Εκπαίδευση σκλάβας

RE: Εκπαίδευση σκλάβας.

Εκπαίδευση...

Θα μπορούσε κανείς (που χάθηκε ο potty; ) ν' αναρωτηθεί αν ο σκοπός της εκπαίδευσης στο M/s είναι να παράγει άβουλες γίδες, ελπίζω το ερώτημα αυτό ν' απαντηθεί παρα κάτω πριν, όμως ξεκινήσω τα περι εκπαίδευσης, θα προσπαθήσω ν' απαντήσω σε δύο βασικά ερωτήματα:

1/ Γιατί χρειάζεται εκπαίδευση μια σκλάβα; Δεν αρκεί όπως παρατήρησε ο Maley απλώς να υπακούει και να ενεργεί ώς σκλάβα;
2/ Σε τι αποσκοπεί η εκπαίδευση μιας σκλάβας; (σίγουρα όχι στο να την μετατρέψει από ατομο υποτακτικό σε Κυρίαρχο (με ή χωρίς κεφαλαίο "Κ").

Οι δύο αυτές ερωτήσεις είναι άμεσα συνδεδεμένες μεταξύ τους με μια σχέση αιτίου - αιτιατου και πέραν του ότι καθιστούν σαφέστερη την έννοια της εκπαίδευσης, διασαφηνίζουν επίσης το γιατί το "πνευματικό" κομματι υπερτερεί (επιφανειακά) έναντι του "σαρκικού" στο M/s. Το δίχως άλλο στο S/m η μόνη εκπαίδευση που χρειάζεται, αν χρειάζεται, κανείς αφορά την καλύτερη χρήση των εργαλείων και την καλύτερη γνώση των σημείων και μεθόδων πόνου. ¶λλωστε εκει δεν τίθεται θέμα Κυριαρχίας / υποταγής, οπως έχει αναφερθεί σε διάφορα άλλα νήματα.

Η απάντηση στην πρώτη ερώτιση είναι γιατί κανείς δεν γεννήθηκε γνωρίζοντας και, κατά την γνώμη μου, όχι δεν αρκεί απλώς να υπακούει, ούτε είναι δεδομένο πως μια ανεκπαίδευτη σκλάβα θα υπακούσει άμεσα και πολυ περισσότερο με τον τρόπο που θα επιθυμούσε ο εκάστοτε Master. Ναι, υπάρχουν πολλοί τρόποι να εκφραστεί η υπακοή, που άλλοι εντείνουν την αίσθηση της υποταγής και για την ίδια και για τον Αφέντη της και άλλοι επιφέρουν ακριβώς το αντίθετο αποτέλεσμα.

Από την άποψη αυτή οι αιτίες που καθιστούν αναγκαία την εκπαίδευση μιας σκλάβας δεν διαφέρουν (όπως σωστά παρατήρησε ο KyriosG σε κάποιο άλλο νήμα) από τίς αιτίες, που καθιστούν απαραίτητη την εκπαίδευση ενός υπαλλήλου, ακόμη και πεπειραμένου. Και στις δύο περιπτώσεις ο αποδέκτης της εκπαίδευσης ωφείλει να μάθει να λειτουργεί (και να υπακούει, απλά ο βαθμός διαφέρει) σύμφωνα με τις επιθυμίες της "διοίκησης". Αντίστοιχα ούτε και οι μέθοδοι διαφέρουν κατα βάσει, διαφέρει η ένταση, η εστίαση και η δυνατότητα εφαρμογής τους.

Η εκπαίδευση είναι λοιπόν απαραίτητη γιατί η σκλάβα δεν γνωρίζει. Όταν δεν έχει περάσει από καμμία εκπαίδευση δεν γνωρίζει κάν περι τίνος πρόκειται, απλώς φαντάζεται (συνήθως πολύ ρομαντικά) και υποθέτει. Ακόμη και στην περίπτωση που εχει προϋπάρξει εκπαίδευση από κάποιον άλλον η σκλάβα δεν γνωρίζει τις απαιτήσεις του συγκεκριμένου Αφέντη (πχ. ο Mavrobasilis βδελύσσεται τον πληθυντικό, άλλοι τον απαιτούν). Ασχέτως αν κάποια βασικά πράγματα παραμένουν στους περισσότερους τα ίδια δεν είμαστε όλοι ίδιοι και δεν υπάρχει τίποτε χειρότερο για ένα άτομο υποτακτικής ψυχολογίας από το να μην γνωρίζει τι περιμένουν από αυτό. Είναι σαν να του τραβάς το χαλί κάτω από τα πόδια. Η γνώση των απαιτήσεων αφ' ενός του αυξάνει την αίσθηση της ασφάλειας (που τόσο έχει ανάγκη) αφ' εταίρου την αίσθηση της χρησιμότητας και το ωθεί να γίνει καλύτερο, ανεβάζοντας ταυτόχρονα την αίσθηση της αυτοεκτίμησης. Μα, θα ρωτήσει κανείς με τις ανάγκες (και όχι επιθυμίες) της σκλάβας θα ασχολείται ο Αφέντης, ξεχνώντας ίσως πως αυτό ακριβώς είναι εκείνο που φέρνει την σκλάβα εκεί, για να καλύψει αυτές τις ανάγκες (κάτι που (συνήθως) έχει ως αποτέλεσμα τον έρωτα της σκλάβας προς τον Αφέντη της, όπως έχει πλειστάκις αναλυθεί σε άλλα νήματα) ασχέτως αν και ποσο το συνειδητοποιεί και μπορεί να το εκφράσει. Αποτέλεσμα όμως και όχι αιτία, αν και <smiles> θα διαφωνήσει το 80% των συμμετασχόντων σε αυτό το forum ως προς αυτό.

