έχω ανάγκη την εικόνα ενός άλλου για μένα;
Ή μήπως την βοήθεια του άλλου για να δω εγώ, αυτό που πραγματικά είμαι;
Έχει ο άλλος καθαρό βλέμμα;
Έχει εργαλεία να με κάνει κι εμένα να δω;
Θα δούμε το ίδιο πράγμα;
Πόσο βαθιά πάει αυτή η διαδικασία ή πόσο σκαλίζει απλώς την αδρή επιφάνεια των πραγμάτων;

Συνισταμένη όλων αυτών είναι το τι θα βρούμε, σε σχέση με το ποιοι είμαστε εμείς και το ποιοι είναι αυτοί που μάς "βοηθούν" να κοιτάξουμε βαθύτερα μέσα μας και να απαλλαγούμε από όλα αυτά που δεν είμαστε και να ελευθερωθούμε πραγματικά. Άλλοι άνθρωπο παίρνουν τις απαντήσεις τους δύσκολα και επώδυνα, σε βάθος χρόνου χρόνου, άλλοι εύκολα και ανώδυνα, σε μια στιγμή ολοκληρωτικής αποκάλυψης των πάντων, άλλοι ποτέ, ό,τι κι αν γίνει.
Υπάρχουν κι αυτοί που δεν αναρωτιούνται καν, τους οποίους και καταλαβαίνω αφ´ενός, αλλά συνεπεία της επιλογής τους, δεν δύναμαι να οικτίρω ή να συναισθανθώ.
Όλοι είμαστε υπόλογοι των επιλογών μας, απέναντι σε τρίτους, αλλά κυρίως απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό, με μόνη προϋπόθεση την επίγνωση, μέσω της διάκρισης.

Η κοινωνική τροποποίηση της προσωπικής συμπεριφοράς δεν μπορεί να είναι το άλλοθί μας για όλες μας τις σκατιές.

Αγκαζέ με την ελευθερη βούληση είναι η προσωπική ευθύνη, που για μένα δεν γίνεται να εκχωρηθεί, ειδικά άπαξ έχει πλήρως συνειδητοποιηθεί, παρά μόνο ως παίγνιο και ποτέ συνολικά, παρά μόνο στην περίπτωση που το άτομο δεν γνωρίζει καν τι είναι και δεν είχε ποτέ καμία υπαρξιακή αγωνία.
Υπάρχουν κι αυτά, δε λέω.
Επιλέγω όμως να μην με αφορούν.

Ο δρόμος είναι προσωπικός, για τον καθένα. Και είναι ανηφόρα, αναμφισβήτητα. Το καλό είναι πως δεν χρειάζεται να γυρίσεις πίσω. Ποτέ, αν δεν το γουστάρεις. Μακάρι ο καθένας να μπορεί να είναι ακριβώς εκεί που θέλει, δυσκολάκι ωστόσο, συνήθως έχει πολλή φάπα η διαδρομή, τόση, που κιοτεύουμε να την τερματίσουμε.

 

Εδώ σας έχασα λίγο... Ο συλλογισμός μου, νομίζω ότι καταλήγει στο ότι στον ψηφιακό κόσμο δεν μπορούμε να κάνουμε τον διάλογο που θα κάναμε στον αναλογικό. Αλλά παρατηρώ (παγκοσμίως) μια σύγχυση ανάμεσα στον αναλογικό κόσμο και στον ψηφιακό στην κατεύθυνση ότι και καλά ο ψηφιακός κόσμος είναι ο αναλογικός με ψηφιακά μέσα. Δεν νομίζω ότι είναι.

Στον κόσμο που συνηθίσαμε πλέον να αποκαλούμε r/l υπάρχουν πάρα πολλά εξωλεκτικά στοιχεία σε κάθε διάλογο, ίσως κρισιμότερα και χρησιμότερα κι απ΄τις λέξεις για την υλοποίηση του διαλόγου. Εδώ δεν υπάρχουν, πώς να το κάνουμε;   Αν κάναμε οι δυό μας αυτό τον διάλογο πριν 80 χρόνια, θα έπρεπε να ροβολάμε την ίδια ώρα στη βρύση για να τα πούμε - ούτε σε καφενείο δεν μας βάζανε!

