Εκκρεμές

Ειναι λαχανιασμένος, ιδρωμένος. Η ανάσες του βαθιές και γρήγορες με καυτό αέρα απο τα σωθικά του. Μια σταγόνα ιδρώτα τρέχει απο το μέτωπο στο μάτι και στο μάγουλο και μια άλλη απο το μπράτσο στο χέρι και μετά στη ζώνη. Την κοιτάει που δεν κουνιέται. Σημάδια απο τα χτυπήματα καλύπτουν τώρα όλο το κορμί της. Στο στήθος της, στην κοιλιά της, στα πόδια, στη πλάτη. Παντού. Σακατεμένη, σκισμένη, ματωμένη στέκεται ανήμπορη κρεμάμενη μπροστά του. Τα χέρια της μουδιασμένα απο το σκοινί που την κρατα όρθια κρεμασμένη απο τον γάντζο στην οροφή. Μια σταγόνα αίματος μπλέκει με τον ιδρώτα της και ξαφνικά, γίνονται ένα και τρέχουν διαγράφοντας έναν αισθησιακό χορό κατά μήκος του μηρού της, μετα στο γόνατο, στη κνήμη, στο πόδι και από τα δάκτυλα στο πάτωμα... Τινάζει τα μαλλιά του και παίρνει μια βαθιά ανάσα. Την κοιτά ερευνώντας για μια κίνηση, κάτι. Τίποτα. Μόνο τα χέρια της ακόμα σφιγμένα μαρτυρούν ότι έχει τις αισθήσεις τις. Την πλησιάζει. Της πιάνει τα μαλλιά απο το πρόσωπό της και τα σηκώνει. Τα μάτια τις κλειστά. Γρήγορο ρουθούνισμα. Τα χείλη της τρέμουν σαν μωρού λίγο πριν απο γοερό κλάμα. Τα μάτια του αστράφτουν. Τι εικόνα. Πόσο ικανοποίηση νιώθει το άρρωστο μυαλό του. Μια υποψία χαμόγελου διαγράφεται στα χείλη του. Σφίγγει τα δόντια του από πόθο μα και ευχαρίστηση... "Κοίταξέ με" τις λέει... "Κοίταξέ με ηλίθια! Κοίτα με καργιόλα! Πουτανα! Κοίταξε με!" και με τα δάκτυλά του έπιασε τις ρώγες τις και τις έστριψε με δύναμη. Μια κραυγή. Ότι είχε απομένει τελικά μέσα της, βγήκε με αυτή τη κραυγή. Το σώμα σκίρτησε για άλλη μια φορά. Άνοιξε ταλαίπωρα τα μάτια της και τον κοίταξε. Πλέον δεν μπορούσε να διακρίνει ανάμεσα στα δάκρυα, τις τρίχες και τον ιδρώτα. Κρύωνε. Ο πόνος είχε φύγει προ πολλού. Ένα μούδιασμα, ναι αυτό. Ένα βουητό στα αυτιά. Μια ζαλάδα. Αλλά κρύωνε. Το δέρμα τις γεμάτο ανατριχίλα. Μικροσκοπικές σταγόνες ξεπρόβαιναν απο κάθε τις πόρο, αλλα αυτή κρύωνε. "Έτσι μπράβο σκύλα. Ένα τελευταίο πραγματάκι θέλω απο σένα. Το βρωμερό και άχρηστο μουνί σου...". Με μια κίνηση έβαλε το ένα του χέρι ανάμεσα στα πόδια της και με δύναμη έσπρωξε όσο βαθύτερα μπορούσε τα δάκτυλά του μέσα της. Με το άλλο του χέρι έπιασε το κολάρο της και το έσφιγγε με δύναμη. Άρχισε να τρέμει περισσότερο. Δεν είχε άλλες δυνάμεις. Το κλάμα μετουσιώθηκε σε αναφιλητά και σε μικρές άναρθρες κραυγές. Αυτός, ξέσκιζε με μανία τώρα το απίστευτα μουσκεμένο της αιδοίο! Ανήμπορη, χωρίς να ελέγχει τίποτα πλεον μέσα και πάνω της του ψιθύρισε με ότι αέρα είχε στα πνευμόνια της "θα... Θα... Θα τελειώσω...." .
Ένα χαστούκι τόσο δυνατό που έκλεισαν τα μάτια της και ότι σάλια είχε πετάχτηκαν απο το στόμα της, διέκοψαν τα λόγια της. Ήταν τόσο δυνατή που έκανε μια ολόκληρη περιστροφή κρεμάμενη. Την ακινητοποίησε αμέσως και τη σταθεροποίησε. Την είδε που ήταν έτοιμη να καταρρεύσει. Πως κρατιόταν ήταν ίσως και θαύμα. Είχε απλά αφεθεί και μόνο έκλαιγε. Ασυνάρτητα, χωρίς λόγο ύπαρξης, κατακρεουργημένη και στα όρια λιποθυμίας, είχε αφεθεί κλαίγοντας. "έλα καλή μου, έλα. Σύντομα τελειώνουμε" και αμέσως ξαναέβαλε το χέρι του βαθιά μέσα της. Τη βίαζε με το χέρι του. Ο πόνος ανυπόφορος. Σιγά σιγά έσβηνε. Ένα ένα τα κύτταρά της την αποχαιρετούσαν. Ένιωσε ένα κάψιμο στον όρθρο της. Ένιωσε σαν ένας σταλακτίτης να καρφώθηκε εκεί μέσα. Με το άλλο του χέρι της έχωσε με δύναμη απο πίσω τη λαβή απο τη μάσα του τζακιού. Πνίγηκε απο τον πόνο. Ο λαιμός της διογκώθηκε μα σφίχτηκε πάνω στο κολάρο και πετάχτηκαν νεύρες και φλέβες... Έβηξε, ούρλιαξε. Ασθμαίνοντας μάζεψε λιγο αέρα. "θέλω να τελειώσω!" του φώναξε "σε παρακαλώ θέλω να τελειώσω!"..