Για τους παραπάνω λόγους, κάτι που διαφαίνεται στα posts πολλων υποτακτικών του forum, πχ της MPslave, όπου όχι απλως διαφαίνεται αλλά υποστηρίζεται με θέρμη, ο Αφέντης είναι υπεύθυνος να θέσει στόχους στην σκλάβα και να την παρακινήσει προς την επίτευξή τους (η διαχείριση της σπατάλης, που πολύ εύστοχα τόνισε ο DreamMaster). Στόχους προς την καλύτερη, βαθύτερη και απρόσκωπτη αποδοχή αυτου που δηλώνει πως επιθυμεί να είναι: σκλάβα, (θα αναφερθώ στην σχέση αυτών των στόχων με την σπατάλη (ενέργειας) και την διαφορά διαχείρισης της από έναν σκλάβο ώστε η διαχείριση να είναι αρεστή από τον κυρίαρχο με την διαχείριση από τον ίδιο τον κυρίαρχο σε άλλο νημα). Πριν λοιπόν είναι σε θέση (ο Αφέντης) να εκπαιδεύσει μια σκλάβα, πρέπει να έχει κατανοήσει τον εαυτό του και το τί θέλει από μία σκλάβα. Πρέπει να έχει μια ξεκάθαρη αντίληψη του τι σημαίνει "σκλαβιά" (slavery) και εκπαίδευση σκλάβας για τον ίδιο για να είναι σε θέση να την εκπαιδεύσει αποτελεσματικά. Έχω ξαναπεί πως εξουσιάζω και διοικώ δεν σημαίνει μοιράζω διαταγές δεξιά και αριστερά. Σε αυτό ακριβώς έγκειται η επικινδυνότητα του έρωτα ώς πρωταρχική αιτία στην λήψη της απόφασης να γίνει σκλάβα απο ένα υποτακτικό άτομο στην οποία έχω κατά καιρούς αναφερθεί.

Η εμπειρία μου έχει δείξει πως κάποια πράγματα είναι ιδιαίτερα σημαντικά για μία εν δυνάμει σκλάβα, είτε μπορεί να τ' αναγνωρίσει και να τα εκφράσει ξεκάθαρα είτε όχι. Πράγματα όπως η γνώση πως ο (εν δυνάμει Αφέντης της) έχει την γνώση και την ικανότητα να την εκπαιδεύσει (με την έννοια που δίνω στην εκπαίδευση εδώ), ότι θα φροντίζει για την ασφάλειά της, ότι (πολύ σημαντικό) αποδέχεται και επιθυμεί την ιδιοκτησία της, ότι αισθάνεται χρήσιμη υπηρετόντας τον(εξ' ίσου σημαντικό), ότι τον ενδιαφέρει η βελτίωση της ώς σκλάβα ή ως άτομο (ας μήν ξεχνάμε την σημασία του external locus of control). Σ/σας θυμίζουν κάτι αυτές οι ανάγκες;

Θα επαναλάβω έδω, αν και έχει ειπωθεί σε διαφορα νήματα, πως ανάμεσα σε μια σκλάβα (slave) και σε μια υποτακτική (submissive) υπάρχει ειδοποιός διαφορά, που έγκειται, πέραν των άλλων στο γεγονός πως η σκλάβα έχει αποφασίσει να επιτρέψει στον Αφέντη της να αποφασίζει αυτός για τα πάντα, να είναι κάτοχος (ιδιοκτήτης, κύριος) των επιλογών της, ενώ η υποτακτική διατηρεί τον έλεγχο των αποφάσεων / επιλογών και, κατά συνέπεια, των πεπραγμένων και τον παραδίδει προσωρινά και υπό προϋποθέσεις. Το νήμα και αυτό το κείμενο αναφέρονται σε εκπαίδευση σκλάβας και όχι υποτακτικής. (σημ. Δεν νoμίζω πως ο όρος εκπαιδευση υποτακτικής και πολύ περισότερο μιας bottom, μπορεί να έχει κάποιο νόημα πέραν του "σε αυτή την σκηνή θα αντιδράς έτσι", Θυμίζει εκαίδευση αλλά εκεί σταματούν οι ομοιότητες, ποιός ο λόγος να εκπαιδεύσει κανείς αν δεν υπάρχουν ξεκάθαροι στόχοι στους οποίους ν' αποσκοπεί η εκπαίδευση; )

Απόρεια της παραπάνω απόφασης είναι και το

προφανές, από την στιγμή που αρνιέται / εγκαταλείπει κάθε επιλογή.

Περνώντας στην δεύτερη ερώτιση, απλά και μόνον η λήψη της απόφασης από ένα υποτακτικό άτομο να παραδώσει στον Αφέντη της την κατοχή των επιλογών της δεν σημαίνει πως η εκπαίδευση δεν είναι απαραίτητη, ούτε πως η σκλάβα δεν θα έρθει σε σύγκρουση με τον εαυτό της και τις μέχρι τούδε αντιλήψεις, βιώματα, συμπεριφορές της. Ο βασικός στόχος της εκπαίδευσής της είναι να την επανεκπαιδεύσει, να επαναπροσδιορίσει τους στόχους της αναιρόντας σχεδόν όλα όσα (vanilla) οικογένεια, σχολείo, κοινωνία της έχουν διδάξει, επαναπροσδιορίζοντας πολλές φορές βασικές αρχές της λειτουργίας της ως άτομο, ασχέτως αν μέχρι τοτε λειτουργούσε πολλές φορές ενστικτωδώς με τον τρόπο αυτό (και συχνά αισθανόμενη ένοχη, που το έκανε), προς το να προσφέρει καλύτερη υπηρεσία, υπακοή και μεγαλύτερη ευχαρίστηση στον Αφέντη της σε κάθε τομέα που αυτός επιλέγει και όχι απλά ν' αντέχει στον πόνο, να κανει καλύτερες πίπες ή καλύτερο nadu.