Κάτι κερδίζεις, κάτι χάνεις...

Δεν λέω ότι είναι ο ένας διάλογος "καλός" και ο άλλος "κακός". Αλλά να μη νομίζουμε ότι κάνουμε τον έναν, ενώ κάνουμε τον άλλον.
Και προφανώς, όποιος δεν θέλει να μείνει στην "αυτοικανοποίηση" πρέπει να πάει στη βρύση, κι όχι να κατεβάσει app με τρεχούμενα νερά την ώρα που τσατάρει 

 

Αν απ΄ όοοολα τα ποστ που δημοσιεύονται εδώ μέσα η γλωσσολογική και κειμενική σας ανάλυση ρηγματώνεται κυρίως από αυτά που περιγράφετε, μπορώ να μεταφέρω μόνο τη συμβουλή που διάβασα προ ολίγων λεπτών: "σε περίπτωση που σταματήσει μεταξύ δύο ορόφων, μην πανικοβληθείτε.. αερίζεται καλώς και δεν διατρέχετε κανέναν κίνδυνο"  

Δεν έχω ιδέα. Η @aimilia και ο @Iagos παρουσίασαν ένα μοντέλο διαχείρισης προφίλ που εμένα με κάλυψε και το βρήκα και βάσιμο, για το δεδομένο φόρουμ. Κάποια εξήγηση μπορεί να υπαρχει και γι αυτό που λέτε.

Ομως εγώ έθεσα τη γενική απορία, μέσα κι έξω απ΄το φόρουμ: γιατί να μ η ν το κάνουν αυτό οι άνθρωποι σε ένα μέσο επικοινωνίας που τους το επιτρέπει; Και κυρίως σε τί μας ενοχλεί στην ανταλλαγή απόψεων;

Η "αισθητική" αντίρρηση δεν μου φαίνεται βάσιμη - για τον γενικό πληθυσμό. Εξάλλου για την προσωπική αισθητική υπάρχει και το ignore, κυριολεκτικά και μεταφορικά.

Γενικότερα όμως, νομίζω ότι το αίτημα για έναν διευθετημένο και απλό κόσμο όπου οι μόνες έννοιες - αποχρώσεις είναι το μαύρο ή το άσπρο, η αλήθεια ή το ψέμα, το φανερό ή το κρυφό , δείχνουν μια άρνηση εξόδου από την παιδική κατάσταση. Και δεν ξέρω πόσο κάτι τέτοιο διευκολύνει το περπάτημά μας σε τούτον τον πλσνήτη....

 

Δηλαδή, ο Μάκης ο Τριανταφυλλόπουλος, αυτός ο ογκόλιθος τση δημοσιογραφίας, που μιλούσε για πάρτη του πάντα σε τρίτο πρόσωπο (πχ αυτός ο ταπεινός δημοσιογράφος έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του, για να αποκαλύψει το καυτό ρεπορτάζ ενώπιόν σας, αγαπητοί τηλεθεατές), ήταν σούμπος..?
Σταδιάλα, τι μαθαίνει κάποιος ρε παιδί μου..?
Ζούγκλα γίναμε..!

 