Πήρε το εσώρουχό της και της το φόρεσε στο κεφάλι και μετά πήρε τις κάλτσες του και τις έβαλε στο στόμα της.. Η μάσα κρεμόταν απο πίσω της. Παντού έσταζε ιδρώτα, αίμα και υγρά.. Απορημένη, δεν καταλάβαινε τι είχε γίνει. Ήταν λίγο πριν την κορύφωση. Έτρεμε άρρωστα πλέον. Τον άκουσε να ανοίγει μια πόρτα. "Έλα Μπρουνο, έλα εδώ... Καλο σκυλί. Κοίταξε τι σου έχω εδώ. Για μύρισε.." Δεν πίστευε στα αυτιά της. Ένα σκυλί? Εκεί? Γιατί? Ένιωσε το σκυλί μπροστά της, εκτεθειμένη, κρεμασμένη, να τη μυρίζει. Παντού. Μετα άρχισε να τη γλύφει! Θεέ μου τι ταπείνωση.. Ακουγε τα νύχια του στο πάτωμα καθώς προσπαθούσε να πάρει καλύτερη θέση και να γλύψει τα υγρά της... "Μπράβο αγόρι μου! Τι καλό σκυλί"! Τον ένιωσε πλάι της. Έβαλε ξανά το χέρι του μέσα της και αυτή ξανά τινάχθηκε απο ηδονή. Όχι, δεν μπορεί να ένιωθε τόση ηδονή. Εξωπραγματικό. Τα χέρια της έτοιμα να κοπούν απο τους καρπούς και τις μασχάλες. Τα πόδια της μουδιασμένα. Το σώμα της έκαιγε απο τις πληγές. Και όμως. Μια γλυκιά ηδονή ζέστανε το κορμί της. Σάρκα, κόκκαλα και μύες... Όλα πάλλονταν από ηδονή! Την ένιωθε πως θα τελειώσει. Ένιωθε τον κόλπο της όλο και πιο μούσκεμα. Τα υγρά της καυτά έτρεχαν στο εσωτερικό των μηρών της. "Πες μου ποιανού είναι αυτό? Ειναι δικό μου? Πες μου!"... "Ναι...δικο...σου....είναι..." του απάντησε ξεψυχισμένα. "Ναι δικό μου είναι! Μην το ξεχάσεις ποτέ! Ποτέ! Ειναι δικό μου! Κατάλαβες?"..τις φώναξε.
"ν..ν..ναι... Δικό...σ..σ..σου..." Ήταν τα τελευταία της λόγια πριν αφεθεί ολοκληρωτικά σε αυτό τον καλπασμό αισθήσεων. Ένα κύμα σεισμικό την έκανε να ουρλιάξει και να τελειώσει. Δευτερόλεπτα. Πολλά δευτερόλεπτα. Ένα βογγητό διαρκείας.. Ο κόλπος της συνέχιζε τους σπασμούς. .......
Μόνο η ανάσα της ακούγεται. Η ψυχή της δεν την αντέχει άλλο. Θέλει να βγει απο αυτό το ταλαίπωρο δοχείο που το λέει σώμα. Το σκοινί πάνω απο τα χέρια της κόβεται. Σωριάζεται στο πάτωμα. Είναι τόσο αναίσθητη που δεν νιώθει τίποτα απο το πέσιμο. Ο πόνος σίγουρα οξύς μα δεν νιώθει τίποτα. "Πως είσαι πουτάνα? Σαρεσε καργιολακι?" τη ρώτησε με ένα χαμόγελο απαξίωσης. Την είχε σπάσει μετα από 4 ή 5 ώρες. Ούτε ο ίδιος ήξερε. "κρυώνω..." του απάντησε αποδυναμωμένη. "Κρυώνει το μωρο μου? Κρυώνει το μωράκι μου? Κάτσε να το ζεστάνω εγώ το κοριτσάκι μου" και ξεκούμπωσε το παντελόνι του. Έβγαλε το πέος του, στάθηκε από πάνω της και άρχισε να την ουρεί. Τα ζεστά του ούρα έπεφταν πάνω στο κορμί της και οι πληγές της σαν να άχνιζαν. Έτσουζε διαβολεμένα. Η σπιρτάδα της αμμωνίας πλημμύρισε τα ρουθούνια της και η ξινή τους γεύση το στόμα της. "Έτσι μπράβο, να ζεστάνω το γουρουνάκι μου που κρυώνει. Βρωμιάρα! Τι περίμενες? Καμιά κουβέρτα? Ηλίθια! Τι χαζή που είσαι"..
Κειτόταν στο πάτωμα σε ένα συνονθύλευμα απο ούρα, αίματα, ιδρώτα, κολπικά υγρά, τρίχες σκύλου... Δυσοσμία. Βρωμιά. Εξευτελισμός. Ταπείνωση. Μα δεν την ενδιαφέρει. Δεν θα πει τίποτα. Τίποτα. Ακούει μόνο την πόρτα να κλείνει πίσω της. Τα βήματά του απομακρύνονται. Ξεσπά παλι σε κλάματα και μαζεύεται σαν έμβρυο. Πονάει παντού και πολύ. Μα δεν την ενδιαφέρει. Να τον βλέπει να γελά. Αυτό μόνο. Να γελά. Σκουπίζει δειλά δειλά τα μάτια της. Τα κλείνει και μέσα τους κλείνουν και οι εικόνες. Θα τις πάρει μαζί της τώρα που θα κοιμηθεί....