Για την επίτευξη των παραπάνω στόχων, ίσως χρειαστούν τιμωρίες και πειθαρχία για την διαμόρφωση της σκλάβας. Τόσο τιμωρίες για την δυσαρέσκεια του Αφέντη της, όσο και επιβράβευση για την ικανοποίησή του. Η σκλάβα πρέπει να συνηθίσει να δέχεται τον πλήρη έλεγχο του Αφέντη της πάνω της. Όπως ανέφερε η carissa πιό πάνω η εκπαίδευση βοηθάει την σκλάβα να συνειδητοποιήσει (και να αποδεχθεί) πως τίποτε δεν της ανήκει. Ο έλεγχος του σώματος της σκλάβας συμπεριλαμβάνει τον έλεγχο του χώρου της, του χρόνου της, των κινήσεών της, της δυνατότητάς της για προσωπικές στιγμές (π.χ. τουαλέτα κλπ), των σχέσεων της με τον υπόλοιπο κόσμο και την επιβολή πειθαρχίας σε όλους και στον κάθε έναν από αυτούς τους τομείς.

Είναι, πιστεύω, ουτοπικό να περιμένει κάποιος πως η σκλάβα ωφειλει να τα γνωρίζει όλα αυτά, επειδή ή εφ' όσον αποφάσισε να είναι σκλάβα, όπως είναι ουτοπικό να περιμένει κανείς πως η σκλάβα θα "αυτοεκπαιδευτεί"

Δεν θα ήθελα να αναφερθώ εδώ για το αν η σκλάβα γεννιέται, γίνεται, ποιά είναι κατάλληλη για σκλάβα κλπ.

Μια υποτακτική, ή πιο σωστά ένα άτομο υποτακτικής ψυχολογίας, που δηλώνει ανάλογο ενδιαφέρον, μετατρέπεται σε σκλάβα (υπό την προϋπόθεση ότι αυτό επιθυμεί και "διαθέτει" την κατάλληλη κοσμοαντίληψη) μόνον μέσα από την εκπαίδευση της και η εκπαίδευση μιας σκλάβας is a full (and long) time job not an occasional occupation και πρέπει να διακρίνεται από συνέχεια και συνέπεια. Δεν έχω δει να υπάρχει τρόπος να "κόψει δρόμο" κανείς στην εκπαίδευση μιας σκλάβας, εχω δεί, όμως πολύ τακτικά κυρίαρχους, συνήθως άπειρους, να περιμένουν πως επειδή κάποια δηλώνει την επιθυμία να είναι σκλάβα πως θα γνωρίζει τι να κάνει για να τους ευχαριστησει, να γνωρίζει το τι σκεφτονται, τι θεωρουν πρωταρχικο και τι περιμένουν από αυτήν. Το αποτέλεσμα είναι σχεδόν πάντα μια μπερδεμένη και προβληματισμένη υποτακτική και ένας δυσαρεστημένος Κυρίαρχος. Σε μια σκλάβα πρέπει (και έχει ανάγκη) να της δωθούν ξεκάθαρες οδηγίες και κατευθύνσεις με ξεκάθαρες επιπτώσεις για το θετικό ή αρνητικό αποτέλσμα. Η καλύτερη σκλάβα πιστεύω είναι αυτή που γνωρίζει με ποιόν τρόπο περιμένει ο Αφέντης της να τον υπηρετήσει / ευχαριστήσει. Ειναι αυτή η γνώση (και η πειθαρχία κατά την αποκτησή της), που οδηγεί στην διαχείριση της σπατάλης.

Η σκλάβα "δικαιούται" να γνωρίζει το τι περιμένει ο Αφέντης της από αυτή καθώς επίσης και σε τι (σε "τι", όχι "πως") προτίθεται να την εκπαιδεύσει. Είναι γεγονός πως πολλές υποτακτικές εν δυνάμει σκλάβες λειτουργούν καλύτερα γνωρίζοντας τον σκοπό δεδομένης ενέργειας του Αφέντη τους καθώς αυτό μειώνει το άγνωστο, άλλες πάλι χειρότερα καθώς κάτι τέτοιο αυξάνει τους φόβους τους, ιδιαίτερα στις αρχές της εκπαίδευσης, οι στόχοι όμως οφείλουν να είναι εκ των προτέρων γνωστοί, η δε σκλάβα πρέπει να "ανοιχτεί" στον εκπαιδευτή της. Μυστικά και κρυφές σκέψεις δεν επιτρέπονται. Δεν αποτελεί μόνον το σώμα της σκλάβας ιδιοκτησία. Αντίθετη προσέγγιση οδηγεί σχεδόν πάντα σε απότυχία και πολλές αποτυχημένες σχέσεις στον χώρο έχουν σε αυτό την αιτία της αποτυχίας τους. Μια υποτακτική που δεν θέλει ν' αποκαλύψει τις σκέψεις και τα συναισθήματά της στον Αφέντη της (όποια και αν είναι αυτά) δεν είναι έτοιμη για εκπαίδευση αυτού του είδους, καθώς δεν είναι έτοιμη για πλήρη παράδωση της ελευθερίας της. Ταυτόχρονα όμως και ο κυρίαρχος που δεν είναι σε θέση να διαχειρισθεί αυτά που θα του αποκαλυφθούν πρωτίστως απέναντι στον εαυτό του και κατ' επέκταση απέναντι στην σκλάβα δεν είναι σε θέση, ούτε έτοιμος να εκπαιδεύσει. Η σκλάβα υπόκειται σε οποιονδήποτε έλεγχο επιθυμεί να έχει ο κυρίαρχος πάνω της πρέπει όμως αυτός να είναι σε θέση να αξιολογήσει το πως και το γιατί.