Πολύ ωραίος διάλογος!!      
Συμφωνώ απολυτως, εξωλεκτικα στοιχεία είναι ενα πολύ σημαντικό μέρος του διαλόγου και εκεί στην βρύση μπορεί να παρατηρουσατε ταυτοχρόνως τα νευρικα/ήρεμα χέρια, τα σφιγμένα χείλι, τα ήρεμα φρύδια και χίλια μύρια αλλα, θα είχατε πιο πλήρη εικόνα του εαυτού μου, όχι αντιφατική όμως απαραίτητα. Τα επιπλέον στοιχεία αυξάνουν τα pixels της συνολικής εικονας, η οποία σίγουρα επιδράει και στην εκφραζομενη αποψη, χωρίς να είναι απαραίτητη η ανατροπή της αρχικής εικονας όμως, έτσι δεν ειναι;    
Αν δεχόμαστε την ύπαρξη του διαλόγου, εστω και διαφορετικού, δεν μιλάμε για αυτοικανοποιηση ηδη, αυτό πιστεύω. Αλλα διάλογος δεν είναι μόνο ανταλλαγή, σωστα; Ή ψηφιακού εστω κόσμου περσονα μου θα προσπαθήσει να βρει κοινό τόπο με την δική σας την περσονα  
Επισης, μαλλον δεν ειμαι αρκετα γενναιοδωρη για να βγαλω τελειως την πιθανοτητα ύπαρξης προσώπου πίσω από την περσονα. Εχει τύχει πολλές φορές να θέλω να γνωρίσω καποιον από κοντα, επειδή μου αρέσουν οι απόψεις του. Αλλάζει αυτό τον αρχικό σκοπό του διαλογου; Θα έλεγα πως μάλλον οχι, επειδή έρχεται ως αποτέλεσμα και όχι ως ζητούμενο. Να σας πω την αλήθεια σταθηκα τυχερη και έχω βρει ανθρώπους διαμάντια. Τώρα αν υποθέσουμε ότι πίσω από ένα nickname με ωραίες απόψεις κρύβεται ολόκληρο σοι, τι να πω.. θα ειναι ένα σόι σπάνιας ποιότητας και συνοχής    

 

Oτι δεν μας χρειάζεται, δεν μας χρειάζεται, όντως, εκτός αν αποφασίσουμε πως δεν διαλεγόμαστε με κάποιον που δεν χωνεύουμε ούτε τις απόψεις του ούτε τον ίδιο. Συμβαίνει και δω, στο χωριό, ενίοτε.
Ουτε βεβαίως μπορούμε να αποτιμήσουμε τον άνθρωπο απο την ψηφιακή άποψη. Αλλά αυτός ακριβώς είναι και ο λόγος που χρησιμοποίησα την λέξη "ψηφίδα",που είναι ένα πολύ μικρό κομμάτι της συνολικής εικόνας, που για να σχηματιστεί θα χρειαστεί η προσωπική γνωριμία ,και όχι άπαξ απο ένα καφέ μιας ώρας, θα πάρει αρκετό χρόνο.

"Φάσκεις και αντιφάσκεις. Πώς γίνετε να είσαι ανοιχτόμυαλος όταν οι απόψεις που εκφράζεις είναι άκρος απαράδεκτες? Νομίζω πρέπει να ξεχωρίσεις λίγο την βούρτσα από την Λούτσα! Κάτι έχεις μπερδέψει…"

...Αυτό είναι ένα απόσπασμα μιας τοποθέτησης σε κάποιο νήμα που αλίευσα -διατηρώντας και την ορθογραφία - με μιά πρόχειρη, προχειρότατη αναζήτηση στο φόρουμ. Είναι κοντά μια δεκαετία μάλιστα.
Τι σου λέει εσένα αυτό το απόσπασμα? Έχει ή δεν έχει σχηματίσει μια εικόνα ( ατελή; κουτσή; στραβή; εικόνα όμως! ) για τον άνθρωπο με βάση τις απόψεις του ο συγγραφέας του αποσπάσματος? Δεν κρίνω καλώς ή κακώς, βάσιμα ή αβάσιμα, παρατηρώ πως έχει λειτουργήσει.
Δεν νομίζω δε να αποτελεί εξαίρεση στον τρόπο που λειτουργούμε όλοι , μάλλον είναι ο κανόνας , διαισθάνομαι.

Αμα εμείς το έχουμε ανάγκη κ α ι τ ο κ ά ν ο υ μ ε , το αν ισχύει ή όχι δεν έχει και πολλή σημασία, παρά μόνο για την επιστήμη...
Τώρα, προφανώς και συμφωνώ για το δεύτερο που αναφέρεις με τις βδσμ πρακτικές. Απεχθείς ή όχι όμως, κάποιες πρακτικές (όχι όλες, σίγουρα) όπως ο ακρωτηριασμός, ''δείχνουν" κάποια πράγματα γι΄αυτόν που τις εξασκεί ή τις υφίσταται.
Όπως δείχνει και η απόφαση κάποιου δυτικοαναθρεμμένου να πάει να ενταχθεί στον ΙΣΙΣ και να παλουκώνει μετά κομμένα κεφάλια στα κάγκελα...