(ξυπνητήρι έβαλα. Οκ λοιπόν)
emmonas

 

Cliche βρισιές, ανύπαρκτο aftercare. Η συνθήκη μπάζει.

Καλό αν έχει κανείς θέματα με τον σαδισμό του.

 

από αφηγηματική άποψη λείπει μια εκτενέστερη περιγραφή του τζακιού, καθώς και μιά αιτιολόγηση της επιλογής της μασιάς ανάμεσα στα εργαλεία του.
χωρίς αυτά δείχνει προχειροφτιαγμένο. βεβιασμένη γραφή.

 

Ένιωσε ένα κάψιμο στον όρθρο της.

Αν εννοείς την παρακλητική εισαγωγή πρίν τη Θεία λειτουργία είναι σωστό. Αν όμως εννοείς την μοίρα του πεπτικού σωλήνα μετά το σιγμοειδές κόλον και πρίν τον πρωκτό, τότε δεν είναι όρθρος, αλλά ορθό.

 

Mobile typing... Μικρέ Θεούλη

 

Μα .. σταλακτίτης και μασ(Ι)ά σε εναν όρθρο? Ποιος εισαι ο Ιονέσκο?
Καλή συνέχεια.

 

Αχαχααααααα!!!!

 

Αυτό με τον σκύλο sick εντελώς...
Και ο τρόπος γραφής και σκέψης κάποιον μου θυμίζει... Κάποιον μου θυμίζει.. Ελπίζω να μην είσαι το ίδιο πρόσωπο που έδιωξαν κακήν κακώς πριν λίγο καιρό .

 

Καμια σχέση.. Μα καμία. Τώρα ανακάλυψα το forum. Ευχαριστώ