Όσο "δυνατά" και αν το διακυρήσσει κανείς, δεν παραδίδει εύκολα την ελευθερία και πολυ περισσότερο τα μικρά, καθημερινά πράγματα που η πλήρης παράδoση της ελευθερίας συνεπάγεται. Σίγουρα στην περίπτωση του M/s πρόκειται για μια συναινετική διαδικασία, αυτό όμως δεν την καθιστά περισσότερο εύκολη και είναι κάτι που δεν γίνεται από την μία στιγμή στην άλλη (ξεχάστε τις σκηνές "γλύψε μου τα πόδια (καυλωμένη) σκλάβα / μάλιστα Αφέντη, αμέσως Αφέντη" και σκεφτείτε το "γλύψε μου τα πόδια με την τσίμπλα στο μάτι σκλάβα") αλλά βήμα βήμα. Η σκλάβα πριν από όλα έχει να απαντήσει στην ερώτιση τι είναι πλέον σημαντικό γι' αυτή. Η ελευθερία επιλογών ή το να είναι σκλάβα. Αν με συνειδηση του τι λέει η απάντηση στην ερωτιση αυτή είναι το δεύτερο τότε θα μπορέσει να ξεπεράσει τους φόβους της (είναι τελείως φυσιολογικό η απώλεια ελέγχου να συνοδεύεται από φόβο εξ' ου και η περιοπτη θέση της εμπιστοσύνης σε μια τέτοια σχέση). Στην ερώτιση αυτή και την απάντησή της, αρχίζει, κατά την γνώμη μου και τελειώνει η συναίνεση στο M/s.

Η εκπαίδευση μιας σκλάβας λοιπόν, όσο και αν αυτό ενοχλεί ή θα ενοχλήσει πολλούς, αποσκοπεί στο να επαναπροσδιορίσει, βελτιώσει, καθορίσει την συμπεριφορά της, τον τρόπο που βλέπει η ίδια τον εαυτό της, την συναισθηματική της κατάσταση, τις αντιδράσεις, τον τρόπο που σκεφτεται και τις συνειδητές και (ναι) ασυνειδητες διεργασίες που οδηγούν σε όλα τα προηγούμενα. Αυτό δεν έχει να κάνει με το "πως κάποιος που γεννήθηκε άνθρωπος θα περάσει την υπόλοιπη ζωή του σαν τραπέζι κουζίνας", αλλά με το πώς κάποιος που γεννήθηκε και μορφώθηκε με την ελευθερία και την αυτοδιαχείριση ως υψιστα αγαθά θα συνεχίσει την ζωή του χάνοντας βαθμηδόν κάθε τι που προσδιορίζει τις δύο αυτές έννοιες (αυτοδιάθεση χρόνου, χώρου, σώματος) μέ όλα όσα αυτό συνεπάγεται.

Η εκπαίδευση μιας σκλάβας δεν έχει να κάνει μόνον με συμπεριφορικές αλλαγες, αν και ως μέθοδος ο προσδιορισμός και η αλλαγή της συμπεριφοράς βοηθάει στην δημιουργία προτύπων βάσει των οποίων μαθαίνει να λειτουγεί η υποτακτική (εν δυνάμει σκλάβα) στην πορεία προς τον στόχο της. Λαμβάνοντας υπ' όψιν πως η διαδικασία λήψης αποφάσεων (η διαδικασία, όχι η δυνατότητα, αν καί ... <s> ) δεν είναι από τις πλέον ευχάριστες για ένα άτομο υποτακτικής ψυχοσύνθεσης, η παρουσία προτύπων είναι συνήθως ευπρόσδεκτη, αλλά όχι αρκετή. Τις περισσότερες φορές απαιτούνται αλλαγές στον τρόπο, που σκέφτεται και στον τρόπο, που βλέπει τον εαυτό της, τους άλλους και την ζωή γενικώτερα. Την φιλοσοφία επι της οποίας είχε βασίσει μέχρι τότε την ζωή της. ¶λλο το να φαντάζεται κάποια τον εαυτό της ως σκλάβα και άλλο το να ζεί ως σκλάβα. Αυτό δεν αλλάζει με συμπεριφορικές αλλαγές.Μια εκπαιδευόμενη υποτακτική μετατρέπεται σε σκλάβα, όταν αρχίζει να βλέπει τον εαυτό της ως ιδιοκτησία του Αφέντη της, χωρίς όχι μόνον δυνατότητα επιλογών αλλά και χωρίς επιθυμία τέτοιας δυνατότητας. Ο τρόπος και η φιλοσοφία ζωής της μετατρέπεται πλέον από το "επιλέγω τι να κάνω" στο "υπακούω και πράττω χωρίς να σκεφτώ να επιλέξω".