 

Παραλήρημα δικό μου τώρα   Και εντελώς προσωπική εφαρμογή στα παρακάτω  

Θα ήθελα να μπορώ να συγχωρώ όλους τους ανθρώπους (και μαζί και τον εαυτό μου βέβαια) για ό,τι κι αν κάνουν (-ουμε), όσο και αν με πειράζει και με πληγώνει.
Δεν μπορώ να το κάνω.
Γιατί;

Γιατί κάποια από αυτά που γίνονται με θυμώνουν πολύ και δεν μπορώ να τα ξεπεράσω.
Γιατί κάποια με φοβίζουν και αντιδράω όπως μπορώ.
Γιατί δεν έχω τη δύναμη να το κάνω.
Γιατί αυτό που βλέπω γύρω μου είναι ότι είσαι τελικά μαλάκας αν συγχωρείς τα πάντα.
Γιατί έμαθα στο σχολείο και αλλού ότι υπάρχει ένα τελετουργικό για να δώσεις συγχώρεση σε κάποιον.
Γιατί αντιδράω σαν τη λέαινα (την πιθηκίνα, τη σκύλα κλπ) και μόνον στην υποψία ότι κάτι από αυτά μπορεί να πειράξει το παιδί μου.
Γιατί είμαι εγωίστρια...
Και πολλά ακόμη γιατί...

Ποιος τα λέει όλα αυτά τα γιατί (τα επειδή για την ακρίβεια); Αλλά το κυριότερο ερώτημα: ποιος λέει ότι θέλει να συγχωρεί;

Κάποιες λίγες στιγμές και φορές έχω καταφέρει να νιώσω ότι δεν κρατάω τίποτε σε κανέναν, ότι έχω συγχωρήσει όλους και μαζί και μένα για όσα έχουν κάνει.
Εκείνες οι στιγμές είναι μια εμπειρία εκπληκτικής γαλήνης, ηρεμίας, χαράς, νιώθω σαν να κολυμπάω σε μια τέλεια γαλάζια αμμουδιά, κάτω από έναν φωτεινό αλλά όχι σκληρό ήλιο.
Πέρα από το όποιο στάνταρ ηθικής (ή ηθικολογίας) μπορεί να έχω ή να είναι φυτευμένο μέσα μου, θέλω να συγχωρώ γιατί αυτό που νιώθω αυτές τις λίγες στιγμές, δεν συγκρίνονται με τίποτε, δεν περιγράφονται και θέλω να νιώθω έτσι, μου αρέσει να νιώθω έτσι, άρα μπορεί να είναι και εξόχως εγωιστική η επιθυμία μου, ωστόσο θέλει πολύ κόπο για να πετύχω έστω και λίγο.
Μετά από λίγες ώρες ή άντε το επόμενο πρωί, ξυπνάω και δεν μπορώ να κρατήσω άλλο αυτή τη συγχώρεση, ξαναθυμώνω, ξαναστενοχωριέμαι κλπ
Αλλά για λίγο, το έχω πετύχει. Και την επόμενη φορά μπορώ άλλο λίγο αφού μπόρεσα ήδη μια, σαν μια κάποια συναισθηματική εκμάθηση και μνήμη.

Και επανέρχεται το ερώτημα; Ποια είναι αυτή που θέλει; Ποια είναι αυτή που τελικά πετυχαίνει;  

 

Τώρα εσύ κάτι μου λες, αλλά δεν είμαι σίγουρη ότι καταλαβαίνω.