Θα διαφωνήσω εδώ με τον αγαπητό Spiler πως στόχος της εκπαίδευσης είναι να μάθει (ή να την κάνει) "να τον αγαπάει με όλη της την ψυχή" η αγάπη δεν μαθαίνεται, απλώς προκύπτει και σίγουρα δεν αποτελεί στόχο της εκπαίδευσης. Προσωπικά και, χωρίς καμία προσπάθεια ή διάθεση να υποτιμήσω κανέναν, θα ντρεπόμουν να προσπαθώ να μάθω στις σκλάβες μου να με αγαπούν, θα τους μάθαινα όπως με κάθε ευχαρίστηση πως να εκδηλώνουν / εκφράζουν το κάθε τι που αισθάνονται με τρόπο επιλεγμένο και, κατά συνέπεια, αρεστό από μένα, χωρίς καν ν' αναρωτιούνται αν υπάρχει άλλος τρόπος.

Αυτό, που πιστεύω ενοχλεί ή θα ενοχλησει πολλές στην ιδέα της εκπαίδευσης μιας σκλάβας είναι η αφαίρεση της δυνατότητας λήψης πρωτοβουλίας στο πως να ικανοποιήσουν καλύτερα το <s> "αντικείμενο του πόθου τους". Η ίδια όμως η έννοια της πρωτοβουλίας, ακόμη και για καλό σκοπό, αντιτίθεται στην έννοια της πλήρους παράδοσης του ελέγχου. Θα θυμίσω εδώ τα λόγια του DreamMaster

Παρ' όλα αύτα, όσο και αν είναι δύσκολο να το συλλάβει ή να το αποδεχθεί κάποιος, η σκλάβα βρίσκει αφάνταστη εσωτερική ηρεμία, γαλήνη και ασφάλεια σε αυτή ακριβώς την στέρηση πρωτοβουλίας / ελευθερίας. Ο Αφέντης της επιλέγει το πώς επιθυμεί η σκλάβα του να συμπεριφέρεται και είναι καθήκον της να υπακούει. Η ευθύνη της συμπεριφοράς της ανήκει σε αυτόν και απο την στιγμή που έχει την δυνατότητα να επιλέγει τις ενέργειές της φέρει και την ευθύνη των συνεπειών των επιλογών του.

Όσον αφορά στο ερώτημα αν οι στόχοι της εκπαίδευσης είναι κοινοί για όλες τις σκλάβες, η απάτηση είναι πως ναι, η μεθοδολογία όμως διαφέρει. Κάθε σκλάβα είναι διαφορετική και απαιτούνται διαφορετικές μέθοδοι και εστίαση σε διαφορετικά σημεία για να υπάρχει αποτέλεσμα.

Εκπαίδευση λοιπόν.

Πιστεύω πως αν κάποιος θεωρεί την εκπαίδευση μιας σκλάβας εύκολη υποθεση, καλά θα κάνει να μην ασχοληθεί ποτέ με αυτή. Είχα την "τύχη" να γνωρίσω αρκετές "καμένες" υποτακτικές από κάποιους που το πρέσβευαν, όπως και από άλλους που αποσκοπούσαν απλώς και μόνον στην πρόκληση. Αφήνω σε αυτούς τα περήφανα άτια, προσωπικά θα αρκεστώ στις <γελάει> άβουλες γίδες, που επιθυμούν όμως να ξεπεράσουν κάθε τους όριο και είναι έτοιμες και διαθετημένες να το κάνουν. Το πόσο άβουλη γίδα μπορεί να είναι το άτομο που έχει τα κότσια να πάρει και να ακολουθήσει συνειδητά μια τέτοια απόφαση είναι θέμα κάποιου άλλου νήματος.

Αυτός λοιπόν που θ' αποφασίσει ν' ασχοληθεί με την εκπαίδευση μιας σκλάβας πρέπει πριν από όλα να είναι προετοιμασμένος για την χρονική διάρκεια του εγχειρήματος. Δεν θα το συνειστούσα σε κάποιον που βαριέται ή που απογοητεύεται εύκολα (το δεύτερο σπάνιο για κυριαχικές φύσεις, το πρώτο όμως; ). Ίσως ακουστεί οξύμωρο, αλλά δεν έχω γνωρίσει υποτακτική που να μήν είναι γεμμάτη άμυνες, αντιστάσεις και αντιδράσεις. Και δεν είναι οξύμωρο. Της είναι απαραίτητες για να φτάσει στην ηλικία, που είναι σε θέση πλέον ν' αναγνωρίσει την φύση και τις ανάγκες της (στατιστικά γύρω στα 35) και να είναι ειλικρινής όταν αναφέρεται σε αυτές, χωρίς ή με λίγη ψυχική φθορά. Από την ίδια οπτική, άλλο ένα εκ πρώτης όψεως οξύμωρο είναι, πως τα υποτακτικά άτομα είναι (στην αρχή τουλάχιστον, πολλές φορές και στην συνέχεια) στατιστικά, ίσως τα πλέον "ξεροκέφαλα", που έχω γνωρίσει.

Πρέπει λοιπόν ο εκπαιδευτής να είναι έτοιμος να αντιμετωπίσει την αντίσταση (resistance) και την αντίδραση (reactance) όταν θα προσπαθεί να αφαιρεί μία προς μία τις ελευθερίες της σκλάβας. Δύο θέματα για τα οποία έχουν γραφτεί βιβλία και έχουν αναπτυχθεί θεωρείες (resistance & reactance theory), αν και όχι σε σχέση με το BDSM.