Μου λες ότι εδώ μέσα γίνεται κατά κόρον; Ε, προφανώς, αλλιώς γιατί να μιλάμε γι αυτό;

Μου λες, ότι το κάνουν πολλοί, οι περισσότεροι, και άρα ΟΚ; Μα και το διπλοπαρκάρισμα και το κάπνισμα έχουν την ίδια ιδιότητα, και δεν μας επηρεάζει να κρίνουμε αν είναι σωστό ή λάθος, κι αν πρέπει να σταματήσει. Και επίσης πολλοί καπνιστές πρεσβεύουν και κηρύττουν ότι το καπνισμα είναι λάθος, μολονότι καπνίζουν.

Επιμένω ότι είναι μια "κακιά συνήθεια" που φέραμε από τον αναλογικό κόσμο και μας διέφυγε ότι στον ψηφιακό έχει χάσει το νόημα της. Αφού δεν μας χρειάζεται, που δεν μας χρειάζεται, όπως λες και συ, ας την παρατήσουμε. Προκαλεί περιττές παρεξηγήσεις και περιττούς καυγάδες, και δεν αφήνει χώρο να γίνουν οι ουσιαστικοί και χρήσιμοι καυγάδες, πάνω στις θέσεις και στις απόψεις  

Επίσης με το απόσπασμα που έβαλες, δεν κατάλαβα. Το θεωρείς αυτό θέση ή άποψη; Εμένα μου μοιάζει για αντίδραση ή απόσπασμα από καυγά. Μα στον καυγά έχει ήδη καταρρεύσει ο διάλογος. Και ο καυγάς γίνεται πάντα στερεοτυπικά. Οταν φερ΄ειπείν τσακώνονται οι οδηγοί στο δρόμο και βρίζονται έχουν ένα σαφές μοντέλο για τον απολύτως άγνωστό τους άλλο και τον στολίζουν ανάλογα. Μη σου πω κι ενα σαφές, σταθερό μοντέλο για την σεξουαλική δραστηριότητα της μάνας του άλλου τη δεδομένη στιγμή  

Τί "δείχνουν" και σε ποιόν; Σε άλλον "δείχνουν" τόλμη, γενναιότητα, αντοχή στον πόνο, αφοσίωση, προχωρημενιά, διαφορετικότητα, πάθος για ζωή κλπ. κλπ. Σε άλλον "δείχνουν" βλακεία, νοσηρότητα, δηθενιά, ξιπασιά, ψυχική διαταραχή, κακή σχέση με τη μητέρα κλπ. κλπ.

Και όλα αυτά, για μια δήλωση που έκανε μια δικτυακή περσόνα στον ψηφιακό κόσμο! Ακόμη κι αν δεν μπορούμε να μην έχουμε ένα μοντέλο στο νου μας, όταν στο επόμενο ποστ γράφει η ίδια περσόνα π.χ. για τα δικαιώματα των υ, ας προσπαθήσουμε να μην αντιδράσουμε στο στυλ "εμ, τι άλλο θα λεγες εσύ, αφού πετσοκόβεις τ΄απαυτά σου..."

O ψυχολογισμός μου φαίνεται πολύ σοβαρή παθολογία του ψηφιακού δημόσιου διαλόγου. Ας τον αφήσουμε στα μίντια, που τον πρωτοέβαλαν στη ζωή μας.

Αυτό αφορά πράξεις στον αναλογικό κόσμο. Κρίνονται με τα εκεί μοντέλα και κριτήρια και έχουν τις εκεί συνέπειες. Την ερμηνευτική αυτών των πράξεων ας την βρουν οι ειδικοί.

 

Ξαναμαναεπεναλαμβάνω (για όσους καλούς ανθρώπους που θάθελαν να μπορούν να αμφισβητήσουν με κάποιο τρόπο αυτό που το μυαλό μας αρνείται ενίοτε να παραδεχτεί)...
Όταν η ανταλλαγή μηνυμάτων μεταξύ πομπού και δέκτη αγγίξει το 6% της κατανόησης των διαμειβομένων, τότε έχουμε αποτελεσματική επικοινωνία...
Αυτό είναι κάτι σαν να οδηγείς συνεχώς ένα αυτοκίνητο για 100,000 χιλιόμετρα σταματώντας μόνο για βενζίνη και νερό για τους καθαριστήρες.