Αντίσταση παρουσιάζεται από την υποτακτική κάθε φορά που νοιώθει πως απειλείται, είτε από κάποια κατάσταση, είτε από τον ίδιο τον Αφέντη της. Πρόκειται για μία διαδικασία που αυξάνει το άγχος της υποτακτικής και που την κάνει να νοιώθει υποχρεωμένη να προστατεύσει / υπερασπισθεί την εαυτό της απέναντι στην αιτία και στην αύξηση αυτού του άγχους. Το γεγονός πως έχει δηλώσει την επιθυμία να είναι σκλάβα λίγο βοηθάει να το ξεπεράσει. Οι περισσότεροι, αν όχι όλοι από μας αντιστεκόμαστε σε κάτι που προσπαθεί να αλλάξει τον τρόπο, που έχουμε συνηθίσει να λειτουργούμε. Το γεγονός και μόνο πως έχουμε ενστερνιστεί δεδομένη συνηθεια δείχνει πως μας "βολεύει" και η αδράνεια είναι σημαντικός ανασταλτικός παράγοντας στην προσπάθεια να "ξεβολευτεί" κάποιος. Οι εσωτερικές αντιστάσεις (πολλές μη συνειδητές) της εκπαιδευόμενης απότελούν μια προσπάθειά της να αποφύγει τις προσπάθειες του Αφέντη της να εξερευνήσει και να μεταβάλλει την συμπεριφορά της και / η τα πιστεύω της. Πρόκειται για το αναμενόμενο άγχος της αλλαγής. Όσο πιο άμεσα εκτείθεται η σκλάβα στην αλλαγή, όσο πιο γρήγορα απαιτούνται οι αλλαγές, τόσο αυξάνεται η αντίσταση. Η ίδια αιτία, βιαστικές κινήσεις για γρήγορες αλλαγές δημιουργούν άλλη μια εστία αντίστασης, εξωτερική αυτή την φορά, όταν η σκλάβα δεν νοιώθει έτοιμη ή ικανή ν' ακολουθήσει τους ρυθμούς του Αφέντη της και συνεπώς ανθίσταται στις προσπάθειές του. Σημαντικό ρόλο παίζουν εδώ η εμπιστοσύνη στον Αφέντη της καθώς και η (εσωτερική) ετοιμότητα της σκλάβας ν' αποδεχθεί το status της. Αντιστάσεις προκύπτουν πολύ τακτικά όσον αφορά τον χρόνο που απαιτεί ο Αφέντης της να αφιερώνει στην εκπαίδευση της, όταν νοιώθει την επιθυμία να τον χρησιμοποιήσει διαφορετικά λογω νύστας, κούρασης, ελλειψης διάθεσης ή οποιαδήποτε άλλη αιτία. Θυμίζω εδώ πως δεν πρόκειται για διαδικασιες, που γίνονται στον ελεύθερο χρόνο της σκλάβας αλλά για την επαναλαμβανόμενη καθημερινότητά της. Το "πότε" δεν είναι δική της επιλογή πλέον. Αντιστάσεις μπορούν ακόμη να προκύψουν από παλαιότερα βιώματα (και αυτές, από προσωπική πείρα, είναι αισθητά δυσκολότερο να καμφθόυν), που μπορεί να κατακλύζουν την σκλάβα, ιδιαίτερα όταν προέρχονται από το οικογενειακό περιβάλλον σε παιδική ή εφηβική ηλικία.

Η αντίσταση, ο βαθμός της αντίστασης, είναι ενδεικτικός της προόδου της σκλάβας, απότελει παράθυρο στον αμυντικό της μηχανισμό. Μια μέθοδος για την χρήση αυτού του παραθύρου είναι η τήρηση ημερολογίου από την σκλάβα, όπου υποχρεούται να καταγράφει τις σκέψεις και τα συναισθήματα, είτε αρνητικά, είτε θετικά που της γεννά η εκπαίδευσή της και που φυσικά βρίσκεται ανά πάσα στιγμή στην διάθεση του Αφέντη της. Είναι δε πολύ σημαντικό να γνωρίζει (και να το βλέπει στην πράξη) η σκλάβα πως δεν πρόκειται να τιμωρηθεί ποτέ για τα γραφόμενά της σε αυτό και δεν πρόκειται με κανέναν τρόπο να αλλοιώσουν την συμπεριφορά του Αφέντη της προς αυτήν ή την εικόνα που έχει γι' αυτή.

Ο Αφέντης της σκλάβας πρέπει να είναι σε θέση ν' αναγνωρίσει την αντίσταση, τις ενδείξεις ανάπτυξης αντίστασης εκ μέρους της. Από την στιγμή, που αυτό θα συμβει μπορεί είτε να το αγνοήσει, είτε να αξιοποιήσει την ευκαιρία. Το σημαντικο είναι να την δεί και να κατανοεί τις αιτίες και τις ρίζες της.

Η αντίδραση δεν είναι το ίδιο με την αντίσταση. Η αντίδραση είναι πιό συγκεκριμένη διεργασία, αν και μπορεί να οδηγήσει σε αντίσταση. Η σκλάβα συνήθως αντιδρά στην απώλεια εκείνης της ελευθερίας, που είναι σημαντική για αυτήν και εν αντιθέσει με την αντίσταση που μπορεί ν' αγνοηθεί παροδικά, ή αντίδραση δεν πρέπει ν' αγνοήται. Η υπερνίκησή της είναι σημαντική για την εκπαίδευση της σκλάβας, ιδιαίτερα όσον αφορά στην συνέπεια. Αργά ή γρήγορα η σκλάβα θα πάψει να σέβεται έναν ασυνεπή Αφέντη, και ναι, ή τιμωρία, όταν είναι αντικειμενικές οι αιτίες είναι δείγμα συνέπειας του Κυρίαρχου προς τον εαυτό του και τις απόψεις του.

Όπως προ-είπα, αντίδραση προκύπτει, όταν η σκλάβα αντιλαμβάνεται είτε την απειλή προς κάποια βασική γι' αυτήν ελευθερία είτε την απώλεια της ίδιας της ελευθερίας, κάτι που με ακρίβεια και οξυδέρκεια περιγράφει η tender_lilly λέγοντας, ανέξάρτητα αν η περίπτωση αφορά συγκεκριμένη ελευθερία.

είναι μία κατάσταση, που συνήθως συνοδεύεται από άγχος, ανησυχία, προσπάθεια αντίστασης, συναισθήματα που προσπαθόντας ν' αποφύγει αντιστέκεται στις αιτίες που τα προκαλούν. Η κατάσταση αυτή μπορεί να εξελιχθεί μέχρι και σε κατάθλιψη αν η υποτακτική δεν είναι ώριμη για σκλάβα ή δεν βρίσκεται εκεί για τους σωστούς λόγους. Είναι λάθος να εκλαμβάνεται η αντίδραση σαν αντίσταση προς τον Αφέντη της. Η υποτακτική αντιδρά προς την απώλεια της ελευθερίας και τα συναισθήματα που της προκαλει αυτό και προσπαθεί να ξαναφέρει τα πράγματα εκεί πού ήταν πρίν, να ξανακερδίσει την ελευθερία και ν' αποφύγει την συναισθηματική φόρτιση.

Η υπερνίκηση της αντίδρασης ακολουθείται από την αποδοχή της νέας κατάστασης ώς δεδομένης.

Ξανά και ξανά και ξανά κάθε φορά και ένα νέο βήμα μπροστά.

Γιατί όμως το M/s και η εκπαίδευση σε αυτό είναι τόσο στενά συνδεδεμένο με την σεξουαλικότητα της σκλάβας (του υποτακτικής φύσης ατόμου). Τι είναι αυτό που συνδέει την εκπαίδευση με τον σεξουαλικό ερεθισμό; Γιατί τα υποτακτικά άτομα που συμμετέχουν σε 24/7 M/s ή ακόμη και σε virtual συνθήκες, δηλώνουν ανεπιφύλακτα διαρκή σεξουαλικό ερεθισμό και όχι για μερικές μέρες αλλά για μήνες, ίσως και χρόνια; Ψεύδονται ασύστολα προσπαθόντας να δικαιολογήσουν τις επιλογές τους;

Γιατί η εγκεφαλική κυριαρχία, ακόμη και σε συνθήκες απουσίας φυσικής επαφής δείχνει καμμιά φορά να είναι εξ' ίσου αποτελεσματική (αν όχι περισσότερο) από την εκπαίδευση που συμπεριλαμβάνει φυσική επαφή; (πέραν της δυνατότητας φυσικής επαφής πόση χειροπιαστή φυσική επαφή περιλαμβάνει άραγε η εκπαίδευση μιας σκλάβας; )

Όπως είναι δυνατόν να προκαλέσει κανείς εθισμό στον πόνο δημιουργόντας μαζοχιστικές τάσεις ακόμη και αν δεν υπάρχουν (οι ενδορφίνες αν και φυσικές ορμόνες δεν παύουν ν' ανήκουν στα μορφινοείδη), έτσι μπορεί να δημιουργήσει και εθισμό στην εγκεφαλική κυριαρχία, αν και αμφιβάλλω πως μπορεί να δημιουργήσει υποτακτικές τάσεις εκεί που δεν υπάρχουν. Αυτό που έχω δεί να συμβαίνει σε αυτή την περίπτωση είναι διαρκής αναταραχη και επαναστατικές τάσεις που αυξάνονται όσο αυξάνεται η προσπάθεια επιβολής κυριαρχίας κάτι που στην πρώτη περίπτωση (μαζοχιστικές τάσεις) δεν έχω δεί να ισχύει.

Δεν διαθέτω τα "χειροπιαστά ντοκουμέντα" μιας σκληρής επιστήμης για να αποδείξω τους ισχυρισμούς μου, αρκούμαι να μιλήσω βασισμένος σε μια εμπειρία 25 ετών.

Οι αιτίες που οδηγούν κάποιον ν' ασχοληθεί με το BDSM είναι κατά βάση λιμπιντικές, χωρίς να είναι μόνον τέτοιες και χωρίς να μένει μόνον εκεί. Το "πρώτο σκίρτιμα" όμως πιστεύω πως εκεί έχει τις ρίζες του. Πιθανά γιατί το σεξ απότελεί βασική ανάγκη και τρόπο έκφρασης για τα άτομο που τείνουν προς το lifestyle. Πιθανά γιατί το σέξ σε μία κοινωνία που το διαφημίζει αλλά δεν το αποδέχεται (δεν την συμφέρει) είναι ένας αισθητά άμεσος τρόπος να "τεστάρει" κανείς τα όρια του έναντι του απαγορευμένου και να ακροβατήσει στα όρια της ελευθεριότητος. "Παίζοντας" κανείς με το σέξ, "παίζει" με τις ορμόνες του, παίζει δηλαδή με ακριβώς εκείνο το δομικό στοιχείο του οργανισμού του που καθορίζει τα συναισθήματά του, την συμπεριφορά του και τις αντιδράσεις του. Αυτό δεν σημαίνει πως το σεξ είναι ό μόνος τρόπος για να παίξει κανείς με όσα προανέφερα. Είναι όμως ένας τρόπος άμεσος, σχετικά φθηνός και σίγουρα ευχάριστος. Πιστεύω πως κανείς δεν θα διαφωνίσει πως είναι πιο εύκολο να κάνεις σεξ ακόμη και με τον πλέον kinky τρόπο παρά budgee jumping.

O άνθρωπος όμως δεν είναι μόνον σεξ, μόνον όρμόνες, μόνον ερεθίσματα, είναι και αποτελέσματα ερεθισμάτων, επιλογές, κρίση και νόηση και ανάγκες που πηγάζουν μέσα από όλη αυτή την σούπα. Κατά την διάρκεια λειτουργίας του forum, ακούστηκαν απόψεις, κυρίως από υποτακτικά άτομα, που καταδεικνύουν αυτές τις ανάγκες. Αναφέρθηκαν έννοιες όπως εξιλέωση, λύτρωση, καθοδήγηση, ασφάλεια, ανάγκη καταπάτησης του "εγώ" και άλλες. Αυτό που "παρέχει" η D/s εκπαίδευση είναι πιστεύω αυτό που ο DreamMaster απεκάλεσε "Ομιλία στην ψυχή μέσα από το σώμα" και ο Tlatoani "Στο πως να ξεπεράσουμε το στάδιο της ηδονής και να περάσουμε στο στάδιο της Έκστασης." Ένας 24/7 lifestyler, δεν προσπαθεί να κάνει τίποτε περισσότερο από το να μετατρέψει την Εκσταση που προσφέρει μια BDSM συνεδρία, σε καθημερινότητά του. Λαμβάνοντας υπ' όψην τους περιορισμούς που επιφέρει η καθημερινότητα, δεν θεωρώ πως είναι μια αποφαση, που μπορεί να ληφθέι βασισμένη σε λιμπιντικές και μόνον αιτίες και ν' αποτελέσει τρόπο ζωής.

Τελειώνοντας, θα ήθελα να αναφέρω / θυμίσω το εξής: Η πραγματική εκπαίδευση δημιουργεί εξάρτηση. Εκπαιδεύω μια σκλάβα σημαίνει της αφαιρώ την ανεξαρτησία της, της "διδάσκω" και την ωθώ συνειδητά να εξαρτάται από μένα. Όποιος δεν είναι έτοιμός η δεν επιθυμεί (δεν είναι κακό) ν' αναλάβει αυτή την ευθύνη καθώς και την ευθύνη εύρεσης τρόπων περιορίσμου της εξάρτησης ας μήν προσπαθήσει "να πάρει μια γεύση". Το πλέον σίγουρο είναι πως μετά θα εφευρίσκει δικαιολογίες του τύπου "είσαι ενήλικη και υπευθυνη των επιλογών σου" και θα επιρρίπτει τις ευθύνες στην συναίνεση. Όσο υπεύθυνη είναι η σκλάβα που επέλεξε να είναι σκλάβα, άλλο τόσο υπεύθυνος είναι και εκείνος που επέλεξε να την ωθήσει συνειδητά να εξαρτηθεί από αυτόν.

Υ.Γ. Η σκλάβα αποτελεί ιδιοκτησία, θυμίζω όμως πως αυτός που δεν νοιάζεται για την ιδιοκτησία του και την βελτίωσή της δεν την δικαιούται.

Υ.Γ. ¶λλο το "κυριαρχώ επί ενός ατόμου, αναγκάζοντας το ν' αποδεχθεί πως είμαι ισχυρότερος" και άλλο το "εκπαιδεύω σκλάβα".

Υ.Γ. Γνωρίζεις φίλτατε Dream πως συμφωνώ απόλυτα στην αιτία που γίνεται κανείς Master. Η ... πραγματεία είναι αφιερωμένη στην ωραιότατη τετράωρη συζήτηση μας "με καφέ και τσιγάρο", παρ' όλη την εμφανή πάνω σου κούραση των ημερών εκείνων.

 

@Georgia: Σε κάθε άνθρωπο υπάρχει το "κατώφλι πόνου" το σημείο δηλαδή εκείνο πέραν του οποίου ενας ερεθισμός εκλαμβάνεται πέον ως πόνος. Αυτό το σημείο και διαφέρει από άτομο σε άτομο και δεν είναι σταθερό στο ίδιο άτομο. Μεταβάλεται ανάλογα με το ποσοσοστό ύπαρξης ενδορφινών στον οργανισμό.

Οι ενδορφίνες, όπως έχω αναφέρει, είναι μορφονοειδείς ορμόνες και ως εκ τούτου εθιστικές και αποτελουν τα φυσικά παυσίπονα του οργανισμου. Χρησιμοποιόντας διαδικασίες, που έχουν ως αποτέλεσμα την έκλυση ενδορφινών ο οργανισμός συνηθίζει σιγά σιγά στην ευφορία που προκαλούν, όπως συνηθίζει σε κάθε άλλο ναρκωτικό και τις αποζητά, αποζητώντας ως αποτέλεσμα τις διαδικασίες , που γνωρίζει πως του τις παρέχουν.

 

@Ηλίας: Η βιοχημεία στην υπηρεσία του κυρίαρχου <χ> , οχι μόνον μπορεις να τις απομακρύνεις αλλά και να φτάσεις στο άλλο άκρο φίλε μου, προσοχή μόνον μην κατηγορηθεις για ... χειραγώγηση (των ορμονών)